نماز مغرب را به آیت الله بیات زنجانی اقتدا کردم . همو که درمیان بسیاری از روحانیان صاحب نامی که دم فرو بسته اند ، و چه بخواهند و چه نخواهند شریک جرم این همه فجایع جاری اند ، سربرآورده است و می گوید : آهای آدمها ، اینجا خدایی افتاده و از ما کمک می طلبد . و می گوید : این خدا را ، ما ، با کج روی ها و کج گویی ها و حرامخواری ها به این روز انداخته ایم . این خدا را ما  در این ملک برزمین گرم کوفته ایم . این ما  بوده و هستیم که خدا را از خانه های مردم بیرون کشیده ایم و به دوردست های بی خدایی تارانده ایم .

تاراج مغول گون خانه و دفتر آیت الله صانعی توسط اوباشان مذهبي ، و سکوت توجيه ناپذير مراجع صاحب نام شهر قم ، حادثه ي هولناكي  است که عارضه اش را صباحی دیگر ، در همین قم ، و در ساحتی دیگر مشاهده خواهیم کرد. مگر می توان صفت ” غیور” خدا را نادیده گرفت ؟ بله ، خدای ما غیرتمند است و نسبت به بندگان مظلوم خویش حساس است . جولان این غیرتمندی ، گرچه ممکن است در یک سال و چند سال دیگر آشکار شود ، اما مگر می توان برچراغ افروخته ای پف کرد و باز همچنان به روشنایی او اصرار ورزید ؟

دیدار من حقیر با آیت الله صانعی ، یک ساعت ، و حدودی کمتر ، به درازا کشید . از او نکته ها شنیدم و آموختم . اما آنچه که از وی  نیک تر یافتم ، فهم مردمی  اوست . این فهم ، عالمانه و هوشمندانه و غیرتمندانه است . او را عالمی یافتم که هیچ فاصله ای با اندوه ورنج مردمان  ندارد . درست خصلتی که سايرين  از خویش دریغ کرده اند .

به آیت الله صانعی گفتم : اوباشان مذهبی ، دفتر و خانه ی شما را در ساعت سه ونیم صبح ، مغول گون ،  و در امنیت کامل  مورد حمله قرار دادند. شما ، این آسیب را به حساب کفاره ی گناهان  ما بگذارید . که خدا خواست به ما و به شما بفهماند : وقتی به خانه و حریم خصوصی مردم دراین سالها حمله می شده ؛  و این مردم ملجا و پناه و فریاد رسی نمی یافته اند ، شما چرا سکوت کردید و عمامه از سر برنگرفتید ؟ به ایشان گفتم : درحمله به خانه و دفتر شما ، سه طایفه باید پاسخگو باشند که نیستند . یکی مراجع قم ، که بنا به فتواي خود؛   به   ” مصلحت ”  روی بردند   و به چند اعلامیه ی سطحي بسنده کردند . دوم : دولت ، که دستگاه انتظامی و دستگاه اطلاعاتی كشور درهمه جا و در قم  با اوست . دولت ، در این هجمه ی پلید ، شریک جرمی است آشکار . قداره بندی است که نوچه هایش را به پیش رانده و دست به کمر ، خود به تماشا ایستاده است . سوم : شخص رهبرگرامي ما .  ایشان که برهمگان ما  شان پدری دارند ؛  و نه  شان یک حاکم و فرمانروای صرف ، بایست از حمله کنندگان تبری می جستند  و به دلجویی از شما می پرداختند . و مثلا می فرمودند : جناب آیت اللله صانعی ، من شخصا از مواضع شما دلگیرم ، اما به هیچوجه حمله به بیت شما را تایید نمی کنم و خواستار تعقیب عاملین منفور آنم . من ؛ سيدعلي خامنه اي ؛ دوستدار و طرفدار انصاف و عدلم . اجازه نمي دهم بخاطر نگاه و انديشه ي متفاوت شما با من ؛ جماعتي از خدا بي خبر؛  به حريم خصوصي شما ورود كنند و اموال شما را كه همانند  اموال خود من و اموال مردم محترم  است ؛ تباه كنند و موجبات رنج و هراس شما و خانواده ي محترم شما را فراهم آورند .

در ديرهنگام شب ؛ شهر قم را جا نهادم تا قم ؛  سربگریبان مقطع حساس تاریخی خویش بماند . قمی که من دیدم ، آن نبود که باید باشد .  با مردمی که از دخالت های ناآگاهانه و تحکمی و غیرکارشناسانه ي مسئولان و بزرگان ديني  آسیب فراوان دیده اند ، و با روحانیان افسرده ، مضطرب ، ترسيده ، از مواجبی که به هر اعتراض قطع می شود . روحانياني كه با هرانتقاد ؛ هميشه در هراس خلع لباس و بي آبرويي اند . و روحانياني  با منبرهای سست ؛ و مجالسي خالی از مردم .

روحانیت امروز ما ، یکی از تلخ ترین روزهای عمر خود را تجربه می کند . ومن می گویم : روحانیتی که منبر نداشته باشد ، روحانیتی است که در تبلیغ  حبابی آکنده از هیچ : هوار می کشد .