یک: در سفری که پنج شش سال پیش به کردستان داشتم، شهر به شهر می رفتم و در هر شهر، با مردم و با فعالان مدنی اش همسخن می شدم و سوزهایشان را می نیوشیدم. در مریوان، نخست کسانی که به دیدنم آمدند، جوانان خوب و نازنین کردستانی بودند. از دانشجو تا دستفروش تا کارگر تا کارمند تا بیکار تا بیکار تا بیکار. از هر در سخن راندیم. و من بچشم خود دیدم چه صدق و صفایی در این جوانان موج می خورد. و باور کردم چه ایرانی اند اینان. دانستم جوانان کردستانی، عجبا که بیش از هر چه، گرسنه ی محبت اند. و هیچ نمی خواهند جز این که یکی ببیندشان. و بفهمدشان.

دو: وسط صحبت مان، مردی آمد با اندوهی عمیق بر چهره. معرفی اش کردند. اسمش اقبال مرادی بود. پدر زانیار، و عموی لقمان. که این هر دو – زانیار مرادی و لقمان مرادی – جوان بودند و در زندان. و زیرِ تیغِ اعدام. به اتهام ترورِ پسرِ امام جمعه ی مریوان. اقبال، آنچنان دست بدامان من شد که گویی تمامی رشته های کاخ سفید و کاخ کرملین و بیت رهبری بدست من است. او را چاره ای جز این نبود که به هر پوشالی دست ببرد. تا مگر عزیزانش را از دهان گشوده ی مرگ برهاند.

سه: در مریوان، به چند و چونِ این ترور فرو شدم و تا جایی که ممکن بود در اطرافش کاویدم. و دانستم زانیار، در روز حادثه در مریوان نبوده و در جایی دور بنایی می کرده. بهمین خاطر، نمی توانسته در روزی که در مریوان نبوده، همزمان به پسرِ امام جمعه شلیک کرده باشد. حتی با یکی از شاهدان حادثه دیدار کردم و سخنانش را شنیدم. دلم می خواست سهمی اندک در غبار روبی از چهره ی مریوان داشته باشم. همان روز به امام جمعه ی مریوان زنگ زدم. خودم را به وی معرفی کردم و از او خواستم که دریچه های رحمتش را وابگشاید و از قصاصِ این دو جوان درگذرد. پای که پس کشید، کم کم و البته غلیظ به التماس افتادم. انگار طنابِ دار، دورِ گلوی دو پسرِ خودم پیچیده بودند و یکی داشت حلقه ی طناب را تنگ تر و تنگ تر می کرد. التماس های من، راه به جایی نبرد. مرا البته هنوز امید بود.

چهار: روز بعدش، چهره ی شهر امنیتی شد. ماشین های ضد شورش می رفتند و باز می آمدند. یکی گفت: شاید می خواهند این دو جوان را اعدام کنند. و ای بسا از واکنشِ مردم شهر در هراس اند. با نگاه به صورتِ نگران مردمی که از خبر اعدام عنقریب این دو جوان رنگ به رنگ می شدند، احساس کردم چه سنگ بزرگی بر پشت مریوان نشسته و قامتش را خمانده است. نوری زاد، که توفنده ترین نقدهایش را روانه ی بیت رهبری و شخص رهبر می کرد، راهی به ذهنش خطور کرد تا مگر در آن بن بستِ سخت، راهی واکند. چه؟ این که برود و به پای رهبر بیفتد. این کار را هم کرد؟ بله، از همان مریوان. در یک فایل صوتی، با رهبر سخن گفتم و به پایش افتادم و بسیار بسیار التماسش کردم. اندوه مریوان را برایش تشریح کردم و از وی خواستم پای پیش بگذارد و از اعدام این دو جوان در گذرد.

پنج: اکنون از آن التماس های غلیظِ ناچاری، پنج سالی سپری شده. زانیار و لقمان هنوز در زندان اند و زیر تیغِ اعدام. هفته ی گذشته، اقبال – پدر زانیار و عموی لقمان – را در کردستانِ عراق زدند و کشتند. چه کسانی اقبال را زدند و کشتند؟ نمی دانیم. اما می گویند: عوامل جمهوری اسلامی. گوارای وجودشان. اقبال، کاسبی می کرد. ضرری برای کسی نداشت. او بخون غلطید در حالی که پسر و برادر زاده اش از سالها پیش در زندان اند و زیر تیغِ اعدام. می گویم: همینجاست که اگر رطوبتی از رحم و شفقت در هزار توی شاکله ی نظام ولایی بچشم می خورد، همان رطوبت بجنبش آید و پای در میانی کند و این دو جوان داغدار را به خانه برگرداند. اگر التماسِ غلیظ کارساز است، من یکی مهیایم. خبرم کنید تا برای رهایی این دو جوان، به پای هر کدامتان بیفتم. یادم هست در همان فایل صوتی، به آقای خامنه ای گفته بودم: کردستان، داغ فراوان به سینه دارد. نپسندید داغ این دو جوان، جگرش را بسوزاند.

محمد نوری زاد
سی ام تیرماه نود و شش – تهران

@nooriZADmohammad1331

https://t.me/MohammadNoorizad

سخن روز محمد نوری زاد

فایل صوتیِ “جگر کردستان” بقلم و با صدای محمد نوری زاد

سخن روز محمد نوری زاد

من در این سخن، با سیدعلی خامنه ای، صریح و صمیمی، در باره لات ها و جاهل ها و آیین گنده لات ها سخن گفته ام!
بشنویدش
97/4/31