یک: شنبه ی گذشته از تهران رفتم اهواز. آنقدر زود که ساعت شش و نیم صبح در بیمارستان اروند بودم. کمی بعد پسر دزفولی ام را برادر و عمه اش آوردند. بی معطلی چهار میلیون از ما گرفتند تا بستری اش کنند. یاد روزی افتادم که خودم باید آنژیو گرافی می شدم. با دفترچه ی بیمه رفتم پذیرش. مسئول پذیرش گفت: ما بیمه قبول نمی کنیم. نقد یک و نیم میلیون بدهید تا پرونده تشکیل دهم. و من راه خروجی بیمارستان را در پیش گرفتم و رفتم تا سال بعد که کار از کار گذشته بود. بیماری های جوربجوری با هم در جسم من قرار حضور بستند و کارم به ناکجای دوره ی سخت و جانفرسای بیماری های چند بچند انجامید. آن روز در اهواز پسر دزفولی ام با پولی که شما خوبان در اختیار من گذارده بودید بستری شد. بلافاصله تهیه ی مجموعه ای از عکس ها و آزمایش ها در مدار کار قرار گرفت. بیمارستان های خصوصی خوبی اشان به این است که چهارچوب های بهداشتی و پزشکی را رعایت می کنند. ما را از طبقه ی سوم بیرون راندند. آمدیم طبقه ی هم کف. هنوز ساعت هفت و نیم صبح نشده بود. باید تا ساعت یک بعد از ظهر همانجا می ماندیم. که دکتر فکور بیاید و پایش را جراحی کند. مگر چقدر می شود حرف زد؟ بیکار هم که نمی توان نشست. رفتم خیابان های اطراف. دو تا قلم نی گرفتم با دوات و لیقه و کاغذِ براق. برگشتم بیمارستان و در کنار مهدی – برادر میثم – و عمه اش، نشستم به تمرین نستعلیق.

دو: دوهفته پیش، از کنار انجمن خوشنویسان تهران رد می شدم که رفتم تا سراغی از ترم تابستانی اش بگیرم. جوانی که پشت میز انجمن نشسته بود گفت: ترم تابستان سرِ جای خودش اما همین فردا و پس فردا امتحان ترم بهاری است برای دوره ی ممتاز. فی الفور اسم نوشتم و همان فردا و پس فردایش – بدون تمرین – رفتم سر جلسه ی امتحان. خوشنویسی اما مگر بهمین سادگی ها رامِ رهگذری می شود؟ پیشتر دوره های خوشنویسی را یکی یکی تا ممتاز بالا رفته بودم و با رفوزه شدن در امتحان دوره ی ممتاز، ادامه ی کار خوشنویسی را رها کرده بودم. اکنون منتظرم تا جواب همین امتحانِ بهاری بیاید. تابستان را اما حتما به خوشنویسی خواهم پرداخت. در بیمارستان اروند، آنقدر نستعلیق و سیاه مشق تمرین کردم تا جوانان اهوازی و شهرهای اطرافِ اهواز یکی یکی آمدند به بیمارستان. نه که خبر داده بودم اکنون در بیمارستان اروند اهوازم، مشتاقان می آمدند و حالی از من و پسر دزفولی ام می پرسیدند و مساعدتی می کردند و می رفتند. تا این که ساعت شد یک بعد از ظهر. دکتر فکور آمد و جوان دزفولی ما را بردندش به اتاق عمل.

سه: وقتی سوار بر اتومبیل در راه دهلران بودم، پسر دزفولی ام در بیمارستان اروند از درد بخود می پیچید. جراحی اش به خوبی انجام شده بود. دکتر فکور پایش را نه با قطع پا، بل با جراحی قسمت های درهم پیچیده ی مچ پا، این فرصت را به او داده بود تا ای بسا با پای خودش راه برود. قرار بر این شد صبر کنیم تا ده روز آینده. که اگر محل جراحی، خونرسانی شد و پای پسرم سیاه نشد، جشن بگیریم. وگرنه باید همان پای سیاه شده از بالای مچ قطع شود.

چهار: دهلران بیشتر به یک شهر بی پناه و ول معطل شبیه است. آن روز گرمای سوزانش بی تابانه پای می کوفت تا با پس راندن هوای نیمه مطلوب اواخر اردیبهشت، داغی اش را بر سر دهلرانی ها شلاق کند. دهلران مثل بسیاری از مناطق نفت خیز کشور، از یک غارت بزرگِ حکومتی در رنج است. دهلران یک سفره ی مشترک نفتی با عراق دارد که در این سوی گرفتار بحث های طنزی چون ولایت فقیه و خودی و غیر خودی و سرداران سیری ناپذیر سپاه است با یک پالایشگاه، و در آنسوی – درعراق – با ده پالایشگاه فعال بر سر همان سفره ی مشترک. از هر ده نفر دهلرانی، شش هفت نفر بیمارِ بمباران های شیمیاییِ سالهای جنگ اند. خودسوزی بانوان را نیز به این غارت بزرگ بیفزایید. دیدنی های دهلران را خلوت و بی صاحب یافتم. مثل غار خفاش. چشمه قیر. آب گرم. خلاصه کنم: صورت دهلران آنقدر از رنج مردم افسرده اش خراشیده است که از همان ورودیِ خاک بر سرِ دهلران می توانید صدای سرودی را بشنوید که از بند بندش برمی خیزد: عمامه ها بالا. بالاتر.

پنج: از دهلران رفتم به مهران. استان ایلام یک استان مرزی است با عراق. و کلا درگیر بوده در جنگ هشت ساله. مهران اما این بخت را یافته که در میان شهرهای استان، یک نورچشمی خیلی خیلی خودی بحساب آید. چرا؟ بروم بیت رهبری و به داستان نفرتی که حضرات از عربستانی ها دارند. به کوری چشم وهابی ها ما از همین پیاده روی اربعین حسینی یک حج شیعی می سازیم با میلیون ها زائر. بهمین سادگی و خنده داری. خب با راه بندان اتوبوسهای هجومی چه بکنیم؟ پول می دهیم به سپاه تا با قرارگاه خاتم الانبیائش جاده را برای ما چهاربانده کند. این بگویم و بگذرم که: هرچه ماشین آلات راهسازی در کشور است، گویا در حد فاصل مهران و ایلام متمرکز شده. چنان فعال و کاری اند که من ندانستم از تماشای آن همه جنب و جوش در پوست نگنجم یا دست بر دست بکوبم برای خروج میلیاردها پول کشور برای همین راه پیماییِ همینجوری و رقابتی و بکوریِ چشمی.

شش: شهرایلام یک زیباییِ بزرگ است. بهتر بگویم: یک قشنگیِ رو به افول. و یک ثروتِ آب شدنی. که همه ی این زیبایی و قشنگی، طبیعی است و ربطی به نظام مقدس ندارد. و این که: اگر همین زیباییِ طبیعی را از گلوی نابکاران و نالایقان بیرون نکشیم، ای بسا ایلام زیبا، جایش را با ورطه ای روفته شده عوض کند. من در چند فایل صوتی و چند تکه فیلم، تلاش کرده ام شما را با گوشه هایی از زشتی ها و زیبایی های استان آشنا کنم. دو سال پیش سفری به همین ایلام داشتم. شب دوم بود که فرمانده ی نیروی انتظامی ایلام با جمعی از همکارانش به محل اقامت من – که هتلی دوستاره بود – آمد و از من خواست که ایلام را ترک کنم. بعدش به من گفت: این نوری زاد کی است که این همه مرا بخاطر اخراجش در فشار می گذارند. به وی گفتم: من با پاهای خودم آمده ام به ایلام و با پاهای خودم بیرون می روم. به برادران بگویید اگر مشتاق بیرون راندن من اند، با گونیِ مخصوص شان بیایند. و گفتم: نوری زاد کسی است که حرف دل شما را می زند. همان حرفی که شما شهامت گفتنش را ندارید. کمی به جناب سرهنگ بر خورد. چه است که وی شهامت گفتنش را ندارد. پرسید: مثل چی؟ گفتم: این که: ام الفساد هر استان، امام جمعه ها و سپاه آن اند. زد زیر خنده. گفتمش: خوب زدم بخال یا نه؟ در گرگ و میشِ صبح روز سوم، برادران اطلاعات مرا از هتل بیرون کشاندند و تحت الحفظ مرا به فرودگاه ایلام بردند و به تهران بازم فرستادند. به تهران که رسیدم، یکی از تابلوهایم را به مردم ایلام تقدیم کردم و به یکی از ایلامیان نیک اندیش هدیه اش دادم.

محمد نوری زاد
چهارم خرداد نود و شش – تهران

اینستاگرام: mohammadnourizad
تلگرام: telegram.me/MohammadNoorizad
ایمیل جدید: mnoorizaad@gmail.com
تماس با ادمین تلگرام: mohammadnourizadd@
سایت: nurizad.info

تحلیل هفتگی: