یک: آیت الله ها که هیچ، کارگران و معلمان و پزشکان و مهندسان و بازرگانان و بسیاری دیگر نیز می توانند بی شرم باشند. بی شرمیِ مورد نظر من، وقاحتِ ناشی از بی احساسی و بی اعتناییِ یک جماعت است نسبت به فاجعه های برآمده از همان جماعت. پزشکان اگر نسبت به فاجعه ای که چند پزشک در گوشه ای از کشور مرتکب شده اند، بی تفاوت باشند، بی شرم اند. دیگران نیز. چرا؟ برای این که با فاجعه نمی شود زیست مگر بضرب وقاحت. پزشکان و معلمان و کارگران اگر از فاجعه ها و خسارت های همکارانشان ابراز انزجار نکنند، و از ورشکستگان و قربانیان و آسیب دیدگان پوزشخواهی نکنند، بی شرم اند. گمان نکنم صفتِ بی شرمی برای این جماعتِ وقیح و بی اعتنا و بی احساس، توهین باشد. پس عصاره ی سخن من این است: یک فرد یا یک جماعت، برای آنکه بتواند بکار خود ادامه دهد، داوطلبانه، و با پوزشخواهی از آسیب دیدگان، خود را از زیر بار شرم خسارت و فاجعه ای که خودش یا همکارانش پدید آورده اند، می رهاند. سنگینیِ شرم در جاهایی چون ژاپن، کار را به خودکشی می کشاند. در جمهوری اسلامی به شیشکی!

دو: آیت الله های بی شرم، آیت الله هایی اند که نسبت به خسارت ها و فاجعه های آیت الله های همجوارشان، و حتی نسبت به فاجعه هایی که جماعتی از آیت الله ها در گذشته های دور پدید آورده اند، بی تفاوت اند. این بی تفاوتی، آنقدر پسندیدگی پیدا کرده که رفته رفته از حوزه ی وقاحت خروج کرده و به وادیِ طلبکاری پای نهاده است. جوری که آیت الله های وقیح و بی شرم، نه که از مردمِ خسارت دیده پوزشخواهی نمی کنند، بل بجای احساس شرم و بدهکاری، نقابی از طلبکاری به صورت می بندند و در متنِ همان وقاحتِ بی شرمانه، به صدور خسارت های تازه تر خیز بر می دارند.

سه: در نظام کلیسا، کم کم این تربیت پیدا شده که اگر در شهری دور، کشیشانی به کودکانی تجاوز کردند یا خسارتی پدید آوردند، علاوه بر فرایند حقوقی و قانونی، جامعه ی کشیشان، از صاحبانِ حق، پوزش می خواهند و دامان خود را از نجاسات همکارانشان دور می دارند. تنها جایی که آیت الله هایش، به جنایت که هیچ، به یک خطای مختصر خود نیز اعتراف نمی کنند، ایران است. بختک ملایان بی شرم، آوار سنگینی ست بر پیکره ی شعوریِ مردم ایران که کوچکترین تَرَک را بر هیمنه ی آیت اللهی اش تحمل نمی کند. بهمین دلیل است که می گویم: سنگینیِ این شرم های حیثیتی در جاهایی چون ژاپن به خودکشیِ متجاوزان و خطاکاران می انجامد و در کشور ما به شیشکی!

چهار: یک آیت الله، در نظام فقهیِ ملایان، یک زلال بزرگ است. یک پدیده ی پاک است، یک بی خطاست، یک مقدس است، یک محترم است، یک حقمدار است، و یک حق مطلق. نادره ای ست که در دو وجبیِ خودِ خدا نشسته و دانه های حق را یکی یکی از میان دو لب خدا بر می چیند و بر طَبَقِ بی شعوریِ رمه ای می نهد که اسمش مردم است. آیت الله، یک واجب الاطاعة ی محض است. اعجوبه ای ست نشسته بر سنگلاخِ مجاهدت. همزمان که دانسته های فقهیِ خود را حتمی ترین و بایسته ترین و شایسته ترین فرمول های پروردگاری می داند، فراورده های علمی بشر را به اندازه ی تخم گنجشک های خانه اش قدر نمی داند. از این آیت الله مگر اشتباهی سر می زند؟ و مگر فاجعه ای بجان جامعه در می افتد؟ هرگز! از این آیت الله، تا بوده و خواهد بود، نور است که در هر ساعت و ثانیه، به اطراف ساطع می شود. ای چشم شما مردم نادان کور که نور حاج آقا را فاجعه تعبیر می کنید.

پنج: باور کنید اطلاقِ واژه ی بی شرمی به آیت الله هایی که مطلقاً خود را خطاکار و فاجعه بار نمی دانند، هرگز یک توهین نیست. از باب امتحان به یک آیت الله بگویید: حاج آقا، یک دانه از برکات وجودیِ خود را برای ما شماره کنید! حضرتش با سردی، به یکی از شاگردانش اشاره می کند. که یعنی: هم خود شما و هم پرسش شما در شأن لب وا کردنِ من نیستید. شاگردِ حاج آقا چه می گوید؟ می گوید: هر نَفَسِ حاج آقا برکت است. یعنی چه که هر نفسِ حاج آقا برکت است؟ یعنی این که: دنیا طفیل وجود اهل البیت است و در نبود اهل البیت، طفیل وجود علمای اعلام. این یعنی چه؟ یعنی این که: همه ی مردمِ روی زمین، ریزه خوار برکتِ وجود حاج آقایند و به یمنِ وجود امثال حاج آقاست که از دستگاه خدا روزی می خورند! یعنی چه؟ یعنی این که حاج آقا سپر بلاهایی ست که بشریت را تهدید می کند. این سپر یعنی چه؟ یعنی این که اگر حاج آقا نباشد، زمین اهلش را فرو می برد. یعنی چه؟ یعنی بی یعنی. یعنی این که: “فللعوام ان یقلدوه”. بر عوامِ روی زمین واجب است که از حاج آقا تقلید کنند و نبض هست و نیستِ خود را به اراده ی حاج آقا بسپرند! این” فللعوام ان یقلدوه” یک حکم کلی ست و به خودی های مذهبی محدود نیست. کلّ بشریت را مراد است!

شش: این شمایلی که من – محمد نوری زاد – در بالا، از ریختِ شعوریِ آیت الله ها تصویر کرده ام، مطلقاً خیال پردازی یا کنایه یا شوخی نیست. یک تاریخ شقاوت، و یک تاریخ بی شرمی در پسِ همین نگرش نهفته است. به یک اشاره ی آیت الله های بی شرم، آبروها و دودمانها به باد می رفته و مردمی از هستی ساقط می شده اند. من با این سخنِ احتمالیِ جناب کسروی موافق نیستم که می گوید: ما یک حکومت به ملاها بدهکاریم. چرا موافق نیستم؟ چون در این هزار و چهارصد سال گذشته و حتی پیش ترش، هرگز نبوده روزی که سایه ی شوم اراده ی ملاها و آیت الله های بی شرم بر سرِ مردم ایران نبوده باشد. اصرارِ آیت الله خمینی بر تداومِ جنگی ابلهانه و هشت ساله، و بی خیالیِ مفرطِ حضرتش از هزار هزار کشته و کشته و کشته و ویرانی و آسیب، و نوشته ی چهار خطیِ حضرتش در کشتار چندین هزار زندانی در سال 67، تنها تراشه هایی از وسعتِ اختیاری ست که اینجور آیت الله ها برای خود قائل اند. دورخیز آیت الله های بی شرم، سیطره بر کل هستی ست. وسعتِ ایران، یک وجب از اشتهای اینان نیز محسوب نمی شود!

هفت: چندی پیش جناب آیت الله مکارم شیرازی در مسجد اعظم قم و در حاشیه ی درس خارجِ فقهش فرمود: “کسانی که به مراجع توهین می کنند، از ولایت خدا خارج می شوند و داخلِ ولایت شیطان می شوند”. و سندِ این سخنِ وقیحانه را نیز به دو لب مبارکِ آیت الله خمینی مستند می کند. اگر به ذات این سخنِ شوم و شیطانیِ مکارم شیرازی فرو شوید، در اعماقش، به هزاران هزار مردم بر می خورید که خون و آبرویشان به یک اشاره ی این جماعت ریخته شده، و دارایی شان بالا کشیده شده، یا با همان یک اشاره، از خانه و زندگی شان آواره شده اند. توهین به مراجع یعنی چه؟ آیا یک نفر با گفتنِ: حاج آقا، انبار داشته های فقهیِ شما جز به مفسده نمی انجامد، از ولایت خدا خارج می شود و به ولایت شیطان داخل می شود؟ هیچ آیا می توانید تصور کنید حکم شرعیِ برخورد با کسی که از ولایت خدا خارج شده و به ولایت شیطان داخل شده، چه بوده در درازنای تاریخ؟ نیک اگر بنگرید، بچشم خود می بینید که ازهمین یک جمله کوتاه مکارم شیرازی، خون فوران می کند!

هشت: من آیت الله هایی را می شناسم که تا همین صد سال پیش، بضرب یک فتوا، اموال خطاکاران را مصادره می کردند و بضرب فتوایی دیگر، یک بخت برگشته را سر می بریدند و خود بر جنازه ی آن بخت برگشته نماز می گزاردند و خود بر او می گریسته اند. این آیت الله ها، آنسو تر از دم و دستگاه حاکم شهر، برای خود دم و دستگاهی مجزا و خزانه ای و قصابخانه ای داشته اند. در اصفهان، آیت اللهی ست به نام محمد باقر آقا نجفی اصفهانی. از نوادگان شیخ جعفر کاشف الغطاء است. نوشته اند: “وی در برخورد با کافران و مرتدان قاطع بود، به نحوی که تعدادی از بابی‌ها به فرمان او به قتل رسیدند. در اجرای حدود شرعیه قاطعیتی تمام داشت، چنانکه در یک روز حکم اعدام ۲۷ تن را صادر کرد و خود بر اجرای حکم اعدام دوازده نفر از اینان نظارت داشت”.

نه: آیت الله های بی شرم، به آن آیت الله هایی می گویند که این فاجعه ها را از صنف خود دیده و شنیده و خوانده اند اما نه تنها از رفتار این آیت الله های هیولاوش، ابراز انزجار نمی کنند و از مردم و تاریخ پوزشخواهی نمی کنند، بل با گوشه ی چشم به قدرت پنهان خود اشاره می کنند که: بله ما اینیم! آیت الله خمینی، ادامه ی هیولایی چون شیخ فضل الله نوری ست. چگونه می شود از آیت الله خمینی انتظار داشت از هیولاگونگی های شیخ فضل الله نوری ابراز انزجار کند؟ این جماعت، برای سیطره ی هرچه بیشتر بر هست و نیست مردم، هیولاگونگی های همدیگر را تقدیس می کنند و از آن انرژی می گیرند.

ده: آیت الله شیخ جعفر کاشف الغطا و آیت الله مجاهد، از هیولاهایی اند که فتوای جهاد با روس ها را صادر فرمودند و حتی با تهدید و اخم به فتحعلی شاه قاجار نوشتند: اگر به جنگ با روسها نروی، ما خودمان مردم را بر می شورانیم و به جنگ می رویم. شیخ جعفر، تمثیل تمام عیاری از یک هیولاست که عبا و عمامه ی آیت اللهی بر تن دارد. پوک مغزیِ این هیولا از یک سو، و خود خدا پنداری اش از دیگر سو، کار را به جنگی کشاند که پایانش از همان ابتدا روشن بود. شهرهای ثروتمندی از بدنه ی کشور کنده شدند و به روسیه پیوستند. شما بپرس آیا پس از این فاجعه، آیت الله شیخ جعفر کاشف الغطاء و آیت الله مجاهد و آیت الله های همجوار و یا همین آیت الله های امروز، سخنی رانده اند بر این که: ما اشتباه کردیم و بخاطر این اشتباه، از مردم و از تاریخ پوزش می خواهیم؟ هرگز! آیت الله های بی شرم به اینها می گویند!

یازده: نوع نگاه شیخ جعفر کاشف الغطاء را به هستی، در نامه ها و نوشته ها و فتواهایش می توان پیدا کرد. در تهییج فتحعلی شاه قاجار به جنگ با روسها، در نامه ای به وی می نویسد: “من چون مجتهد هستم و قابليت و نيابت از سادات زمان (امامان) را دارم، به سلطان‌بن سلطان، خاقان‌بن خاقان، فتحعلی شاه اذن دادم كه آنچه برای هزينه جنگ لازم است از همه وجوه شرعيه وخراج و در آمد، تهيه كند”. این آیت اللهی که با این استحکام خود را مجتهد و قابل و نایب می داند، آیا با همین استحکام به اشتباه و جنایتگری و فاجعه آفرینیِ خود اقرار می کند؟ او که هرگز، اما آیا همین آیت الله خمینی و آیت الله خامنه ای را دیده اید که در یکجا بگویند: ما اشتباه کردیم؟ روی سخنِ من در این نوشته به این است که: اگر آیت الله هایی در گذشته های دور، و یا همین امروز، جفا کرده اند و فاجعه آفریده اند، بر آیت الله های دیگر واجب است که از کار نادرست و ناشایست آنان ابراز انزجار کنند و از مردم پوزش بخواهند. وگرنه بی شرم اند!

دوازده: در داستان هسته ای، با امضای آیت اللهی به نام سیدعلی خامنه ای، فاجعه ی بزرگی بر سر ایران آوار شد. او یک بار در تلویزیون با مردم سخن گفت که: چون دیدم مدیران در پیشبرد مقاصد هسته ای اهمال می کنند، خودم مدیریت این جریان را بعهده گرفتم. در یک سخنِ نوروزی نیز با لبخندی ناشی از پیروزی، از ” خبرهای خوشِ هسته ای” سخن گفت. پول بود که با امضای این آیت الله به کام روسها و دیگران ریخته می شد. چندی بعد که با فشار کشورهای قدرتمند، بتن به قلب رآکتور هسته ایِ آیت الله ریختند، وی نه تنها بخاطر این همه فاجعه و تحقیر و شکست، از مردم ایران پوزش نخواست و خود را به دادگاه نسپرد، بل که از آن فاجعه، به نرمش قهرمانانه یاد کرد. آیت الله های بی شرم، به آیت الله هایی گفته می شود که جنایت ها و فاجعه های خمینی و سید علی خامنه ای را در ایران و در منطقه بچشم خود دیده اند اما یا از ترس دم فرو بسته اند یا به تناولِ چرب و شیرین سفره هایی مشغولند که از این سکوت شرم آور نصیب شان شده است!

سیزده: قاعده بر این است که فاجعه آفرینان و خسارتگران به دمِ دستگاه قضا سپرده شوند. اما در قاموس آیت اللهی، به قاضی سپردنِ آیت الله های فاجعه آفرین یک شوخی ست. آیت الله های بی شرمی که توهین به مراجع را خروج از ولایت خدا و ورود به ولایت شیطان می دانند، خودشان نشستند و هزار جور توهین را به آیت الله هایی چون شریعتمداری و آذری قمی و منتظری و کاظمینی بروجردی تماشا کردند و نه که با این تماشاگری از ولایت خدا خارج نشدند و به ولایت شیطان داخل، بل بیش از پیش در آغوش خدا جا گرفتند!

چهارده: چرا خمینی و خامنه ای خشمگین اند؟ چرا نمی توانند با مردم دوست باشند و مردم را دوست داشته باشند؟ مگر نه این که اصلی ترین نیاز این روزهای کشورمان آشتی و دوستی ست؟ چرا خامنه ای نمی تواند از آشتی ملی سخن بگوید؟ و چرا از آشتی و دوستی، به دشمن و بجاهایی دیگر اشاره می کند و از تولید و کالای ایرانی سخن می گوید؟ خودش مگر نمی داند: با دستان مبارک آیت اللهی اش، بیخ کالای ایرانی و تولید را بر گند نشانده است؟ راستی چرا خامنه ای به آشتی نمی اندیشد؟ و به عفو؟ و به رهایی از بحران هایی که خودش پدید آورده؟ چرا خامنه ای دست از سر مردم ایران بر نمی دارد؟ چرا با همه ی استعداد خونبارش به قدرت چسبیده؟ چرا در نظام آیت اللهی، حتی تجسمِ ظهور آدمهایی چون گاندی و نلسون ماندلا نشدنی و به یکجور شوخی می ماند؟ چرا خامنه ای از آشتی ملی می هراسد؟ رازش را بگویم؟ چون در آبشار آشتی ملی، خامنه ای کمرنگ و کمرنگتر می شود و در اقیانوس آشتی آب می شود. و حال آنکه خامنه ای به این یکتاییِ مطلق خود، محتاج است.

پانزده: تا کنون هیچ آیت اللهی به فاجعه آفرینی ها و به کشتارهای آیت الله خلخالی و آیت الله خمینی و آیت الله سیدعلی خامنه ای و به پاسخگو نبودنشان اعتراضی نکرده است. و این یعنی: بی شرمی! نظام آیت اللهی، برای احدالناسی جز خدا ارزش قائل نیست. خدا هم نه جای مشخصی دارد و نه زبان اعتراضی. اگر هم یک آیت الله باید طلب حلّیتی در کارش باشد، باید از خدا باشد آنهم در خلوت. پس یک آیت الله، چرا باید از فاجعه هایی که خودش پدید آورده و از صدور فتاوای خسارتبارش( تفخیذ با دختران شیرخواره) پوزش بخواهد؟ اساساً چرا باید به مردم توضیح بدهد؟ اویی که در کانون ناب ترین توجهات حضرت حق قرار دارد، اشتباهاتش نیز برکت است. حالا متبرک بودنِ غذای نیم خورد و آب دهان و ادرارش بجای خود! عکسی که برای این نوشته انتخاب کرده ام، به کشته های خاوران مربوط است. هیولاهای خمینی، زندانیان کشته شده را با کمپرسی در اینجا خالی کرده اند.

محمد نوری زاد
یکم فروردین نود و هشت – تهران

گزارش تصویری نوری زاد از سیلزدگان آق قلا

فایل صوتیِ ” آیت الله های بی شرم” با صدای محمد نوری زاد

پیام نوروزی محمد نوری زاد به مردم ایران (سال 98)