یک: بانوی چریک (عکس چهار)
این بانویی که در آرامگاه اشرافیِ امام خمینی آرام گرفته، خانم مرضیه دباغ است. بانویی که از دوران جوانی، زندگیِ چریکی و پر اضطراب را بر زندگیِ آرام و بی دغدغه ترجیح داد و در همه حال چشم به دهان و راه امامش داشت و با امامش به پایان راه رسید و در کنار امامش نیز به خاک رفت. شوربختانه اینگونه زندگی ها که با شور انقلابی توآم است، از درستی و نیک نگری سهم کمتری دارد. این بانو، اکسیژنی اگر فرو می برد، به برکت امامش ربط می داد و دمی اگر که بر می آورد، به یُمن وجودِ امامش می آمیخت. در زندگیِ این بانو، سهم مردم، و سهم نادرستی مسئولانِ اسلامی، و سهم آیندگانی که از همین اکنون بدهکار بی کیاستی ها و بی لیاقتی ها و وحشی گری های اطرافیان امام اند، هیچ حضوری نداشت. این بانو، به معنی واقعی ذوب در امامش بود. بهمین خاطر، ما یک سخن ساده نیز از وی، در باره ی آدمکشی های خلخالی نشنیدیم که هیچ، بل هرچه که خوانده ایم و شنیده ایم جز راه امام و کلام امام و آرزوهای اسلامی امام نبوده است. این بانو رفت و به تاریخ امامش پیوست. او را با تشریفات حکومتی در آرامگاه ابدی اش جای دادند. اما ایکاش این بانو، یکبار از کنار امام و راه امامش به دیگر سوی می نگریست و سراغی از گوهر عشقی و نرگس محمدی می گرفت. در نگاه انسانهایی که در امامشان آب شده اند، هر جنایتی را می شود نادیده گرفت و از کنار هر زشتی ای می شود خرامید و رد شد. مانند این بانو، فراوانند در میان مسئولان امروز که با اکسیژن امام زنده اند. بی آنکه این اکسیژن را در میان مردم و سرمایه های تباه شده ی آنان بکاوند.

دو: دست های مشت شده (عکس پنج) این روزها من هرگاه به دست های مشت شده و دهن های واشده ی جماعتی از مردم ایران بر می خورم، بیش از آنکه خوشحال شوم یا عصبانی، افسوس می خورم. به این که: ببین ما را چگونه سرگرمِ عربده های از پیش مشخص کرده اند تا در پسِ این عربده ها، بر تنِ هرکس که بخواهند کیسه بکشند و پوست از تنِ عده ای بدرند و به درون دودکشِ خانه های خود دود اندازند. این حاج آقاها برای چه مشت ها را گره کرده اند؟ بخاطر فرصت هایی که از این مردم روفته شده؟ یا برای عزیزانی که از این مردم آب شده اند و تباه؟ یا بخاطر ریختی که از ایران و ایرانی برساخته شده؟ براستی این حاج آقاها چرا مشت ها را گره کرده اند؟ کسی حق شان را خورده؟ یا کسی مزاحم اسلام شان شده؟ نمی دانم، اما حتماً می دانم این فریادها مطلقاً ربطی به مردم ندارد. من این اطمینان را از فریادهای معکوسِ سی و هشت ساله ی روحانیان بدست آورده ام. در این سالهای پس از انقلاب، نبوده که یک روحانی در کنار مردم ایستاده باشد و از دردشان گفته باشد و مشت ها را گره کرده باشد و مردم، “باور”ش نکرده باشند. شاید بهمین دلیل است که این روزها اما، روحانیانِ ما در اعماق ناباوریِ مردم زیست می کنند.

سهم روحانیان در زندگی مردم، سهم سایه ای است که هست. و کاری اش هم نمی شود کرد. سایه ای که در نبود نور موجودیت پیدا می کند. یعنی روحانیان آنجایی هستند که روشناییِ برآمده از درستی و راستی و خردمندی نیست. من بارها نوشته ام و گفته ام که: اگر روحانیان فکری برای بقای صنف خود نکنند، حتماً به دره های فراموشی رانده خواهند شد. بقای روحانی در نسیمی نیست که از بیت رهبری بدینسوی می وزد. که آن، نسیم زوال است نه بقا. من بارها گفته و نوشته ام که اگر روحانیان خودشان فکری برای آینده ی خود نکنند، کسی از مردم بارشان را بر پشت نخواهد نهاد. این، باری است که خود روحانیان باید حملش کنند. نمی شود هم روحانی بود و هم عمله ی ظلم. شاید یکی بگوید: در این سالها مگر روحانیان جز این بوده اند؟ که می گویم: در میان روحانیان هنوز کورسویی از درستی و استقلال و نو اندیشی بچشم می آید. روحانیانِ درستکار ما را چاره ای نیست جز این که راه خود را از راهی که بیت رهبری خط کشی اش می کند، جدا سازند. وگرنه، برای ته مانده مردم ما چاره ای باقی نمی ماند مگر این که از این لباس و از این عمامه چشم بگردانند و به دیگر سوی رو کنند. چرا؟ چون مگر چند بار می شود از یک سوراخ گزیده شد؟ بدا به روزی که در مردم، گوشی برای شنیدنِ سخن روحانیان نمانده باشد. این روزها، روزهای نیاز مردم است. نیاز مردم به مردان و زنانی که سخن از درستی و آزادگی و نیکبختی بگویند و پای مخاطراتش هم بایستند. ما را بسیار فراتر از مشت های گره کرده و دهن های واشده و شعارهای مرگ بر این و زنده باد آن، به همراهی هایِ فهمیانه و دلسوزانه احتیاج است.

سه: با شمایم فرزندان طلبه ام! (عکس شش) شما همگی نور چشم مایید. عزیز و همراه و هموطن ما هستید. ما به تک تک شما افتخار می کنیم اگر که بجای همدلی و همراهی و همفکری با آدم های اسلامیِ این نظام – که اغلب شان دزد و ترسیده و آدمکش و مال مردمخور اند، با مردم – بله با مردم – همدل و همراه باشید. مردمی که به لباس بزرگانِ اسلامیِ این نظامِ هردمبیل اعتماد کردند اما بدست همان بزرگان اسلامی، از پشت خنجر خوردند. به دست های این مردم بنگرید که بعد از سی و هشت سال فداکاری برای این نظام، جز تباهی و عقب ماندگی و دروغ و جاماندن از کاروانِ انسانیِ مردمان جهان، چیزی عایدشان نشده است. لباس بپوشید و عمامه بر سر بگذارید و قدم بر چشم ما بگذارید اما نه این که همان حرف های گنده های اسلامی تان را برای ما تکرار کنید. ما از شما انتظار رفتار و گفتار تازه داریم. دوست داریم بجای اسلام اسلام اسلام، سرودِ انسان انسان انسان سر بدهید. که اگر این بکنید، به تبلیغِ صنفیِ همان اسلامِ خود نیز راه یافته اید. ما چشم به راه اینیم که شما آنجا که به مردم از یکسوی و به آخوندهایی چون شیخ روح الله حسینیانِ قاتل از دیگر سوی بر می خورید، رو به جانبِ مردم برگردانید و به آخوندهای قاتل و دزد و دروغگو بگویید: ای شما که با ما هم لباس اید اما دزد و ناجوانمرد و آدمکش اید، بروید دنبال کارتان که ما طلبه های جوان اراده کرده ایم با مردم صادق باشیم. نه این که مردم را به درستی و راستی بخوانیم و خود در دروغ و نادرستی غلت بزنیم. و به آنان بگویید: ما اراده کرده ایم با مردم باشیم و با درد و داغشان. اینجوری اگر باشید، ما را در هر کجا و هر زمان در کنار خواهید یافت. باشد؟

چهار: عمری که رفت! (عکس هفت) سمت راستی، جناب محسن رضایی است و سمت چپی، حضرت آیت الله جوادی آملی. این عکس، به سی و دو سه سال پیش مربوط است. از این دو بزرگوار می پرسم: چگونه گذشت این سالهای پر شتاب؟ و آیا از این عمرِ رفته راضی هستید؟ خون بسیاری از ناب ترین فرزندان ما به دوش این دوست. که هر دو، بر طبل جنگی ابلهانه کوفتند و بی واهمه و بی هیچ تخصصی به تدوام جنگ اصرار ورزیدند. چندی پیش، محسن رضایی بر اشتباه بودنِ تدوام جنگِ هشت ساله اعتراف کرد. حالا از این دو، و به ویژه از حضرت آیت الله می پرسم: تکلیفِ خون عزیزان ما بعهده ی کیست؟ شما که در هیچ کاری، در هیچ کاری، در هیچ کاری، تخصص و عُرضه و لیاقت و دانشِ مدیریت نداشتید و ندارید، چرا و با چه حجت شرعی، بر گرده ی کشوری برنشستید که جز خرابی و خسارت از برگرده نشینیِ شما عاید مردم و نسل های بر نیامده ی ما نشده است؟ من پاسخِ این پرسشِ خود را می دانم. شما نیز می دانید. شما یک حدیثی دارید که می گوید: دنیا اگر یک لقمه شود، این یک لقمه باید و حتماً نصیبِ مؤمن بشود. و مؤمن نیز تعریفش مشخص است لابد. کسی که با ما است و ما را تأیید می کند.

پنج: اذان دم گوش (عکس یک)
طلبه ای، کودک شیرخواره اش را برده تا حضرت آیت الله جوادی آملی به گوشش اذان بخواند. کاش حضرت آیت الله به گوش این کودک می گفت: عزیزم، بزرگ و بزرگتر که شدی، تلاش کن درستکار باشی. هیچگاه، نه به مصلحت و نه همینجوری دروغ نگو و همت ات این باشد که نان بازویت را بخوری. به ماها نگاه نکن که اگر دروغ می گوییم و ناگزیریم پای آدمکشی ها و دزدی های یک نظام آخوندی را امضاء کنیم و دم بر نیاوریم. تو اما خودت باش. کاری به این نداشته باش که کی شیعه است و کی سنی. انسان باش عزیزم. ماها بعد از هشتاد سال بحث و جدل، هیچی توی دستمان نیست جز همراهی با حکومتی که تا خرخره در پلشتی فرو شده و ما را بهمراهی خوانده و ما عرضه ی یک اعتراض به نادرستی هایش را نداریم.

شش: بر مزار مادر (عکس دو)
حاج آقا، خدا مادر گرامی تان را رحمت کند.کاش صدای همین مادر رامی شنیدید که بشما می گوید: پسرم، پایان خوشی در انتظارت نیست. تو، صدای ضجه ی مادران به عزا نشسته را شنیدی و بخاطر گل روی “آقا” دم برنیاوردی.

هفت: پیاده تا کربلا (عکس سه)
این آقا که لباس عزا پوشیده و پیاده به سوی کربلا می رود، جوری تربیت شده که برای حفظ نظام و انقلاب، ودر راه عقیده اش، اگر لازم باشد همه ی مردم ایران را از دم درو بکند، می کند. وی مؤثر ترین شخصیتِ محوریِ کشتار سال 88 بوده است. خودش در مصاحبه با نشریه ی “جوانِ همدان” می گوید که پنج هزار نفر از اوباش و ارازل قمه به دست را در سه گردان سازماندهی کرده و به میان مردم فرستاده برای “جمع” کردنِ قائله. چرا؟ چون حضرت آقا حکم تیر نداده بوده و این ابتکار به مدد فهم ایشان، جای تیر را گرفت و فتنه را خاموش کرد!
سردار، زیارت قبول!!

اینستاگرام: mohammadnourizad
تلگرام: telegram.me/MohammadNoorizad
ایمیل جدید: mnoorizad@gmail.com