یک: چندی پیش جناب مکارم شیرازی بسخن در آمد که سپاهیان، مثل سابق، از مراجع حرف شنوی داشته باشند. این سخن آیت الله، خبر از اضطراب و نگرانی و ترس و لرز حضرتش دارد. اگر بخواهم زبانِ حالِ این سخن جناب مکارم را ترجمه کنم، این می شود: اکنون که جناب رهبر زنده است و دست بر پشت “ما” دارد، سپاهیان و بسیجیان، برای ما چندان تره خورد نمی کنند، ببین اگر رهبر نباشد با ما چه می کنند! بله، این یک واقعیت است که سپاه و بسیج، در آینده، از مراجع، استفاده ی ابزاری خواهند کرد غلیظ.

دو: مراجع و ابزار؟ بله، چه ایرادی دارد؟ به ریختِ مردمِ منگ و بی نوایی که در خیابان ها مثل اسب آبی دهن وا می کنند و نعره می کشند: انرژی هسته ای حق مسلم ماست، اگر نیک بنگریم، آنان را شبیه آچار فرانسه می یابیم. یا آچار شلاقی، یا واشر، یا پیچ گوشتی، یا بَزَک، یا عروسک، یا دستمال. مردم در نظام ولایی و سپاهی، جز این تعریفی ندارند. آخرین نقش شان، پاک کردن سفره ی حضرات است. دستمالگری. نیز آینده ی مراجع و روحانیان از نگاهِ سپاه، همین گونه است! چی؟ راهگشایی و جاده صاف کنی و دستمالگری. می گویید نه؟ خواهم گفت.

سه: این “سابقاً”ی که حضرت مکارم، با حسرت از ان یاد می کند، دوران مستیِ روحانیان و مراجع بود. که بی استثناء، همه ی نظامیان و همه ی مسئولان، از فرمانده تا بسیجی تا وزیران تا وکیلان و تا بخش وسیعی از مردم، ریزه خوار عبا و عمامه و حدیث و آیه و هدایتگریِ مراجع و روحانیان بودند. چشم شان به دهان اینان بود تا مگر چه می گویند تا بیاموزند و دست بر چشم نهند و اطاعت کنند. و مراجع و روحانیان، از تماشای آن همه هجوم و آن همه اطاعتگری، مست شدند. جوری که گمان بردند: این هجوم، این اقبال، این اطاعتگری، و این سفره، همیشگی ست. و با سرکشیدنِ این مستی، و فربهیِ این همه گشایش زمینی و آسمانی، رفتند به تماشای تیرآهنی که از آسمان به زمین افتاده بود و دست غیب حضرت صاحب، چشم براه خیلِ ملایان بود تا آن تیرآهن را با پتک فقاهتِ ملایان برفرق ایران بکوبد برای اهتزاز پرچم اسلام.

چهار: منظور از پرچم اسلام، همان سفره ی پت و پهنی ست که گشادگی اش، همیشگی تفسیر می شد. بله، این سابقاً ی که حضرت مکارم با حسرت از آن یاد می کند، دورانی بود که سپاهیان و مسئولان و مردم، یکی یک سینی گرفته بودند زیر چانه ی مراجع، تا هر سخنی که از دهان مبارکشان بیرون می افتد، برگیرند و در زرورق بپیچند و زود بدوند و اجابتش کنند و برای هماره ی عمر، آویزه ی گوشش سازند. بله، عجیب دورانی بود آن دوران برای اشتهای متعجبِ مراجع. از بلندای اکنون که به دره ی آن دوران می نگرم، می بینم: سیل بلاهت بود که در کل مملکت دهان گشوده بود و آنچه را که می بلعید، خرد بود.

پنج: این روزها هر آمد و شدِ مردم و مسئولان به خانه ی تمامی مراجع، توسط سپاه، رصد می گردد. و هر گفتگویشان با مردم، با مسئولان، با اطرافیان، و حتی با خانواده های خودشان، توسط مجتبی خامنه ای و اطلاعات و سپاه شنود می شود. صورتِ بیرونیِ ریختِ روحانیان و مراجع، اینگونه است که لابد برای خود بساطی و تشکیلاتی و حیثیتی و بلندایی دارند، اما مطلقاً اینگونه نیست. مراجع و روحانیان، مثل انار مکیده شده و مچاله اند که از سوراخی به درونشان پف کرده باشند. بیت رهبری و سپاه و اطلاعات، هست و نیست مراجع و روحانیان را جلوی چشمشان آورده اند پیشاپیش. همه ی اینان ذلیل رهبرند و خودشان برای فریب خودشان، اسمش را گذارده اند: همدلی با کیان اسلام.

شش: روحانیان و مراجع، همه شان، جرأتِ نطق کشیدن علیه مفاسد رهبر و بیت رهبری و دایره ی وسیع سیطره ی رهبر در ارکان کشور را ندارند. مگر اعتراضک هایی در نواحیِ بی ضرری که رهبر و سپاه برایشان مشخص کرده اند. این بی نوایان، نه جرأت دارند به آدمکشی ها و دزدی های بیت رهبری اشاره کنند و نه می توانند از نابود شدن نسل ها و سرمایه ها و نابودی محیط زیست – که همه اش زیر سر بیت رهبری و حواریون وی است – انتقاد کنند. خب، پس چه بکنند این قله هایِ داخلِ دره؟ پس به چه درد می خورد این هیبتِ ” از بیرون: مردم را کشته، و از داخل: خود را”ی مرجعیت؟ نخیر، هنوز چیزهایی هست که بشود در باره اش نعره کشید. چی؟ حجاب بانوان! بله حاج آقا، برای این که غمباد نگیرید یک وقت، اجازه دارید در باره ی حجاب بانوان ساعت ها سخن برانید و تا می توانید، رگهای گردن تان را بر بجهانید!

هفت: جمعی از نمایندگان مجلس، می روند به دیدنِ جناب نوری همدانی. این را من در نامه ی چهاردهم به رهبر نیز آورده ام. نوری همدانی بعد از کمی خوش و بش، با ایماء و اشاره، آنان را به زیر زمین خانه اش می بَرَد. که: بالا همه اش زیر شنود سپاه است. جناب شیخ محمد یزدی، رییس قوه ی قضاییه بوده که با کنایه به وزیر اطلاعات وقت، جناب شیخ علی فلاحیان اعتراض می کند: من نمی گویم: طبق قانون، هرکجا که قرار است شنود کار بگذارید، از ما که قوه ی قضاییه هستیم اجازه بگیرید، اما خوش انصاف، تلفن های خود مرا چرا شنود می کنید؟ حالا شنود می کنید، چرا حرفهای تلفنی من و اهل و عیال را در اختیار این و آن قرار می دهید؟! خب آدم با اهل و عیالش یک شوخی و یک خوش و بشی می کند، اینها چرا باید بیفتد بر سر زبان بعضی ها!؟ بی نوا شیخ محمد یزدی و نوری همدانی، نمی خواستند باور کنند که شأن شان همان دستمالگری ست. انار مکیده و مچاله شده. خط راستی اند که گرچه اسمش راست است اما به راهی کج رفته.

هشت: پس از فوت آیت الله خامنه ای، تمام کرک و پر مراجع و روحانیان خواهد ریخت. و با هجوم روحانیان و مراجع به سمت سردارانِ سپاه، سپاه، کرک و پر تازه ای بر تن آنان خواهد رویاند. این هرگز به معنای سپاه هراسی نیست. چرا؟ چون سپاه برای مراجع و روحانیان، کارکرد ویژه ای تعریف می کند. که چه؟ که شما با همین تخصصی که دارید، با همین الفاظ و ذکر مصیبت ها و درس و بحث ها، جاده ها و ناهمواری های مردمی را برای من صاف کنید. وگرنه؟ وزنِ این وگرنه، ازهمین اکنون با گسیل و هیاهوی چهار تا طلبه ی بسیجی به پشتِ درِ خانه ی مراجع، به مراجع تفهیم شده. در آن روزهای پس از آقای خامنه ای که دیگر: هیچ! عینِ همین نقشی را که مراجع برای سپاه خواهند داشت، خود سپاه برای جاسوسان اسراییلی و روسیِ خانه کرده در دلِ سپاه داشته است و خواهد داشت. شعار مراجع و روحانیان و سپاه این است: گرچه باج می دهیم و کرنش می کنیم، اما خوبی اش به این است که: مسلط می مانیم!

محمد نوری زاد
دوازدهم آذر نود و هفت – تهران

@nooriZADmohammad1331
@MohammadNoorizad

.
سخنان محمد نوری زاد بر مزار دکتر فرشید هکی
نهم آذر نود و هفت – بهشت زهرا

https://ir.voanews.com/a/iran-human-rights-justice/4683554.html

با دوستانم رفتیم بخانه ی دکتر فرهاد میثمی که امروز یکصد و سی روز است که در زندان است و در اعتصاب.