یک: موسسه ی مصباح یزدی در قم، بزرگداشتی برپا کرده برای یک ملا به اسم “علامه ی حلی” که قرن ها پیش، با ملاهای دیگر مذاهب در افتاده و خاک بپا کرده و صاحب شگرد است در گسترش موهوماتی که این موهومات، می تواند از ملاهای حوزوی، عارفی چون خمینی برآورد که این خمینیِ عارف، بتواند در جا به آدمکشی قهار بدل شود. خلاصه این که: علامه ی حلی در حوزه های شیعی وجهه ای تام و تمام دارد و طلبه های حوزوی و حتی آیت الله های شیعه، حسرتِ این را دارند که یک روزی بجایی برسند که اشتهار او را داشته باشند.

دو: اجازه بدهید علامه ی حلی را با کهنگی های مربوط به خودش و آنچه که از کهنگی به حوزه ها سرازیر کرده، تنها بگذاریم و برویم به موسسه ی امام خمینی که متعلق است به مصباح یزدی در قم. کاسبیِ اینجور جاها در این است که استخوانهای ناپیدای ملاهای پوسیده ای چون علامه ی حلی را بتکانند و برای دکان خود اعتباری برآورند. وگرنه شما در تمامی کتاب ها و نوشته ها و سخنان ملاهای قدیم و جدید، یک سخن، یک جمله، یک نوشته، یک مقاله، یک رساله بیرون بکشید و جلوی بشریت بگذارید و نشان بدهید که اگر بشریت به این یک جمله و به این یک سخن و یک نوشته اعتنا بندد، روی به نیکبختی خواهد برد.

سه: قرار است در موسسه ی مصباح یزدی، ملای همجنسی سخن از ویژه گی های علامه ی حلی بگوید. این ملای همجنس، از همین طلبه ها و آیت الله های همیشگی اند. یکی اش، حضرت آیت الله شیخ جعفر سبحانی تبریزی دامت افاضاته است. اما پیش از آنکه اجازه بدهیم این شیخ جعفر لب به سخنان همینجوری اش وا کند، برویم به سراغ متر و مقیاسی که بشود با آن متر و مقیاس، به کیفیت و فایده و ارزش و کاربردی بودن یک چیز دست یافت. و ببینیم آیا مختصری از راستی و انصاف و ادب و بایستگی های انسانی و حقوق بشری و اساساً چیزکی بدرد بخور برای بشر در بساط ملایان یافت می شود؟

چهار: خودتان را خسته نکیند. شما در این دستگاه هیچ در هیچ، هرگز یک جمله و یک سخن و نوشته ای که دست بشر را بگیرد و به سمت نیکبختی ببرد، پیدا نخواهید کرد. چرا؟ چون در این بساط اگر یکجا سخن نیکویی دیده می شود، بلافاصله پشت بندش همین سخن نیکو بضرب سخنی دیگر پودر شده است. راز این ناپیدایی آیا می دانید در چیست؟ رازش در این است که ریشه ی بساط ملایان از دکانی به اسم “جهل پروری برای مفتخواری” آب می خورد. وگرنه این جماعت در این قرن های سپری شده، یک کوچولو اهمیت برای شأن مخاطب قائل می شدند و در این درازنای سپری شده، مخاطب خویش را از طبقه ی عوام به طبقه ی دانایان ارتقاء می بخشودند. نه این که مدام بر منبرِ یکجانبه گویی بنشینند و اصرار بر استمرار و بقای جهالت و عوامیتِ مخاطب بورزند و از دانا شدنِ شان بهراسند.

پنج: شیخ جعفر سبحانی می رود و پشت تریبون قرار می گیرد. این شیخ، ادامه ی شیخ جعفر کاشف الغطاء است. که با اصرار و گریباندری و کوفتنِ عمامه بر زمین، فتحعلیشاه قاجار را مجبور به جنگ با روسها کرد و با همین جهالت عظما باعث شد هفده شهر قفقاز (هفده ولایت قفقازی ایران) و در مجموع ۲۵۰ هزار کیلومتر مربع از سرزمین ایران جدا شد و به روسیه پیوست. حالا این شیخ جعفر امروزی که ادامه ی آن شیخ جعفر ابله و خود حق پندارِ دیروزی ست، می رود و پشت تریبون قرار می گیرد تا از برکات وجودیِ علامه ی حلی بگوید. پس از اشاره ای مختصر به فراورده های مذهبیِ علامه ی حلی، شیخ جعفر امروزی سرضرب می رود به سراغ همان ریشه ای و دکانی که ازش آب و نان مفت می خورد، و رو به نمایندگان مجلس شورای اسلامی می گوید: “مجلس صلاحیتِ بررسیِ برابری دیه ی زن و مرد را ندارد”! و ادامه می دهد: رسالت مجلس، (نه قانون گذاری، بل) رسیدگی به وضعیتِ معیشتِ مردم است!

شش: شیخ جعفر امروزی که ادامه ی شیخ جعفر ابله و هرز اندیشِ دیروزی ست، آنقدر مفتون مته زنی به مغز مفاهیم هیچ در هیچ مذهبی اش است که هرگز نمی تواند وسعتِ خسارت اندازیِ شیخ جعفر دیروزی را تا بدین اندازه تجسم کند که: امروزه، جناب ولادیمیر پوتین – رییس جمهور روسیه – بدستِ سرداران و ملایان تحت امرش، برنامه ی مستراح رفتن حضرت خامنه ای را نیز مشخص و معین و تنظیم می کند! چه می گویم؟ ملا را با هوشمندی چکار؟ نان مفت باشد، بگو از دست پوتین باشد. حلال و حرامی که از زبان و قلم این جماعت فرو می ریزد، برای “مشغول” کردن عوام است. وگرنه خودشان استاد مسلم حرامخواری اند. مفتخواری مگر نه این که شکل مسلمی از حرامخواری است؟ نماز خودت را بخوانی و از مردمی که پشت سرت ایستاده اند پول بگیری؟!

هفت: نمایندگان ترسیده و چاکر مسلک مجلس، نه با فشار افکار عمومی مردمِ لام تا کامِ ایران، و نه با تماشای چهره ی حضرت شعور، و نه با غیرتی که از تماشای اشک و آه زنان بی پناه کشته شده بر می جوشد، ای بسا از شرم مجامع بین المللی، با ترس و لرز لایحه ای به مجلس ارائه می دهند که در آن آمده: دیه ی زن و مرد برابر است. که یعنی: قبلاً دیه ی زنِ کشته شده توسط یک مرد، نصف بوده اما اکنون باید با دیه ی مردِ قاتل برابر شود. و یعنی: مگر می شود در دنیای امروز زندگی کرد و از دستاوردهای شعوری و علمی و حضوری و کارگری و زن بودن و مادر بودنِ بانوان، ریختِ جوامع را آراست و با چشم کور خود بزرگی و عظمتِ بانوانی چون “ماری کوری” و دانش و فراورده های علمیِ این بانوان فرزانه و دانشمند را دید و قلچماقانه حق و حقوق انسانیِ بانوان را انکار کرد؟

هشت: شیخ جعفر دیروزی و امروزی و علامه ی حلی می گویند: اگر یک مرد روانی و پریشان و قلچماق، زد و بانویی چون ماری کوری را کشت، آسمانِ قطعیت و حتمیّت و دکانِ شیخ جعفرها و حلی ها می گوید: پول خونِ ماری کوریِ دانشمند به اندازه ی نصف پول خونِ همان مرد بی خاصیت و روانی و مأمور و معتادی ست که وی را زده و کشته. بی کم و کاست! به جنازه ی در خون نشسته ی ماری کوری اشاره می کنیم و می پرسیم: چرا؟ شیخ جعفر امروزی پاسخ می دهد: به این خاطر که در نظام آسمانیِ علامه ی حلی، نان آوری، در قامت مرد تعریف شده. می پرسیم: این شد دلیل؟ اکنون در کشورهای جهان، بیش از یک میلیارد زن به نان آوری مشغولند. شیخ جعفر دیروزی که با اصرار بر بلاهتِ حق پندارانه اش، نزدیک به نصف ایران را دو دستی به روس ها تقدیم کرد، پاسخ می دهد: واسه من عدد و رقم و میلیارد پیلیارد ردیف نکن! این قانون آسمان است. شکایت داری برو از آسمان شکایت کن!

نه: فشار مراجعی چون علامه ی حلی و شیخ جعفر ابله دیروزی و شیخ جعفر امروزی، باعث می شود آن لایحه ی بدیهی، از دستور کار مجلس خارج شود. کیفیتِ این فشارها را در سخنان یحیی‌ کمال‌پور نایب رییس کمیسیون حقوقی و قضایی مجلس می توان مشاهده کرد که می گوید: بررسی لایحه برابری دیه زن و مرد در مجلس، به دلیل وجود «اشکال شرعی»، منوط به تایید این موضوع توسط مراجع تقلید است. همین که این لایحه ی بدیهی و البته شرم آور و دیرهنگام از دستور مجلس خارج می شود، شیخ جعفرها و علامه ی حلی کف دو دست را بالا می برند و محکم به کف دست همدیگر می زنند. که یعنی: تا ما هستیم، آسمان پیروز است! مگر نه این که: این ما، نماینده ی حتمی و بلامنازع آسمانیم؟!

ده: عذاب وجدان شیخ جعفر امروزی، نه از این روی است که به کل هیکلِ نمایندگان مجلس و مردمِ هاج و واج شکوفه باریده، نخیر، بل بخاطر این است که مردم نادان، نکند از برکات آسمان بی بهره بمانند. از همان پشت تریبون و با کسب اجازه از علامه ی حلی و شیخ جعفر دیروزی، و برای تفهیمِ عقل ناقص مردم و نمایندگانشان می گوید: ای مردم، “مسئله ی دیه ی زن، ارتباطی به انسانیت ندارد. مسئله، مسئله ی نان آوری ست. مرد اگر کشته شود، ضرر اقتصادی اش بیشتر است. چون نان آورِ خانواده مرد است. نظر قوانین اسلام این است. ما قوانین مان قوانین غربی نیست که هر دو باید نان آور باشند. از نظر ما نان آور مرد است و نفقه نیز بر عهده ی مرد است. هزینه ی زن را باید شوهر بپردازد. اما اگر زنی کشته شود، اگر چه انسانی کشته شده، اما ضرر اقتصادیِ آن کمتر است. بنا بر این اگر دیه ی مرد در اینجا دو برابر است، غرض این نیست که انسانیت را جبران کند، انسانیت با این عمل جبران نمی شود…..”

یازده: نمایندگان ذلیل مجلس، برای کسب رضایت علامه ی حلی و شیخ جعفر دیروزی و امروزی دست به محتوای لایحه می برند و اینجوری اصلاح و تصویبش می کنند: دیه ی زن کشته شده، اگر چه طبق قوانین آسمانیِ علامه ی حلی و شیخ جعفرها، نصف دیه ی مرد قاتل است، اما برای این که بشود در دنیای امروز سر از دخمه های شرم بدر آورد و بچشم دنیای عقل نگریست، آن نصفِ دیگر را از کیسه ی بیت المال می پردازیم تا در نهایت، دیه ی زن و مرد با هم یکی شود!

دوازده: همین یک قانونی که با این شکل شنیع در مجلس تصویب شده، خودش به تنهایی در بر گیرنده ی میزان شعور علامه ی حلی و شیخ جعفر دیروزی و امروزی و سیصد نماینده ی مجلس است. شیخ جعفرها و علامه ی حلی می گویند: دست به چند و چون قوانین آسمانی ما نبرید و در عوض هر چه می خواهید از کیسه ی بیت المال بردارید و به هر کس که می خواهید بپردازید. چرا که اگر به قوانین آسمانی دست برده شود، دیگر نمی شود اعتنایی به دیگر قوانین بست. این قوانین لاک و مهر شده اند و باید پذیرفتشان دربست. پرداخت نصف دیه ی یک زن کشته شده از کیسه ی بیت المال، یک دزدیِ حکومتی از جیب مردم است جلوی چشم ملاها و آیت الله های هردمبیل. چرا باید مردمی که روح شان خبر از خون زنی که بر زمین ریخته شده ندارد، نصف پول خونِ آن زن کشته شده را بپردازند تا مبادا خدشه ای بر جمال آسمانیِ دکان ملایان بنیشیند. ای بگم چی بشی علم الهدی!

سیزده: رهگذران دنیای بی شعوری نیز اگر سخنانِ سست و پلید و نکبت بار شیخ جعفر امروزی در تخصیص نان آوری در قامت مرد را بشنوند (که این شیخ جفعر، ادامه ی همان شیخ جعفر ابله دیروزی ست که هفده شهر قفقاز را از بدنه ی ایران کند و به روسیه تقدیم کرد)، دست بالا خواهند برد و خواهند پرسید: آشیخ، اگر در نظام فکری شما نان آورِ خانه “مرد” است، پس تکلیف بانوانی چون خدیجه(س) چه می شود که پیامبری را با همه ی پیروانش نان می داده اند!

محمد نوری زاد
هفدهم مرداد نود و هشت – تهران

ارتباط با من:
@NoorizadMohammad1331
@MohammadNoorizad
www.instagram.com/mnourizad

فایل صوتیِ هفت فتوای وحشیانه – فتوای ششم

——————————— https://www.youtube.com/watch?v=SPAu-mLUG4Q ———————————-

در بیدادگاه گرگان چه گذشت؟ در این فیلم داستان دادگاه گرگان را تشریح کرده ام:

——————————— https://www.youtube.com/watch?v=Zzvo84Sx270 ———————————–