من مگر چیزی فراتر از دو خواسته ی ساده ی خود دارم؟ یکی گذرنامه ام و یکی نیز اموال شخصی ام. که برادران سپاه چهارسال پیش از خانه ام برداشته اند و برده اند. من برای واخواهیِ این دو خواسته ی دمِ دستی ام، چهار سال است که پیگیرم. در این یک ماه گذشته اما، نرفتم دمِ درِ سفارتِ هلند ... ادامه متن »
دوستانی آمده بودند به اصرار و اصرار و اصرار که: بیا و دست بکش از این جنون و خودسوزی! و من مصرانه می گفتم: سپاس، اما هستم. تا این که پلیس آمد. با آن سروان یا سرگرد لباس شخصی که گوش هایش شکسته در کشتی. نیامده شروع کرد به جار و جنجال و کش و قوس و رفت سراغ وسایلم. ... ادامه متن »
یک: وفات بانو فاطمه ی زهرا را به شیعیان ایران و جهان تسلیت می گویم. با این اشاره که من هرگز داستان شهادت و پهلو شکستنِ وی را باور ندارم و همه ی این قصه ها را خرافه و دروغی ناجوانمردانه می دانم برای روفتنِ جیبِ شیعیانِ بدبختِ تاریخ توسط ملایان و بازار گرمیِ حاکمان برای اختلاف افکنی و سرگرم ... ادامه متن »
یک: گفت: ده سال دیگر که تمامیِ منابعِ آبیِ کشور تمام شد، حالا هی بگو پشتیبان ولایت فقیه باشید تا به مملکت شما آسیبی نرسد. گفت: ولایت فقیه یعنی قحطی. یعنی تحقیر. یعنی به زانو در انداختن ملتی پیشِ پایِ بی خردی. گفتم: درست می گویید: ذره ای اگر خردمندی در این بختک های اساطیری بود، لااقل مثل یوسف پیامبر ... ادامه متن »
یک: نوشته ی تابلو را از این رو به آن رو تغییردادم. جوری که تا دیروزش سخن از دزدان سپاه بود، این بار اما پای دوستان سپاه را پیش آودم. که یعنی اگر اموال و گذرنامه ی مرا دزدان سپاه برده اند، دوستانِ سپاه بازم گردانند. این سخنِ همیشگیِ من است که در هرکجای آلوده به مفسده، دوستان و خوبانی ... ادامه متن »
یک: جوان، پالتویی بلند و مشکی به تن داشت. و انگار که شب را در راه بوده باشد، ژولیده و نامرتب می نمود. تسبیحی را همینجوری در میان انگشتانش بازی می داد. بقول خودش: ظاهرسازی کرده بود با همین تسبیح برای رد گم کردن. از مشهد به تهران آمده بود. پُر بود از پرسش. جوری که آن همه پرسشِ تمام ... ادامه متن »
یک: چهارشنبه، مینی بوس ها ردیف پشتِ سرهم در صفِ هماهنگی بودند برای بیرون زدن از زندان و بدادگاه بردنِ زندانیان. بهمین خاطر، باید مأموران و بازجوها و کارکنان و اتومبیل هایشان برای داخل شدن صبر می کردند. حضورِ من در پنج قدمیِ درِ بزرگ، مأموران سپاه و اطلاعات را می آزرد. مجبور بودند صورت بگردانند و به بهانه ی ... ادامه متن »
یک: مردی که کاپشن رنگینی به تن داشت و کمی تپل بود و سی و پنج ساله می نمود، تا رسیدم مقابل زندان اوین، در آمد که: کجایی پس؟ ده دقیقه است که منتظرت هستم. بقول خودش، پنج سال و دوماه همینجا در اوین زندانی بوده. گرچه جرمش مالی بود اما خودش را یکپا سیاسی می دانست و از طیف ... ادامه متن »
یک: بر قله ی ورودی زندان اوین قدم می زنم. یک ون سر می رسد. سربازان با دستبندها و پابندهایی که در دست می رقصانند، پیاده می شوند. حالا نوبت زندانیان است. همه که پیاده می شوند، “واکر”ی بیرون داده می شود. و بعد، سربازی را می بینم که زیر بغل پیرمردی فرتوت را گرفته و پیاده اش می کند. ... ادامه متن »
یک: هرازگاه از من می پرسند نظرت در باره ی انتخابات چیست؟ من پیش تر در مصاحبه ای با صدای آمریکا، و در نقطه ی مقابل آقای دکتر مهدی خزعلی که موافق انتخابات است، دلایل مخالفتم را گفته ام. دیروز صبح بانویی دمِ ورودیِ زندان اوین، همین را از من پرسید. که: رأی بدهیم یا ندهیم؟ و اگر نه، چرا؟ ... ادامه متن »
