از این پس، ما نیز چون به شما خواهیم پیوست… 

ما نیز چون شما 

  

عزیزان ما، عیبی ندارد.بگذار صدای شما را نشنوند. مگر حکومتیان مدعی، صدای خدا را ، و صدای هزار هزار پیامبر خدا را ، می شنوند؟ نمی شنوند.که اگر می شنودند،طعم این سخن آسمانی را در می یافتند: 

“آهای حاکمان،با مردم آنگونه رفتار کنید که با عزیزانتان! به مردم بها بدهید. وغم آنان را بخورید. مباد کسالت خویشان دور شما ، شما را برآشوبد،و مرگ عزیزان مردم، در شما گزشی پدید نیاورد! که اگر طالب بقا هستید،این بقا را در درستی وانصاف بجویید”.  

  

عزیزان ما، بگذار صدای شما را نشنوند. مگر اینان صدای خدا را، صدای تاریخ را می شنوند؟  بگذار اینان صدای مردم بحرین را بشنوند و صدای مردم سوریه را نشنوند. مگر اینان صدای صدها فریاد درگلو مانده ی سلول های بی کسی را شنیدند؟ مگرصدای هدی صابر را شنیدند؟ 

بگذار به شما و به خواست  شما بها ندهند. همانگونه که به ضجه های خاموش  مادران وهمسران شما بها نمی دهند. بگذار انصاف را بگونه ای که خود می پسندند، معنا کنند. بگذاراساسا شما را نبینند. و شما را بحساب نیاورند. شما اما، به راه خود ادامه دهید. که پایان راه ما و شما و آنان نزدیک است. وخدا و تاریخ در این میان، گواه صادق مظلومیت ما خواهند بود. 

تک به تک،  شعله ی حیات خود را فرو کشید. که حیات ابدی چشم به راه شماست.  بمیرید، پیش از آنکه شما را بکشند. مرگ را همچون شمعی در کف دست خود بگیرید و راه را نشان ما بدهید. ای خاک بردهان من که مرگ را برای شما تجویز کنم و خود برکنار ایستاده باشم. 

از این پس، ما نیز چون شما به دریا خواهیم پیوست. شب و روز به شما خواهیم اندیشید. صدای فریاد “ما را ببیند” شما را به گوش جهانیان خواهیم رساند. طبل ها را به صدا درخواهیم آورد. طشت رسوایی آنان را از بام های  ویژه خواری به زیر خواهیم انداخت. پا به پای شما اشک خواهیم ریخت. پا به پای شما خواهیم افسرد. و یک به یک، پا به پای شما خواهیم مرد. بقا، برای سرزمینمان ایران.