یک: ردیفی از مسئله سازان و مسئله دانانِ حوزوی را در نظر آورید که در امتدادِ قرن های قهقرایی، در خانه هایشان نشسته اند و به متکّاهای همیشگی شان تکیه داده اند و در لابلای کتاب ها و جزوه ها می خرامند تا پرسشی تازه “تولید” کنند و پشت بندش پاسخی. تا این دو تا را به خورد مردمِ منگی بدهند که تا دو روز پیش، هیچیک از انبارِ پرسش های تولید شده ی این جماعتِ حوزوی، برایشان ضرورت و موضوعیت و مطرحیت نداشته است. مردمانِ منگِ بسیاری که در اطراف خانه های مسئله سازان و مسئله دانان حوزوی پرسه می زنند، رفته رفته به آدمهای مطیع و بی اراده ای بدل می شوند که برای هر نفسی که فرو می رود و هر نفسی که بر می آید، دست بالا می برند و اجازه می گیرند که آیا: آب بخورند یا نخورند؟، حرف بزنند یا نزنند؟، اخم بکنند یا نکنند؟، دوست داشته باشند یا نه؟، با پای چپ به مستراح بروند یا با راست؟، زن بگیرند یا نه؟، زنشان جوان باشد یا جوان تر؟، ده ساله باشد یا سه ساله؟، شیرخواره چطور؟

دو: باورم بر این است که حتی فکر کردن به ازدواج با دخترکان دو ساله و سه ساله و پنج ساله و حتی هفت ساله و نه ساله، و فکر کردن به لذتِ جنسی از این نونهالان، وحشیانه و تصورناپذیر است، چه برسد به تفخیذ یا کامجویی از دختربچه های شیرخواره، که این یکی، دیوسیرتانه ترین چیزی ست که می تواند به ذهنِ یک هیولای بشری راه پیدا کند. می خواهم بگویم: در همه ی قرن هایی که بشر از غارها بیرون زده و به شهر سازی و اجتماع و مدنیت روی برده، اندیشه ی وحشیانه و دیوسرتانه ی کامجویی از نوزادان شیرخوار، تنها و تنها و تنها و تنها از موجودی به اسم ملا بر می آمده و لاغیر. نداریم در پرونده ی دیگران، که چنین وحشیانه به لذت جنسی از شیرخوارگان اندیشیده و پرداخته و پر و بالش داده باشند.

سه: نیز تجسمِ این که یک بابایی در یک گوشه از دنیا نشسته و دارد به چنین رفتار وحشیانه ای “فکر” می کند، ناممکن و ناشدنی می نُماید. داستان تفخیذ و لذت جنسی بردن از دخترانِ شیرخواره ی شوهر داده شده، نه چیزی ست که تنها جناب خمینی بدان اندیشیده باشد، نخیر، شما ردیفی از خمینی ها را در نظر آورید که در لابلای قرن ها و کتاب ها و جزوه ها، همین تفخیذ و لذت جنسی از نوزادانِ شیرخواره ی شوهر داده شده را می کاویده اند.

چهار: کار خمینی ها در درازنای تاریخِ مفتخواری، این بوده که اشکالات و شبهات و مسائلی را تولید کنند که تا پیش از آن اساساً برای مردم مسئله نبوده. یعنی مردم قرن های قرن، بی هیچ توجه به این چیزهایی که ملاها آن را “مسئله” می نامند، به زندگی خود مشغول بوده اند، بی آنکه با مشکلی مواجه بوده باشند. اما کارخانه ی تولید شبهات و مسائل، و محصولاتِ تولید شده اش، نباید بی مشتری می ماند. باید مردم را گرسنه ی بلعیدنِ تولیدات این کارخانه کرد. برای این کار، هم ترس از چماق و ضرب و زور لازم است و هم ترس از آتش جهنم. تا موریانه های گناه، دم به دم روانِ مردمِ بی نوا را بجوند و آرامشان نگذارند و وقت و بی وقت، گناهکاران را به دمِ درِ خانه های مسئله سازان بکشانند و تلکه اشان کنند! فرهنگ مفتخواری بقدر عمرِ بشر، عمر دارد. از همان دوران غارنشینی شاید.

پنج: حاج آقا، آخه مردم قرن های قرن با هر دو پا به مستراح می رفته اند و رو به هر طرف خود را تخلیه می کرده اند. اصلاً در آن فشار متصل به انفجار، کسی به قبله نمی اندیشده که شما کاسه ی مستراح را جابجا می کنی! این چه مسئله ای ست که در معماری خانه ها نیز دخالت می کند؟ که حاج آقای مسئله ساز برمی خروشد: مردم غلط می کرده اند که با هر دو پا داخل مستراح می شده اند. مردم غلط می کرده اند که خود را رو به هر طرف تخلیه می کرده اند. کفر و بی ایمانی از همین چیزهای جزیی بر می خیزد و یک نفر را جهنمی می کند! خب شما می فرمایید مردم چه باید بکنند و با چه اسلوبی به مستراح بروند و با چه آدابی خود را از فشار ادرار و مدفوع خلاص کنند و با چه آدابی و وردی از مستراح خارج شوند؟ حاج آقای مسئله ساز ریشی می خاراند و می گوید: این شد سئوال. و اما جواب: مردم، با پای چپ به داخل مستراح می روند و رو به سمتی عمود بر قبله کارشان را می کنند و با پای راست از مستراح خارج می شوند. و ادامه می دهد: اگر لازم باشد و هزینه اش تأمین شود، وِردِ هنگام تخلیه ی ادرار را جدا و وِردِ تخلیه ی مدفوع را نیز جدا تولید می کنیم. حاج آقا مردم برای چه باید حتی در مستراح هم محصولات تولیدی شما را مصرف کنند؟ برای چه اش به شما مربوط نیست. مگر بچشم کور خود نمی بینید که ما دستی به آسمان داریم و از آسمان مایه می گیریم؟

شش: بله، اینگونه است که ذهنِ مردم منگ، در حوالی همان مسائل و شبهاتِ تولیدیِ حوزویان نظم می گیرد و از آنان مردمی خمیر و خاموش و مطیع و احمق می پرورد. البته نقشِ تبَرِ تکفیر و تیغِ ارتداد و زخمِ زندقه و میخِ منافق و خرجِ خارجی و لولِ لامذهب، و پشت بندش اعدام و غارتِ زن و بچه و اموال و آبروی یک نفری که از یک حاج آقای مسئله ساز پرسیده “چرا؟” در این حماقتِ تاریخی تعیین کننده بوده و هست!

هفت: گله های نسل به نسل، پشتِ در خانه ی حوزویان پرسه می زنند تا مسئله های تولید شده و پاسخ های تولید شده ی همان مسائل را مصرف کنند تا کارخانجات تولید شبهه و مسئله، چرخشان بچرخد. حضرت خمینی یکی از این کارخانه داران است. با مردمی خمیر و خاموش و منگ در اطراف کارخانه اش. چرخ کارخانه ی خمینی، می چرخد و می چرخد تا می رسد به تولید مسائل مربوط به ازدواج و دخول. صدای زمزمه ی مردمان منگ از بیرون بگوش می رسد. که همگی نجوا می کنند: بده بیاد.

هفت: حضرتش دست بقلم می برد و برای راهنماییِ گله های نسل به نسلی که پشتِ درِ خانه اش ازدحام کرده اند، می نویسد: “كسي كه زوجه اى كمتر از نه سال دارد، وطى (دخول) او براى وى جايز نيست. چه اين كه زوجه (اش) دائمی باشد، و چه منقطع”. کارگران کارخانه به حضرتش می گویند: این فتوا را بسته بندی کنیم و بدهیم بیرون؟ پاسخ می شنوند: نخیر، هنوز ناقص است. من – محمد نوری زاد – می پرسم: این دو جمله یعنی چه؟ مگر مردمِ منگِ بیرون، همسرانی هفت ساله و سه ساله دارند که نباید دخول شان بکنند؟ با کمی تأمل در همین دو جمله، می شود به یک جریانِ فکریِ وحشیانه پی برد که در معرکه ای از تاریخِ احمق پروریِ ملایان مسئله ساز دست بدست می شده است. یعنی چه زوجه ای کمتر از نه سال؟ چرا کارخانه دار، سرکیسه را نبسته تا در این دو جمله، زوجه های یک ساله و شش ماهه و یک روزه نیز در شمار دخول قرار نگیرند؟

هشت: حضرتِ خمینی در این فتوای وحشیانه، مثلاً ادای انسانها را در می آورد و از عروسانِ سه ساله و چهارساله و یک روزه دفاع می کند و غم آنان را می خورد و به شوهرانشان سفارش می کند: دخول ممنوع! شوهران پنجاه و شصت و هفتاد ساله ی این دختربچه های سه ساله و دوساله و شش ماهه که پشت کارخانه ی جناب خمینی صف کشیده اند، با این فتوایِ دخول ممنوعِ خمینی دمق می شوند. که یعنی چه؟ اگر این بچه ی سه ساله به عقد من در آمده و زوجه ی من است، چرا می فرمایی: دخول ممنوع؟ که حضرت خمینی دلداری شان می دهد که: “و اما ساير كام گيری ها، از قبيلِ لمس بشهوت، و آغوش گرفتن، و تفخيذ اشكال ندارد. هر چند (این زوجه) شيرخواره باشد”. شوهران هفتاد ساله ی شهوتی نفسی به راحت می کشند که اگر چه زوجه اشان دختر بچه ای شش ماهه است، اما می شود ازش کام گرفت به چه وسعت!

نه: در جامعه ای که یک ارزن شعور با وی باشد، تصورِ ازدواج با دختر بچه های سه چهار ساله، و تجسمِ تفخیذِ شیرخوارگان آنقدر مشمئز کننده و تهوع آور است که اگر یک بابایی در جایی که همان یک ارزن شعور با اوست، از جای بر بخیزذ و همین فکرِ مشمئز کننده را بر زبان بیاورد، حتماً وی را به زنجیر می کشند تا سرطانِ فکرِ آن دیوانه ی مالیخولیا در دورترین زوایای بی شعوریِ مردمان مخاطب نیز ریشه ندواند.

ده: یکی از وحشی های پشت درِ خانه ی خمینی، سر از میانِ گله بر می آورد و رو به پنجره ی کارخانه ی حضرتش داد می زند: حالا آمدیم و من که دختری دو ساله را به زنی گرفته ام، کارش را ساختم و دخول انجام شد. جنایت کرده ام آیا؟ خمینی بر می خیزد و پرده ی دفتر کارش را پس می زند و پنجره را می گشاید و به وحشیِ پرسشگر می گوید: جنایت چرا؟ تا من هستم مگر اجازه می دهم اینجور جرمها نصیب شما شود؟ و از وحشی می پرسد: عقدش که کرده ای؟ وحشی پاسخ می دهد: بله، غریبه که نبوده، زنم بوده. خود شما خطبه ی عقد دائمش را خواندید. خمینی به وحشی دلداری می دهد که: اصلاً دائم چرا، فرض بر این بگیریم که: دو شبه عقدش کرده بودم برای تو . و فرض را بر این می گذاریم که تو به سفارش کارخانه ی من عمل نکردی و نتوانستی به زوجه ی دوساله ات دخول نکنی و دخول کردی. کار بدی کرده ای آیا؟ زنت بوده یا نبوده؟ بوده! بله، زنت بوده. غمِ چه را می خوری؟ من این کارخانه را تأسیس کرده ام که غبار اندوه از جمال شما بروبم.

یازده: خمینی مرد وحشی را پیش می خواند و دستی بر پشتش می نشاند و می فرماید: افضائش که نکرده ای؟ افضاء یعنی چه؟ یعنی آلت تناسلیِ زوجه ی دو ساله ات را پاره که نکرده ای؟ وحشی می گوید: قربان جدت بروم، نخیر، سالم است. حضرتش می فرماید: خیالت راحت که جرمی مرتکب نشده ای. تنها گناه کرده ای که دخول کرده ای. گناه هم یک چیزی ست میان تو و خدایت. به کسی چه مربوط؟ زنت بوده دیگر! برو و دیگر از این کارها نکن. اخلاقاً درست نیست. خدا را خوش نمی آید.

دوازده: وحشی به خمینی می گوید: ای من بقربان جدت، همین را که گفتی، برای من بنویس. حضرتش دست بقلم می برد و می نویسد: “و اگر قبل از نه سال، او را (زوجه اش را) وطى كند (یعنی با آن دختربچه ی دو ساله عمل زناشویی کامل انجام دهد)، اگر افضاء نكرده باشد، بغير از گناه چيزى بر او نيست”. وحشی شاد و شنگول پولی می دهد و نوشته را می گیرد و همان نوشته را می کوبد توی صورتِ پدرِ زوجه اش که دختر بچه ی گریانِ دوساله ای را در آغوش دارد و بر سر او فریاد می کشد: بیا، جنایت که نکرده ام. گناه کرده ام. گناه هم، چیزی ست بین من و خدا. به تو چه مربوط؟ و (زوجه اش) دختر بچه ی دو ساله ی گریان را از آغوش مرد بیرون می کشد و بخانه می برد که گناه دیگری با وی انجام دهد. که گناه، چیزی ست میان بنده و خدا. به کسی چه مربوط؟ با خلوص اگر اشکی برای امام حسین بریزی، کوه کوه گناهت پاک می شود. هم اشک می ریزم هم پول می دهم تا کارخانه ی آقا چرخش بچرخد.

سیزده: مرد وحشیِ دیگری جمعیتِ وحشیان را می شکافد و جلو می رود و رو به خمینی می گوید: من با دخول، آلت تناسلیِ زن شش ماهه ام را پاره کرده ام. حالا چه می شود؟ باید خجالت بکشم؟ به زندان بروم؟ جنایت کرده ام؟ باید پاسخگوی مجامع جهانیِ دفاع از حقوق کودکان باشم؟ جناب خمینی پوزخندی می زند و می گوید: جنایت؟ مجامع جهانی؟ انسان؟ انسانیت؟ و ادامه می دهد: من خودم حلش می کنم. مرد وحشی از حضرتش می خواهد که تولید کارخانه اش را روی کاغذی بنویسد تا آن کاغذ را بگیرد و ببرد و بکوبد توی صورت پدر همسر شش ماهه اش که دختر بچه ی گریان و خونینی را در آغوش دارد. جناب خمینی می نویسد: ” و اگر (شوهر به همسر شش ماهه اش دخول) كرده باشد، يعنى مجراى بول و مجراى حيض او را يكى كرده باشد و يا مجراى حيض و غائط او را يكى كرده باشد، تا ابد وطى او بر وى حرام مى شود،

چهارده: داستانِ دخول و لذت جنسی از دخترکان زیر نه سال تا شیرخواره، آنقدر وحشیانه و ناجوانمردانه و هیولاگون و نفرت انگیز و مهوع است که من – محمد نوری زاد – از ادامه ی این داستان در می گذرم. این را بگویم و بگذرم: اگر یک خط، یک کلمه، محکم و تفسیرناپذیر در ممنوعیتِ مطلقِ مجامعت با دخترکان زیر نه سال، از کارخانه ی تولید مسئله ی حضرات بیرون می آمد، می توانست – بله می توانست – راه بر بسیاری از جنایت ها و نابودگری ها ببندد. من مانده ام که چرا این یک خط و یک کلمه از کارخانه ی حضرت خمینی و دیگر خمینی ها بیرون نیامد که نیامد که نیامد؟! رازش را هم شما می دانید هم من.

محمد نوری زاد
پنجم تیرماه نود و هشت – تهران

ارتباط با من:
@NoorizadMohammad1331
@MohammadNoorizad
www.instagram.com/mnourizad