یک: وقتی از پنجره داخل شدند، سوسو آماده می شد که بخوابد. البته خواباندنش. عمیق. جوری که دیگر هراسی از نامحرمان نداشت. نامحرمان، چند وقتی بود که دزدانه به خانه اش می رفتند و همه جا را می کاویدند. و سوسو، این را دریافته بود. که نامحرمانی در نبود او به خانه می آیند و همه جا را و حتی شپش های خانه اش را می جورند. سوسو تنها بود. سن و سالی ازش گذشته بود. این اواخر اما ترسی آشوبنده، به ذهن زنانه اش می خزید. که نکند بلایی سرم بیاورند؟ سرشب که به خانه ی کورش زعیم رفته بود، تابلویی از چهره ی پدر بزرگ را تقدیمش کرده و گفته بود: این را پدرم برای شما کنار گذاشته و به من سفارش کرده که بیاورم برای شما.

دو: کورش زعیم، یک شخصیتِ بزرگمنش و وطن دوست است. مهندس است. در سال هزار و سیصد و سی و هفت برای ادامه ی تحصیل به آمریکا می رود و در آنجا یکی از بهترین های مهندسیِ سازه می شود. اما بخاطر عشقی که به ایران دارد، زود باز می گردد تا مگر سنگی از پیش پای وطن بردارد. کورش زعیم، مهندس عمران است. و نویسنده. دهها کتاب، نوشته و ترجمه کرده. تیزهوش و سیاستمدار و کارآگاه است. طرح های بزرگ در سر داشته و دارد. اما….

سه: همین سه شنبه ی گذشته که به خانه اش رفتم، برایم گفت: آقای نوری زاد، در آمریکا که بودم، چینی ها – در زمان دنگ ژیائو پینگ – از آمریکایی ها، جمعی از نخبگان و دانش آموختگان و نو آوران را خواستند. برای چه؟ برای نوین سازی و ایجاد دگرگونی های بزرگ در چین. آمریکایی ها صد نفر از تیزهوشان و فارغ التحصیلانشان را به چین معرفی کردند که یکی اش من بودم. و گفت: از تمام آسیا، من یک نفر بودم که به چین دعوت شدم. نرفتم اما. گفتم می روم وطنم و همان دگرگونی ها را در کشورم بکار می بندم. آمدم اما بسیاری از طرح ها و برنامه ها و خلاقتیت های مرا به بن بست انداختند. بویژه در همین سالهای پس از انقلاب.

چهار: کورش زعیم، برای من – نوری زاد – از نوجوانی اش گفت. که: از یازده سالگی در اطراف دکتر مصدق و دکتر فاطمی پرسه می زدم. پدرم با اینها دوست بود و خیلی وقت ها که به خانه می رفتم، می دیدم دکتر مصدق و دکتر فاطمی در خانه ی مایند. و من، با اینها و با آرزوها و مرام اینها بزرگ شدم. جوری که هرگز نتوانستم باری که آنان بر دوشم نهادند، بر زمین گذارم. بهمین خاطر، اکنون در سن هفتاد و هشت سالگی یکسال است که در زندانم. و دو سال دیگر نیز باید باشم. بجرم فعالیت ها و موضع گیری های مدنی و وطن دوستانه ام.

پنج: کورش زعیم از فرزندان مصدق برایم گفت. و از معصومه، نوه ی دکتر مصدق. که: پدر بزرگ او را سوسو صدا می زد. سوسو تنها بازمانده از خاندان دکتر مصدق بود در ایران. دختر دکتر غلامحسین مصدق. که سوم اردیبهشت هفتاد و هفت، شباهنگام آمد به منزل ما و برایم تابلویی از دکتر مصدق آورد. و گفت که می ترسد. احساس کرده بود عده ای در نبودش به خانه می روند. هرچه به سوسو اصرار کردم: شب را همینجا بمان. گفت: آخرش چی؟ و رفت.

شش: نامحرمان از پنجره که داخل می شوند، سوسو را می بینند که آماده می شود برای خواب. به ضرب یک سیلی او را پخش زمین می کنند. و با برشی از پرده ی اتاق، دهانش را می بندند. لباسش را از تن بدر می برند و یکی یکی پستان هایش را می برند. و آنقدر به سر و صورتش می زنندش و آنقدر با ضربه های چاقو سلاخی اش می کنند که استخوان هایش خمیر می شود. نامحرمان قصدشان این بود: خبرش هم باید بعضی ها را بترساند!

هفت: سوسو، از اولین های قتل های زنجیره ای در سال هفتاد و هفت بود. و بسیار بی نشان. خبر سلاخی شدنش، آنقدر بی فروغ بود که بیت رهبری حتی بخود زحمت نداد اسمی از او ببرد. نفرت از مصدق باید بجوری التیام می گرفت. با این که: سوسو اصلا سیاسی نبود. هیچ نوشته و هیچ سخنی و هیچ مصاحبه ای از او به یادگار نمانده. از خودش نیز. جرم او جز این نبود که نوه ی مصدق است. مصدق او را تا دو سه سالگی بر زانو می نشاند و می بوییدش و تکان تکانش می داد و می سرود: سوسو خانوم جون منه، خون منه….. و همین خون، کار دست سوسو داد.

سایت: nurizad.info
اینستاگرام: mohammadnourizad
تلگرام: telegram.me/MohammadNoorizad
ایمیل: mnoorizaad@gmail.com
توییتر: mohamadnourizad

محمد نوری زاد
هجده آبان نود و شش – تهران

سخن روز – هجده آبان نود و شش

مصاحبه با ایران فردا

پستان های سوسو با صدای محمد نوری زاد