یک: از میان تمامیِ پیامبران و امامان و آیت الله ها و ملاها، یکی نبوده که برده داری را وحشیانه دانسته باشد. برده داری و برده فروشی، بود و بود و بود تا این که لغوش، به اسم لینکلن رقم خورد. نیز هنوز که هنوز است، آیت الله ها، برده داری را شرم آور نمی دانند و شهامتِ ابراز نادرستی اش را ندارند. چرا؟ چون اگر این جماعت، برده داری را وحشیانه و پلید و زشت و ناجور و نادرست و وقیحانه و نامردمانه و غیر انسانی بدانند، باید همه ی این صفات شرم آور را به قامت پیامبران و امامان و ردیف ملاها و آیت الله های طول تاریخ بدوزند. مگر می شود یک بی شرافتیِ انسانی، در امروزِ بشر، زشت و شرم آور و پلید و وقیح و غیر انسانی باشد، و همین بی شرافتیِ انسانی، در دیروزِ پیامبران و امامان و آیت الله ها و آحاد بشر، بدیهی و درست و حتمی و قانونی و متداول و معمول بوده باشد؟ هرگز!

دو: جانِ سخن این که: پیامبران و امامان و آیت الله ها، نخواستند، یا صلاح ندانستند، یا نتوانستند، و یا نشد که پرونده ی برده داری را ببندند. اما لینکلن بست. می گویم: همین یک کار آبراهام لینکلن، از تمامی کارهای همه ی آنانی که در درازنای تاریخ، موافق برده داری بوده اند و با این بی شرمیِ تاریخی همراهی کرده اند، سرتر و برتر و درست تر و ماندگارتر و شایسته تر و انسانی تر و خدایی تر است. مگر می شود یک مرد را یک زن را یک کودک و نوجوان و نوزاد را به بردگی برد و از آنها کار و کام کشید و همچنان خود را انسان دانست؟

سه: خمینی و خامنه ای را از این روی با بانویی چون مِرکِل مقایسه می کنم که خمینی و خامنه ای، اختیاراتی داشته اند که مرکل و هفت جدش نداشته اند. مرکل یک انسانی معمولی ست با ذکاوتی برتر. اما نه تنها خمینی، و نه تنها خامنه ای، که حتی ملای پیاده ای چون علم الهدی، هرگز خود را معمولی نمی دانند. این جماعت خود را مزین به یکجور فره ی ایزدی می دانند و به کمتر از نمایندگی خود خدا راضی نیستند. چنان از دهان خدا حرف می زنند و چنان بجای خدا حکم می رانند و آدم می کشند و پول مردم را در زرورقی از آیه و حدیث می پیچند و می بلعند که گویا خدا درهای هست و نیست خودش را بدست همینان سپرده و تک به تک شان را اختیار دارِ عالم کرده!

چهار: قانون آنقدر در پیشگاه پروردگارانی چون خمینی و خامنه ای خفیف و ذلیل است که اگر توصیه اش را به دیگران بکنند، حتماً خودشان زیر پایش می گذارند قربة الی الله! فی المثل از جناب خمینی بپرسید چطور شد شما در چهار خط نوشته، ده ها هزار زندانی را به سینه ی دیوار سپردی؟! مگر اعتنایی می فرماید و پاسخکی بسمت شما پرتاب می کند؟ هرگز! یا از جناب خامنه ای بپرسید: شما چگونه است که با هزار آسیب و خیانت، همچنان رهبر مسلمین جهانی؟ مگر قابل می داند و پاسخی می گوید؟ هرگز! بانو مِرکِل اما به هر پرسشِ قانون پاسخ می گوید. ریز به ریز! چرا؟ چون این قانون است که بر سرِ مِرکِل سایه انداخته، اما در اینجا، این خمینی و خامنه ای اند که بر سر قانون سایه افکنده اند. خوشا و شگفتا قانون در سرزمین مِرکِل، و بدبختا و شوربختا قانون در سرزمین ما.

پنج: شاید بپرسید چه می شود که یک زن، در بستری از فرهنگِ غرب، می تواند چنین سترگ و سربلند بدرخشد و برای کشورش آبرو و رشد و غرور و منافع فراوانی فراهم آورد و در کانون احترام دیگران قرار گیرد، اما خمینی و خامنه ای، با همه ی اختیاراتشان، جز خسارت و عصبیت و نگونبختی و نکبت و پس ماندگی، بجای نمی نهند؟ رازش در کهیری ست که با شنیدنِ اسمِ زن، بر بدن خمینی و خامنه ای می نشیند! ریشه ی این کهیر نیز، از یک تاریخ تحقیر و بارکشی و کام کشیِ خمینی ها و خامنه ای ها از زن، آب می خورد. همین اکنون، آیت الله هایی را در قم و مشهد و اصفهان و هرکجا ببینید که تا اسمِ زن و وزیر زن و رییس جمهور زن و حق زن و دوچرخه سواری زنان به میان می آید، بدنشان کهیر می زند! در یک قلم، اسید پاشان مگر از کجا خط گرفته و می گیرند؟ مگر نه از عصبیتِ همین کهیرهای مذهبی!

شش: با آنگلا مرکل، مجموعه ای از خوبی ها و درستی ها و زیرکی ها و شایستگی هایی ست که برای مردمان آلمان، رفاه و رشد و امنیت و احترام آورده، و در خمینی و خامنه ای، مجموعه ای از بدفهمی هایی ست که برای مردمان ایران، تحقیر و نکبت و شوربختی و حرص و هراس و عقب ماندگی پدید آورده است. به آنگلا مرکل، لقب “صدر اعظمِ دنیای آزاد” دادند. به خمینی چه؟ به خامنه ای چه؟ مگر چه مرتبه ای در این دو ملا بچشم می آید که مردمان دنیا را بخود بخواند؟ جز عصبیت های کور مذهبی؟ و همین عصبیت های کور مذهبی، چنان دستِ این دو را واگشوده که به راحتی و بی واهمه دست به مال و جان و ناموس مردمان می برند. قانون؟ شوخی نفرمایید!

هفت: درست در سالی که آنگلا مرکل به ریاست شورای اروپا و به ریاستِ “گروه هشت کشور صنعتیِ جهان” رسید، همزمان در ایران، بانوان را بخاطر نداشتنِ حجاب مناسب، جلوی چشم رهگذران، کشان کشان به بازداشتگاه و زندان و محکمه می بردند. شما گمان می برید اگر یکی پیدا شود و مفهوم ” شورای اروپا، و مفهومِ گروه هشت کشور صنعتی جهان” را برای خمینی و خامنه ای وابشکافد و پشت بندش به آنان بگوید: یک زن، آری یک زن، ریاستِ این دو جایگاه بلند را بعهده دارد، چه رخ خواهد داد؟ بگویم؟ بدنشان کهیر می زند فی الفور!

هشت: آنگلا مرکل، ماری کوری، مریم میرزاخانی، اگر در ایران بودند، فرو می مردند. درست همینجور که استعداد هزار هزار بانو، در ایرانِ کهیرزده، فرو مرده و فرصتی برای شکفتن نیافته است. سخن تمام کنم: مرکل، یک درخششِ شعوری و انسانی ست، اما خمینی و خامنه ای، دو تاریکیِ برآمده از یک ظلمتِ کهیری اند! دنیایِ درخشانِ شعور و انسانیتِ مرکل، در به در بدنبالِ شکفتنِ بذرهای استعداد و فهم و ادب و رشد و رفاهِ مردمان خویش است، و تاریکیِ فهم و آرزوهای زیرخاکیِ خمینی و خامنه ای، بر چراغِ آزادی و استعداد و رهایی و ادب و فهم، پف می کند.

نه: جناب خمینی، بجای طی الارضی که از کتاب های علامه مجلسی فوران می کرد، و بجای نشستن بر قالیچه ی حضرت سلیمان، بر هواپیمای شرکت ایرفرانس نشست و به ایران آمد و بخش وسیعی از استعدادهای بالقوه ی ایران و مردم ایران را به دور دست های فکریِ خود فرستاد. جناب خامنه ای نیز بخش وسیعی از استعداد و پول مردم ایران را در راه آرزوهای دور و درازِ شیعی اش دود کرد. این دو، در یک چیز دیگر نیز مشترک المنافع اند. و آن “آزادی”ست. البته برای خودشان. وگرنه چهل سال است که گلوی آزادی بدست خمینی و خامنه ای فشرده می شود. راستی چرا نمی شود تصور کرد که خمینی و خامنه ای با مرکل نشسته اند و دارند با هم گفتگو می کنند؟

ده: آنگلا مرکل، صدر اعظم آلمان است و در دنیا بعنوان یک مدیر لایق و زیرک و هوشیار و دقیق و کارآزموده و متخصص درخشیده است. خمینی و خامنه ای دو رهبر جمهوری اسلامی ایران اند که هیچ تخصصی از مملکت داری نداشته اند. تنها تخصص شان، احاله ی چشم انتظاری مردم به دور دست های مذهبی ست. اگر بخواهم راز درخشش آنگلا مرکل را از یکسوی، و دفینه گیِ خمینی و خامنه ای را از دیگر سوی در یک جمله جای بدهم، می شود این: تفاوت مرکل با خمینی و خامنه ای در این است که: چشم خمینی و خامنه ای، به برده داران است، اما چشم لینکلن به مرکل هاست!

محمد نوری زاد
سی ام اردیبهشت نود و هشت – تهران

ارتباط با من:
@NoorizadMohammad1331
@MohammadNoorizad
www.instagram.com/mnourizad

در راه آق قلا، و دوم خرداد و سوم خرداد 98/3/4

گزارش سفر پنجم به آق قلا 98/3/4

فایل صوتیِ” خمینی و خامنه ای و مرکل

سخن روز محمد نوری زاد ( آیا آمریکا به ایران حمله خواهد کرد؟)