بیا با هم به تماشای مردمی برویم که در کافرستان غرب، برای رقبای انتخاباتی خود، فراتر از حقوق شهروندی، احترام نیزقائلند. مردمی که برای شنیدن سخنان مخالف، درکنار تریبون های متعدد خود، تریبون های متعدد نصب می کنند.  آنان آنقدر از نردبان رشد بالا رفته اند که برای سخن درست کاندیدای رقیب نیز کف بزنند، و نادرستی سخن کاندیدای خویش را برنتابند.

من ای خدا می دانم که این بندگان کافرخود را، برما که حسین حسین می کنیم و علی علی می گوییم و سراپای زندگی مان از دوز و کلک سرشاراست، ترجیح می دهی.

خدایا بیا از هزارتوی دل این کافران  نیز عبورکنیم. وببینیم در انتخاباتی که  پیش رو دارند، چقدر اهل فریب و بگم بگم اند. وببینیم زیرک ترهای جامعه شان، تاکجا برجهل مردمان خیمه بسته اند. و درکشاکش انتخابات چقدر به درستی بها می دهند. وآبروی رقیب تا چه اندازه برایشان مهم است. وچقدر از پول مردم را برای انتخاب  شدن خودشان هزینه می کنند. و با پول اندک جیب مبارکشان، چند تریلیارد پول نفت مردمشان قاطی است .

و ببینیم اساسا آیا نقش مردم در میانشان به چند است؟ ببینیم این که گفته می شود تفاله ی  افکار عمومی آنان نیزقیمتی است،  درست است یا که نه. ببینیم آیا درپس و پشت مناسباتشان، جمعیتی از مردمان را برای اعتراض به پاره شدن عکس کسی تربیت و تجهیزکرده اند. وببینیم آیا همین مردم معترض،  جوری تربیت شده اند که با دیدن خون های بنا حق ریخته شده،  به عکس العمل قابلی درنیفتند؟

خدایا می خواهم به تو سلام کنم. مگرنه این که سلام گفتن، درعرف اجتماعی ما، برازنده ی کوچکترهاست؟ این ما، کوچک تو. وتو، بزرگ ما،  بزرگترما.

خدایا  دوست دارم سلام مرا با صدای ناز خودت پاسخ بدهی. دوست دارم با هرپاسخی که به سلام های ما می دهی، ما را در آبشارتبسم خودت تن بشویی. وبا چشمان خودت به قدوبالای ما بنگری، وضعف های ما را یک به یک به گنج های تمام نشدنی ات بسپری.  می بوسیمت خدا. روی گلت را. تو نیز روی ما ببوس. آمین