یک: تنها بودم و راه طولانی. رفتم کرمانشاه. شبی ماندم و روز بعدش رفتم پاوه. بیست و پنج بهمن بود و سالروز پر کشیدن صانع ژاله. می رفتم تا چون سالهای پیشین، با خانواده اش دیدار کنم و سری به خودش بزنم که زیر خاک آرمیده بود. نرسیده به جوانرود، مه غلیظی همه جا را در خود پوشاند. راه دیده نمی شد. مجبور شدم از سرعت اتومبیلی که برف چندانی ندیده بود، کم کنم. رخت سپید برف چه زیبا می نمود. درختان بلوط را بگو. که چه جانی گرفته بودند از قشنگی هیبتی که با خود داشتند. در انبوهی سپید و پشت به پشت. کاش آدمیان نیز چون طبیعت به زیبایی روی می بردند. اما مگر طبیعت می تواند با همه ی زیبایی اش در برابر شرافتی به اسم “مادر” به زانو در نیفتد؟

دو: من هرگاه به صورت مادر صانع می نگرم، لایه ای از اندوه را بر جمالش نشسته می بینم. این اندوه، از روزی که صانع را زدند و از پای در آوردند، میهمان صورت این مادر شده. صورتی آنچنان نافذ و زیبا که من طاقت بیش نگریستنش را ندارم. عظمتی به اسم زیبایی را می شود در جمال وی دید و بارها و بارها به تماشای بُهت همان اندوه نشست. پیشنهاد می کنم هرگاه از دنیا خسته شدید و از آدمهایش بریدید و در زندگی کم آوردید، سری به پاوه ی قشنگ بزنید و سراغ خانه ی ژاله را بگیرید. این خانه را همه ی پاوه ای ها می شناسند. در همان نگاه نخستی که با صورتِ مادر صانع می آمیزید، همه ی غصه ها فراموشتان می شود. من این خاصیتِ غصه روبیِ صورتِ مادر صانع را تضمین می کنم. من که خود اینجوری ام. از تماشای جمالِ مادرانه اش حال می گیرم.

سه: گورستان بر شیب یک کوهِ ملایم جای دارد. صانع را دیدم که پشت به کوه دارد و خاموشی گرفته. شاید به من می گفت: نوری زاد، من هرچه گفتنی بود گفتم. اکنون نوبت شماهاست. اگر که نوبتی برای خود قائل باشید. حسی در من دوید و رعشه ای بر تنم نشاند. وای که من، بر مزار خویش می آشفتم.

چهار: به سمت منزل صانع باز رفتیم. وقت باز آمدن که آمد، مادر صانع مرا با زبان کردی اش بر جای ایستاند. فارسی نمی داند. پدر صانع برایم ترجمه می کرد. در کوچه ماندم و مادر یک به یک از پله های شیب خانه بالا رفت و با کیسه ای کوچک از انار پایین آمد. گفت: می دانستم می آیی، این انارها را برای تو نگه داشته بودم. به انارها که نگاه کردم، پوستشان ورچروکیده بود. بر دستان مادر و بر کیسه ی انارش بوسه زدم. بوی بهشت در کوچه پیچیده بود. همانشب به سمت تهران به راه افتادم. از کرمانشاه که بیرون زدم هوا دگرگون شد. ازهمدان که بیرون زدم برف باریدن گرفت و نم نم بیش شد و بیش. نیمه شب بود و من بودم و راه بود و برف. و من، مسافری داشتم در کنار صانع نام. که با من می بارید. مثل برف. نیک تر بنگر! نه، تنها برف نبود که می بارید. انگار با هر دانه برف، دانه ای انار همراه بود. شیشه ی اتومبیلم خونی شده بود.

اینستاگرام: mohammadnourizad
تلگرام: telegram.me/MohammadNoorizad
ایمیل جدید: mnoorizad@gmail.com
تماس با ادمین تلگرام: mohammadnourizad

محمد نوری زاد
بیست و هفت بهمن نود و پنج – تهران

——–

سخـن روز

بر مزار صانع ژاله

چرایی شورش مردم در شادگان

در سفر به پاوه

دست های آلوده و لبحندهای متروک

همه مردم یک طرف ما یکطرف