اشاره:
دو هفته ی پیش این تابلو را از چهره ی دخترم کشیدم و تقدیمش کردم. دیدم برای دوستانش از “بابا” نوشته. نوشته اش را با اجازه ی خودش در زیر می آورم:

ليلى گلستان در جايى درباره ى پدرش ميگويد: “ابراهيم گلستان آش درهم جوش خوشمزه ايست پر از سبزيهاى معطر، سير داغ، نعناى داغ، كشك و زعفران، كه پس از خوردن آن به دلدرد شديدى دچار ميشويد. نوش جان و گواراى وجود!”

عجيب با او و اين توصيفات متناقض درباره ى پدرش همذات پندارى ميكنم. من، باوجود انتقاداتى كه هميشه به بابا دارم، نميتوانم از خصوصيات كم نظيرش چشم بپوشم. او به معناى واقعى كلمه، “مرد عمل” است. هرگز او را بيكار يا نااميد يا افسرده يا بى انگيزه نديدم. هميشه، در بدترين و سختترين شرايط، مثل ساقه ى لجوج يك گياه، راهى براى تنفس پيدا ميكند؛ در را به رويش ببندى، از پنجره وارد ميشود، پنجره را كور كنى، از درز ديوار رد ميشود. درز ديوار را بپوشانى، خودش دست به كار ميشود، با هرچه دارد يا ندارد، يك منفذ كوچك ايجاد ميكند و بالاخره به آنچه ميخواهد ميرسد. اتفاقاً همين تيغ دولبه است كه كار دستش ميدهد؛ اينكه ميگويم او اهل “عمل” است و نه مثلاً اهل “صبر” يا “انديشه” يا “ميانه روى”، يعنى او بيشتر و پيشتر از هركارى، به آنچه درلحظه فكر ميكند درست است، عمل ميكند. درنهايت، آنچه پشت سرش است، يك زندگى پر از اوج و فرود و تناقضات عجيب و غريب است.

درهرحال، هرچه كه هست، او براى من و بعضيها كه از نزديك ميشناسندش، در خيلى زمينه ها يك الگوى دست نيافتنيست؛ يك وجودِ پرانرژى كه چهار پنج ساعت در شبانه روز بيشتر نميخوابد، مدام در تحرك است، اغلب كلامش با همه مهربان و مثبت است و هرلحظه آماده است كه تا يكى كمكى از او خواست، همه چيز را رها كند و به او برسد. هميشه در فواصل دوره هاى كارى يا وقتهاى مرده اش، به هركارى كه ذره اى او را برسر ذوق آورد، دست ميزند؛

زمانى در پشت بام خانه يك رديف خيار و گوجه فرنگى ميكارد تا آبيارى قطره اى را امتحان كند. زمانى با چوب و سنگهايى كه از اينجا و آنجا جمع كرده، مجسمه هاى كوچك و بزرگ ميسازد. زمانى تا دوره ممتازى در خط نستعليق جلو ميرود. زمانى ايده ى ساخت نوعى دستگاه فيلمبردارى يا يك آب شيرين كنِ كم هزينه به ذهنش ميرسد و آنها را ميسازد. در زندان، با پاكت دوغ، قاشقهاى يكبارمصرف، خميرنان و… انواع مجسمه ها را ميسازد، روى هر يك لاى دستمال كاغذى مينويسد و بعدها كه ميتواند رنگ تهيه كند، ملحفه هايش را به بوم نقاشى تبديل ميكند.

از بابا نميتوان انتظار داشت كه روى يك خط صاف راه برود؛ او يك آتشفشان سرشار از انواع نيروهاى جادويى و همواره در تلاطم است. مدام جرقه هايى را به اطراف پرتاب ميكند و هيچكس نميتواند او را خاموش كند، حتى خودش.