یک: یادم است روزگاری در همین نظام مقدس، واژه ی وطن بشدت منفور و دور انداختنی می نمود. چرا که اسم وطن، فضا را برای اسلامِ حضرات تنگ می فرمود. بویژه در موسیقیِ کلامی. که وطن، تا سالها از کلام شاعران دور می افتاد. رازش آیا در همین تنگنایی نیست که هرکجا اسم ایران به میان آید، راه را بر کج خلقی های ولایی می گشاید؟ راستی چرا باید تراشه هایی از اسم ایران و وطن و تاریخ ایران و شاهنامه و فردوسی و ایران باستان و فرهنگ ایرانی و جشن های اساطیریِ ایرانی نیز بر تن و اندیشه و مرام حضرات اسلامی رعشه اندازد؟ و چرا باید همه ی نگاهها تنها به اسلام و به تاریخ اسلام و مفاهیم اسلامی – و البته از نوع شیعی اش – معطوف و متمایل باشد؟ این حسادت از کجا به جان روحانیان و آیت الله ها و بیت رهبری و شخص رهبر راه یافته؟ ایران مگر چه لقمه ای از دهان اسلام و اسلامیان ربوده است؟ بگویمتان چرا؟ تنها به این خاطر که: اسلامِ این حضرات، سخنی برای گفتن ندارد و بنایی ماندگار برای به رخ کشیدن.

دو: یکی دو سال پیش شخص رهبر در نقطه ی مقابل واژه ای چون توسعه، یک هیاهویی به اسم” الگوی اسلامی – ایرانیِ پیشرفت” بکار انداخت و جمعی از بینوایان دانشگاهی را به سخن پراکنی در همین وادی وا داشت. می پرسم این چه حساسیتی است که هرکجا اگر اسمی از ایران بکار آید، حتماً باید پیش از آن پرچمی از اسلام بر فرقش کوفته شود تا بدان معنا و مقبولیت بخشاید؟ یا مگر در علوم انسانی چه زلزله ای نهفته که همه را در سایه ی علوم اسلامی به قهقرا باید انداخت؟

سه: خیرخواهانه می گویم: روحانیان حتی در مقوله ی تبلیغ نیز که مثلاً رکن محوری و شأن اصلی و اساسیِ صنف شان است، کار نابلد اند. چرا که در عرصه ی تبلیغ، فزون گویی و فزون پراکنی و فزونخواهی، به ناکجای همان شأن محوری کله می کوبد. این افزون طلبی را به خشونتی سراسیمه، و تمامتخواهی مفرطی که در این سال ها از اسلام ولایی برآمده و جز تند خویی و مال مردمخواری و پاسخگو نبودن از آن بر نیامده، بیفزایید. آغشته کردن هر پدیده به اسلام و مفاهیم و متعلقات اسلامی، چیزی جز دلزدگی و حتی چیزی جز نفرت بجای نمی نهد. به این می ماند که یکی را که شیدای زیارت عاشوراست، وا بداری شب و روزش را با همان سر کند. یا یکی را که سخت به یک خوردنی شیفتگی دارد، وا بداری که هر صبح تا به شامش را از همان بخورد.

چهار: اگر ریشه های اخلاقی و تمایلِ ایمانیِ مردم در سالهای پیش از انقلاب، عمیق تر و شایسته تر و باور کردنی تر بود، تنها علتش در” اختیار” بود. که این اختیار، در سالهای پیش از انقلاب، بود و اکنون نیست. جوری که انباشتِ برنامه های صدا و سیما و محتوای کتاب ها و نشریات و در و دیوار شهر ها از شعائر شیعی و حضور فراوان ملایان در هرکجا، جز به روفتنِ همان تمایل پیشین نیانجامیده و جز در سطح به لایه گستری های اسلامی توفیق نیافته است.

پنج: معتقدم اگر “دشمن” تا کنون نتوانسته و یا اگر نتواند اسلام را در ایران به انزوا ببرد، حتماً همین فراوان گویی ملایان حکومتی، و سرک کشیدن های اسلامی شان به هرکجای درون و بیرونِ زندگیِ مردم، اسلام و تشیع را به انزوایی عمیق فرو خواهد فشرد. و این، شاید تقاص، و حق فرو کشته ی وطن و خاک و ایران باشد که به انتقامی سخت سر خواهد کوفت. راستی چرا ملایان حکومتی هر چه آسیب را از هر کجا فرا می خوانند و بجان وطن می اندازند؟ در سخنِ سه پاره ای که در زیر تقدیمتان می شود، من به تعلق نداشته ی حضرات ولایی بویژه شخص رهبر به وطن اشاره کرده ام. شاید شنیدید و به دلتان نشست.

اینستاگرام: mohammadnourizad
تلگرام: telegram.me/MohammadNoorizad
ایمیل جدید: mnoorizaad@gmail.com
تماس با ادمین تلگرام: mohammadnourizadd@
سایت: nurizad.info

محمد نوری زاد
دوازده خرداد نود و شش – تهران

——————-

تحلیل هفتگی:
در باره ی دو حادثه ی تروریستی در تهران

سخن روز:
من در این سخن به :
خمینی که بود؟
چرا محمد مهدوی فر زندانی است؟
پرداخته ام

شباهنگام روز سیزده خرداد رفتم کاشان و از کاشان به آران و بیدگل. به منزل محمد مهدوی فر که اکنون در کاشان زندانی است. صرفا بخاطر این که گفته است: من می فهمم. که البته این جرم بزرگی است برای آنانی که نمی خواهند مردم بفهمند.

موسیقی بشنویم؟