یک: موسوی اردبیلی و خوابِ خونین!

دیروز آقای خامنه ای به عیادت آقای موسوی اردبیلی رفت که بیهوش است و همچون اسلاف انقلابی اش مهدوی کنی و واعظ طبسی، به کمک پزشکان و دستگاه های کمیاب، پنجه بر تارو پودِ این دنیا می کشد تا صباحی دیگر بماند. اما راهی که وی در آن پای نهاده، بازگشت ناپذیر است. همه ی ما رفتنی ایم اما بقول جوونا: رفتن داریم تا رفتن. آقای موسوی اردبیلی گرچه این اواخر تلاش کرد صورتکی مردمی بر جمالِ خود بیاراید اما دودمان هایی که موسوی اردبیلی – درمقام نخستِ دستگاه قضایی – به باد داده و اموالی که او مصادره کرده و عزیزانی که وی راهی خاوران و هرکجا کرده، نه فاجعه ای است که بشود با این اداء و اطوارها لاپوشانی اش کرد. عجبا که آن همه خون هایی که موسوی اردبیلی و دیگرانی چون او بناحق بر زمین جاری کردند و آبروهایی که بردند و اموالی که درو کردند و نفرت هایی که پراکندند، یک به یکش را بر منبرِ هزار باره، به طاغوتیان و رژیم شاه نسبت می دادند که: قطره قطره ی این خون ها و ریال به ریالِ این پول ها و ذره ذره ی این آبروها حساب و کتاب دارد و اگر از این دنیا برهید، درآن دنیا گریبان تان خواهد گرفت و در دادگاه عدل خدا به ریز به ریزش حسابرسی خواهد شد. بدا که مرگِ فرسایشیِ کسانی چون مهدوی کنی و واعظ طبسی و موسوی اردبیلی نه که با وعده های آن دنیایی مواجه است و در این دنیا جز تشییع با شکوه و عزت و احترام رخ به رخ نیست، هیچ گزشی بجان دیگر دزدان و قاتلان و آبرو روبانِ حیّ و حاضر در نمی اندازد. مثلاً باید آقای خامنه ای و دیگرانی که در مصائب تمام نشدنیِ این سرزمین نقشی محوری داشته اند و دارند، از این مرگ ها و پنجه هایی که مرگ بر درِ خانه ها می ساید، عبرت بگیرند و وحشتی بکنند، اما نه می بینند فلانی با این همه جنایت عظما، جنازه اش با عزت و احترام بر شانه ها حمل می شود و در میان گل و گلاب در سرای ابدی اش جا می گیرد، بخود می گویند: کدام آخرت؟ اگر آخرتی درکار بود یک شاخکی باید از خود به این آدمکشی که به خاک می رود نشان می داد. بگویم که ما از مرگِ هیچ بنی بشری شادمان نمی شویم. که این، راهی است پیمودنی و لقمه ای است فرو خوردنی. اما چرا نگویم که با هر شعار و هرعربده و هرهیاهویی اگر یک آدمکش را بخاک ببرید، ذره ای از سهم او در ویرانگیِ این سرزمینِ فروخورده شده کم نمی کند. گفته باشم خلاصه!

دو: هفته ی بسیج گرامی باد
توصیف بسیجی از زبان رهبر: “شما که بسیجی هستید، جوان هستید، دلهای شما پاک است، با صفای باطن خودتان می توانید این روحیه را، این حالت را در خودتان تقویت کنید. بسیجی باصفاست، نورانی است”. می گویم: بخدا قسم حسرت ما ایرانیان این است که بسیجی های ما همین گونه باشند. نورانی و باصفا. البته مقدارکی هم مردمی باشند. گاهی وقتها بچشم خود ببینیم و باور کنیم که بسیجی های نورانی و با صفای ما به خاوری ها و سعید مرتضوی ها و سعید طوسی ها هم نیم نگاهی می کنند. و نیز به شمش های رفته و به پول های دودشده ی هسته ای و تباهی گری های امثال احمدی نژاد. و ببینیم بسیجیان با صفای ما همزمان که در ولی امر مسلمین جهان “ذوب” می شوند، کمی هم از شرم مردمی که هست و نیست شان توسط بیت رهبری و سرداران فربه ی سپاه هپلو شده است و می شود، “آب” شوند. دوست داریم بسیجیان با صفای ما پشت پا بزنند به سهمیه های دانشگاهی و خودشان با سواد خودشان در کنار همه ی دانش آموزان در کنکورها شرکت کنند و به دنیا نشان بدهند که بسیجی این است. حتی به رهبر ایراد بگیرند که چرا تحت امر ولایی شما و با مسئولیت مستقیم شما قتل های زنجیره ای رخ می دهد و شما همچنان ولی امر مسلمین جهان باقی می مانید؟ و از رهبر بپرسند: وقتی از بیست میلیون بسیجی و طرفداران رهبر تنها دو میلیون نفر به آقای جلیلی رآی می دهند، این ولی امر مسلمین “جهان” بودن شما دقیقآ محدوه ی جغرافیایی و واقعی اش تا کجاست مثلآ؟

سه: سخنرانی با سماجت
آقای علی مطهری یک بار رفت شیراز نگذاشتند سخنرانی کند. و اکنون: در مشهد. مشکل ایشان و سایرینی چون وی، در این است که پیگیر کارشان نیستند. آقای مطهری از شیراز که برگشت، رفت مجلس و داد کشید که: بدانید بر من چه رفته است. و از مشهد که برگشت رفت مجلس و داد زد که بر وی چه رفته است. پرسش من از آقای مطهری این است که چرا دوهفته بعد از ماجرای هجوم اراذل در شیراز، بر نگشت و نرفت شیراز برای سخنرانی؟ و نیز اکنون؟ آقای مطهری “باید” همین هفته برود مشهد برای سخنرانی. وگرنه این بازی ادامه خواهد داشت الی یوم القیامه. که بعد از کتک کاری و لغو سخنرانی، یک هیجانی در می گیرد و کی بود کی بودی در می پیچد و بعدش همه می روند سر جایشان. آقای مطهری آنقدر باید برود مشهد و آنقدر کتک بخورد تا بالاخره آن یک سخنرانی ای که باید بکند، صورتی بیرونی پیدا بکند. اینجاست که جناب علم الهدی سرجای خودش خواهد نشست و از فرط خودخوری سرش را بر شانه ی داماد قاتلش سیدابراهیم رییسی، رییس آستان قدس رضوی خواهد نهاد و زار زار خواهد گریست و از شدت خشم گریبان چاک خواهد زد که: ای خدا ای آسمان ای فلک ای طبیعت می بینید در حوزه ی امارت ما چه رخ داده؟

چهار: چه خودسری؟
این بار نیز برادران اجازه ی برگزاری مراسم سالگرد سلاخی شدن فروهرها را به خانواده اش ندادند. من اما یکی دو روز پیش ترش رفتم و با بانو پرستو دختر داریوش و پروانه گپ زدم. در میان سخنان وی این نکته برای من شنیدنی بود. که: آقای نوری زاد، این داستانی که سرداده اند به اسم “خودسر”، که یعنی عده ای خودسر از وزارت اطلاعات بوده اند که پدر و مادر مرا و دیگرانی مثل اینان را از پا در آورده اند، اصلاً درست نیست. من _ پرستو – خودم پرونده را برگ به برگ مطالعه کرده ام و دیده ام که شخص درّی نجف آبادی دستور کتبی داده و آنان که مأموریت را فی سبیل الله انجام داده اند، تشویقی گرفته اند و من برگه تشویقی و اضافه کاری آنان را در پرونده دیده ام و از آنها یاد داشت برداری کرده ام. عکس نخستی که برای این نوشته انتخاب کرده ام، پروانه فروهر را نشان می دهد به هنگام تدريس. چه سالی؟ اواخر دهه ی ١٣٣٠ خورشیدی. که در اینسوی انقلاب اسلامی، “برادران” زحمت کشیدند و این بانوی دوست داشتنی را سلاخی کردند. گناهش؟ وطن دوستی و نوعدوستی. و این که: ما می فهمیم. بقول برادران: همین سه تا، مگر جرمِ کمی ست؟ تازه امام راحل هم فرموده بودند که بجای زیارت مکه و مدینه و عتبات، ایران را آباد کنید. مرحوم نبود که شورحسینی را با پخش کردنِ پول ملت در عراق تماشا کند و مختصری حرص بخورد.

اینستاگرام: mohammadnourizad
تلگرام: telegram.me/MohammadNoorizad
ایمیل جدید: mnoorizad@gmail.com

محمد نوری زاد
سوم آذر نود و پنج – تهران

video_2016-11-23_10-58-36

.