یک: خدایا می دانی که باورت دارم. جوری که بسیار با تو راه می روم، سخن می گویم، می نوشم، بیمار می شوم، با تو می گدازم، آب می شوم، با تو چنگ بر دلِ ریشِ خویش می کشم، می خوابم، بیدار می شوم، با تو درخت ها را می بوسم، خجالت هایم را نقاشی می کنم، با تو اشک می ریزم، با تو می فهمم، با تو زمینِ زندگی ام را شخم می زنم، خودم را بشکل بذر در می آورم، و با تو همان بذر نوری زاد را بر زمینِ شرم می نشانم.

دو: خدایا می دانی که ازت دلخورم. بیش از آن که تو ازم دلخور باشی. تو حق بزرگی به گردنِ من داری، من اما بیش از تو به گردنِ تو. از سکوتِ عمیقِ تو دلخورم. چرا کارِهر یک از پدیده ها را یادشان داده ای و کوکشان کرده ای و بجان هم انداخته ای و خودت را نشانده ای به تماشا؟ تماشا هم شد کار؟ دوست داشتم هراز چندی خودت را نشان می دادی که: من هستم! راستش از این که نشسته ای به تماشا، ازت دلخورم.

سه: از این که دلخوری ام را با تو در میان می گذارم، ازم دلخور مباش خدا. دلخوری، یکی از قشنگ ترین حس هایی ست که تو با وسواس و با سرانگشتان پروردگاری ات آفریده ای. دلخوری، قهر و کینه و نفرت و دشمنی نیست. حس قشنگی از دوستی ست. که یعنی: داشتیم؟ داشتیم سکوت کنی و جماعتی بر دهانت حرف بنشانند؟ داشتیم بنشینی به تماشا و اجازه بدهی جماعتی به نمایندگی از تو به دیگران بگویند: راه خدا این است! چرا از وجاهتِ خداوندگاری ات دفاع نمی کنی؟

چهار: می بینم ساکت نشسته ای و اجازه می دهی جماعتی، قلم لای انگشتانت بگذارند و دستِ تو را بچرخانند و امضای تو را پایِ زشتکاری هایشان بنشانند؟ ازت دلخورم که خودت را در: آمد و شدِ بهار و زمستان و آب و آتش و باد و خاک و چیزی چون عشق نهان کرده ای. راستش، اینجور که تو خدایی می کنی، اوضاعِ هستی را کمی زیادی شاعرانه کرده ای. این شاعرانگی در بساطی چون کهکشان ها بسیار ستودنی ست. در بساط بشر اما نه. می دانی چرا؟ حتماً می دانی! در بشر استعدادی نهاده ای که می تواند همزمان که برای شاعرانگی هایت کف می زند، به ریشِ همان شاعرانگی هایت بخندد!

پنج: راستش این به تماشا نشینیِ تو و ترازویی که در میان نهاده ای، با فرمول های فهمی که خودت به من عطا کرده ای جور در نمی آید! بشر، هر چه لبخند و ریشخند در چنته دارد بر یک کفه می نشاند، و تو، در کفه ی دیگر، عقوبتش را می نشانی. تا چه شود؟ تا در قهقرایِ آینده ای گنگ، به حساب و کتابش برسی! همینجاست که می گویم: غیبتِ هماره ی تو، به اهالیِ ریشخند، این امنیتِ خاطر را بخشوده که تا می توانند بر کفه یِ سهمِ خویش زباله اندازند. رُک بگویم خدا، این داستانِ مجازاتِ بشرِ خاطی، آنهم در آینده ای گنگ و ناپیدا، یکجور سرِ کار گذاشتنِ بشرِ غارت شده است! از من دلخور نشو. خودت نه مگر این زبانِ عشوه گری را بر من گشوده ای؟

شش: خدایا دوستت دارم. نه به این خاطر که بسیار خوبی. بل به این خاطر که می توانم ازت دلخور باشم. و تو با همه ی بزرگی ات، برای دلخوری هایم زندان و شکنجه نپرداخته ای، و تکفیر و نابودم نمی کنی. قشنگیِ خدا به همین است. که می شود سر به سرش گذارد. می شود در آغوشش گرفت و دم گوشش گفت: تو چه اندازه خوشبختی که دوستی چون من داری! و من، چه دلخورم که خدایی چون تو دارم!

هفت: از این که با تو رفیقم و سر به سرت می گذارم خوشحال نیستم. از این که تو را دارم و می توانم ازت دلخور باشم خوشحالم. من خدای بسته بندی شده را دوست ندارم. می دانم که خودت هم دوست نداری. تو راستی کجایی آنجا که من روزی هزار بار می میرم از فرطِ غصه های جور بجور؟ کجایی آنجا که من تو را صدا می زنم و تو می بینی که من چه در رنجم، اما جوابم را که نمی دهی، شعر تحویلم می دهی؟

هشت: راستش، من خدایِ ساکتِ رگِ گردنی را دوست ندارم. که از رگِ گردن به من نزدیک تر باشد اما همیشه در سکوت! من خدایی را دوست دارم که وقتی از فرطِ تنهایی صدایش می زنم، دمِ گوشم بگوید: محمد، درست باش و از هیچ مهراس. و بگوید: راست بگو و راستی پیشه کن. و بگوید: اینجور که شدی، حالا برخیز و برو جلو که مرا در دلِ درستی ها خواهی دید. من خدایی را دوست ندارم که وقتی من زیر آوارِ زشتکاریِ دیگران لِه می شوم ، شعر تحویلم بدهد که: به شکوفه های بهاری ام بنگر و مرا در شگفتی هایشان ببین!

نه: خدایا اجازه بده سخنم را ترمیم کنم. می دانی که دوستت دارم. به این خاطر که اساساً تماشاگری. و به این خاطر که همیشه در سکوتی. و فریادت را در دلِ شکوفه های بهاری قایم کرده ای. دوستت دارم به این خاطر که در کارِ بشر دخالت نمی کنی و هیچ به ضجه های تنهایی اش اعتنا نمی کنی. دوستت دارم برای همین کناره گیری هایت. تو اگر با هر ضجه و تنهایی، دستِ بشر را می گرفتی، لابد او را از رشد باز می داشتی. بگذار من ازت دلخور باشم. و ترازوی عقوبتت را قبول نداشته باشم. تو اما کار خودت را بکن. با همان ترازوی عقوبتت خوش باش! دوستت دارم به این خاطر که به اسم تو، هزار هزار عاطفه را مچاله می کنند و تو همچنان تماشاگری. دوستت دارم به این خاطر که به اسم تو بر هزار هزار زشتی، نامِ نیک می نهند و تو دلت را به همان ترازوی قشنگت خوش کرده ای. قشنگیِ دوستیِ من و تو، به همین دلخوری های دو جانبه است. نه مگر؟ خدایا دوستت دارم، چون ازت دلخورم!

محمد نوری زاد
هجدهم فروردین نود و هفت – تهران

نیایش های پریشان محمد نوری زاد با صدای محمد نوری زاد

مصاحبه با محمد نوری زاد در باره ی طرح دوفوریتی شفافیتِ اموالِ مسئولین

شرمندگی های محمد نوری زاد(پیام سال نو)