یک: از نخستین معرکه پردازی های آشکارِ نظام مقدس جمهوری اسلامی، ربودن و خاکمالی کردنِ شعارهای بنیادینِ مردمی بود که به گمانِ عملی شدنِ همان شعارها به این نظام و وعده های خدعه ای اش، روی خوش نشان دادند. مثل استقلال و آزادی. استقلال را از همان بدو پیدایشِ این نظام، عبا و عمامه ی روحانیان از کلیتِ کشور زدود. نگاهی به ریخت فکری و رفتاریِ این هفت آخوند: مجتبی خامنه ای، امامی کاشانی، مکارم شیرازی، ری شهری، حسن خمینی، روح الله حسینیان و قرائتی، ما را به ذاتِ استقلالی که ملایان: پُزش را می دهند، اشارت می دهد. این ملایان بخاطر نداشتن هیچ شمّی برای اداره ی کشور، همزمان از دامان فریب و زور آویختند. ریختِ دیگرِ این استقلال را باید در دائرة المعارفی به تماشا نشست که قلمه ی عبا و عمامه را به پوزخند روس ها پیوند می زند.

دو: نیز این ملایان، از آزادی گوساله ای برساختند و بمحضِ برقراری، فی الفورهمان گوساله را پیش پای خودشان ذبحش کردند. برای فردی چون خمینی، آزادیِ مردم، تیزاب کشنده ای بود که می توانست هست و نیست ملایان و باورهای متصلب شان را آب کند. پس چه شد که آزادی – بی هیچ شرمی – نخستین قربانیِ این نظام هردمبیل شد؟ خمینی می دانست: این آزادی ست که از یکسوی راه بر جولانِ خردمندی وامی گشاید و از دیگر سوی، راه تنفس بی خردی و فریب را تنگ و تنگ تر می سازد. پس اگر آزادی نباشد، بی خردی – بی تماشای هیچ رقیب – می تواند عربده سر بدهد و بر درِ خانه ها بکوبد و دست به ترسیمِ بهشت و دوزخ ببرد و جای پای خود را به نمایندگی از خدا، حتی در نگهبانی و تقسیمِ رزق و روزی مردم محکم کند. اجازه بدهید به اصل سخن بپردازم: رازش در این بود و هست که: فقه و فقاهت، به هر کجا که پای نهند، تحکم های آمیخته به هپروت را بر تختِ حتمیّت می نشانند. آزادی چه زود در قامتِ نوجوانی که روزنامه ای را بالا گرفته بود و هیچ از معنای نوشته های همان روزنامه نمی دانست، به سینه ی دیوار سپرده شد.

سه: اکنون ما بر گورستان آزادی و استقلالِ کشورمان ماتم گرفته ایم. و چاره ای نداریم جز این که: با بهم پیوستنِ همه ی داشته هایمان، این تنفسِ نیمبند ملی را مداومت بخشیم و جسم چاک چاک و زخمین و تحقیر شده ی هویت مان را سرزنده اش سازیم. نداری های ما فراوان است. اما دارایی هایمان: مردم است و انگیزه برای تغییر و دگرگونی. مردم که می گویم، منظورم آن جمعیتی است که از گردونه ی فریب ملایان بیرون زده اند و اصرار به این دارند که: بفهمند. و گرنه، آنانی که همچنان از گردونه ی فریب ملایانِ حاکم ارتزاق می کنند، کم نیستند.

چهار: استقلال و آزادی را که دفنشان کردند، ترسی بزرگ و ملی را نیز چون چتری بر گور این دو میخ زدند. اکنون ما بچشم خود می بینیم که ما را تحقیر و غارت می کنند و ما باید به این روند ناروا اعتراض کنیم، اما علاوه بر آزادی ای که برای اعتراض نداریم، می ترسیم هم. آزادی اگر بود، مثلاً در یک قلم حزب به راه می انداختیم و خواسته های مدنی مان را از بلندگوی حزب مان فریاد می کشیدیم. جناب خمینی و خامنه ای را اما با آزادی و حزب و حقوق مردم چکار؟ گلوی آزادی را که فشردند، احزاب، همه شان خفه شدند. احزاب نیز یعنی: رهبری مردم. یعنی نشاندنِ خواسته های مردم بر میز حاکمان. رهبریِ مردم؟ خواسته های مردم؟ بیخود! این خودِ ماییم که خواسته های مردم را تشخیص می دهیم و به مقداری که به صلاحشان باشد در سبد نیازمندی هایشان می اندازیم. حزب فقط حزب علی رهبر فقط سیدعلی!

پنج: پس ما نه حزب و جلودار داریم و نه آزادی و نه امکانی برای حضور جمعی در خیابانها. نداشتن پول و اختیار و حقوق مدنی و رسانه از یکسوی، و داشتن زندان و تبعید و تنگنا از دیگر سوی اما بکنار. در گام نخست باید تکلیفمان را با جلودارمان مشخص کنیم. که از یک بلندگوی بایسته ی مرکزی هدایت شویم. البته نابکاران نیز معطل نخواهند نشست. ما اما با اعتنا به همه ی آسیب ها و ترفندها، باید و حتماً به ترسیمِ خصوصیاتِ این بلندگوی مرکزی همت کنیم. این بلندگوی مرکزی ست که به ما می گوید: اکنون که مرا پذیرفته اید، این بکنید.

شش: کلمه به کلمه ای که از بلندگوی مرکزی بر می خیزد، باید دلنشین و انسانی و فراگیر باشد. که هم مسلمان و مسیحی و زرتشتی و یهودی را خوش آهنگ باشد و هم دیگرانی را که به هیچ باوری تمایل ندارند اما انسان اند. آن نغمه ای که می تواند همه ی ما را روح نوازی کند، بند بند اعلامیه ی جهانی حقوق بشر است. با این گزاره که همین بند بند را باید با آب و هوای کشورمان همخوان کنیم. و به یک معنا: ایرانیزه اش سازیم.

هفت: ما را چاره ای جز این نیست که جمعی از خوبان مان را پشت میکروفنِ همان بلندگوی مرکزی بنشانیم. خوبانی که با رویی سپید از آزمون های توفانیِ این سالهای تلخ، بدر آمده اند. خوبانی چه از داخل و چه خارج. با این اعتنا که: فوران اختلاف ها و کج اندیشی ها از همین جاست که به اسم سهم خواهی، می تواند به گام های محکم مردم تردید اندازد و دسیسه های ولایی نیز بر آتشِ این تردید هیزم اندازد.

هشت: بله، جمعی چند از خوبان مان را برای این دوره ی گذار، پشت میکروفن می نشانیم و خط و نشان ها را از آنها دریافت می کنیم. این خوبان، خلاء رهبری را پر می کنند و مردم را از بلاتکلیفی بدر می برند. لایه بندیِ این خوبان، تمهیدی ست که می تواند به استمرار حضور این خوبان در عرصه ی هدایت مردم، تداوم بخشاید. این نقطه، هرگز نه جای سهم خواهی ست و نه شکاف اندازی. فرصتی ست برای هدایت ملایان و سرداران به جایگاه بایسته شان. که: بفرمایید آقایان، تا کنون هرچه بردید و خوردید و کشتید، گوارای وجود. تا برسیم به آن زمانی که برای ثبت در تاریخ، به حساب تک تک تان رسیدگی شود.

نه: خب، خلاء رهبری اگر برطرف شد، اکنون با ترس چه کنیم؟ با این همه مأمورِ کلت و قمه به دست؟ با گاز اشک آور و بازداشت و زندان و اعدام و ستاره دار شدن و بیکار شدن و پلمب شدن چه کنیم؟ تونسی ها شعاری داشتند به این شکل: از فیسبوک به خیابان، از خیابان به فیسبوک. دراین شعار تونسی ها، مأموران، در چارچوب قانون تعریف شده اند. که هم مأمورند و هم هموطن. در کشور ما اما، مأمورانِ ولایی، اجازه دارند برای بقای نظام، پستان های مادران شان را نیز از بیخ ببرند. پس ما، خیابان را به این جماعت ولایی می سپریم. این که: خیابان ها از آنِ شما. که ما را با خیابان های شما کاری نیست. اجازه می دهیم همه ی بنیه ی ضد مردمیِ دستگاه بیت رهبری و سپاه، خاک بخورد. ما با هدایت همان بلندگوی مرکزی، هروقت که لازم باشد، در خانه می مانیم و به سر کارهایمان نمی رویم و شهرها و کارخانه ها و پالایشگاهها را از کار می اندازیم. و نیز البته به پای صندوق های رأی نمی رویم. و اجازه می دهیم در خیابان های خلوت شهر و روستا، ادبِ ما پرسه بزند. بگذار بی ادبان حریم ها بدرند و ذات بی ادبانه ی خویش بر ملا کنند.
( این نوشته ادامه دارد)

محمد نوری زاد
نهم دیماه نود و شش – تهران

تصویری که برای این پست انتخاب کرده ام: در خانه ی مصطفی کریم بیگی که در عاشورای 88 بضرب تیر مستقیم برادران از پای در آمد. در این جمع من دارم می گویم: خوبیِ جمع ما به این است که در میان ما افرادی از جنس خاوری و سعید طوسی و سعید مرتضوی حضور ندارند. این افتخاری است که مدالش را باید بر سینه ی بیت رهبری نشاند و بس!

تحلیل روز – دوازدهم دیماه نود و شش

سخن من با شما