محمد نوری زاد

عملیات بدراست. من و دوستان روایت فتح به خط مقدم رفته ایم. عملیات شکست خورده است. همه با شتاب به سمت جزیره ی مجنون باز می گردند.اما من و دوست فیلمبردارم “سیدان” با آرپی چی زن هایی که مانده اند تا از پیش آمدن تانکهای دشمن جلوگیری کنند، می مانیم. سیدان زودتر خود را به آرپی چی زن ها رسانده است. من مانده ام تا برای دوربین او، یک “کاست فیلم” ببرم. به خود می گویم: چرا آغوشم را از موشک های آرپی جی پرنکنم؟ من که یک دستم خالی است. و بچه ها برای زدن تانکهایی که با شتاب پیش می آیند، به آرپی جی نیاز دارند.

ما بعداز فیلمبرداری و مصاحبه با جوانان آرپی جی زن،  برگشتیم و خود را به جزیره ی مجنون رساندیم. اما آن جوانان  هیچگاه باز نگشتند. ماندند و یک به یک از پا درآمدند و راه را برعبور تانکهای دشمن بستند. جوانانی که به خون غلتیدند اما اجازه ندادن یک وجب از خاکشان از تن میهن جدا شود. جوانانی که فردای سرزمین شان را زیبا و پاک و رشد یافته می خواستند. وهرگز به فلاکتی اینچنین که ما امروز گرفتار آنیم، راضی نبودند..