یک: در تشییع جنازه ی جناب محمد بسته نگار خبر پیچید که مهندس عباس امیر انتظام پای از این جهان بدر برد. همینجور که از پس تابوتِ بسته نگار می رفتیم، برای دوستی که درس حوزوی خوانده بود تعریف کردم: آقای امیر انتظام برای منِ نوری زاد تعریف کرد که در زندان های مخوف لاجوردی، امروز که بیمار می شدیم، شش ماه بعد ما را به درمانگاه می بردند. از گوشِ من چرک بیرون می زد. هرچه به زندانبانان می گفتم: گوشم عفونی ست و باید معالجه شود، امروز فردا می کردند. شش ماه گذشت تا این که یک روز به من گفتند: آماده باش که فردا می روی بیمارستان.

دو: زمستان بود و برف زمینِ زندان را سپید کرده بود. در هوای سردِ زمستان، شش صبح مرا با دمپایی و لباس نازکِ زندان بیرون بردند. که همینجا منتظر بمان تا ماشین بیاید. شش غروب که شد، آمدند و گفتند: ماشین نیامد برو داخل. فردا و پس فردا نیز بهمین شکل سپری شد. لرزیدن از شش صبح تا شش غروب. سه نفر بودیم که باید به درمانگاه می رفتیم. روز چهارم خبرآوردند که امروز هرجور شده می روید بیمارستان. به دستور لاجوردی سه تا الاغ آوردند و ما سه نفر را میان الاغ ها جای دادند. لاجوردی دستور داده بود: افسارجلویی را یکی از زندانیان بگیرد و دم و افسار الاغ های بعدی را امیرانتظام و زندانیِ سوم. کاروان بیماران به راه افتاد. الاغ ها می رفتند و ما در میان شان، افسار و دمشان را گرفته بودیم و از پی می رفتیم. با همین هیبت، از زندان اوین بیرون زدیم و خیابان به خیابان رفتیم تا رسیدیم به بیمارستان. پرستاران و پزشکان با دیدن ما وحشت زده از ما می رمیدند. با چند پماد و قرص، به همان شکل برمان گرداندند به زندان.

سه: دوست همراهم که درس حوزوی خوانده بود گفت: آقای نوری زاد، مبادا فکر کنید جای دادن امیرانتظام در میان الاغ ها، ابتکار لاجوردی بوده. نخیر، بل این جور کارها در فقه شیعه توصیه شده و لاجوردی دقیقاً کاری کرده که در فقه شیعه آمده. که چه؟ که بدکاران را جلوی چشم مردم، با توهین و فحش و مثلاً با نشاندن چپکی برالاغ، و با پوشاندن لباس و کلاه مسخره، و با آویختن آفتابه به گردنشان، و با تف کردن به صورتشان تحقیرشان کنید!

چهار: به دوستم گفتم: من چند گام فراتر می نهم و می گویم: به گمانِ من، حتی دزدی ها و فریبکاری ها و آدمکشی های بیت رهبری نیز برآمده از فقه است. مگر شیخ مصطفی پور محمدی نگفت: (بعد از کشتار چندین هزار زندانی) نشده که یک شب راحت نخوابیده باشم. چرا؟ چون به حکم خدا عمل کرده ام. و گفتم: مردم ایران را، همان امیرانتظام هایی می بینم که بیت رهبری در میان الاغ های تحقیر و پریشانی جایشان داده. وگرنه مگر می شود کشوری با این همه ثروت و فرصت و جوان و فکر، نه تنها در داخل، که در عرصه های جهانی به دریوزگی های بزرگِ اخلاقی دچار شده باشد؟

محمد نوری زاد
بیست و دوم تیرماه نود و هفت – تهران

سخن روز محمد نوری زاد
نصیحت به سیدعلی خامنه ای

از محوطه ی خانه ی امیر انتظام تا بهشت زهرا و مراسم بخاک سپاری جناب امیرانتظام و هرکجا که مقدورم بود تصویر و عکس تهیه کردم:

پیام امیرانتظام به مردم کردستان

https://drive.google.com/file/d/0B4NK2z5AKHv0emNwZ3lLT2hKaG8/view

سخن روز محمد نوری زاد
من در این سخن به چهار نکته پرداخته ام: