یک: مردان و زنانی که در یک نمایشِ مهوع انتخاب شده اند و برای سرگرمی و سرکیسه کردن شعور و مال و آبروی مردم به مجلس رفته اند و زیر سقفِ رهبری با هم خوش و بش می کنند و اسم این نمایش مهوع را نمایندگیِ مردم گذارده اند، دست بکار شدند و در روز یکشنبه ۲ دی ۱۳۹۷، طرح افزایش سن قانونی ازدواج دخترکان زیر ۱۳ سال را “رد” کردند. داستان چه بود؟ آیا یک شرم بزرگ و بین المللی، چند نفری از این بینوایان را می آزرد؟ این که: مگر می شود یک دختر نه ساله و ده ساله و یازده ساله، ازدواج کند و زایمان کند و مادر باشد و بچه تربیت کند؟ داستان، وحشیانه تر از اینجور اداء و اطوارهاست. خواهم گفت.

دو: چند نفری از دلقکان مجلس، لایحه ای می نویسند و در آن لایحه، ازدواج دخترکان زیر سیزده سال را ممنوع می کنند و با ترس و لرز این لایحه را در صحنِ آن مکانی که اسمش را گذارده اند: مجلس، رونمایی می کنند. این طرح، فی الفور رد می شود. یعنی چه که فی الفور رد می شود؟ یعنی این که: مردان جوان و پیر، همچنان باید بتوانند با دخترکان نه سال به بالا ازدواج و عشق و حال کنند و بچه دارشان کنند. گور پدر شعور! بی شعوری را عشق است! منویاتِ آن باباهای پشت پرده را عشق است.

سه: الهیار ملکشاهی رئیس کمیسیون قضایی و حقوقی مجلس گفت: در لایحه پیشنهادی، قرار بود ازدواج دختران کمتر از ۱۳ سال به‌ طور کلی ممنوع شود و حتی ازدواج دختران بین ۱۳ تا ۱۶ ساله نیز با قیودی مانند اجازه ولی انجام گردد. وی گفت: این لایحه به رأی گذاشته شد اما اکثر نمایندگان با تصویبش مخالف کردند. یحیی کمالی‌پور عضو هیئت رئیسه کمیسیون حقوقی و قضایی، گفت: یکی از دلایل رد این طرح «مخالفت مراجع» بود.

چهار: راستی چرا دویست و نود نماینده ی مجلس، شعور خود را یکجا به کف نعلینِ مراجعی می مالند که همین اکنون اگر بخود پوشک نبندند، فضای کشور را به گند می آلایند؟ و چرا این مراجع پوشکی با ممنوعیتِ ازدواج دخترکان زیر سیزده سال مخالفت می کنند و یک حیثیتِ محکم و حتمی و یک ضرورت شعوری و اجتماعی را با آلودگی های مغزِ ارزنیِ خود به گند می کشند؟ بله، این پرسشِ محکمی ست. چرا مراجع با ازدواج یک دختربچه ی نه ساله موافق اند؟ شعور کجاست تا ذره ای از آن در محفظه ی جمجمه ی این موجودات زیرخاکی پرسه بزند و یقه هایشان را بگیرد و به آنان بگوید: آهای ای مراجعِ ریقِ رحمتی، اگر می خواهید بدانید فتواهایتان چقدر به درستی نزدیک است، یک شب، خودتان را بجای آن دخترک نه ساله ای بگذارید که وی را با عروسک هایش به خانه ی شوهر فرستاده اند. تا بفهمید – اگر بفهمید – که آن دخترک نه ساله، زیرِ وزنِ شهوترانیِ وقت و بی وقت یک نره غول چه می کشد!

پنج: چرایی دلقک گونگی نمایندگان مجلس را به چهارعامل ربط دهید. یکی: وابستگی به نظام، و نه مردم. یعنی نماینده ای که اطلاعاتی و سپاهی ست، نمی تواند در مجلس جانب مردم را بگیرد و به سپاه بگوید: بگذار پولهای توی جیبت را بشمرم! دوم: ترس از افشای پرونده ای ست که سپاه و اطلاعات از نقاط ضعف و از گندکاری های جمعی از نمایندگان ترتیب داده اند! سوم: ترس از جان. که بی هوا طرف را در یک جایی می زنند و می کشند و خودشان به رسانه ها می گویند: خودکشی کرده اینهم سندش! و چهارم: پوزه های چرب!

شش: با این شمایل شتابزده ای که من از چهره ی دلقکان مجلس ترسیم کردم، بهتر می شود فهمید که چرا طرحِ ممنوعیتِ ازدواج دخترکان زیر سیزده سال در مجلسِ دلقکان رد شد؟ برای این که آنجا، نه مجلس شعور، نه مجلس خردمندی، نه مجلس مردم، نه مجلس رشد، نه مجلس ادب، نه مجلس انسانیت، و نه مجلس آزادگی است. پس چه جایی ست آنجا؟ آنجا مجلس دزدان و آیت الله های ریش بلند و پوک مغز است.

هفت: خب، این از نمایندگان، اما مراجع چی؟ چرا یک مرجع به خودش اجازه می دهد با آن مغزی که ندارد، در سرنوشتِ یک مردم دخالت کند و همان سرنوشتِ مردم را به کجراهه ببرد؟ آیا مراجع هم پرونده دارند؟ وابسته اند؟ می ترسند؟ لب و لوچه هایشان چرب است؟ همه ی اینها هست، اما اسلام هم هست. یعنی یک مرجع با مغز نداشته اش می نشیند و دو دو تا چهار تا می کند و بخودش می گوید: وقتی پیغمبرش با دخترکی نه ساله ازدواج می کند، من کی ام که بگویم: ازدواج با دخترکان نه ساله ممنوع است!؟ خب این خلاف شرع می شود که؟! من اگر فتوا بدهم ازدواج با دختربچه های نه ساله ممنوع است، عوام اگر پوستم را نکنند، مراجعِ رقیبِ کوچه پشتی پوست از تنم می کنند که!

هشت: اجازه بدهید نقش و سهمِ وحشیانه ی آیت الله ها در ردِ ممنوعیت ازدواج دختر کوچولوها را در این تصویر شرم آور برایتان خلاصه کنم: مرد هفتاد ساله ای را در نظر آورید که وحشیانه دخترک ده ساله ای را به آغوش می کشد و بی اعتنا به گریه ها و دردها و التماس های او که تا دیروز با عروسکش بازی می کرده، و بی اعتنا به تصویر محو و منگی که این دخترک از زندگی و لذت جنسی و همسری و هم آغوشی و بچه دار شدن و تربیت بچه و مادری دارد، بجان این ناشکفته می افتد و شب و روز و وقت و بی وقت با او می آمیزد و شکمش را بالا می آورد و بچه دارش می کند. می پرسم: به کجا برود آن مرد شهوتران هفتاد ساله، که خوشگوارتر از بساطِ فتاوای آیت الله های ریق رحمتی باشد؟!

نه: گرچه فراورده های مدنی و شعوری غرب، تعدادی از آیت الله ها را به پذیرش دستاوردهای مدنیِ غرب وادار و ناگزیر کرده و مثلاً آیت اللهی چون مکارم شیرازی را وا داشته تا بر خلاف اسلاف خویش برای دخترانِ عروس، بلوغ عقلی و نه جسمی قائل باشد، اما سیطره ی بیشعوری و غلبه ی آیت الله های وحشی آنچنان بر سرِ مجلس دلقکان سنگینی می کند که طرح ممنوعیت ازدواج دختر کوچولوها، فی الفور رد می شود! و اصلاً نیز جای تعجب نیست که دلقکانِ مجلس نشین، زُل بزنند به چشم مردم و بگویند: دلیل رد شدنِ این طرح، مراجع بوده اند! پرسش از این دلقکان: پس تو آنجا چه می کنی؟ که فرش زیر پای فتاوای وحشیانه ی آیت الله های پوشکی باشی؟ پس دردها و ناله ها و التماس های وقت و بی وقت آن دختر کوچولوها زیر وزن سنگین شهوترانی نره غول های مقلد چه می شود؟

ده: آمار رسمیِ کشور می گوید: سالانه چهل و دو هزار ازدواج زیر سیزده سال ثبت می شود. غیر ثبتی ها بماند. اما آنجا که مکارم شیرازی می گوید: برای ازدواج دختران، بلوغ عقلی مهم است نه بلوغ جسمی، خودش می داند که با زیرکی، سنتِ نبوی را دور زده و دستی برای دنیای فهم تکان داده و باز به همان جای نخستش باز رفته است. تا مثلاً مخاطبانِ معترض را آرام کند و بگوید: ببینید من چه متفاوت می نگرم؟! اما مگر می شود در اینجور ازدواج ها، متر و مقیاسی برای بلوغ عقلی متصور شد؟ اساساً خود حضرتش آیا از بلوغ عقلی و شعوری برخوردار است؟ با چه آزمونی می شود به بلوغ عقلیِ یک دخترک ده ساله راه یافت؟

یازده: دخترانِ زیر هجده سالِ همه ی آیت الله ها، اگر بخواهند گواهینامه و گذرنامه بگیرند، یا بخواهند گوشیِ تلفن خود را به اسم یکی دیگر سند بزنند، حضرتِ شعور می گوید: برو وقتی هجده سالت شد بیا! این هجده سال را دنیای غرب به دنیای عقب مانده و ملازده ی ما تحمیل کرده است. وگرنه اگر فراورده های غربی نبود، مردمان ما در زیر وزنِ سنگینِ بی شعوریِ ملایان وحشی ای چون شیخ جعفر کاشف الغطا و شیخ فضل الله نوری و شیخ احمد علم الهدی درد می کشیدند و گریزگاهی نیز نمی یافتند. برای ازدواج، عجبا که در رساله ی آیت الله ها همه به سن و”سال” دختران اشاره کرده اند و مکارم شیرازی به “بلوغ”شان. مکارم به خودش می گوید: دستگاه بلوغ سنج که اختراع نشده هنوز! یک چیزی پرتاب می کنیم فعلاً. سنگ مفت گنجشک مفت. دلقکان مجلس از این فتوای مکارم استقبال می کنند و می گویند: خب اگر اینجور است، ما کفِ بلوغِ دختران را برای ازدواج، نه هجده سالگی بل سیزده سالگی تعیین می کنیم. قبول؟ غلط می کنید! حالا ما یک چیز شیکی پراندیم ها!؟

دوازده: چگونه است که دخترانِ همه ی آیت الله ها و دخترانِ کل کشور برای رانندگی و برای سند زدنِ یک گوشی، باید هجده ساله شوند، اما برای هماغوشی و بچه دارشدن و تربیت بچه و همسرداری و خانواده داری، همان نه سالگی برایشان کافیست؟ این فتواهای چرک و وحشیانه و ویرانگر، از مغزهای گندیده ای بیرون می زند که خود را نماینده ی خدا می دانند و با نگاه به نوع زندگی مردمان عربستان در هزار و چهارصد سال پیش، همان را برای مردمان امروز تحکم و تجویز می کنند! عربستان هم به هیچ، می گویند: آنجا که پیامبران و امامان با دخترکان نه ساله و ده ساله ازدواج می کردند، ما – آیت الله های همینجوری – که باشیم که سنتِ پیامبر را متعلق به دوران دور بدانیم و برای این دوران ممنوعش کنیم؟ و در دل می گویند: در آن زمان که اتومبیلی نبوده تا دختری بخواهد راننده اش باشد! غارت و اسیری و ازدواج و آمیزش و عشق و حال و اجاره دادن دختران اسیر بوده به این و آن. با هر که و به هر جور و به هر تعداد. یک گشایشِ سترگ! بقول جوونا: برو حالتو ببر!

سیزده: اگر ایران همانند هندوستان بود با هفتصد مذهب و مرام و دین آسمانی و زمینی، می گفتیم گوارای وجود. کسی مرامش را برای همسایه اش چماق نمی کند و همگی در صلح و صفا در کنار همند، اما، اما، اما، در ایران، هیولاهای کهنگی، سر از عتیقگی بیرون می زنند و با سلام و صلوات یک دختربچه ی عروسک بدست ده ساله را بخانه ی مردی پنجاه ساله می فرستند که آب از لب و لوچه اش سرازیر شده و نقشه ها در سر دارد! مجلس غلط می کند مخالف سنت نبوی قانون وضع کند! مجلس باید اسلامی باشد. غرب و فراورده های شعوری اش بخورد توی کله ی خود غربی ها. ما اینجا پیرو سنت پیغمبریم. نه پیرو جامعه شناسان و روانشناسان و انسان شناسان و دانشمندان غرب! نگاهش کن! حیف نیست دختر به این تر و تازگی؟ حالا چه نه ساله باشد چه ده ساله. مهم این است که هر جور شده پذیرای منش خواهم کرد! بیا بغلم ببینم. ببین چه عروسک قشنگی برات خریدم!؟

چهارده: من به ریختِ یک آیت الله که می نگرم، می بینم این زبان بسته ی منگ، کار دیگری نمی تواند بکند. مشکل از بیخ کار است. این آیت اللهِ زبان بسته دارد نان همان بیخ را می خورد. این آیت الله، دو دستش را به سمتِ دور دست های تاریخی می گیرد و می گوید: بصورتِ ظاهر، یکصد و بیست و چهار هزار پیامبر – که همگی معصوم و عالم و آگاه بوده اند – باید به مردم اطراف خود می گفتند: اگر سنتِ سرزمین شما بر این است که با دختران نه ساله می شود آمیخت، ای مردم، شمایان با دختران نه ساله ازدواج کنید، ما اما نمی کنیم، چرا؟ چون این کار عقلانی نیست و در آینده ی شعور، منسوخ و حتی جرم تلقی خواهد شد. بله اگر پیامبران و امامان – که عالم و معصوم و آگاه اند – با نگاه به آینده ی شعور، با دخترکان نه ساله و ده ساله ازدواج نمی کردند، امروز زبانِ این ملایانِ زبان بسته گشوده بود. اما دریغ از یک نفرشان!

پانزده: ایت اللهی که نان از حدیث می خورد، می بیند: در کل کتابهایی که دکور خانه اش شده اند، یک حدیث پیدا نمی شود که گفته باشد: اجازه بدهید دختران شما به رشدی برسند که معنای شوهر و بچه دارشدن و زندگی را بفهمند و مثلا بقول شاعرِ شیدا، چهارده ساله شوند. نه که حدیثی اینجوری در دم و دستگاه آیت الله ها پیدا نمی شود، بل هر چه هم که پیدا می شود بر “هرچه زود شوهر دادنِ” دختران تأکید می ورزد! مثل این حدیث از امام صادق که می فرمایند: مِنْ سَعَادَةِ الْمَرْءِ أَنْ لَا تَطْمَثَ ابْنَتُهُ فِی بَیْتِهِ». یعنی: از سعادت مرد آن است که دخترش در منزل وی به دوران قاعدگی نرسد. خب این آیت الله زبان بسته چه خاکی به سر بکند با این حدیث؟ با سنت خود پیغمبر چه بکند؟ در همین حدیث، به فعلِ “نرسد” توجه کنید. این “نرسد” می گوید: دخترک شعور داشت و نداشت مهم نیست. آنچه که مهم است قاعدگی است. و تازه این که: به قاعدگی هم نرسید نرسید! بدهید برود معطل نکنید! بی شعوری را عشق است! که نان در بی شعوریِ مردمان است. به یاد صحبت های دمِ گوشی یک آیت الله افتادم که به پسرِ ناشکیبایش می گفت: نگران نباش، تا بی شعوری هست، ما هستیم!

محمد نوری زاد
بیست و هفتم خرداد نود و هشت – تهران

ارتباط با من:
@NoorizadMohammad1331
@MohammadNoorizad
www.instagram.com/mnourizad

مناظره محمد نوری زاد با دکتر صادق زیباکلام(27 نود و هشت) شبکه ی ایران فردا

https://www.youtube.com/watch?v=kOLdtVGuywc