نمی خندی که! دق مرگ می کنی مرا. چند بار بگویمت که من، دلتنگِ تماشای تبسمِ جادویی تواَم. از بس که سر به تیزیِ رخدادهای تلخ کوفته ام، نای نالیدنم نیست. از بس نخندیده ام، فراموشم شده که مرا استعدادی بوده چنین. که بخندم. تقصیر توست که نمی خندی مثل سابق. باور کن غش می کند دلم برای غش غشِ کودکانه ات. از بس خراش انداخته ام به روانِ رنجورِ خویش، یادم رفته که این روان ظریف را عطشی بوده برای پای کوفتن. برای برجهیدن. دلم هوای های و هوی تو دارد. خودمانیم، این اواخر چه سر به هوا شده بودی از فرط جوانی. و چه پای می کوفتی. پیرانه سر جوانی می کردی. چشمم روشن، سری توی سرها در آورده بودی. برای خودت من شده بودی. قشنگ شده بودی. به خودت می رسیدی. شاد بودی. و من، چه تکاپوها داشتم برای سرکشیدنِ شراب قشنگی های تو. همین که شانه بر زلف خود می کشیدی، و شاخه ای از گل های وحشی را به زلفت می نشاندی، صورتت مسحورم می کرد. شادمانی ات اما دوام نداشت. مثل همیشه، پای من لیز خورد و سرِ تو به سنگ حادثه خورد. و خنده بر لبت خشکید. و همان لبِ تب دار، چاک چاک شد از فرط شیرین کاری های کودکانه و کودنانه ی من. راستش را بگو چند بار پوست انداختی تا مگر تازه تر شوی؟ اما بدا که با هر زدودنِ پوست، پیر و پیرتر شدی.

چه شد آن همه زیبایی ات؟ چه بر تو گذشت که فرسوده می نمایی اکنون!؟ کاش زمان بر می گشت و من مثل گذشته مست می شدم از خنده های بی امان تو. چند وقت است نخندیده ای؟ هیچ آیا در آینه به جمال خود نگریسته ای؟ می بینی چه ورچروکیده ای؟ آه که گاه تو را نمی شناسم از بس که پیر و لاغر و زخمی و مبتلا شده ای. از بس که خراش افتاده به جسم و جانت. از بس که نالیده ای و بخود پیچیده ای و ضجه زده ای. دلم تنگ نفس های عمیق توست. برخیز و نفس بکش. عمیق. مرا و نفهمی های مرا ببخشای. بخند نازنین. تو را به دماوند در این شب عیدی بخند. گاه که می خندی، طعم ثانیه ها با شتاب و شیرینی می آمیزد. چه بکنم تا بخندی؟ چه بگویم تا بخندی؟ از بس نخندیده ای، من به گریستن خو کرده ام. از بس نخندیده ای، من یادم رفته که خنده، خوردنیِ حتمیِ سفره ی هر بنی بشری است. به ریخت تو که نگاه می کنم، و به التماس های تو، هراسم می گیرد. که مبادا یادم برود قدرِ قشنگی های قدیمیِ تو. و قشنگی هایی که آب شد و ریخت و رفت. بیا مثل دیوانه ها بخندیم. الکی. غش غش. تو به ریش من بخند و من به شوقِ شیداییِ تو. شاید از دل این دیوانگی، عاشقی برجهید و عقل پیمان بست که می شود خندید. و می شود مقدماتش را فراهم کرد. بله، باید مقدمات خندیدن را فراهم کنم. من که بخندم، تو نیز می خندی. من که بخندم، تو باز جوان می شوی. باز شانه به زلف می زنی. کافی است یک شاخه گل وحشی به زلف بزنی. باز مسحورم می کنی. بروم گل وحشی بچینم؟ ببین بهار چه پای می کوبد؟
پی نوشت: این متن را بار دیگر بخوانید. رنجمویه ی من است با ایران. وطنمان. شاید زبانِ حال شما نیز باشد.

اینستاگرام: mohammadnourizad
تلگرام: telegram.me/MohammadNoorizad
ایمیل جدید: mnoorizaad@gmail.com
تماس با ادمین تلگرام: mohammadnourizad@

محمد نوری زاد

بیست و هشت اسفند و نود و پنج – تهران

پیام نوروزی محمد نوری زاد
برای آغاز سال 96 خورشیدی

سخن روز 24 اسفند نود و پنج

چهاردهمین تحلیل هفتگی برای دُر تی وی

چند عکس دیدنی: