یک: تاج و عمامه
امروز فیلمی دیدم کوتاه و متعلق به اواخر سال پنجاه و هفت یا اوایل پنجاه و هشت. در این فیلم خبرنگاری از بانوان در باره ی رژیم دلخواهشان می پرسد. یک بانوی چادری که سخت منقلب است، می گوید: ما همون شاه را می خواهیم. و ادامه می دهد: عمامه ما را بیچاره می کند. این بانو، ظاهراً سواد چندانی ندارد. اما از هزار هزار چون ما بیش می فهمیده است. در آن ایام، همه ی ما و همه ی روشنفکران و همه ی متفکران و کاردانان و تیزفهمان، به یک “فلج فکری” دچار شده بودیم. این فلج فکری نه که گرما و داغیِ ویژه ای با خود داشت، مدتها طول کشید تا از تن و بدنِ مردم کوچید و بجایش پشیمانی و درست اندیشی نشست. گرچه جمعی را نیز چاره ای جز همراهی با این نظام مقدس نیست. من هرگز خواهان زیر و رو شدنِ هیچ نظامی در هیچ کجای جهان نیستم. بل موافقِ اینم که ساختارهای انسانی باید بجای محکمات هیولاگونگی نشانده شوند. بله، این کوچِ از نابخردی به خردمندی، برای قاتلانی چون شیخ مصطفی پورمحمدی که بعد از کشتار بیست سی هزار انسان، بقول خودش نشده که یک شب راحت نخوابیده باشد، با هیچان و تنش و مقاومت و جنگ و جدل همراه خواهد بود. اما چه باک، باید هزینه داد تا انسانیت بجای بربریت بنشیند.

دو: عزای حکومتی و عزای مردمی اگر بخواهیم میزان درک مسئولان و رهبر و رییس جمهور و خلاصه بزرگترهای این نظام مقدس را از “مردم” بدانیم، و اگر بخواهیم نسبت برتری یک روحانی و یک آیت الله و یک طلبه را به “مردم” ایران بسنجیم، کافی است به تعداد کشته های همین مردم ایران در عراق و در حادثه ی قطار سمنان یک نگاهی بیندازیم تا بدانیم در نگاه گنده های نظام مقدس، همه ی مردم ایران نیز اگر در حادثه های همینجوری از پای در آیند، مطلقاً غباری بر نمی انگیزند به اندازه ی غبار تشییع پیکر یک ملای حکومتی که اتفاقاً دستش تا کجا در خون بی گناهان این سرزمین فرو شده است. دو روز عزای عمومی برای موسوی اردبیلی از یکسوی، و بی خیالی حکومتی، و سکوت و بُهت عمومی از دیگر سوی برای کشتار ایرانیان در عراق و در حادثه ی قطار در سمنان. حیرت انگیز نیست خداوکیلی؟

سه: شصت و هفت سال مبارزه
در همین شنبه ای که گذشت، تابلویی را که از جمال مبارک جناب دکتر محمد ملکی برآورده بودم، در حضور دوستان همراه، تقدیمش کردم. وی شصت و هفت سال است که بی وقفه برای آزادی مبارزه می کند. وی نخستین رییس دانشگاه تهران پس از انقلاب است. که البته این ریاست زیاد دوام نیاورد و خیلی زود راهی زندان شد و پنج سال تمام در تلخ ترین دوران نظام مقدس زندانی بود و شاهد اعدام بسیاری بود. دکتر محمد ملکی در شمیران زاده شده و یک شمیرانی اصیل است. پیش از انقلاب، از بس با اتومبیلش “آخوند” جابجا می کرد، جوانان شمیران اسمش را گذارده بودند: ممد آخوندکِش.

چهار: اسلحه و بانوان
در هیچ کجای دنیای فهم به دست بانوان اسلحه نمی دهند. 👆👆👆دلیلش بسیار روشن است. بانویی که اسلحه بدست می گیرد، از منطق و درستی و آرامش و مدارا فاصله می گیرد. بانوان اسلحه بدست مثلآ در سخن نخست به مردان می گویند: ما پای آرمان شهدا ایستاده ایم. این بانوان اما هرگز از خود نمی پرسند: آرمانی که خروجی اش افرادی مثل جنتی باشد، قرار است کدام بار بر زمین مانده را از زمین بردارد. شرمنده ام که بگویم: بانویی که اسلحه بدست می گیرد، بیکاری اش را با این “کار” ترمیم می کند. بی کاری مگر نه این که آزار دهنده است؟

پنج: سانتریفیوژ و؟
در میان این آقایان از قاتل جماعت پیدا می کنید (سید ابراهیم رییسیِ آستانقدس رضوی) تا آیت الله های دزد ( حائری شیرازی و امامی کاشانی) تا ورشکسته های سیاسی و مال مردمخور(مصباح یزدی و موحدی کرمانی) و تا….
از همه ی مردم ایران می پرسم: از این جماعت، آبی آیا برای ایران گرم شده است و می شود؟ هرگز. ناگزیرم فریاد بزنم: آهای ای همه ی آنانی که زخم خورده و ورپریده ی این نظام مقدس اید، و ای همه ی آنانی که خودتان را انسان می دانید، و ای همه ی آنانی که ادعای خردمندی دارید، شما را بخدا، این که آیا سرنوشت مملکتی بند امضای اینان و بند ضرب و زور سردارانی از همین جنس باشد، توهین به “شعور” ایرانیان نیست؟ اینان را چه به مجامع جهانی؟ و چه به داد و ستدهای بین المللی؟ و در یک قلم، آخوند را چه به سانتریفیوژ؟ بگویم آیا سهم ملایان حکومتی در این گردونه چیست؟ اینانی که از اداره ی یک مغازه ی خوار بار فروشی عاجزند، چگونه است که اداره ی یک کشوری به اسم ایران را در اختیار دارند؟ رازش در این است که در پس و پشت این ملایانِ جلوی دوربین ها و میکروفن ها، جماعتی ابن الوقت و هفت خط و زیرک هستند که امضاها را از اینان می گیرند و مابقی کارها را خودشان سامان می دهند. همه ی قاچاق ها و دلالی گری ها و زد و بندها را همان هفت خط ها و زیرکتر ها دست بدست می کنند و امضایش را از همین ملایان می گیرند. می شود تجسم کرد صحنه هایی را که این هفت خط ها به یک حاج آقایی می گوید: حضرت آیت الله، شما امضاء بفرمایید من خودم براتون سانتریفیوژ می خردم مدل به مدل. وقتی قرار باشد مردمی بر زمینِ گرم بیچارگی بخورند، اختیارشان بدست ملایانی چنین می افتد.

سایت: nurizad.info
اینستاگرام: mohammadnourizad
تلگرام: telegram.me/MohammadNoorizad
ایمیل جدید: mnoorizad@gmail.com

محمد نوری زاد
یکشنبه هفتم آذر نود و پنج – تهران