یک: پنجشنبه (چهارم مرداد 97) با دوستان و همراهانم رفتیم ابهر. برای دیدار با جانبازی که دو پایش را در شلمچه و در جنگ هشت ساله جا گذارده: جناب محمد ولی حیدربیگی. که لاغر است و رنجور. اما سترگ و سرزنده. با عصایی که زیر بغل زده بود، و دستی که به دست یکی از پسرانش داشت، با هم همراه شدیم تا گنبد سلطانیه. این بنای زیبا و بلند از آن روی خواستنی ست که ما را به ریشه های کهن سرزمین مان اشارت می دهد. و محمد ولی حیدربیگی ها و شهدا و بسیجیان و رنج دیدگانِ و آسیب دیدگانِ آن هشت سال جنگ بی دلیل و ابلهانه، از آن روی برای ما خواستنی اند که ما را به ریشه های انسانی و هویتیِ سرزمین مان اشارت می دهند.

دو: اما چرا از میان این همه جانباز و شهید و خانواده ی شهید، محمد ولی حیدربیگی را برگزیدیم؟ برای من و دوستانم، هیچ دلیلی جز ارادت به این طایفه در کار نبوده و نیست. و شاید به این خاطر که: جناب حیدر بیگی، یک بار با دو عصا زیر بغل، از ابهر تا تهران و تا نمایشگاه نقاشی های من آمده بود. و دو طبقه ی سرای قلم را با همان دو عصای زیر بغل، پیموده بود تا به منِ نوری زاد بفهماند: تابلو و اثر هنری اگر می خواهی، بفرما ببین. و ما رفته بودیم یک اثر هنریِ انسانی را ببینیم. اثری که مشابهش در همه جای کشورمان پخش است و کمتر کسانی می بینندشان و می پسندشان و خریدارشان اند.

سه: آتشِ جنگِ هشت ساله، از کانونِ بی خردی ها و بلاهتِ ملایانی برخاست که: مطلقاً دنیا و انسان و جهان را نمی شناختند و با همان بلاهت عظما، برطبلِ تداوم جنگی کوفتند که جز خسارتِ همه جانبه هیچ نداشت. و البته، برای خودشان بقا و قوامی حتمی داشت. پس از پیروزیِ انقلاب، مردم ایران و جهان، نشستند به تماشای اطوار ملایانی که شاه را به مددِ مردمی منگ و مست، رانده بودند و خودشان رشته های تدبیر را بدست گرفته بودند. مردمان ایران و جهان با همان چشمان منتظرشان می پرسیدند: آقایان ملایان، شاه رفت. اکنون بفرمایید ببینیم چه می کنید؟ نشان ما بدهید که از کجا شروع می کنید؟ و مردم ایران را از آنجایی که بودند، به کجاهای رفاه و راستی و ادب و رشد می رسانید؟

چهار: اینجا بود که ملایان ناگهان دانستند به چه معرکه ای پای نهاده اند. و دانستند که مطلقاً در اندازه ی چشم انتظاریِ مردم ایران و جهان نیستند. که آن نگاهِ منتظر، از آنان مدیریت و نظم و تدبیر و ادب و راستی و رفاه و رشد و شکوه و سرفرازی و نو آوری می خواست. خب، ملایان، این متاعِ نا آشنا را از کجای حجره ها و درس های حوزوی شان و تجربه ی پوک و نداشته شان بیرون می کشیدند و در طبقِ چشم انتظاریِ مردم ایران و جهان می نشاندند؟ اینجا بود که بلاهت به کمک شان شتافت. و البته: زیرکیِ زیرک ترهایی چون اسراییل و شوروی و آمریکا و انگلستان. که عربده ی ملایان، و گیجی و منگیِ مردم ایران چون خمیری در دستشان شکل می گرفت. جنگ آغاز شد و ملایان نفسی به راحت کشیدند. آقایان، به جنگ داخل نشوید، جنگ یک تخصص بناچار است، شمایان کدامین تان با جنگ آشنایید که یک ملای از قهقرای حوزه ها بدر آمده بشود فرمانده ی کل قوا؟ بدانید که این جنگ خسارت دارد. مردم کشته و آواره می شوند. و جواب آمد: مهم بقای اسلام است. و اسلام، همانی بود که لقمه ها می آراستند.

پنج: با دوستان و با جانباز محمد ولی حیدر بیگی از سلطانیه به خرمدره رفتیم و در خرمدره در کنار هم ساعتی نشستیم و از هر در سخن راندیم. در آنجا بود که خبرهایی بگوشم نشست از شلیک حوثیانِ ولایی به کشتی نفتکش عربستان و بسته شدنِ تنگه ای که همین چند روز پیش، ملایی به اسم روحانی وعده ی بستنش را داده بود.

شش: چرا نگویم: این روزها، کشتیِ چهل ساله ی ملایان به گِل نشسته. آنان در این چهل سالگیِ غارتشان، به جنگ و آشوبی دیگر محتاج اند تا در پناه همین جنگ یا آشوب، به تداومِ بی کفایتی ها و بی لیاقتی ها و آدمکشتی ها و حرامخواری های خود بقا ببخشایند. با این تفاوت که مردمِ این روزهای ایران، همان مردمِ منگِ سال های پیشین نیستند. که اگر جنگی در بگیرد، مردم این بار می نشینند به تماشا. که حضرات ولایی با ملایان و آیت الله ها و آقا زاده ها و سرداران و بسیجیان و طرفدارانشان لباس رزم بپوشند و به میدان روند.

هفت: آداب جنگ در این روزگار، با آداب فرسوده و کهنِ جنگ هشت ساله توفیر دارد. جنگِ این روزها، جنگ اطلاعات و جنگ انگشت ها و شستی هاست. و آن کسانی در این جنگ ها پیروز می شوند که از زیر و بالای دارایی های طرف مقابل شان با خبر باشند. آنجا که اسراییلی ها زیر و بالای سرداران و بیت رهبری را جارو کرده و برده اند، یا بهتر بگویم: آنجا که سرداران و سرهنگان سپاه، همان برادرانِ نماز شب بخوان و سینه بزن و سیاه بپوش و روزه بگیرو پیشانی پینه ببند و ریش بگذار و بسم الله بگوو قرآن بخوانی که برای اسراییل و آمریکا جاسوسی می کنند، زیر و بالای دارایی های سپاه و بیت رهبری و زاغه های موشکی و ترقه های برادران را کف دستِ اسراییل و آمریکا و انگلستان نهاده اند، خب معلوم است که پایان هر آشوب و جنگ احتمالی، چه خواهد بود. می شود تجسم کرد: طرفِ پیروز، چگونه یک به یک سرداران و ملایان بیت رهبری را از سوراخ ها بیرون خواهند کشاند.

هشت: بدا که در این میان، جماعت قلیل ملایان بیت رهبری و طرفداران شان با هر آسیب و تلخکامی، یا راه گریز به روسیه را در پیش خواهند گرفت یا به تاریخ خواهند پیوست اما این مردم بی نوای ایران اند که با بدهی های حجیمِ بین المللی و خرابی های کمر شکنِ داخلی بجای خواهند ماند. با “محمد ولی” های کشته شده و دست و پا قطع شده ی سرگردان. من، محمد نوری زاد، اعتراف می کنم که در قاموس ملایان ولایی ( و نه ملایانی که انسان و متین و شریف و شایسته اند) استعدادی نهفته که گرچه با رقص و موسیقی مخالف اند، اما همینان می توانند همزمان که تنبک می زنند، بر خون و بیچارگیِ مردمِ غارت شده ی ایران برقصند و پایکوبی کنند.

پ.ن
در این سفر، یکی از تابلوهایم را به جناب محمد ولی حیدربیگی تقدیم کردم.

محمد نوری زاد
پنجم مرداد نود و هفت – تهران

@nooriZADmohammad1331
@MohammadNoorizad