یک: می گویم: آدمیان، هرچه که ذات ناجورِ خود را در پس پوششی پهلوانانه پنهان کنند، سرانجام با رفتار و گفتارشان، آن ذات پنهان شده را رو می کنند. چه بشود که یکی بتواند ذات ناجورش را در پهنای رفتار و گفتاری پسندیده، پنهان کند. این یک قاعده نیست. که بشود از آن قانونی بشری برآورد. اما می تواند خروجی روانیِ آن کسانی باشد که: دل در گروِ حال و هوایی دارند و از بد روزگار، از حال و هوایی دیگر سر بر می آورند.

دو: مستقیم بروم سرِ اصل مطلب. آدمهایی مثل آقای خمینی، از بدِ روزگار سر از این دنیایی برآورده اند که: معادلاتش تغییر کرده. تا دیروز، کنوانسیون های بین اللملی و مجامع حقوق بشری، نبودند که بتوانند پای در میان نهند و خمینی ها را ناگزیر کنند که یا به روز باشند یا مثل داعشیان به همان ذات پنهانشان بازگردند و ریسمان به گردن بانوان بیندازند و به کنیزی، بر گذرگاهها بفروشندشان. خمینی ها دل در گرو دنیای زیبایی دارند که برای خود از فقه جواهری، در نسبت با سیره و زندگی پیامبر و امامان و مسلمین و کفار و مشرکان و بردگان و کنیزان ساخته اند. اینان هر چه که با دنیای امروز بیامیزند و مقدرات آن را چون شربتی تلخ سر بکشند، حتماً یک جاهایی به همان ذات پنهان و ناگزیرشان باز می گردند و با سر فرو بردن به هوای همان دوران دور، اکسیژن گیری می کنند و با ره توشه های زیرخاکی از دل خانه ها و کوچه ها و شهرها بیرون می زنند و ارمغان خود را بصورت آوار، بر سر مردم فرو می بارند.

سه: این که شیخ مصطفی پورمحمدی ( پس از انتشار فایل صوتیِ کشتارش در محضر آیت الله منتظری) می گوید: من یک شب نشده که راحت نخوابیده باشم، چرا که “حکم خدا” را اجرا کرده ام، نشان از همان ذات پنهانی دارد که تا دو روز پیشترش، خودِ وی از آشکار سازی نقشش در آن کشتار پرهیز می کرده و پای خود از لخته های خونِ آن همه زندانی بدر می برده و با صراحت می گفته: من در آن ماجرا سهمی و نقشی نداشتم. پیدا شدنِ این “حکم خدا” از آن روی برای پورمحمدی ها سپری ایمن می شود، که خدایی در میان نیست تا از خود و از احکامش دفاع کند. پورمحمدی ها و خمینی ها این “حکم های خدا” را از کجا پیدا می کنند؟ از قرآن؟ قرآنی که صدها تفسیر نیاز دارد تا سخنش همه فهم شود، چگونه است که حکمش را خمینی به یک جور می فهمد و منتظری جوری دیگر؟ و همزمان، آنچه که در میانه ی خمینی و منتظری بر زمین جاری می شود، خون کسانی ست که کاری به کارِ حکم خدا و تفسیرهای قرآنی اش نداشته اند.

چهار: آقای خمینی نه که دل در گروِ دورانِ دور احکام جواهری دارد، و نه که اکسیژنی که فرو می برد از حوالی خانه ی پیامبر و امامان است، و نه که در مدینه و مکه به بازار برده فروشان سر می زند و به احکامشان واقف است، با چهار خط نوشته، چندین هزار زندانی را به کام مرگ می فرستد. این خوی، از همان دورانِ دور بهره دارد. که: بردگان و شورشیان، خون شان مباح است بی هیچ اغماضی فی الفور. بی خیال مناسبات روز. و کنوانسیون ها و معاهده های بین المللی که ایران یکی از امضاء کنندگانشان بوده و است. که یک متهم، باید و حتماً دادگاهی و وکیلی و هیأت منصفه ای و فرصتی برای دفاع داشته باشد. اینجاست که می گویم: آدمها نمی توانند ذات خود را پنهان کنند و یک جاهایی همان ذات مألوف را لو می دهند.

پنج: من در این نوشته، خواسته ام با مراجعه به آراء فقها، در نسبت با بردگان – چه زن چه مرد، و چه اسیر جنگی و چه غیر جنگی – به ذات پنهان کسانی چون آقای خمینی و شیخ مصطفی پورمحمدی و سید ابراهیم رییسی و سید علی خامنه ای دست پیدا کنم. که چگونه می شود یکی که مثل دیگران است، بخود حق بدهد فی الفور با شنیدن یک مصاحبه از رادیو، حکم اعدام سه نفر را صادر کند؟ این استعداد آیا از کجا برآمده؟ یک نفر، از چه پتانسیل پنهانی برخوردار است که بخود حق می دهد جماعتی را به سینه ی دیوار بسپرد و به قلبشان شلیک کند و جان شان بگیرد؟

شش: آنچه که در زیر آورده ام، برگرفته از تحریر الوسیله (آقای خمینی)، عروة الوثقی (سید محمد کاظم طباطبایی یزدی)، جواهر الکلام (محمد حسن نجفی)، منهاج الصالحین ( سید محسن حکیم، خویی و سیستانی)، شرایع الاسلام ( محقق حلی) است:

هفت: اگر افرادی چه زن چه مرد چه کودک چه پیر، از دارالحرب ( منطقه ی جنگی) اعم از ساكن دارالحرب يا خارج از آن ـ از راه سرقت، خيانت، نيرنگ، غارت، اسارت و زور، از جانب غيرنظاميان يا از جانب نظاميان به دارالاسلام آورده شوند، در حكم غنيمت محسوب مي شوند و پس از پرداخت خمس آنان، ملك رباينده محسوب شده، تصرف در آن ها جايز و خريدوفروش آن ها مباح است.

هشت: اگر پدر و مادر به يكي از طرق معتبر برده یا کنیز شده باشند، تمام فرزندان آنان كه در زمان بردگی متولد مي شوند، مملوك و برده خواهند بود. بنابراين رقيت و بردگي از طريق والدين به فرزندانشان سرايت مي كند. اسلام آوردن والدين در زمان بردگی مانع از سرايت بردگی به فرزندان نيست.

نه: برده، غلام و كنيز ملك صاحب خود هستند و مالك شرعاً مجاز است هرگونه صلاح مي داند در ملك خود تصرف كند. در هيچ يك از تصرفات صاحب برده رضايت بردگان شرط نيست. برده موظف است رضايت مولي را تأمين كند. برده موظف است آن چه مولي تعيين كرده بخورد و بياشامد، آن چه مولي مشخص كرده بپوشد، در آنجا كه مولي اسكانش داده ساكن شود، آن گونه كه مولي مي طلبد خود را بيارايد يا بپيرايد و آن گونه كه او مي خواهد سخن بگويد و رفتار كند. اطلاق آية شريفة «عبداً مملوكاً لا يقدر علي شيء» (نحل 75) جز اين نيست.

ده: مالكيت مرد نسبت به برده ی کنیز در حكم ازدواج با وی است. بنابراين هرگونه استمتاع جنسي مرد از كنيزانش جايز است. در اين روابط جنسی اولاً رضايت کنیز مطلقاً لازم نيست، ثانياً لازم نيست كنيز مسلمان يا از اهل كتاب باشد، حتی اگر كنيز كافر و مشرك هم باشد، اين روابط مجاز است. ثالثاً: در استمتاع از كنيز برخلاف نكاح دائم در زمان واحد، سقف عددی چهارهمسر برای یک مرد، لازم الرعايه نيست.

یازده: صاحب کنیز علاوه بر اينكه حق دارد كنيزش را ـ حتي بدون رضايت وی ـ به ازدواج غلام خود يا غلام غير يا هر مردی درآورد، مجاز است کنیز خود را بدون ازدواج و حتی بدون رضايت وی در اختيار مرد ديگری قراردهد. دراين عمل كه به آن «تحليل» گفته مي شود، تعيين مدت و ذكر مهريه لازم نيست و تنها اذن در انتفاع است. با تحليل، كلية استمتاعات جنسي مجازاست مگر اينكه موردی از سوی صاحب کنیز استثنا شده باشد.

دوازده: كنيز چه در نماز و چه در غير نماز واجب نيست سر و مو و گردن خود را بپوشاند.

سیزده: صاحب بردگان حق دارد فرزندان بردگان خود را پس از رسيدن به سن رشد و تمييز از پدر و مادرشان جدا كرده و به دیگری ببخشد یا حتي به فروش برساند.

چهارده: صاحب برده ـ اعم از مرد و زن، مجتهد و عامی، عادل و فاسق ـ حق دارد بدون مراجعه به قاضی، در مورد برده ی خلافكار خود، مطلق حدود شرعی را اجرا كند و او را مجازات كند.

پانزده: اگر مرد یا زن مسلمانی، برده ای یا کنیزی را با عمد بقتل برساند، قصاص نمی شود!

شانزده: صاحب برده حق دارد ازدواج غلام و كنيز خود را بدون طلاق فسخ كند. يعني كفايت مي كند به آن ها امركند كه ازهم جداشوند.

هفده: تصرف در غنايم ( اموال و بردگان) كليه ی جنگ های مسلمين با غيرمسلمين حتي اگر این جنگ ها به قصد كشورگشايی و تحصيل غنيمت درگرفته باشند، پس از اخراج خمس، مجاز و مشروع است.

هجده: من – محمد نوری زاد – می گویم: برای لمس بهترِ قوانین برده داری – که تنها تعدادی از آنها برسم تبرک در اینجا آورده شد – تجسم هماره ی چهره ی آقای خمینی بسیار ضروری ست. بویژه آنگاه که دارد با چهار خط نوشته، کشتار چند هزار زندانی را امضاء می کند. می گویم: هنوز که هنوز است هیچیک از آیت الله ها جرأت نکرده اند برده داری را ممنوع اعلام کنند. کنوانسیونِ ممنوعیتِ جهانیِ برده داری، یک فراورده ی غربی ست و در نگارشِ بند بند آن، هیچ مجتهد و آیت اللهی از هیچ کشور اسلامی سهمی نداشته است. کشورهای اسلامی این معاهده را امضاء کرده اند در حالی که آیت الله هایشان هیچیک جرأت نکرده اند رسماً ممنوعیت برده داری را اعلام دارند. مفسرانی چون علامه طباطبایی معتقدند احکام برده داری، در خفا باقی هستند تا امام زمان ظهور کند. آنجاست که قوانین برده داری موضوعیت و مظهریت پیدا می کنند.

نوزده: از جناب استاد مصباح یزدی خوشم می آید که قائل به ذات پنهان و اینجور خزعبلات نیست و آشکارا و بی هیچ شرم و حیایی می گوید: ” تمام قوانین برده داری فی الجمله مورد قبول ماست و ما از آن دفاع می کنیم.”! می دانید تفاوت بالجمله با فی الجمله در چیست؟ فقها فی الجمله را برای جزییات مصرف می کنند و بالجمله را برای کلیات. جناب مصباح یزدی می گویند: ما ریز به ریز و حتی جزییات احکام برده داری را قبول داریم و از آن دفاع می کنیم!

محمد نوری زاد
دهم مرداد نود و هفت – تهران

@nooriZADmohammad1331
@MohammadNoorizad