یک: مهاجمینی که آمریکای کنونی را اشغال کرده بودند، برای محافظت از هجوم بومیان، در مرز شمالی نیویورکِ فعلی، دیوار بلندی احداث کردند که تا سالها این دیوار، همانند دژی نفوذ ناپذیر، آنان را از هر هجومی باز می داشت. سیصد و پنجاه سال بعد، محله ی منهتن نیویورک، در همین مکان شکل گرفت. منهتن، پرتراکم ترین منطقه در آمریکاست که جمعیت فراوانی از مهاجران و آمریکایی ها و بویژه سیاهپوستان را در خود جای داده است. گرچه آن دیوار بلند، رفته رفته فرو ریخت و اکنون نشانی از آن باقی نمانده، اما اسم “دیوار” برخیابانی در منهتن نهاده شد که اکنون، کانونی ترین نقطه ی اقتصادی جهان بشمار می رود. وال استریت، اسمی برگرفته از خیابان دیوار است. امروزه اما، هر که خبری از وال استریت می خواند یا می شنود، ذهنش به ساختمان هایی در خیابان دیوار قفل می شود که این ساختمانها، حساس ترین و کاری ترین و پر پول ترین و پرنفوذترین شرکت ها و آدمهای نام آور اقتصادی را در خود جای داده اند.

دو: خیابانی را در نظر آورید به اسم دیوار که بزرگترین مرکز بورس جهان (بازار بورس نیویورک) در آن قرار دارد. این مرکز، بزرگ‌ترین بازار بورس، از نظر میزان معاملات وارزش بازار سرمایه در آمریکا و جهان است که ارزش بازار شرکت‌هایش معادل ۳۱.۱ تریلیون دلار تا همین چند ماه گذشته بوده است. نیز میانگین معاملات انجام شده در یک روزِ این بازار، تقریباً ۱۶۹ میلیارد دلار می‌باشد. بازار بورس نزدَک (NASDAQ)، بازار بورس آمریکا (AMEX)، بازار بورس تجاری نیویورک (NYMEX) و میز بازرگانی نیویورک (NYBOT) نیز در این منطقه قرار دارند. کمی آنسوتر از خیابان دیوار و در محله ی دیگری از منهتن، سازمان ملل قرار دارد. و کمی آنسوتر، مجسمه ی آزادی نیز. و ساختمان های مرکز تجارت جهانی، که در یازده سپتامبر معروف، فرو ریختند.

سه: خلاصه وال استریت و منهتنِ نیویورک، نه تنها مغز پولیِ آمریکا، که مغز پولیِ جهان اند. در این معرکه ی سترگ است که دقیق ترین و موشکافانه ترین ترفند ها و شیوه های نوینِ اقتصادی دست بدست می شوند. با همه ی نقشی که وال استریت در پول آفرینی دارد، در میان بیشترِ مردمان آمریکا اما نامی ناخوشایند است. بسیاری از آمریکایی ها، شوربختی های اقتصادی خود را برآمده از سیاست های پولیِ وال استریت می دانند. خروشِ جمعیتی از مردم و بویژه جوانان آمریکایی در سپتامبر دو هزار و یازده، و اشغال خیابان وال استریت، و اطراقِ چند ماهه در آن، جلوه ای از نفرتِ بخش وسیعی از مردمان آمریکا از اخلاق پولیِ رایج در وال استریت است. یکی از شعارهای جوانان آمریکایی این بود: وقتی ثروتمندان پول فقرا را می‌دزدند، نام آن را معامله تجاری می‌گذارند!

چهار: قرار بر این شد که پنج تشکیلاتِ ستادیِ ارتشِ آمریکا(نیروی زمینی، هوایی، دریایی، کل ارتش، و وزارت دفاع) در یک بنا جای بگیرند. طراحی این بنای بزرگ و پیچ درپیچِ و پنج منظوره را به جورج برگ استورمِ معمار سپردند. این معمار، بنایی طراحی کرد پنج وجهی. و اسمش را نهاد: پنتاگون. با پنج طبقه بالای زمین و دو طبقه زیر زمین. واحدهای هریک از این هفت طبقه را، پنج راهرو به هم می پیوندد. جوری که اگر بخواهید فقط و فقط راهروهای پنتاگون را در نوردید، باید هفتاد و هشت کیلومتر راه بروید. و چون در آن موقع، قرارگاه خاتم الانبیاء اختراع نشده بود، اجرای پنتاگون را سپردند به جان مک شینِ پیمانکار. در کدام شهر؟ واشنگتن.

پنج: ساختمان پنتاگون در دل جنگ جهانی دوم و در پانزدهم ژانویه هزار نهصد و چهل و سه کامل شد. و شد: بزرگترین ساختمان اداریِ ارتش های جهان. با بیست و هشت هزار نظامی و سه هزار خدماتی. وزارت دفاع آمریکا، که یکی از پانزده وزارتخانه ی دولت ایالات متحده ی آمریکاست، در اینجا جای گرفت تا مسئول هماهنگی و ناظر بر همه نهادها و کنش‌های دولتی باشد که مستقیم با امنیت ملی و نیروی نظامی ایالات متحده در ارتباط اند. نیروهای مسلح آمریکا بزرگترین نیروی نظامی در جهان از نظر امکانات، میزان بودجه و تعداد پرسنل نظامی است. ریاست نیروهای مسلح آمریکا، با رییس جمهور آمریکاست. در حادثه ی یازده سپتامبر دوهزار و یک، یک هواپیمای بویینگ هفتصد و پنجاه و هفت، خودش را به گوشه ای از ساختمان پنتاگون کوفت!

شش: در آمریکا، کاخ سفید، کانون هر آن چیزی ست که در فهم متداول، به آن سیاست گفته می شود. ساختمان کاخ سفید بدست جیمزهوبان – معمار ایرلندی – طراحی شد. وی کاخ سفید را از خانه ی لینستر در دوبلین (پایتخت جمهوری ایرلند) الهام گرفت. بجز مکاتبات و نشست های محرمانه و فوق سری – که همه ی آنها بطور دقیق و قانونمند برگزار و ثبت و ضبط می شوند، تمامی رفت و آمدها و تصمیم ها و گفتگوها و مکاتبات در کاخ سفید، پیشِ چشمِ حضرتِ قانون – تأکید می کنم: پیشِ چشمِ حضرتِ قانون – انجام و ثبت و ضبط می شود.

هفت: در کاخ سفید هیچ چیزی رایگان نیست. همه ی ساکنان این ساختمان، یعنی رئیس‌جمهور و خانواده‌اش و دیگران، باید هزینه ی غذا و حتی هزینه ی لوازم آرایش و خشک شویی را به صورت ماهیانه پرداخت کنند. این هزینه‌ها از دستمزد سالانه ی رئیس جمهور کسر می‌شود. در کاخ سفید، همه ی دستگاههای نظامی و دولتی و اطلاعاتی و امنیتی به رییس جمهور و همکارانش مشاوره و خدمات می دهند تا آنها بهترین تصمیم ها را در جهت منافع ملی ( چه در داخل و چه در خارج) و در راستای رشد و رفاه مردم آمریکا اتخاذ کنند! کاخ سفید در خیابان پنسیلوانیای واشگنتن دی سی قرار دارد و بازدید از آن برای مردم – طبق برنامه ای مشخص – آزاد و رایگان است.

هشت: دو دستگاه پرقدرت درآمریکا، رییس جمهور و تمامی ارکان تحت امرش را از بلند پروازی و کجروی باز می دارند. یکی دستگاه قضایی ست و دیگری دستگاه قانونگذاری. تلاش قانون بر این است که رییس جمهور آمریکا را – با همه ی اختیاراتی که دارد – و تک به تک مسئولان و نمایندگان و قاضیان و کارکنانِ ریز و درشت و کل مردم آمریکا را، در تمامی شب ها و روزهای مسئولیت و زندگی شان، با ذره بین قانون – بله با ذره بین قانون – مراقبت کند تا دست از پا خطا نکنند. و در نقطه ی مقابل، راه را برایشان وا کند تا هر چه در توان دارند و هر چه فکر و نو آوری دارند، برای رشد و اعتلای کشورشان بکار گیرند.

نه: همه ی آنچه را که در بالا آوردم، از زوایای پیچیده و حساس و علمی و قانونی در وال استریت و پنتاگون و کاخ سفید و دستگاه قضا و مجلس قانونوگذار را، در هم فشرده کنید و مثل یک گلوله ی برفی، بدهید بدست یک ملا به اسم ولیّ فقیه تا به تناسب آنچه که در زیر عمامه اش جاری ست، آن گلوله ی برفیِ در هم فشرده را به تناسب میل خودش بر زمین بکوبد یا بر آفتاب اندازد یا بر درِ کوزه بنشاند! این کار را که کردید، اکنون کمی فاصله بگیرید و از دور به چشم اندازِ روبرویتان نیک بنگرید! چه می بینید؟ یک ملا، با گلوله ای برفی در دست. این چشم انداز یعنی: جمهوری اسلامی ایران! با این نشانه که: هر آنچیزی که در زیر عمامه ی این ملا جاری ست، هیچ ربطی به فکر و شعور و منافع ملی و حق و حقوق مردم ندارد!

ده: تمامی دستگاهها و تمامیِ سیطره و نفوذی که حضرتِ قانون در آمریکا دارد را در بیت رهبری و در زیر عمامه ی حضرت آسد علی مچاله ببینید. ولی فقیه در ایران، هم وال استریتِ پولی کشور را در زیر بغل دارد و اسلحه ی سرداران سپاه را بر کمر و هم دستگاه قضا و مجلس قانونگذار را در کنار. همه ی تک به تک مسئولان این دستگاهها، که مثلاً باید مراقب هم باشند و کجروی های ولی فقیه و همدیگر را افشاء کنند و بر عظمت و سترگیِ قانون بیفزایند، همگی در یک ماراتنِ چاکری، تلاش بر این دارند که بر میزان کُرنشگری خود بیفزایند تا دستگاه ولایت، لقمه ای پیششان بیندازد.

یازده: بُهتِ وال استریت را بنگرید که با نگاه به پولهای پارویی سیدعلی، همه ی فرمول های دقیق و موشکافِ پول افزایی اش را در ساحل رودخانه ای دفن می کند که این رودخانه، بی زحمت و بی هیچ دانشی از پیچیدگی های پولی، میلیارد میلیارد ثروتِ مردمِ نگون بخت ایران را به جیب یک ملا به اسم رهبر سرازیر می کند. بله، بُهتِ وال استریت، در گندابِ یک معرکه ی مذهبی به گل نشسته که: چه دستگاهی بر پول نفت و دیگر دارایی های این کشور، و بر داد و ستدهای پولی و دارایی های رهبر و دستگاههای تحت امرش نظارت داشته اند تا کنون؟ اینجاست که می گویم: شخص رهبر، در ایران، یک قانونگریز و قانون خرابکن و ویرانگر و ایرانخوار و ایرانروب است. و داستان نفرت انگیز و لقمه دار ولیّ فقیه و بیت رهبری در اساس، یک شیشکی بزرگ است به ریخت قانون با همه ی وَجَناتش!

دوازده: این درست که در آمریکا نیز فرماندهی قوای مسلح با رییس جمهور است و در اینجا، با رهبر. اما در آمریکا، حضرت قانون، چنان چهارستون اختیارات رییس جمهور را به چفت و بست آورده که رییس جمهور، بی اجازه ی قانون لب وا نمی کند و از جا نمی جنبد! در اینجا اما، نه که در زیر عمامه ی سیدعلی، یک چیزهای مرموزِ مذهبی وول می خورد، همان چیزِ مرموز مذهبی، ارتش را خمیر سپاه کرده و سپاه را خمیر شلتاق های سرداران پخمه ای چون قاسم سلیمانی، و همین قاسم سلیمانی را خمیرِ جاسوسان اسراییلیِ داخل سپاه. تا مگر بضرب پول مردم بی نوای ایران، آرزوهای وول خورکِ زیر عمامه ی حضرت سیدعلی، به دوردست های جغرافیایی برده شود حتی به توپ و تشر!

سیزده: کاخ سفید در آمریکا، اختیارات فراوانی دارد اما ریز به ریز اختیاراتش، زیر ذره بین دقیق و نافذِ قانون رصد می شود. این درست که در آمریکا و در زیر ذره بین نافذ قانون، هزار جور مفسده نیز در هم می پیچد اما آهنگ کلی کشور بر قانونمندی و نظارت و پاسخگویی استوار است. در جمهوری اسلامی اما این قانون بی نواست که از بیت رهبری تغذیه می کند هر دم. در کاخ سفید همه ی رفت و آمدها و تصمیم ها و دیدارها و مکاتبات زیر ذره بین حضرتِ قانون انجام می شود و کاخ سفید نشینان مثل بید می لرزند اگر بخواهند خطایی بکنند، در بیت رهبری اما، این قانون بی نواست که مثل بید می لرزد آنگاه که شخص سید علی خامنه ای و خمیرشدگان حضرتش، جلسه تشکیل می دهند و برای امروز و فردای مردم ایران، تاسِ شیعی بر تخته ی بختِ کشور می اندازند!

چهارده: در آمریکا و کلاً در جهان غرب، خط قرمز قانون است. در اینجا اما قاضیان دستگاه قضا و نمایندگان مجلس، تک به تک شان، دستمال های دستِ ملای گرسنه و حریص و سیری ناپذیری اند که یک تنه، به صورتِ تک به تک شان شیشکی می بندد و با شلتاق های شیعی اش به ریش تک تک شان می خندند. جوری که قاضیان دستگاه قضا و نمایندگان مجلس و نمایندگان مجلس خبرگان، از ترس، در دخمه های تنهاییِ خویش نیز جرأت پرسیدن این پرسش را ندارند که: آهای آسدعلی، آملا، تو قرار بود برای پنج سال رهبر باشی. آنهم با چاشنیِ “خون باید گریست!”. و قرار بوده و است که تو به این قانون بی نوا پاسخ بگویی!

پانزده: اگر همه ی ارکان پولی و نظامی و سیاسی و فرهنگی و حیثیتیِ آمریکا در دست با کفایتِ حضرت قانون است، همه ی اینها در کشورِ ما، در دست بی کفایت و حریص و قانونگریز و واپسگرایِ بیت رهبری ست. ملایانِ سر برآورده از “یک تاریخ گرسنگی”، اکنون که به لقمه های مفت رسیده اند، قانون که چیزی نیست، مردم که چیزی نیست، خدا که چیزی نیست، برای بقای همان لقمه های مفت، اگر لازم باشد، به ناموسِ هستی نیز تجاوز می کنند.

شانزده: رهبر چه گفته بود؟ گفته بود: ما در باره ی مسائلِ ناموسیِ انقلاب مذاکره نمی کنیم!؟ یکی نبود به این ملا بگوید: حاج آقا، ما که می دانیم منظور شما از مسائل ناموسیِ انقلاب، بقا و تداوم لقمه های مفت است. وگرنه، بزرگترین ناموس انقلاب، مردم و اعتماد مردم بود. بله، این ناموس، اکنون ورپریده و به گدایی و دریوزگی در افتاده است! به گرسنگان تاریخیِ بیت رهبری می گویم: نکند بی نوا مردمی را که از سرِ بی نوایی در روز قدس و بیست و دوی بهمن هوار می کشند، جلوه ای از ناموس انقلاب بدانید!؟ باشید تا یک به یکِ شما را از سوراخ های وال استریت ستاد اجرایی و پنتاگون قپه های سرداران سپاه و از سوراخهای مجلسِ ترسیده و ترشیده و از دخمه های دستگاه خمیرگونِ قضایی و از سوراخ های کاخ سفیدِ بیت رهبری بیرونتان بکشند! این سخن نوری زاد نیست. این سنتِ تغییرناپذیرِ هستی ست. حتماً و مطلقاً!

محمد نوری زاد
یازدهم خرداد نود و هشت – تهران

فایل صوتیِ همین نوشته (وال استریت)

دیدار با جناب شهرام گودرزی استاد مجسمه ساز