یک: شاید آنچه که سید علی خامنه ای را، به یکجور “دشمن سُراییِ دل آشوب” فرا برده، این باشد که: وی از هنر “دوست داشتن” بی بهره یا کم بهره است. هنر دوست داشتن، یکی از کمیاب ترین غوغاهای درونیِ بشر است. برای دوست داشتن، باید به روی حضرت عقل آغوش گشود، و کینه ها را کنار نهاد، و از شرّ وسوسه ی “دیگر آزاری” خلاص شد، و روحِ زندگی را در دوستی معنا کرد. رسیدن به این مرتبه، از هر کسی بر نمی آید. بویژه از فردی چون سیدعلی خامنه ای. که مدام، کیسه های کینه و کج خلقی و نفرت و اوهام را به دوش می کشد. چنین فردی، نه این که نخواهد دیگران را دوست داشته باشد، نخیر، وی ” نمی تواند” از قله ی صعب دوست داشتن بالا برود. و نیز نمی تواند با غواصی در اعماق اقیانوسِ دوستی، گوهرهای شاهوار ادب و مهر را یکی یکی بر بچیند و به کیسه اندازد. البته او ولعِ شگرفی در”بلامنازع بودن” دارد که سخن دیگری ست.

دو: در جوار قله ی بلند و صعب العبورِ دوست داشتن، دره ی پُرسوراخی ست به اسمِ “دوست داشته شدن”. که در هر سوراخش یک جور بیماری و شیدایی خانه کرده. آنانی که به بدخیمِ این بیماری مبتلایند، زندگیِ دیگران را می روبند تا به تک تکِ همان دیگران بفهمانند: تو باید مرا دوست داشته باشی! جناب سید علی، بیش از آنکه بتواند دوست داشته باشد، گرسنه ی “دوست داشته شدن” است. اینجور آدمها، از ناتوان ترین هایند. بله، سیدعلی ناتوان است. و نیز تهی دست است. او به همان گرسنگی ای مبتلاست که در آن، سیرشدن معنا ندارد. آدمهایی که گرسنه ی دوست داشته شدن باشند، بضرب پول و رسانه، جماعتی را به خویش فرا می خوانند تا هم غلیظ دوستشان بدارند، و هم بوقت ضرورت، با قمه هایشان، شکمِ مردمی را بدرند که: نمی توانند دشمن سرایان و کهنه اندیشان و گرسنگانِ دوست داشته شدن را دوست بدارند!

سه: به همدان که می روید، در همان ورودیِ شهر، و بر بدنه ی یک ساختمان نیمه بلند، چهره ی سردار حسین همدانی را نقاشی کرده اند. این سردار، از دور و وری های سیدعلی ست. نورچشمی ست. از خواص است. خودش در یک مصاحبه می گوید فتنه ی هشتاد و هشت که پا گرفت، وی برای خواباندنِ آن فتنه، چاقو کش ها و قمه کش های سابقه دار را شناسایی کرده و با یک فراخوان، همه را در حسینه ها و مساجد سازماندهی می کند. برای چه؟ برای این که تا مردم – بله مردم – به اعتراض، راهیِ خیابانها می شوند، سردار همدانی، چاقوکش ها و قمه کش های سازماندهی شده را بجان مردم بیندازد. خودش می گوید: این چاقوکش ها و قمه کش ها نقش محوری در خواباندن فتنه ی هشتاد و هشت داشتند. این سردار، برای بسیج چاقوکش ها و قمه کش ها و انداختن اینان به جان مردم، مستقیماً از سیدعلی خامنه ای فرمان گرفته بود.

چهار: گرچه سردار همدانی، بعدها در سوریه، بهر دلیل کشته شد، اما آنچه که مرا بر این داشته تا داستانش را برای شما وابگویم، الفتی ست که سیدعلی با چاقو کش ها و قمه کش ها دارد. ولع شگرفِ وی به بلامنازع بودن، او را به این ریخت در آورده. اما چرا نگویم: آدمهای بلامنازع، با همه ی پولها و زورها و آدمهایی که با خویش دارند، افرادی تهی دست اند. اگر گفتید چرا؟ چون دستشان خونی ست. آدمهای خونین دست، همیشه گرسنه اند. حتی گرسنه ی خون. این گرسنگیِ مفرط، جزیی از آیینِ بلامنازع بودن است. آدمهای بی انصاف، بلامنازع طلب اند.

پنج: شاید بپرسید: سردارهمدانی چرا چاقوکش ها و قمه کش ها را سازماندهی کرد و بجان مردم انداخت؟ و چرا بسیجیانِ دم دستش را برای دریدن شکم معترضان بسیج نکرد؟ دلیلش یک چیز است و بس. و آن این که: بسیجیان، گرچه معترضان را کتک می زدند و به آنان فحش و ناسزا می گفتند و با آنان ترشرویی می کردند، اما آدمکش نبودند. و حال آنکه، سیدعلی نیاز به خون داشت. درست مثل قتل های زنجیره ای. که چاقوکشان سیدعلی، بیخ تا بیخ گلوی نویسندگان و معترضان را بریدند و آب از آبِ ولایت تکان نخورد. سیدعلی معتقد است: باید خون مردمان معترض به زمین ریخته شود تا وحشت به نهایت برسد. سیدعلی در سال 88 به وحشتِ ناشی از خون های ریخته شده نیاز داشت. او گرسنه ای بلامنازع بود. گرچه سیدعلی توانست با چاقوکش ها و قمه کش هایش، وحشت ایجاد کند و فتنه ی 88 را بخواباند، اما هرگز نتوانست گرسنگی اش را چاره کند. او تهی دست است. چرا؟ چون دست هایش خونی ست. خونین دستان، دنیا را هم که داشته باشند، تهی دست اند.

شش: چرا سیدعلی بلامنازع بودن و بی رقیب بودن را دوست دارد؟ و چرا برای بلامنازع ماندن، به چاقوکش ها و قمه کش ها متوسل می شود؟ و چرا برای کشتن و دریدنِ شکم مردمِ معترض، بسیجیان را از معرکه های خونین دور می دارد؟ برای این که: آدمهایی که دوست دارند بلامنازع و بی رقیب بمانند، گرسنه ی دوست داشته شدن اند. بسیجیان، این گرسنگیِ سیدعلی را التیام می بخشند. جوری که سید علی حرف که می زند، بسیجیان اشک می ریزند. چفیه که به گردن می اندازد، بسیجیان، آرایش جنگی می گیرند. مقداری از غذایش را که در بشقابش جا می گذارد، بسیجیان برای بلعیدنِ همان ته مانده ی غذایش خیز بر می دارند.

هفت: سیدعلی، بسیجیان را برای روزهای مبادا ذخیره کرده. که چه بکنند؟ که در تنگنای عنقریبی که بلامنازع بودنش ترک بر می دارد، همین بسیجیان، بحکمِ آسمانیِ سید علی، و به برکت نان و نمکِ این سالهای چاکری، و با چاقوها و قمه هایی که همو بدستشان می دهد، کارسازی کنند. سید علی بسیجیان را برای آن روزهای عنقریب ذخیره کرده. نمی خواهد آنان را در این روزهای کم مسئله، مسئله دار کند. نمی خواهد بر صف شیفتگیِ شان شکاف اندازد.

هشت: اشتباه استراتژیکِ سیدعلی این است که بسیجیان را تخته های از هم گسسته ای می داند که با بهم پیوستنشان، کشتیِ ولایتش بر اقیانوسِ موانع می لغزد و پیش می رود. سیدعلی نمی داند که: بسیجیان، کارگزاران سرداران سپاه اند. و سرداران سپاه، کارگزاران روسیه و اسراییل! مثلاً آنجا که سرداران سپاه، با عربده ی چند طلبه ی بسیجی، می توانند یک مرجع و آیت الله صاحب نام را که چند میلیون طرفدار و مقلد دارد، سکه ی یک پول کنند، چرا نتوانند در بزنگاهی دیگر، کشتی ولایت سیدعلی را از هم بدرند و خود سیدعلی را در میان اقیانوس مردم تنها بگذارند؟ سیدعلی نباید فراموش کند که: چاقوکش ها و قمه کش ها را سردار همدانی بسیج کرد و بجان مردم انداخت. در فردا روزی، چرا نباید سردار همدانیِ دیگری مأمور بسیجِ چاقوکش ها و قمه کش ها شود و همانان را به سمت بیت رهبری گسیل کند؟

نه: آنچه که از این نوشته بر می کشم این است: حادثه های خونینی که یک سمتش مردم اند و سمت دیگرش رهبر و سپاه و ملایان حکومتی، بیش از آنکه به یکپارچگیِ سرداران و بسیجیان بینجامد و اعتراض مردم را به وسوسه های آمریکا و اسراییل و عربستان بند کند، به افکندنِ شکاف در میان سپاهیان و بسیجیان روی می برد. تسویه های فراوان و حتی خونین در دل سپاه و بسیج و اطلاعات بلافاصله پس از حادثه ی خونبار سال 88، حتماً و مطلقاً ریشه در غلط بودن صف بندیِ بیت رهبری در مقابل مردم دارد.

ده: ما، سرداران و سپاهیانِ انسان و ایرانی، و اطلاعاتی های انسان و ایرانی، و بسیجیان انسان و ایرانی، و روحانیان انسان و ایرانی، کم نداریم. در فردای عنقریب، همینان، از دل سپاه و بسیج و اطلاعات و روحانیت، به صف مردم خواهند پیوست و سیدعلی و سردارانِ ایرانخوارش را تنها خواهند گذارد. بگذار یکی در این میان، گمان بر این ببرد که هنوز بلامنازع و بی رقیب است و جماعتی همچنان دوستش می دارند.

یازده: اگر گفتید بزرگترین رقیب سیدعلی کیست؟ راهنمایی تان می کنم: نه سید محمد خاتمی ست نه سرداران سپاه نه آمریکا نه اسراییل و نه عربستان سعودی! هیچیک از اینان رقیب سیدعلی خامنه ای نیستند. گرچه خود وی نمی خواهد باور کند، اما من می گویم تان: بزرگ ترین و کاری ترین و نافذ ترین و سرنگونسازترین رقیب سیدعلی، مردم اند. بله، خود مردم ایران. شاید بهمین خاطر است که سیدعلی و همسُفرگانش، تلاش دارند هر چه بیشتر، خلق و خوی و خِرَدِ مردم را از مطالبه گریِ قاطعانه، به خواهشگریِ مفلوکانه سوق دهند.

دوازده: سرنوشت ناجوری که من – محمد نوری زاد – فرا روی سید علی می بینم، خروجیِ حتمیِ بی بهره گیِ وی در دوست داشتنِ مردم است. آنانی که نمی توانند دیگران را دوست داشته باشند، حتماً دوست دارند که دوست داشته شوند. اینجور آدمها، کمی بعد با بلامنازع بودن خو می گیرند. و کمی بعد، با اعتراضِ مردم، نگران می شوند. و برای این که بر نگرانیِ خویش چیره شوند، به چاقو کش ها و قمه کش ها متوسل می شوند. بعدش؟ بعدش درست از جایی فرو می شکنند که: تصورش را نیز نمی کرده اند. از کجا؟ برگردید چند خط بالاتر، نوشته ام برایتان.

محمد نوری زاد
سی ام آذر نود و هفت – تهران

@nooriZADmohammad1331
@MohammadNoorizad

دم عروب روز بیست و هشتم آذر رفتیم خانه ی جناب رضا خندان و بانو نسرین ستوده. در آنجا جناب طبرزدی و جناب جعفر پناهی و خود من صحبت کردیم.
محمد نوری زاد

فایل صوتی همین نوشته ” چاقوکش ها و قمه کش های آسد علی” با صدای محمد نوری زاد