پدر و مادر سعید زینالی آمدند. وای که دوستان حاضر در نمایشگاه چقدر برای این دو نازنین کف زدند. خانم فرج زاده – که برادرش از کشته های کودتای 88 است و “برادران” زحمت کشیدند و برادرش را زیر چرخهای اتومبیلشان لِه کردند – نیز آمد و تاااااااا پایان بود و با دو عزیزی که نفس زنان از قزوین به دیدار آمده بودند به کرج بازگشت. زن و شوهر متین و مهربانی که اهل خرم آبادند، هم روز قبل به نمایشگاه آمده بودند و هم امروز. این دو، ماندند تا جناب محمد مهدویفر بیاید. آقای مهدویفر بهمراه دوست مان آقای بهزاد همایونی آمد. استقبال پرشکوه عزیزان حاضر در نمایشگاه، نشان داد که مردم، قدر فرزندان راستین و صادق خود را نیک می دانند. مهدویفر برای ترسیم آینده ی فهیمانه ی کشورمان، یک گنج است. او مسلمان صلح جویی ست که خود را در دل همه و بویژه دگر باوران جای داده است.

پدر و مادر آتنا دائمی آمدند. وه که چه حس و حالی پیدا کرد فضای محدود نمایشگاه با حضور این دو نازنین که دختر جوانشان به جرم هیچ، سالهاست که در زندان است و باید همچنان باشد. بخاطر هیچ.

در این هنگام، صدای مادرم را شنیدم. با پاهای رنجورش بهمراهی یکی از خواهرانم خود را به نمایشگاه رسانده بود. با یک سینی خرمالوی باغ پدر. زوجی جوان – شیما بابایی و شوهرش – نیز به جمع ما پیوستند. در گوگل اسم شیما بابایی را جستجو کنید تا بدانید این دختر چه شایستگی هایی داشته و دارد. بانو مرادخانی آمد. که بانویی چادری و بسیار فعال و نیک اندیش و سرشار از خیرخواهی و تلاش و امیدواری است. معلمی آمد که سخت می لرزید. آذربایجانی بود. زندگی اش را جماعتی از دستگاههای دولتی به تنگنا انداخته بودند. هم صدایش و هم بدنش می لرزید. می گفت: محصول سی و هشت سال معلمی اش را به تاراج برده اند.

یک روحانی – بدون لباس – آمد با برادرش. شصت سالی از عمرش سپری می شد. استاد دانشگاه بود. به دوستان معرفی اش کردم که: ما گرچه بزرگترین نقدها را به روحانیت داریم و اصرار داریم که خود را از اداره ی کشور کنار بکشند، اما حتما به روحانیان درستکار و نیک اندیش احترام می گذاریم و دوست شان داریم. و گفتم: ما حتی در میان سپاهیان و اطلاعاتی ها نیز دوستانی داریم که در آینده ای نزدیک در کنار مردم خواهند ایستاد.

روز شنبه بود و من گمان بر این می بردم که عزیزان کمتری به نمایشگاه بیایند. گمانم نادرست بود اما. بسیاری آمدند و ماندند و گفتند و شنیدند و عکس گرفتند و رفتند تا جا برای دیگران باشد. یک زوج جوان آمدند. بی آنکه بگویند از کجا آمده اند. عروس جوان برای من یک نقاشی کشیده بود سیاه قلم. اخلاق من به این است که از حاضران دعوت می کنم برای دوستانی که از شهرستان به نمایشگاه آمده اند کف بزنیم. نیمساع پایانی نمایشگاه بود که این زوج جوان لو دادند که از قم آمده اند. اگر چه دیر، اما برایشان کف زدیم. دختر گفت که پدرش سپاهی بوده و بیمار و شیمیایی شده و سخت با ” اینها” مخالف و در غربت و تنهایی از پای درآمده. جناب مفتی زاده از کردهای فهیم و فعال آمد. مفتی زاده از وطن دوستان و معترضان دیرین است. عمری سپری کرده اما هنوز نگران کشور و فراز و فرود اوضاع است. آمده بود تا نگرانی اش را از تنگناهایی که برای مهندس حشمت الله طبرزدی پدید آمده باز بگوید و از من مشورت بگیرد. یک پدر و دختر از خوی آمدند. پدر سرطان داشت و نیم گونه اش ورم کرده بود اما بسیار با روحیه و شاداب و سرزنده و آگاه به مسائل روز. جوانی آمد رضا نام. تا سوم راهنمایی درس خوانده اما برنده ی جوایزی بسیار از بنیادهایی چون خوارزمی و نخبگان است. مخترع و طراح و سازنده است. می گفت: قالب هایی ساخته که نمونه اش در ایران نیست و شانزده سال است که قالب هایش دستکش تولید می کنند بدون آسیب. کارگاه کوچکی دارد اما برای گرفتن یک وام سی میلیونی سرگردانش کرده اند.

مردی آمد پاکباخته. و سخت عاصی. جوری که آماده بود برای از دست دادن تنها سرمایه ای که برایش مانده. از آن پاسدارهای اولیه بوده که با اعتراض به بنیاد شهید آذربایجان، کارش به زندان شیخ مهدی کروبی( رییس بنیاد شهید وقت) رسیده و از آنجا به بعد هر کاری کرده که زندگی اش را بازیابد، نشده که نشده. می گفت: هشتصد صفحه خاطره نوشته از زندگی اش و از بلاهایی که سرش آورده اند. هیچ نداشت. در یک مغازه دو بچه اش را بزرگ کرده و اکنون نیز خود تنها در مغازه می خوابد. دو جوان تحصیل کرده از لارستان آمدند. یکی شان حقوق خوانده بود و یک باری بازداشت شده و در آزمون ها و مصاحبه ها بر او سخت گرفته بودند که: تو چرا اینجوری فکر می کنی. مردی آمد که می گفت: هم پدرش آخوند بوده هم پدر بزرگش و هم پدر پدر بزرگش. اما خودش می شناختم. فردی ست آزاده و سرشار از خنده. هماره او را خنده به لب دیده ام. آمد و کمی پول داد برای عزیزانی که از زلزله آسیب دیده اند.

روز چهارم نمایشگاه خط خطی های نوری زاد(12/9/96)

امروز یکشنبه است. تعطیل که نیست تا نمایشگاه شلوغ باشد. اما اینجور نیست. از راه که می رسم می بینم چهار نفر از گرگان آمده اند. یکی شان فرهنگی است. از سه نفر دیگر نمی پرسم که چه کاره اید. اما می پرسم: آیت الله نورمفیدی آیا همچنان هست در گرگان؟ سری به تأسف تکان می دهند. که یعنی بله. و می گویم: این آیت الله مثل اغلب امام جمعه ها معده اش از سفره ی نظام پف کرده به چه گندگی. گرسنگان و دزدان ولایی را مگر چه چیزی جز مرگ سیر می کند؟ گفتم: همین آیت الله نورمفیدی گرگان نه مگر تشکیلاتی دارد به اسم بنیاد مفید؟ و جور بجور شرکت و کارخانه و کارگاه و دفتر و دستک؟ شاید هفتاد تایی بشود زیرمجموعه ی این بنیاد مفید. چند جوان و چند زوج جوان و پیر می آیند و نمایشگاه شلوغ می شود.

همان معلمی آمد که در روز نخست آمده بود. سخت توفنده و لرزان و معترض. که بگیرند مرا در همین میدان انقلاب اعدام کنند. دارایی چهل ساله اش را بالا کشیده بودند و او به هرکجا متوسل شده بود و دست از پای درازتر بجای نخستِ بی کسیِ خود باز رفته بود. حتی به سراغ علم الهدای مشهد نیز رفته بود. و حتی ساعت ها پشت اتاق رییسی آستانقدس مانده بود تا مگر راهش بدهند که نداده بودند. از بیت رهبری نگو که تا مدتها به آنجا می رفته تا مگر کسی پیدا شود تا سخنش بشنود. این معلم وامانده، آمد و سخت توفید و نالید و خالی شد و رفت. قول داد فردا پس فردا بازهم بیاید. به شوخی بگویم: کسی که به تابلوهای من نگاه نمی کند که. همین که تابلوها بهانه ای شده اند برای بیان اینجور دلواپسی های فرساینده، باز جای شکرش باقی ست.

بهنام ابراهیم زاده آمد. با کلاهی قرمز بر سر. هشت سال یک نفس در زندان بوده. اکنون که آزاد شده، شب و روزش را وقف کارگران و کودکان کار، و این روزها وقف آسیب دیدگان از زلزله کرده است. خودش کردستانی است و به تازگی از سرپل ذهاب آمده بود. خیال داشت یکی دو روز دیگر باز گردد به همانجا. می گفت: هیچ حرکت زیرساختی و هیچ برنامه ای برای ترمیم وضع ناجور اماکن آسیب دیده از زلزله به چشم نمی خورد. بهنام، زندگی خودش یک سینه درد است. اما او با این آوارگی های حقوق بشری، شاید خودش را آرام می کند. پسر جوانش سخت بیمار است و به سرطان مبتلاست و چندی دیگر جراحی دارد. یکی از حاضران از بهنام پرسید: در این هشت سالی که در زندان بودی، خرج زن و بچه ات از کجا تأمین می شد؟ بهنام پاسخ داد: این را چرا از من می پرسید؟ از جمهوری اسلامی بپرسید.

در این مدت، خیلی ها حال و روزِ دکتر خزعلی را از من می پرسند. می گویم: تازگی ها همین را از پسرش پرسیدم. گفت: هیچ خبری از وی نداریم. نه تلفنی و نه ملاقاتی. دکتر خزعلی در زندان باشد و بسیاری از دزدان و آدمکشان ولایی آزاد باشند؟ این روند، تا کی می تواند ادامه داشته باشد؟ من – نوری زاد – می گویم نهایتاً تا دو سال دیگر. عمر چهل سال برای جمهوری اسلامی بقدر صد قرن آسیب زا و پر مخاطره و نفرت برانگیز بوده است. برایش کافی است. برود و به تاریخ بپیوندد. تا برای مردمان همه ی اعصار درس عبرتی باشد. تا به همگان بگوید: آهای ای مردمانِ همه جا، عقل را که تعطیل کنید و منگی و مشنگی و خرافه را که بر گزینید، حال و روزتان این می شود که مردم ایران گرفتار آنند.

محمد نوری زاد

نمایشگاه تا روز جمعه ادامه دارد.

خیابان کارگر. بالاتر از خیابان نصرت. کوچه عبدی نژاد. پلاک 18 طبقه دوم – سرای قلم