عماد بهاور را جوانی عاشق ایران یافتم . و چه گوهری برای یک جوان ایرانی ، از همین ایران دوستی او بالاتر؟ حالا خدادوستی او بجای خود …

عماد بهاور را در بند هفت زندان اوین دیدم . و بعدها در بند 350 . جوانی خوش سیما ، خنده به لب، با ادب ، فهمیده، و از خانواده ای ریشه دار. با ادب که می گویم ، شما جوانی را تجسم کنید که درهمان نگاه و برخورد نخست ، سابقه ی مطولی از تواضع و انسانیت خود را بر کف دست فهم شما می نشاند .

عماد بهاور ، نمی تواند خطاکار باشد . او زندانی عصبیت ما ست . زندانی ترشرویی ما . مثل این که ادب را در قفس بیاندازیم و درهای تنفس را به رویش ببندیم . عماد ، تمثیل صادقانه ی یک جوان متعهد و روشنفکر ایرانی است . جلال است . جلال آل احمد . که دست پرخاشگر ما ، او را از نیمه راه تجربه به در برده و به زندانش انداخته است .

عماد بهاور را جوانی عاشق ایران یافتم . و چه گوهری برای یک جوان ایرانی ، از همین ایران دوستی او بالاتر؟ حالا خدادوستی او بجای خود .

کاش عماد را ، و عماد ها را می فهمیدیم . کاش متواضعانه سرتعظیم در برابر او و عمادهای دیگر خود فرو می بردیم و با یک دلجویی مختصر ، آنان را به عرصه ی علم و تحصیل باز می بردیم.

زندانی بودن عماد و عمادها ، هیچ گرهی از مشکلات ما وا نمی کند . بل بر مشکلات ما ، آواری از هدر دادن استعدادهای ناب این سرزمین فرو می نشاند .

عماد بهاور یک جوان سالم و پاک نهاد است . در تقسیم بندی های سیاسی : ملی مذهبی است . که هم مسلمان است و هم کشورش را دوست دارد . گمان ندارم ملی مذهبی بودن او ، موجب غضب ما شده باشد  . چرا که گویندگان ” مکتب ایرانی” مگر غیر از این می گویند؟ مکتب ایرانی یعنی : اعتقاد به اسلامی که ایرانیزه شده . و از بزرگراه ملیت ما ایرانیان گذر کرده است .

صلاح ما قطعا در این است که : در برابر عماد های پاک نهاد خود زانو بزنیم و التماس کنان از آنان پوزش بخواهیم و بخاطر روزها و ماههای تلخ زندان ، روزهای رهایی و رشد را نویدشان بدهیم و آنان را بر سر بساط تحصیل علمشان باز فرستیم .  چرا که ایران فردای ما ، سخت به صداقت و درستی و فهم و ادب آنان محتاج است .