یک: ملایانی که این هفت فتوا را صادر و امضاء کرده اند، اگر از یکی از کشورهای حضرت شعور سر بر می آوردند، حتماً و مطلقاً بخاطر انتشار این فتاوای وحشیانه، راهیِ زندان می شدند، و حضرتِ شعور، از آنان تعهدات سفت و سخت می گرفت تا مگر هرگز بقلمِ چنین فتاوای وحشیانه ای دست نبرند! این هفت فتوای وحشیانه، نه اینگونه است که از مغز گندیده ی یک ملای زیرخاکی بیرون زده باشند و یا در لابلای کتاب ها و محفل ها خاک خورده باشند، نخیر، این هفت فتوا، همین اکنون در کوچه پس کوچه های ایران و در میان هشتاد میلیون مردم منگ و ملازده، نعره می کشد و کف بر لب، حریف می طلبد و یقه می دراند و به هست و نیست مردمِ بی نوا دست می برد و کسی را یارای مقابله با وحشی گری هایش نیست!

دو: در تاریکخانه ی مغزهای گندیده، از اینجور فتاوای وحشیانه، بسیار بوده و است. من اما تنها به گزینش این هفت تا دست برده ام. تا مگر نشان بدهم در دخمه های بوگرفته ی مغزهای گندیده ی این جماعت چه می گذرد. و این که: تراوشات اینجور مغزهای کپک زده، چه فرسنگ ها که با نخستین خانه ی حضرت شعور فاصله دارد. پس، اینجور نیست که یک بابای مخ تعطیل و زیرخاکی، چیزی نوشته و حرفی زده و مردمی نیز به او و سخنانش اعتنایی ندارند و گفته ها و نوشته های این بابای مخ تعطیل، معلق و ول معطل و بی مخاطب و بی مشتری، پای در هوا مانده اند. نخیر، بدبختی در این است که نظرات این بابای مخ تعطیل، گریبان مردمان تاریخ که هیچ، همین اکنون گریبان بخش وسیعی از مردم ایران را گرفته و باجگیری می کند قانونمند!

سه: اجازه بدهید بروم سراغ نخستین فتوای وحشیانه. در شش نوشته ی بعدی ام، به دیگر فتاوای وحشیانه ی مغزهای کپک زده سر می زنم. فتوای نخستی که برای شما وامی شکافمش، یکصد و هفتاد سال عمر دارد و مغزهای کپک زده، هر از گاه، و بفراخور بادی که به کپکِ بی شعوری شان می وزد، غبار روبی اش می کنند. مرا ببخشایید که برای مواجهه با این وحشی گری های مذهبی، ناگزیرم از واژگانی چون: مغزهای کپک زده، گندیده، لجنی، دخمه های گندیدگی، ملاهای زیرخاکی، آخوندهای مخ تعطیل، سود ببرم. چرا؟ چون من واژه ی همسنگی بجز “وحشیانه” پیدا نکرده ام برای توصیفِ اینهمه جنایت و خیانت و وحشیگری و بی شعوری مفرط و غلیظی که از سر و روی این فتاوا فوران می کند.

چهار: در درازنای جهالت های مذهبی، هماره مردمی منگ و مونگل و پیاده و تعطیل، دست بالا می برده اند و می پرسیده اند، و ملایانی گرسنه و مطمئن و به نمایندگی از خدا پاسخ می گفته اند. بجوری که نه آن پرسشگر شجاعت و شعور و فهم این را داشت که در جواب بگوید: چرا؟، و نه آن ملا در اندازه ی خویش می دید که از جانب خدا به آن عوام کالانعام بگوید به این دلیل. از تاریخ عبور می کنیم و می رسیم به مردمان منگ عصر خودمان. که یکی شان دست بقلم می برد و از آسدعلی که یهویی شده مرجع تقلید، می پرسد: آیا بهائیان (که خدا و قرآن و پیامبر و امامان و قبله را قبول دارند، و تنها امام زمان را قبول ندارند) مسلمان هستند و یا کافر و نجس ؟ حکم سلام و دست دادن با آنها چگونه است؟ حکم خرید از مغازه ی آنها و فروش چیزی به آنها چگونه است ؟ آیا بر سر سفره ی ایشان می توان حاضر شد و از غذای این فرقه ی ضاله خورد ؟

پنج: عجبا که در این پرسش یا استفتاء منگ، خودِ پرسشگر، بارِ سنگین اعتقادی اش را بر دوش آسدعلی می گذارد و خودش جلو جلو از فرقه ی بهاییت، با صفتِ ضالّه اسم می برد. که یعنی: آسد علی حواست جمع، چیزی بگو که در امتداد باور من باشدها!؟ حالا آسدعلی که یهویی شده مرجع تقلید، چه باید پاسخ بدهد؟ خب جمعی از مردمان ایران بهایی اند. در ایران به دنیا آمده اند و در اینجا نیز بخاک می روند . این درست که از یکصد و هفتاد سال پیش تا کنون، بهاییان ایران، در رنج و تنگنایند و مفرّی برای تنفس و آرامش پیدا نمی کنند و به هر بهانه اعدام و زندانی و از کار و معیشت و تحصیل در دانشگاهها محروم می شوند، اما به هر روی، ایرانی اند و مالیات می پردازند و به سربازی می روند و با مردم و بویژه با همسایگان خود رفت و آمد و داد و ستد دارند و باید تکلیفشان روشن باشد.

شش: آسد علی به تأسی از ملاهای مخ تعطیل پیشین، دست بقلم می برد و به این پرسش تکراری اینگونه پاسخ می دهد: “جمیع افراد فرقه ی ضاله بهائی محکوم به کفر و نجاست هستند و از غذا و سایر چیزهایی که با رطوبت مسری در تماس با آنها بوده است باید اجتناب کرد و بر مومنین واجب است که با حیله و فسادگری این فرقه ی گمراه مقابله کنند”. نیز آسدعلی که یکهو آیت الله شده، در پاسخ به پرسشی دیگر در همین باره فتوا می دهد: “آنها (بهاییان) نجس و دشمن دین و ایمانِ شما هستند، پس فرزندان عزیزم جداً از آنها بپرهیزید”. البته این نیز بگویم: چه آسدعلی یکهویی آیت الله شده باشد و چه با فرسایش مغزش در تحصیلِ درس های حوزوی، خروجی اینجور مغزها همین است.

هفت: پرسش این که: بهائیان، هم خدا را قبول دارند و هم قرآن را و هم پیامبر و هم قبله و هم امامان را، پس ملاهای شیعه چرا چنین نگاه تلخ و پلشتی را که به بهاییان دارند، به کمونیست ها و توده ای ها ندارند؟ که کمونیست ها، نه خدا را قبول دارند و نه پیغمبر و نه قرآن و نه کعبه و نه علی و نه شمر و خولیِ عاشورا را!؟ همین آسدعلی که بضربِ “خون باید گریست” هم رهبر شده هم مرجع تقلید، اگر برود هندوستان، و آنهمه خدایان و باورهای جور بجور مردم را ببیند، لابد باید فتوا بدهد که سقف آسمان را وا کنند و غلیظ ترین بلاها را بر سرِ مردم هندوستان ببارند و خلقتی نو بخواهد از خدا برای هندوستانِ بی مردم!

هشت: راستی چرا ملاهای مغز کپک زده، این همه بلا بر سرِ بهاییان باریده اند در این یکصد و هفتاد سال؟ و بویژه در این چهل سال کپک زدگی؟ که اعدام کنند و زندانی کنند و دار و ندار خیلی هایشان را بالا بکشند و مصادره بکنند و به هیچ نهاد و اداره ای راهشان ندهند و از تحصیلات دانشگاهی بازشان بدارند و به هر بهانه مغازه هایشان را پلمب کنند و شب و روز به اسم بهایی بودن تحقیرشان کنند و در بزنگاههای هرج و مرج، خانه هایشان را غارت کنند و به آتش بکشند و بضرب فتوای نجاست، دیگر مردمان را وا بدارند که همانند جذامیان با آنان مواجه شوند و اگر دست یکی به بهایی خورد، بدو بدو برود و دستش را بشوید!؟ راستی چرا این همه شقاوتِ برآمده از آن مغزهای کپک زده، شامل حالِ کمونیست های منکر خدا و نبوت و معاد و عدل و امامت، و شامل حالِ توده ای های ایران نشده تا کنون؟

نه: با اطمینان می گویم: دلیل این همه وحشتِ ملایانِ کپکی از بهاییان – که جمعیتشان در ایران به سیصدهزار نفر نیز نمی رسد – نه خداست و نه امام زمان و نه انگلیس و نه جاسوسی و نه باورهای کج و معوج. بل تنها دلیلی که کهیر بر تن ملایان کپکی نشانده، احساس رقابتی ست که با بهاییان دارند. یعنی چه؟ یعنی این که اگر کمونیسم از دل غرب و فلسفه ی غرب برآمده، بهاییت، از دل تشیع سربرآورده. پس غریبه نیست. اهل خانه است. کوچه پس کوچه ها و فوت و فن ها را نیک می شناسد. این موجود خانگی، چشم ها را بخویش می خواند. نکند به بقای سفره های مفت، تردید اندازد؟ پس ابتدا باید این موذی خانگی را سر به سنگ کوفت. در یک قلم، پول و انرژی و وقت و غیرتی که “انجمن حجتیه” برای مقابله با بهاییان هزینه کرد و بکار گرفت، اگر در کویر کرمان سرشکن شده بود، امروزه از آنجا گلابی و انجیر و پرتقال و برقِ برآمده از انرژی خورشیدی به دنیا صادر می شد!

ده: کمونیست ها در بالای سرِ ایران، به هیچ مذهب و علَم و کُتلی رحم نکردند و ریشه ی همه ی مذاهب را از بیخ بیرون کشیدند و خشکاندند هفتاد سال. و در دیگر جاها مثل اروپای شرقی و آمریکای جنوبی نیز. پوستی که کمونیست ها از تن ادیان و مذاهب کندند، هیچ دم و دستگاهی نکنده تا کنون. اما چرا در مقابله با کمونیسم، هیچ فتوایی برنجنبید وهیچ عمامه ای بر زمین کوفته نشد؟ دلیلش را بگویم؟ برای این که کمونیست ها رقیب خدا بودند و بهاییان رقیب ملایان. و ملایان در ایران، قرن ها بود که بر سرِ سفره های مفتِ مردمِ منگِ ایران نشسته بودند و هیچ رقیبی را در کنار این سفره ی مفت بر نمی تافتند. بله، بهاییت از دل شیعه بیرون زده بود و اعصاب سفره داران را بر می آشفت.

یازده: حضرت خمینی درست در حالی که می گفت: ” شکی نداریم که بهاییان، جاسوس و توطئه گر هستند”، خودش می دانست که دارد دروغ می گوید. آنجا که شما در قامت یک گنده ی مذهبی، به یک جمعیت، که در ایران زاده شده اند و در ایران کار و تلاش و خدمت می کنند و در ایران بخاک می روند، می گویی جاسوس، انگی به پیشانی آن کودک بهایی می نشانی که: مگر مرگ بزدایدش! به این می ماند که من – محمد نوری زاد – نه همینجوری، و نه بخاطر کهیرهای کپکی ام، بل با استناد به خدمتی که ملاهای بیت رهبری و سرداران ولایی به اسراییل کرده اند بگویم: شک ندارم آسدعلی و سردارانش جاسوس اسرائیل و روسیه اند و از دم: توطئه گر. خب، در این صورت، سخنِ من در متنِ درست و مستند است. چرا که سند جاسوسیِ این جماعتِ ولایی در این چهل سال، پیش روی همگان است.

دوازده: شما بپرسید بیت خمینی و بیت آسدعلی و دخمه های اطلاعاتی و امنیتی، کجا منتشر کرده اند سندهای جاسوسی بهاییان را برای اسراییل و انگلیس و روس و هرکجا؟ که مرتب در این چهل سال این جماعت را به اسم جاسوس اعدام کرده اند و همچنان به زندان می برند و تحصیل و معاش شان را برآشفته اند! من هر چه هم که از انگ جاسوسیِ بهاییان دیده ام، یا برآمده از بلندگوهای حکومتی و ولایی بوده، یا یکی، کارمندی بوده در وزارتخانه ای که برای ساواک کار می کرده مثل کارمندان شیعیِ ساواک در هر کجا. با این تفاوت که کارمند بهاییِ ساواک، جای مهر بر پیشانی نداشته و چفیه ای به گردن و سجاده ای زیر بغل و تسبیحی در دست و انگشترهای عقیق و گنده بر انگشتان! اگر بنا بر جاسوسی باشد، بیتِ حضرت آسدعلی و دخمه های درونیِ سپاه، با خیانت ها و جنایت هایی که مرتکب شده، مستحق ترین جایگاه و پاتوق جاسوسان است که!

سیزده: جناب خمینی آنگاه که می گفت: ما شک نداریم که بهاییان جاسوس و توطئه گرند، خود می دانست که انگ جاسوسی، چماق همان لقمه های مفتی است که بر سرِ رقیب می کوبد. وگرنه جاسوس در همه جا پیدا می شود. حتی در خانه ی خمینی و خامنه ای و آیت الله ها و سرداران و توده ای ها و بهاییان و مردم کوچه و بازار! جاسوسی که نمی تواند مرام و مسلک و کار و کاسبیِ یک قوم و قبیله و جمعیت باشد. به این می ماند که بگوییم: یهودیان همگی پلید و مغضوب و جهنمی اند. خب اگر این گونه است، چرا همین یهودیان در این سده های اخیر، منشأ خدمات و اختراعات و اکتشافات عام المنفعه ی بسیاری بوده اند که دیگران، و بویژه مسلمین، و علی الخصوص بیت جناب خمینی و خامنه ای و سرداران، فراورده های آنان را قلپ قلپ سر می کشند شبانه روز!؟

چهارده: جناب خامنه ای آنگاه که فتوا می دهد: ” جمیع افراد فرقه ی ضالّه ی بهایی محکوم به کفر و نجاست اند،…”، خود می داند که در پس و پشتِ این فتوای وحشیانه، چه خونریزی ها و چه دژخیمگری ها و چه زندان ها و چه بگیر و ببندها نهفته است. اما چه باک؟ رقیب را باید ریشه کن کرد و به ضعف و زبونی اش دچار کرد. جناب خامنه ای، این آیت الله همینجوری، بخودش زحمت نمی دهد در این فتوا، افراد نابالغ را – که هیچ شعوری نابالغان را بمجادله نمی گیرد – از این قاعده بیرون گذارد. “جمیع افراد” یعنی پیر و جوان و کودک. تجسم کنیم کودکی شیرخواره را به آغوش جناب خامنه ای یا یکی از همین آیت الله های مغزکپکی سپرده اند و وی آن کودک شیرخواره را می بوسد و نوازش می کند. همان زمان دم گوش آسدعلی و آیت الله های مغز کپکی می گویند: حاج آقا این کودک شیرخواره بهایی زاده است ها!؟ آسدعلی و آیت الله های مغز کپکی را تماشا کنید که فی الفور آن کودک شیرخواره را به یکی می دهند و خود به سمت دستشویی می دوند تا دست و روی و محاسن شریف را از نجاستِ آن کودک شیرخواره بشویند!؟

پانزده: در همدان، هفت تن از بهاییان را بازداشت و شکنجه می کنند و از سرِ کسالت و ناچاری، نمایشی به اسم دادگاه برای این بینوایان ترتیب می دهند. خنده دار این که این دادگاه، با فریادهای درود بر خمینی مرگ بر منافق و بهاییِ تماشاگران و قاضیان همراه بوده است. چند روز پس از برگزاریِ این دادگاه همینجوری، آن هفت بهایی را که همگی از انسان های درستکار و خدومِ همدان بوده اند، به وحشیانه ترین شکل ممکن می کشند و جنازه هایشان را در کنار خیابان و جلوی بیمارستانِ امام خمینیِ همدان رها می کنند و دِ برو که رفتی! بی آنکه یک مدرک – تأکید می کنم: یک مدرک، بله یک مدرک – برگه ای نشان بدهند که این هفت بهایی، مثلاً جاسوس بوده اند و با اجانب در ارتباط بوده اند یا خیانتی و جنایتی مرتکب شده اند. در شیراز، دختر شانزده هفده ساله ای به نام مونا محمود نژاد را در زندان بر سرِ دو راهی قرار می دهند که یا شیعه شو یا اعدام. و چون نمی پذیرد، اعدامش می کنند و پس از جمع و جورکردنِ ادواتِ اعدام این دختر جوان، باشتاب می روند که از فیوضات نماز جمعه ی دشمن شکنِ شیراز عقب نمانند!

شانزده: همه ی این کشتارها و تنگناهایی که بر بهاییان ایران، تحکم و اجراء می شود، برآمده از همان فتاوای یکصد و هفتاد ساله ی ملاهای مغز کپک زده است. شما زیر بغل همین مکارم شیرازی و آسدعلی را بگیرید و در هوا بچرخانید و ببرید و ببرید و در کشوری چون آلمان بر زمین شان بگذارید. همین که پلیس، فتوای نجاست بهاییان را از دست و قلم این دو ملا کشف کند، سرضرب به گوشه ی زندانشان می اندازد تااااااااا زمانی که چیزکی به اسم عقل به محفظه ی جمجمه ی این جماعتِ قیف برچشم، ترشح شود. البته اگر که ترشح بشود!
ادامه دارد!

محمد نوری زاد
نوزدهم خرداد نود و هشت – تهران

فایل صوتی ” هفت فتوای وحشیانه” با صدای محمدنوری زاد

فیلم سفر به روستای مازگون کاشان و دیدار با خانواده های غارت شده و آسیب دیده و وحشت زده ی بهایی

فیلم سفر به تبریز و دیدار با جوان بیست و چهار ساله ی آمریکایی به نام هوارد باسکرویل. پیشنهاد می کنم حتما حتما حتما حتما این فیلم را ببینید.