یک: نمایشگاه
زمان: پنجم تا سیزدهم اسفند. ساعت: 16 تا 20
مکان: خیابان کارگر. بالاتر از میدان انقلاب. بالاتر از خیابان نصرت. کوچه ی عبدی نژاد. پلاک هجده. سرای قلم.
نکند نیایید یکوقت؟
ثانیه به ثانیه چشمم به در است که پای بر چشم من بگذارید. بی خیال تابلوها. اطمینان داشته باشید من مشتاق ترم به دیدن روی گل شما.

دو: دیدار با بانو “شهناز اکملی”…
جمعه شب با دکتر محمد ملکی رفتیم دیدن شیر بانوی خوبمان “شهناز اکملی”.
به احترامش که از ما خواست عکسی نگیریم،
در برابر مقام مادری اش سر فرو بردیم و گفتیم: چشم.

خیلی ها آمده بودند؛
از مادر سعید زینالی، تا مادر امیر ارشد تاجمیر،
تا همسر جناب عبدالفتاح سلطانی و دوستانی که هماره همراه اند.
شیر بانوی ما برای ما از شب های
انفرادی و از بازجویان سپاهی و اطلاعاتی اش گفت.

من چه در جمال مبارکش،
و چه در سخنان شکوهمندش، جز راستی
و پایداری و اقتدار و پیروزی ندیده و نشنیدم.

راستی چرا ما نباید پیروز باشیم و مقتدر؟
این اطلاعاتی ها و سپاهی ها و حضرات ولایی اند که باید بترسند و بهراسند. ما چرا بترسیم؟ آنان اند که آدم کشته اند. آنان اند که از دیوار مردم بالا رفته، و میروند، و به خصوصی ترین محافل ما سر فرو می برند. آنان اند که “سعید طوسی” ها و “مرتضوی” ها و “خاوری” ها و شیخ “مصطفی پورمحمدی” قاتل را وارهانده، و “نرگس محمدی” ها و “آتنا دائمی” ها و فرزندان و عزیزان ما را زندانی کرده و می کنند. این پیروزی دم گوش ما نغمه می سراید. کافی است بشنویمش. ما پیروزیم چون نه آدم کشته ایم، و نه دزدی کرده ایم. درست همان کاری که “نظام ولایی” مشغول انجامش است.

محمد نوری زاد

در نمایشگاه یکی دو تا از کارهای هنری ام را که در زندان پدید آورده ام به نمایش می گذارم. این اثر، یکی از 52 اثری است که در زندان بر آورده ام. اسمش؟ باران علی.

همه جور تابلو دارم برای شما. از کوچک تا بزرگ!

یکی از تابلوهای نسبتاً بزرگ که خیلی کار برده تا به این شکل در آمده.