دیشب رفتم دیدن جناب امیرحسین دولت پناه. این مرد، کلید دار گنج های سادگی و پاکی و درستکاری ست. پنجاه سال است که در خانه ای 50 متری زندگی می کند. وای که چقدر خواستنی ست این مرد. گاه که از هیاهوی این روزگارِ درهم پیچ، دلم می گیرد، به تماشای سادگی ها و بزرگی های این مرد بی ریا می روم. این مرد، نه سیاسی است و نه فعال مدنی. اما از هر سیاستمداری انسان تر و شایسته تر و درستکارتر است. چه می گویم؟ مگر در میان سیاستمداران، درستکار و شایسته و انسان یافت می شود؟ سی سال کارمندی کرده در نهایت درستکاری. هیچ از خود ندارد الا همین درستی های انسانی. و مگر کم سرمایه ای است این همه که او دارد و بسیاری چون من ندارد. خانه ای که در آن است نیز از خودش نیست. یک ریال از پول مردم در زندگی اش پیدا نمی شود. همسری دارد و دو فرزند. و دلی به وسعت اقیانوس. این سادگی را باید به تماشا نشست و از میوه های درخت تناوِرِ بی ریایی اش سیربلعید.

با اطمینان می گویم: دربیت رهبری که هیچ، در میان سرداران که هیچ، در میان همه ی آیت الله های صاحب نام نیز، ذره ای از خلوص و ادب و نیک اندیشیِ این مرد یافت می نشود. کاش می شد با هم به دیدارش می رفتیم. کاش. من یک دقیقه با او بودن را ترجیح می دهم بر هفتاد سال عبادت گنده نامانی که جز حرف با آنان نیست. آقای دولت پناه به زبان فرانسه مسلط است. انصاف و ادب و راستی اگر می خواهید، با او و در او بجویید. از دور که به او می نگرم و با دیگران مقایسه اش که می کنم ای بسا بخود بگویم: او را چه سود از این خوبی های انسانی؟ کاش بجای اینها، خانه ای فراخ داشت و اتومبیلی و حساب بانکی ای و دفتری و واردات شکری. بعدش بخود پاسخ می دهم: این درست که امیرحسین ها از دارایی های پولی بی نصیب اند اما گنجی دارند که اتفاقا اگر بر در کوزه بگذارند، می توانند آبش را بخورند. جامعه ی ما، بسیار بیش از آن که گرسنه ی نان باشد، گرسنه ی ادب است.

محمد نوری زاد
بیست و دوم آذر نود و شش – تهران

مصاحبه با شبکه بیان و این که چرا نوری زاد را نمی کشند؟

مصاحبه با ایران فردا

تفسیر خبر جمعه ۲۴ آذر