اشاره:
نوشته ی من پیش از نشست:
نشست نخست سرای قلم با تندی های بعدی اش، مرا بر این داشت که در نشست دیگری در این سرا شرکت نکنم. دکتر بیگدلی (روحانی) زنگ زد که: من قول می دهم که آقای خزعلی در بحث نباشد. من باشم و شما و یکی که فقط وقت نگهدارد و جلسه را اداره کند. پذیرفتم. و چون هر احتمالی از این نشست می رود، پاسخ خود را برای شما به یادگار می گذارم. قرار شده در این نشست، بند به بند نامه ی من به امام علی خوانده و در حواشی آن بحث شود:
نوشته ی من بعد از نشست:
نشست برگزار شد و دو طرف سخنان خود گفتند هر یک همچنان بر مواضع خود اصرار ورزید. او می گفت: من درست می گویم و تو اشتباه که نه، توهین کرده ای، من می گفتم: این تشیعی که در نظام خمینی و خامنه ای دست بدست شده است و می شود، همان است که بوده یا نبوده آیا؟ اگر بوده که واویلا، و اگرنه، این چه تشیعی است که بشود برایش جان فدا کرد و پذیرفتش و دوستش داشت؟
گرچه در نشست فرصت نشد همه ی نامه واکاوی شود، من اما نشستم و بر همه ی بند بند نامه ام به امام علی چیزکی نوشتم مختصر برای آنانی که خواستار شرح بیشتری هستند. وگرنه روح نامه ام به امام علی داد می زند که مرا روی بدین سوی است. چرا که من گرفتار همین تشیعی هستم که بر سرم آوار است. در پایان، گفتم: هم نامه ام به امام علی و هم این دو نشستی که در اینجا برگزار شد، نشان می دهد که مرا رویِ سخن بدینسوی است. اما اگر عزیزانی همچنان از نگارش اینچنینیِ نامه به امام علی مکدرند، من صمیمانه از آنان پوزش می طلبم.
یکی دو روز دیگر فایل صوتی این نشست را تقدیمتان می کنم.
محمد نوری زاد

——————————————————————————————-

نامه ی محمد نوری زاد به امام علی (ع)

یک: علی جان، بنشین تا نصیحتت کنم. مگر نه این که خود این می خواستی مکرر؟ یارانِ صاحبدلت را بر منبرِ سخن فرا می بردی و خود برزمین می نشستی که: مرا نصیحت کنید و از دشواری های روز حساب و کتاب و مؤاخذه پرهیزم دهید. مگر این سخنِ خود تونیست که فرمودی: مرا نقد کنید، چه آشکارا در جمع، و چه پنهانی با خودم. و اکنون، من، محمد نوری زاد، بر منبرم و تو نشسته بر زمین، و جمعِ مشتاقانِ تاریخی ات شاهدِ این گفت و شنود. پیش از آن که رشته ی سخن بدست گیرم و ناگفته های خود با تو در میان گذارم، بگویم که مرا چه الفت ها که با تو نبوده و چه مطلب ها و فیلم ها و برنامه هایی که درباره ی بزرگیِ تو ننوشته و نساخته ام. گرچه خود می دانم تو را به الفتِ امثال من احتیاجی نیست اما ارادتِ خود از این روی بازگفتم که سینه چاکانِ همینجوری ات با سخنانِ صریحِ من در این نوشته یقه ندرند و حکم توهین و ارتداد بر من نرانند. با این که می دانم آنان در روفتنِ هست و نیستِ هرکس که سخنی متفاوت بگوید و راهی دیگر برگزیند، صاحب شگردند!

پاسخ به یک: علی جان، هم تو می دانی هم من، که این بحث هایِ “من بهتر از توآم” راه به جایی نمی برد. آنجا که هیاهو، جا برای جولان خرد تنگ کند، هزار هزار سند مستدَلِ عقلانی، به سنگِ سرپیچی بر می خورد و راه بجایی نمی برد. از زمانِ خودت تا همین اکنون، موافقان و مخالفان تو بر سر و کله ی هم کوفته اند. یا با تیغ، یا با کنایه و تمسخر و تهمت، و یا با نگارش رساله ها و کتاب های اغلب پوک و بی حاصل. این طرفی ها می گوید: حق با علی است صرفاً به این خاطر که علی خوب است و معصوم است و داماد پیغمبر است و شجاع و عابد و با تقواست. آن طرفی ها هم می گوید: نه با دیگری است صرفاً به این خاطر که بزرگان ما نیز همین خصلت ها را دارند بلکه بیشترش را هم دارند. هیچ یک نیز راه به جایی که نوری از خرد در آن باشد، نبرده اند تا کنون. اما تا دلت بخواهد، با همین محبتِ به تو، و با همین کینه ورزی ها، جماعت بسیاری در درازنای تاریخ دکان ها آراسته اند و با تهییج عوام به محبت هایِ سرکاری و کینه توزی های سرِکاری، مردم را سرگرمِ هم کرده اند و خود تا توانسته اند از جیب همان مردمِ منگ ارتزاق کرده اند. می دانی چرا؟ به این خاطر که بسیاری از طرفدارانت، عقل را دربست به کناری نهاده اند و بجایش محبتِ همینجوریِ تو را نشانده اند. و مخالفانت بجای همان عقل، محبت دیگری را بر تیزی تیغ و نوک قلم شان نشانده اند همینجوری. در غربتِ عقل، آن که جولان می دهد، جهل است. و جهل عجب سرمایه ای است برای جماعتی کاسبکار.

علی جان، نیک تر از من می دانی، وقتی عقل از کله ی مردمی برود، بجایش تعصب می نشیند. جوری که چشم هایشان نمی بیند و گوش هایشان نیز نمی شنوند. اینجاست که محبت ها و کینه های کور به جهالت می انجامند. و این جهالت، گوهر شاهواری بوده است برای دکانداران و علما و آیت الله های تاریخی. مردمی که کرکره ی عقل خود را پایین کشیده باشند، ناگزیر به کسانی که ظاهراً می دانند مراجعه می کنند. اینجا درست همانجایی است که سرکیسه کردن ها رونق می گیرد. پس به من حق بده از تو بپرسم: راه تو ای علی چه بوده مگر که این همه قرن، جماعتی در محبتِ به تو مستغرق بوده اند و جنگ ها پرداخته اند و نفرت ها برجوشانده اند و و زشتی ها سامان داده اند و هیچ نیز جز اندکی، بر درستی های انسانی متمایل نشده اند. من وقتی می بینم خروجیِ تشیعی که امامش تویی، شیخ فضل الله ها و جنتی ها و علم الهدی ها و پورمحمدی ها و فلاحیان های قاتل و منگ اند، چگونه دریابم که تشیعی که امروز در جامعه ی ما جاریست همان است که تو پیموده ای و تو می خواسته ای؟ اگر این تشیعی که در ایران جاری است، همان باشد که تو می خواسته ای، من این علی را قبول ندارم. من آن علی ای را دوست می دارم که خروجیِ تشیع اش گالیه ها و گاندی ها و نلسون ماندلاها و مارتین لوترها باشد نه شیعیان تیزکلام و تیز رفتاری چون خمینی و خامنه ای که خساراتشان برای بشر، کم از خسارات کل تاریخ ادیان توحیدی نبوده و نیست. چرا که اگر خسارات دیگران، در عصر بی خردی بوده، اینان در عصر خردمندی تیغ بر خرد کشیده اند و بر نام تو خراش انداخته اند.

با این همه علی جان بنشین تا نصیحتت کنم. من اگر تو را نصیحت نکنم، هرگز نمی توانم خمینی و خامنه ای را نصیحت کنم. من اگر از تو ایراد نگیرم و به تو انتقاد نکنم، کجا می توانم به رهبر بگویم: این ره که تو رفته ای و می روی همان راه اشقیاست؟ اطمینان دارم با من موافقی که: رهبر و امام و پیغمبر و حتی خدایی که نشود نقدشان کرد، هیچ به کار بشر که نمی آیند، نیز هیچ جز مزاحمت برای بشر نخواهند داشت. جماعتی اما برای رهاندن خودشان از نهیبِ نقد، شما را به وادی عصمت رانده اند تا غباری بر دامان کبریایی خودشان ننشیند. وگرنه شما را که تقوای الهی است و علم الهی و زهد و فهم و شجاعت، چه باک از پرسش و نقد این و آن. آن کسی از پرسش و نقد می هراسد که دستش تهی از درستی است. علی ای که من می شناسم و علی ای که من قبولش دارم، جز با درستی نیست. این علی، بر من نهیب می زند که شیعیان من، مرا نقد کنید و رفتار مرا وابشکافید با هر تندی که می توانید! که من، علی، پاسخگوی هرچه گفته ام و هرچه که کرده ام هستم. خودت بگو علی جان، این علیِ نقد پذیر دوست داشتنی است، یا آن علی ای که دیگران بسته بندی اش کرده اند و در زرورق پیچانده اندش بی هیچ اعوجاج؟

علی جان، تو مگر نه این که بهنگام عبور از شهر انبار – شهر ایرانیِ تازه مسلمان شده – بر مردمِ هلهله گری که پیشاپیش تو می دویدند و دست افشانی می کردند و پای می کوفتند، سرکوفت زدی؟ نیز نه مگر از آنان پرسیدی: این چه کاری است که می کنید؟ گفتند: این عادت ما است. ما اینگونه به امرای خود تعظیم می کنیم. تو چه گفتی؟ گفتی: بخدا قسم امرای شما از این کار شما هیچ سودی نمی برند. این را تو گفتی علی جان. اما خبر نداشتی روزگاری بر شیعیانت گذر می کند که یکی در لباس تو و با اسم تو بر صندلی می نشیند تک و تنها، و همگانِ مردم و مخاطبانش را بر زمین می نشاند از سرِ تکبر. و همو در سفر به شهرها و استان ها، کل ادارات و مدارس را تعطیل می کند و مردم را به استقبالِ از خود فرا می خواند. اتومبیل ضد گلوله اش که در خیابانها براه می افتد، مردم در ازدحامی مست کننده، پیشاپیش و از پی او می دوند و هلهله سر می دهند و اشک می ریزند و حضرتش با تکان دست مبارک تشویقشان می کند که مرحبا بدوید. چرا که بساط رهبری ما به گرمای هجوم همینجوریِ شما بی نوایان محتاج است.

تو به مردمِ پایکوبِ شهر انبار گفتی: امرای شما از این پایکوبی ها هیچ سودی نمی برند. برخیز و سوووووود را در بساط حضرت رهبرِما تماشا کن. علی جان، رک بگویم: رهبر و امام و پیغمبر و حتی خدایی که نشود نقدشان کرد، از دسترس و از وادیِ درستی خارج اند. آنان که نقد نمی شوند یا اجازه نمی دهند که مردم نقدشان بکنند، به دو سوی روی دارند. یا آسمانی اند یا دزد و آدمکش و دروغ پرداز. ما زمینیان را که به آسمان راهی نیست. پس، نقد می کنیم. هم تو را و هم سیدعلی خامنه ای را و هم همه ی آنانی را که به اسم تو و به اسم خدا و پیغمبر، قرن های قرن بر پشت مردم هودج بسته اند و دستشان مدام در جیب مردم بوده است.

دو: می گویم: علی جان، ایکاش اصلاً سراغ جنگ و خونریزی نمی رفتی. و کاش در کل، اسلام از جهاد و جنگیدن در راه خدا تهی بود و راهی دیگر برای فرارَوی می جست. من و جمع بسیاری که تو را دوست می داریم، به آن بیست و پنج سال سکوتت و مشاوره های دلسوزانه و صادقانه ای که به رقبایت می دادی، راغب تریم. تو در آن پنج سال و چند ماهی که اراده و اداره ی جامعه ی اسلامی را بدست گرفتی، مرتب از این جنگ به جنگی دیگر فرو شدی و خانواده های بسیاری را از دو طرف عزادار کردی و راه را برای کینه توزی های غلیظِ بعد از خودت گشودی. اساس همه ی جنگ های تو در آن چند سالی که خلیفه ی مسلمین بودی، نه بخاطر هجوم دشمنِ خارجی به سرزمین های اسلامی، و نه بخاطر فرابردنِ امور انسانی و مردمی، بل بخاطرِ باقی ماندنِ خودت بود بر سرِ مقامِ رهبری و خلیفگی. عده ای تو را و طرز حکومتِ تو را نمی پسندیدند و خواستار کناره گیری ات بودند و تو بهمین خاطر تیغ در میان نهادی و درو کردی و پیش رفتی.

پاسخ به دو: ( شاید گفتگوها رو به پایان بود که من فیلمی از آقای خمینی – از گوشی تلفنم – پخش کردم. که می گفت: ما اشتباه کردیم که انقلابی عمل نکردیم. ما باید در میدان ها چوبه های دار علم می کردیم. همه ی روزنامه ها را می بستیم و قلم ها را می شکستیم. حضرت علی در یک روز هفتصد یهودی را گردن زد و … ) علی جان، می گویم: کاش در اسلام جنگ و جهادِ در راه خدا نبود. البته من هیچ نسبتی با خرد نداشته باشم اگر که دفاع از سرزمین و مال و ناموس را بر نتابم و بگویم: مطلقا در مواجهه با متجاوزین نباید دست به تیغ برد و تا پای جان از خاک و مال و ناموس خود دفاع نکرد. که این عین بی خردی و دیوانگی است. بل می گویم: همین واژه ی جهاد در راه خدا، بزرگراهی شد برای این که از همان عصر پیامبر، سپاهیان اسلام، بخود اجازه دهند که به هر بهانه یا بی هیچ بهانه، و به اسم برچیدن بساط کفر، قرن های قرن، به دیگر کشورها و سرزمین های بی خبر هجوم برند و بعد از کشتاری وحشیانه، میخ خدا و اسلام را بر فرق آن سرزمین ها بکوبند و دار و ندار مردم را بار کنند و زنان و دختران و کودکان شان را به زنجیر کشند و به اسیری و کنیزی ببرند. این اسمش نه جهاد در راه خدا که جنایت است به اسم خدا.

من آنچه که از جهاد در راه خدا می فهمم، هیچ نیست جز سعی و تلاش جانانه در گسترش خوبی ها و محو عادات زشت و ناپسند. وگرنه اگر تسخیر کشوری مثل مصر و شام و یمن و ایران توسط سپاه اسلام، به جهادِ در راه خدا تعبیر شود، باید گفت: این چه خدای گرسنه ای است که سیر نمی شود مگر با هجوم سربازان اسلامش به دیگر سرزمین ها و غارت آنها و بیرون کشیدن زن ها و بچه های مردمی بی پناه و بی تقصیر از کانون زندگی شان، و تجاوزهای حریصانه و مستمر و تاریخی به زنان و دختران اسیر، و فرستادنشان به خانه ها و فاحشه خانه های کشورهای اسلامی. من نه این جهاد را قبول دارم و نه خدایی را که این گونه جهاد را موجب خشنودی خود می داند. خدایی که من می شناسم، سرشار از عاطفه است. او هرگز راضی به این نمی شود که غباری از دلشورگی بر جمال یک بانو بنشیند، چه برسد به این که همین بانو را از وسط زندگی اش بیرون بکشد و فرسنگ ها دورتر از سرزمین و خویشانش، به همخوابگی حریصانه ی فاتحینِ اسلامی گسیل کند.

علی جان، من می گویم: در هیچ یک از کارهای خدا، و در هیچ یک از کارها و سخنان پیامبران و امامان نباید هیچ نقطه ضعفی و هیچ رفتار غیر عقلانی بچشم آید. چه در زمان خودشان و چه بعدها تا قیام قیامت. یعنی اگر حرفی زده اند و کاری کرده اند باید پایش بایستند و پاسخگوی کل ابناء بشر باشند در همه ی دوره ها. نمی شود علی کاری به نادرستی بکند و به تاریخ و به دوستدارانش بگوید این نادرستیِ مرا به درستی تآویل کنید. مثلاً اگر پیامبر در سنینِ پیری اش دخترکی شش هفت ساله را به همسری بخانه برده، چرایی اش را باید به تاریخ و به پرسشگرانِ همه ی دوران ها پاسخ بگوید. ویا اگر همین بانوی بسیار جوان را از ازدواجِ بعد از خودش باز داشته، باید به یک عمر تنهایی و بی شوهریِ وی پاسخگو باشد. نمی شود بگوید: اینجور ازدواج ها رسم آن دوران بوده. این رسم اگر برای همگان جایز بوده، برای پیامبر خوبی ها و درستی ها و مهربانی ها مطلقاً جایز نبوده است. چرا؟ چون دیگران اگر محکوم به قواعد عصری خویش اند، خاتم پیغمبران اما – که مغز درستی و راستی و خوبی با اوست – باید تمامی ریزه های رفتاری و گفتاری اش با درستی و راستی و خوبی باشد تا قیام قیامت. به من بگو ببینم علی جان، تو برای چه می جنگیدی؟ از این جنگ به دیگر جنگ؟ و آیا این جنگ ها با علم الهی ات و با تأیید خودِ خدا انجام می شد؟ یا نه، آن وجهِ بشریِ تو بود که از این جنگ به جنگی دیگر پای می نهاد؟ اگر بگویی من با علم الهی ام و با تأیید خود خدا پای در آن جنگ ها گذاردم، خودت را از وادی نقد و احتمال اشتباه رهانده ای و بار سنگین خطاهای احتمالی ات را به دوش خدا نهاده ای. و اگر بگویی: من بشری بودم مثل دیگران و اگر هم علم الهی داشته ام، آن را در امور جاری ام دخالت نمی داده ام. دانشی بوده برای خودم و برای راهنماییِ ایمانی مردم. اگر اینگونه است، پس می شود از تو پرسید: چرا به گزینه ی صلح با مخالفین ات بها ندادی؟ تو نیک تر از من و کل عالم می دانی که جنگ و خون و خونریزی، لاجرم به جنگ های دیگر و خونریزی های دیگر منجر می شود. جنگ ها، پایانِ معارضه ها نیستند بل آغازی اند بر رواجِ نفرت ها و کینه توزی ها و دربدری ها. جنگ، دمِ دستِ همه ی پادشاهان و زور گویان و غارتگران و گردنکشان بوده و هست، اما این صلح و مدارا و هوشمندی است که ما از پیامبران و از شما امامان انتظار داشته ایم.

علی جان، هم پسرعمویت عبیدالله ابن عباس، هم پسرت حسن، و هم مغیرة بن شُعبه تو را از جنگِ با معاویه پرهیز دادند و حتی با تو تندی کردند که جنگ با معاویه جنگی داخلی است و این برای جامعه ی جوان اسلامی به صلاح نیست. بعدها پسرت امام حسن با معاویه صلح کرد. تو چرا با معاویه صلح نکردی؟ معاویه، هم زیرک بود هم قدرتمند. حاضر بود یکی از امرای تو باشد. و تو – اگر که او را از سرِ مدارا می پذیرفتی – می توانستی با همکاریِ شیعیان فدایی ات، بهشتی از درستی ها و قشنگی ها و آبادانی ها را در همان کوفه و در سرزمین های تحت امرت برآوری. تو با این مدارای سیاسی، به دیگرانی که بعد از تو بر سرِکار آمدند و می آیند، می آموختی که می شود نجنگید. و می شود با یک چرخشِ هوشمندانه، از خون ریزی های تمام نشدنی جلو گرفت و به رشد فکری و ایمانی و انسانیِ مردم در هرکجا بها داد.

چرا بیشترِ وقت و حوصله و علم الهی ات را، و استعداد یارانِ فدایی ات را مصروف جنگ کردی؟ چرا نباید ایرانیان و دیگرانی که در مجاورت کوفه و دارالخلافه ی تو بودند، از جمال مبارکِ فهم تو بهره مند شوند؟ تو می توانستی بعد از آن صلح ناگزیر، شهر به شهر سفر کنی و اجازه بدهی مردمی که به ضرب شمشیرِ سربازان اسلام مسلمان شده بودند و زندگی شان با عصبیت و وحشی گری آنان روفته شده بود و زنان و دختران و پسران و دار و ندارشان به غارت رفته بود، بچشم خود ببینند که چه دنیای قشنگی با مرام و افکار علی است. تو با آن علم الهی و مثل زدنی ات، پایانِ پر خسارتِ جنگ با معاویه را نمی توانستی پیش بینی کنی؟ اگر نه، پس می شود فهمید که تو با وجه بشری ات پای به جنگ ها می گذاردی. اگر اینگونه است، من می توانم بپرسم: آسیب هایی که پدر معاویه به پیامبر و مسلمانان زد بیش بود یا تحمل معاویه؟ تو ناب ترین شاگرد پیامبر بودی. چگونه بود که پیامبر در فتح مکه، در حرکتی که در تاریخ بی نظیر و البته بسیار نیزهوشمندانه است، ابوسفیان پدر معاویه را رسماً بخشود و به رسمیتش شناخت اما تو نتوانستی با معاویه کنار بیایی و هیولای جنگی بی سرانجام را از سرِ مردمی که دوست داشتند با تو و با قشنگی های فهم تو “زندگی” کنند، بتارانی؟

علی جان، چرا به شیعیان بعد از خودت نگفتی: ای شیعیانِ من، من اگر جنگیدم، بقول خودتان معصوم بودم و متصل به خدا، شما که معمولی هستید، و با هر علاقه ای که به من دارید، تا می توانید اهل مدارا باشید و به جنگ با دیگران حریص نشوید. و یا می گفتی: ای خمینی، ای سیدعلی خامنه ای، اگر می توانید با جنگ نکردن، جانِ حتی یک نفر را نجات بدهید، یا یک لبخند را به لبِ یک کودک باز آورید، یا یک کتاب و نقاشی کودکانه را از سوختن برهانید، حتماً به صلح و آشتی تمایل نشان بدهید و هرگز نگویید این جنگ اگر بیست سال هم طول بکشد ما هستیم! آخر ای پدر آمرزیده ها، شما این “ما ” را از کجایتان در آورده اید؟ چرا دروغ می گویید؟ وچرا از جانب مردم سخن می گویید و به جای مردم تصمیم می گیرید و بی اجازه ی مردم به جنگی دودمان سوز داخل می شوید و آبروی منِ علی را می برید؟ اما علی جان، به خمینی و خامنه ای نمی توان زیاد ایراد گرفت. این دو، به تو نگاه کردند و هستیِ مردم سوختند. هم به جنگ های تو، و هم به آن هفتصد نفری که در یک روز گردن زدی شان! وگرنه اگر تو به صلح و آشتی و به کتاب و نوشتن و به سواد آموزی و رواج خرد بها می دادی، ای بسا شیعیانِ تاریخی ات نیز بدین سوی رو می بردند و خمینی و خامنه ای از اسم تو و از راه تو خجالت می کشیدند و به جنگ های ابلهانه فرو نمی شدند و فرزندان ما را به کام مرگ نمی فرستادند و سرمایه های ما نمی سوختند.

علی جان، من درهر سخنِ اینگونه ای که با تو می گویم، پیش از همه، تیغ برعواطف عمیقِ علی دوستیِ خود می کشم. من می توانستم مثل دیگران، هزار و هزار باره از تو بگویم و از تو بسرایم و زندگیِ هزار بار نوشته شده ی تو را از کودکی تا پایان کتاب کنم غلیظ. اما نه که دوستیِ من با تو، کیفیتی دارد از ملاتِ یک رنگی، نمی توانم به دروغ در تولد تو کف بزنم و با شهادت تو های های بگریم و بعدش، دیلم بیندازم به زیر آبروی مردم و مال مردم را بروبم و در بستری از دروغ و فریب غلت بزنم عمیق. چند نفر از شیعیان راستین ات را اسم می بری علی جان؟

راستی من و تو همین امروز اگر در گوگل جستجو کنیم، به سایت های فراوانی بر می خوریم که در آنها پیشگویی های تو را به نمایش گذارده اند. مشهورترین و معتبر ترینش، پیشگویی توست از آمدن مغولان است و تسلط شان بر سرزمین های اسلامی. یا نوشته اند: سالها پیش از فاجعه ی کربلا و بهنگام عبور امیرالمؤمنین علی از آنجا، حضرت در نقطه ای از استر پیاده شد و سخت گریست و با اشاره به اطراف پیشگویی کرد و گفت: دراینجا حسینِ من برای خود و خویشان و یارانش خیمه بر پا می کند. اینجا جای اسبان شان است. اینجا محل درگیری است. اینجا سر حسین را از تنش جدا می کنند. یا تازه ترین یافته ی یک مسلمان تاجیک این است که تو ای علی، برآمدن و سقوط داعش را با آن پرچم های سیاه شان پیشگویی کرده ای. یکی دیگر خبراز ظهور مهدی داده بارها از زبان تو. حتی یکی را دیدم که خبر آمدنِ خامنه ای را به پیشگویی های تو نسبت داده است. خودمانیم، تو که آینده را به چشم دل می دیدی، چرا از آمدن خمینی و خامنه ای با ما نگفتی؟ و چرا به این دو نگفتی: گسترش تشیع به این نیست که با هر دوز و کلک، بخواهید درهر کجای ایران و جهان، بر جمعیت شیعیان و عظمت و اقتدارشان بیفزایید و پرچم تشیع را در هر کجا بر زمین بکوبید؟

این دو، هم خمینی و هم خامنه ای، و به تأسی از خود تو، دست به جنگ بردند و سرزمین و مردم ما را به هزار توی بلاهایی که آسیبش تا نسل های بعد ادامه دارد، فرو تپاندند. جنگ هشت ساله با عراق، با رهبریِ مردی صاحب نام از شیعیان تو پا گرفت که این مرد هیچ از آداب جنگ و آداب زیستن در جهان مدرن نمی دانست. خمینی کشور را هشت سال تمام به دخمه ی جنگی در انداخت که جز خسارت نداشت اما در هر سخن، تا توانست پای تو را و کربلای حسین تو را به میان کشاند تا به ما و به مردم دنیا بفهماند: شیعه، این است و جز این نیست. تصویر و ریختی که خمینی از شیعه ی مرتضی علی به مردم جهان نشان داد، جز یک مرام عبوس و بی خرد نبود. آقای محسن رضایی اخیراً گفته که ما اگر عقل امروز را داشتیم بعد از فتح خرمشهر عقب می کشیدیم و به صلح می اندیشیدیم. این، یعنی پنج شش سال از جنگ هشت ساله ی ما، در باتلاقی از بلاهت و بی خردی ادامه پیدا کرده و نازنین ترین فرزندان ما را به کام خود فرو برده بی آنکه فایده ای برای ما داشته باشد. علی جان، سیدعلی خامنه ای، باز با انرژی گرفتن از تو، و برای عطش شیعه گستری اش، جنگ را به خارج از مرزها برد و دودمان بسیاری را دود کرد و خانه ها و شهرهای بسیاری را به خاک نشاند. کاش با صدای بلند حیدری ات دم گوش سیدعلی فریاد می زدی: تو مثلاً شیعه ی منی که در افغانستان و یمن و بحرین و عراق و سوریه و لبنان و فلسطین و نیجریه و هرکجا که دستت رسیده، آتش افروخته ای با پول بی اجازه ای که از جیب مردم برداشته ای و بر می داری همچنان. و به خامنه ای می گفتی: راه را عوضی می روی رفیق. در آن سویی که تو به سمتش پیش می دوی، از علی و مرام علی خبری نیست. بازهم می گویم: ایکاش علی جان، جنگ و جهاد در اسلام نبود و مردمان جز برای دفاع دست به تیغ نمی بردند.

سه: بله، کاش بجای جنگ، که همه گیر و دمِ دست همه بود و هست، به سراغِ چیزهایی می رفتی که خاصِ خودت باشد. حیف تو نبود با آن همه ویژگی های انسانی؟ که یاعلی گویان تو را با ذوالفقارت بشناسند و زور بازویت؟ زور بازو مرتب در میان جوانان باز تولید می شود. از جنگاوری به جنگاوری دیگر. و از پهلوانی به پهلوانی دیگر. کاش اما تو می رفتی سراغ بارهای بر زمین مانده ی بشری. مثلِ چی؟ مثلِ مدارا. مثل تحمل مخالف. مثل صلح. مثل پرداختن به نجات مردم از فلاکت های جاری ای که گرفتارش بودند. مثل نجاتِ مردم از بیماری و جهل. ایکاش نگاهت را که به زاویه ای خاص و البته تنگ از دیانت تمایل داشت، به فراخ نگری وُسعت می بخشودی. و بجای این که به دیگران بگویی: اینی که من باور دارم عین درستی و دیانت است، مردم را با هر دیانت و باوری که داشتند، به خصوصیات انسانی ای مثل ادب و خرد و پاکیزه خویی و تحمل و احترام و رعایت حقوق همدیگر تهییج می کردی. اینجوری اگر پیش می رفتی جمعیت بسیارتری را در زیر بال و پر رهبری ات جای می دادی.

پاسخ به سه: این متن، درعین کوتاهی، آنقدر کامل و کافی است که من نیاز چندانی نمی بینم برای تشریح و فراوان پردازی اش. همان را دوباره باز می گویم: بله علی جان، کاش بجای جنگ، که همه گیر و دمِ دست همه بود و هست، به سراغِ چیزهایی می رفتی که خاصِ خودت باشد. حیف تو نبود با آن همه ویژگی های انسانی؟ که یاعلی گویان تو را با ذوالفقارت بشناسند و زور بازویت؟ زور بازو مرتب در میان جوانان باز تولید می شود. از جنگاوری به جنگاوری دیگر. و از پهلوانی به پهلوانی دیگر. کاش اما تو می رفتی سراغ بارهای بر زمین مانده ی بشری. مثلِ چی؟ مثلِ مدارا. مثل تحمل مخالف. مثل صلح. مثل پرداختن به نجات مردم از فلاکت های جاری ای که گرفتارش بودند. مثل نجاتِ مردم از بیماری و جهل. ایکاش نگاهت را که به زاویه ای خاص و البته تنگ از دیانت تمایل داشت، به فراخ نگری وُسعت می بخشودی. و بجای این که به دیگران بگویی: اینی که من باور دارم عین درستی و دیانت است، مردم را با هر دیانت و باوری که داشتند، به خصوصیات انسانی ای مثل ادب و خرد و پاکیزه خویی و تحمل و احترام و رعایت حقوق همدیگر تهییج می کردی. اینجوری اگر پیش می رفتی جمعیت بسیارتری را در زیر بال و پر رهبری ات جای می دادی.

و چون این نکردی، شیعیان تو چه در گذشته و چه حال، چیز چندانی از ادب نیاموختند. یا از پاکیزه خویی. یا تحمل مخالف. و احترام به حقوق دیگران، اگر چه این دیگران مسلمان نباشند. اوج این بد رفتاری های شیعی، به دوره ی همین خمینی خودمان و سیدعلی خودمان مربوط است. خمینی بعد از سالها تبعید، تا پایش به زمین ایران رسید اعدام ها را شروع کرد و بقول خودش چوبه های دار را در کوی و برزن بساط کرد و آزادی و احترام و ادب و حقوق مردم را به چارمیخ کشاند و سفارتخانه ی کشوری دیگر را اشغال کرد و کشور همسایه را به جنگی بی دلیل تحریک کرد و سر آخر ایرانی بحران زده برجای نهاد و رفت بی هیچ دستاوردی جز خرابی و عصبیت. و اما خامنه ای، تا بر مسند نشست، مردم را به خودی و غیر خودی و خواص و عوام و با بصیرت و بی بصیرت تقسیم بست و تا توانست به مالیخولیایی به اسم دشمنِ فرضی نهیب زد و تا توانست از جیب مردم پول برداشت و به جیب همان دشمنی ریخت که مردم را ازش می ترسانید.

و بعد همین خامنه ای خیز برداشت برای ساخت بمب اتم برای ترساندن همان کسانی که به او تجهیزات هسته ای می فروختند. سرآخر که خوب پولهای جیب مردم را به باد داد، به زانویش در آوردند و به قلب رآکتور اتمی اش بتن تتپاندند و یک به یکِ بساط شیعی و برون مرزی اش را در نیجریه و یمن و بحرین و سوریه و لبنان و فلسطین، به سمت هیچ و پوچ سوق دادند. اکنون ماییم و بدهکاری ای بزرگ. ماییم و سرشکستگی و تحقیر، و قامتی که هیچ از اعتبار با او نیست. علی جان، مرگ من بگو این سیدعلی خامنه ای، تمثیل درستی از شیعه ی مرتضی علی است؟ یک چند تایی از شیعیان راستین ات را اسم می بری برای ما؟ مثلاً به گمان تو، خداوکیلی آیا جنتی و خاتمی و علم الهدی و روح الله حسینیان که در هر نماز و در هر سخن دیگران را به تقوای الهی دعوت می کنند، و خودشان با بد دهنی ها و آدمکشی هایشان، به هیکل همان تقوا شیشکی می بندند، شیعه ی راستین تواند؟ اگر بله، من از تو نا امیدم یا علی. و اگر نه، ایکاش یک اشارتی یک کنایه ای یک پیشگویی ای یک توپی و تشری بکار می بردی برای گشایش قفسی که به اسم حکومت شیعی، مردم را به اسیری گرفته و از جیب شان ارتزاق می کند مدام.

چهار: یکی از سخنان شکوهمند و فراوان تکرار شده ات – حتی در بستر شهادت به صعصة بن صوحان – این بود که به همگان می فرمودی: سَلونی قبلَ ان تَفقِدونی. یعنی: پیش از آن که من در میان شما نباشم پرسش های خود را از من بپرسید. حتی بارها به مردم گفتی: من به راه های آسمان از راه های زمین آشناترم. این ادعای بزرگی است. شاید در میان همه ی مردمان جهان، تو نخست فردی باشی که بیرقِ چنین ادعایی را بالا گرفته. این فردی که می گوید من به راههای آسمان واقف تر از زمینم، دراصل دارد می گوید: من علاوه بر این که کل مجهولات زمین را می دانم، به مجهولات آسمان آگاهیِ بیشتری دارم. حالا منِ نوری زاد که جز صداقت از شما سراغ ندارم، می پرسم: علی جان، در درازنای عمرِ شصت و سه ساله ات، بارها به چشم خود دیدی که مردم اطرافت به بیماری های ناشناخته ای مثل طاعون و آبله و بیماری های پوستی وگوارشی و فشار خون مبتلا شدند و مثل برگ خزان روی زمین ریختند و تو یک بار – بله یک بار- از آن راههای آسمانی ات برگی نگرفتی و رازِ درمانِ این بیماری ها را با مردمِ رو به موتِ اطرافت در میان ننهادی و اسم غرور انگیز و افتخار آمیزت را برای بشری که از بیماری های گوناگون رنج می بُرد و می بَرَد، به یادگار ننهادی.

پاسخ به چهار: علی جان، در کتاب های جور بجورشیعی و بر هزار هزار منبر و محفل شیعیانت، از کرامات و معجزات تو فراوان نوشته اند و فراوان گفته اند برای ما. مثلاً، وقتی خود پیامبر، به تأکید آیات قرآن سواد خواندن و نوشتن نداشته، تو کجا با سواد شدی؟ و چگونه توانستی آن همه فصاحت را به استخدام در آوری؟ تو، هم در سخن و هم در نوشتن، کم نظیر می نمایی. خب، این باید یکجور معجزه باشد. یعنی سواد و فصاحت، از یک جایی که در دسترس همگان نیست، برای تو بطور اختصاصی سفارش شده و آمده و با تو همنشین شده. و از تو، تویی برآورده که بی آنکه مدرسه رفته باشی و بی آنکه خط نوشته باشی، ناگهان مسئله آموز صد مدرس شده ای. از معجزات دیگر تو، آورده اند که تو با مراجعین فارسی زبانت که از شهرهای ایران نزد تو می آمده اند، به فارسی سخن می گفته ای. که یعنی بی آنکه در این سرزمین ها بوده باشی و با زبانشان آشنایی داشته باشی، به زبانشان مسلط بوده ای. و یا در یک سخنرانی رسمی، آینده ی مروان ابن حکم را کف دستش گذارده ای و به مردم گفته ای: ای مردم، آگاه باشید که از اولاد مروان فلان و فلان به دنیا می آیند و به مردم ضررهای بسیار می رسانند. و باز گفته ای: خود مروان را حکومتی است بسیار کوتاه. بقدر سگی که با زبان، بینی اش را بلیسد. و گفته ای: اوست پدر چهار فرمانروا. و مردم به زودی روزهای سرخی را از مروان و پسرانش خواهند دید. و عجبا که هم مروان به کوتاهی خلافت یافت و هم پسرانش فرمانروایی یافتند و بسیار نیز جفا کردند با مردم. اینها و صدها از این قبیل یا درست اند و درست به ما رسیده اند و تو چنین معجزات و کرامت هایی داشته ای یا نداشته ای. اگر داشته ای، پس چه می شد یک فرمول ریاضی هم از خودت برای ما به یادگار می گذاردی. یا با اعتنا به همان کرامات و علم الهی، دست بر پیشانی بیماری می نهادی که پیش چشم تو پرپر می زند از تب تند. و شفایش می بخشودی. چطور است هزار هزار نفر درسال برای گرفتن شفا و رفع گرفتاری و پولدار شدن و کار گیر آوردن، خود را به ضریح فلزی امام رضا می رسانند، اما تو نمی توانستی به بیماران نیازمند اطرافت مدد برسانی؟ بیمارانی که به چشمان تو زل می زدند و از تو و علم الهی ات التماس می کردند برای شفا. و یا نه، همه ی این کرامات و معجزات درست نیست. و اینها، نسبت های ناروایی است که شیعیان بی پروا با بلندای انسانی تو آمیخته اند. که البته این دومی نمی تواند درست باشد. چرا که بعضی ازکرامات و معجزات تو در نهج البلاغه آمده و این کتاب، یکی از ریشه دارترین و موثق ترین کتاب های شیعه است. مثل داستانی که ازخودت نقل شده در نهج البلاغه. تو کودک یا نوجوان بودی. کفار قریش از پیامبر معجزه خواستند. که اگر راست می گویی که پیامبری، به این درخت بگو از جا کنده شود و نزد تو بیاید. و تو بچشم خود دیدی آن معجزه را که درخت جلو آمد و شاخه های لرزانش را بر شانه های تو و پیامبر گذارد.

خب، این داستان ها، اکنون نیز دامن گیر مردم بی نوای ماست. داستان دیده شدن جمال خمینی در ماه. و یا معجزه ی تولد سیدعلی خامنه ای با نعره ی یاعلی. که هیچگاه از طرف بیت رهبری تکذیب نیز نشد. ویا فراوانیِ امدادهای غیبی در سالهای جنگ. و شفا دادنِ فلان امامزاده بیماران را. و یا این که خود روحانیانِ حاکم، در و پنجره و ضریح های مطلایی را که با پولِ بی خردی مردم ساخته شده شهر به شهر می گردانند تا مردم سر و دست بشکنند برای لمس چوب و طلا و نقره ای که هنوز در فلان مکان و فلان مزار در نجف و کربلا و کاظمین و سوریه نصب نشده که متبرک شده باشد مثلاً. ویا مگر نه این که سفرهای پرهزینه ی زیارتی مردم به مشهد و کربلا و نجف و کاظمین و سامراء و سوریه و عربستان در امتداد همین خرافه های مذهبی اند؟ شما که خودت خانه و زندگی و خوراک ساده ای داشتی، چرا پیش بینی نکردی جماعت ایرانی را با این گنبد و بارگاه های خرافی که بر مزار تو و فرزندانت ساخته اند و مرتب نیز بر شمار امامزاده ها می افزایند نو به نو. و مگر نه این که از رواج این خرافه ها روحانیان سود می برند حتماً؟

کشور ما علی جان، گرفتار خرافه های تو در تو و جور بجور است. جوری که سید علی و حوزه های علمیه، هزینه می کنند برای “درخرافه ماندنِ مردم”. بی اجازه ی مردم، رقم های درشتی از پول مردم را از جیب شان برمی دارند برای رواج همین خرافه ها مدام و روز به روز. چه با برگزاری همایش ها و نشست ها و چه با انتشار کتاب ها و جزوه ها و چه با ساخت بناهای بی دلیل و گزاف. مثلاً ساخت مقبره ی اشرافی و شکوهمند و بسیار پرطمطراق برای خمینی، فورانِ هزینه ی بسیار برای تثبیت یک خرافه ی آشکار است. سیدعلی اگر ذره ای دل داشت و همان دلِ ذره ای اش برای ترمیم بی خردی مردم می تپید، راه بر رواج خرافه می بست و همان راه را برای گسترش خردمندی می گشود. اما بقای سیدعلی در تحکیم مبانی پای در هوای همین خرافه هاست. وگرنه اگر پول های هنگفتی را که در این سال های رهبری اش برای شیعه گستری خرج کرده و آن همه پول مردم را سوزانده و دود کرده و نتیجه ای نیز نگرفته جز خسارت، برای همدلیِ مردم خرج می کرد، برای ادب مندی مردم، برای تآمین آب، برای محیط زیست، برای ایران دوستی، و برای اعتبار جهانی ایرانیان، حتما نتیجه می گرفت حتما. علی جان، یک چند تایی از شیعه های نابت را اسم می بری برای ما؟ مثلا آقای ناصر مکارم شیرازی شیعه ی ناب شماست؟

پنج: علی جان، تو که می توانستی همه ی مجهولات زمینی و آسمانی را وا بشکافی، زحمت می کشیدی دست دو تا فرمول ریاضی و دوتا کشف و اختراع را می گرفتی و در دست طرفدارانت می گذاردی تا با غرور به مردمان همه ی عصرها بگویند: بفرمایید، این ها تنها چند اشاره ی مختصر از امام و بزرگ ماست. چرا باید فیثاغورث چند قرن پیش از تو به چند فرمول ریاضی دست یابد و تو نه؟ چرا بیماری و مرگ و میر مردم را دیدی و بی اعتنا از کنار درمان بیماری ها – که بلد بودی – رد شدی؟ چرا ترجیح دادی به مقولاتی بپردازی که انتهایش به کدورت می انجامد. حیفِ شُکوهِ بیست و پنج سال سکوتت نبود که ادامه اش ندادی؟ تو در جنگهای عصر پیامبر خیلی ها را با شمشیر ذوالفقارت از پای درآورده بودی و هر خانه از همسایگانت را به عزا نشانده بودی. اگر هرطایفه این خون ها را فراموش کند، عرب جماعت فراموش نمی کند. خلاصه این که خیلی ها به رهبری تو راضی نبودند. می نشستی در خانه و از دانش زمینی و آسمانی ات، نوعِ بشر را کامیاب می کردی. از پزشکی گرفته تا فلسفه تا حکمت تا مهندسی تا علوم اجتماعی و تربیتی و انسانی، مجهولاتِ تمام نشدنیِ هستی را یکی یکی می شکافتی و چون گنجی برای همه ی ابناء بشر به یادگار می نهادی. کسی هم با تو کاری نداشت. تو مشاور خوبی بودی برای خلفاء. گمشده ی بشر برادرکشی و همنوع کشی برای ماندن بر سرِ قدرت نبود. که این کشتن ها برای قدرت، همیشه بود و همیشه خواهد بود. گمشده ی بشر را تو نیک می دانستی. چرا بدانسوی نرفتی علی جان؟ چرا بیست و پنج سال سکوتت را ادامه ندادی وپایانی ترین سالهای عمرت را آشفتی؟

پاسخ به پنج: علی جان، من اگر نقدت می کنم، این به معنای این است که دوستت دارم. وگرنه رهایت می کردم و بی اعتنا از کنار کارهای کرده و ناکرده ات می گذشتم. کسی که نقد می کند، خودش را در معرض ترشرویی ها و تلخ گویی ها و پرخاش دیگران قرار می دهد تا درستی ها و زیبایی ها افزون تر شوند. من اگر تو را نقد می کنم، همه ی پرخاش ها و تهمت ها را بجان می خرم تا به همگان بگویم: علی ای که من می شناسم و دوستش می دارم آنقدر وسیع نگر و صبور و متین و اقیانوس گون است که نه تنها از نقدهای تند من بر نمی آشوبد بل تقدیر نیز می کند. کسانی که از نقد شدن می هراسند، حتماً مشکل و نقص دارند. و من تو را نقد می کنم صرفاً به این خاطر که بتوانم دیگرانی را نقد کنم که در پسِ دژِ اسم و رسم تو پناه گرفته اند.

من به علی می گویم: تو با آن همه علم الهی چرا دست دو تا فرمول و کشف و اختراع را نگرفتی و برای ما به یادگار نگذاشتی تا ما به غرور سر برآوریم و به مردم جهان فخر بفروشیم؟ علی در جواب من می گوید: محمد نوری زاد، شیعه ی من، آن دوره با هر بد و خوبش گذشت و رفت، برو و از سیدعلی خامنه ای بپرس که چرا فضا را برای نخبگان ایران آنچنان کور کرده که بسیاری جلای وطن کرده اند؟ به سیدعلی خامنه ای می گویم: آقا جان، شما که بنا به ادعای خودتان دست بر ذخایر عظیم تشیع دارید و پشتتان به کوهی از دانش ها و برتری های شیعی گرم است مثلاً، پس چرا کاری نکردید که دراین سالهای پس از انقلاب نام ایران و ایرانی با غرور بیامیزد؟ چرا عمده ی کارهای شما به سمت عصبیت و تندی و بی خردی و دروغ و فریب خیز برداشت و با همین شیب نیز کارتان تا بدینجا رسیده که با پول مردم ایران، کشورهای همسایه و کشورهای دورتر را به خاک می نشانید؟

آقای خامنه ای، بگو ببینم شما چرا همین انرژی ها و سرمایه های مردمی را به سمت بهم پیوستگی ملت ایران سوق نداده اید و نمی دهید؟ چرا نرفتید به این سمت که از کوچه پس کوچه های ایران، نوری از لبخند و شادمانی و ثروت و ادب و نیک اندیشی و خردمندی و اختراع و کشف و تولید به دنیا ساطع شود؟ که اگر این می کردی، ما امروزه در جهان به مردمی فهیم و دوست داشتنی شهره شده بودیم. آقای خامنه ای، این جنگ هایی که در یمن و عراق و سوریه دست به دست می کنی، کار اوباشان و ناجوانمردان و خون ریزان است. تاریخ، آرشیو پت و پهنی از جنگ ها و کشت و کشتارهای همینجوری با خود دارد. آنچه که ندارد، خیرخواهی برای بشر است. شما که خود را شیعه ی علی می دانی، چرا بجای جنگ، به سمت روفتنِ فقر، و به سمتِ آراستنِ چهره یِ ظاهری و باطنی ایران و ایرانیان متمایل نشدی؟ و به همان راهی رفتی که قلچماقان و گردنکشان و جنگ طلبان رفتند؟

شش: چرا پایانی ترین سالهای عمرت را به خون آمیختی؟ و راه را برای خونریزی های طرفداران و مخالفانت گشودی؟ کاش به جای بیرون کشیدن ذوالفقار از نیام، قلم سحرانگیزت را بر می داشتی و می نوشتی: هردینی که با خون ریختن بخواهد حقانیت خود را به دیگران نشان بدهد، و با خون ریختن بخواهد بخود بقا بدهد، و با خون ریختن بخواهد بر جمعیت هوادارانش بیفزاید، دین نیست. بل مالیخولیایی درهم پیچ است برای زخمی کردن و خراشیدن و سوهان کشیدن به روح بشر. البته ناجوانمردی است اگر از حکمت های نورانیت نگویم و دریک مثال از بلندای انسانی و شعوری و تربیتیِ نامه ات به مالک اشتر یاد نکنم که در نوع خود کم نظیر است. با این همه اما دوست داشتم تو را رفیقِ همه ی مردمانِ همه ی عصرها می دیدم. و نه با جمعیت معدودی که تو را و راه ِ تو را قبول دارند و در همه ی این هزار و اندی سال به پهن کردنِ زیراندازِ تفرقه و نفرت وجنگ و خونریزی مشغول بوده اند و هیچ هنری نیز نداشته اند. این آقای خمینیِ ما به تآسی از تو، پایانی ترین سالهای عمرش را به خون آغشت. جوری که از همان ابتدایِ برآمدن، خونریزی را شروع کرد تا ماههای پایانیِ عمرش. وی در چهار خط نوشته، شیخ های شیعه را به ریختن خون چندین هزار نفر فرمان گفت. و شیخ ها و سادات شیعه، چه حریصانه خون ریختند در این سالهای شیعی. چه بر بام مدرسه ی رفاه و کشتارهای خلخالی، و چه در جنگی هشت ساله و ابلهانه، و چه بعدها با همان چهارخط نوشته ی معروف! اینها همه اش به تآسی از تو بوده و هست علی جان. کاش به سراغِ واشکافیِ همان راههای زمینی و آسمانی می رفتی و با شکافتن فرقِ سرِمخالفان کاری نداشتی.

پاسخ به شش: علی جان، ما شیعیان تو، قرن هاست که با تشیعی بقچه پیچ زیست کرده ایم. جوری که همه ی شیعیان به مصرفِ مأکولات این بقچه اعتیاد پیدا کرده اند. در این بقچه چه هست مگر؟ نیندیشیدن، مصرف اندیشه ی علما، و نیازی به اندیشیدن نداشتن، چرا که علمای شیعه بجای همه اندیشیده اند پیشاپیش و نیز می اندیشند بجای دیگران همچنان. بله ما به مصرفِ هرچه که در این بقچه هست، اعتیاد پیدا کرده ایم. در این بقچه، از قبل همه چیز گفته شده. این که شیعه، نابِ حق است و دیگران بر باطل. از این بقچه، رو که بر می گردانیم می بینیم ای عجب، چه دنیای وسیعی از اندیشه در اطراف ماست و ما چه حریصانه تنها به مصرف محتویات آن بقچه معتاد شده بودیم. خود پیغمبر مگر نگفت: علم را بجویید حتی در چین؟ این یعنی چه؟ یعنی عمر خود را در مصرف محتویات این بقچه هدر ندهید. اگر قرار بود تنها و تنها تشیع حق باشد و بقیه بر باطل، نیازی به این همه آفرینشگری خدا نبود. سر فرو بردن به یک اندیشه با این ادعا که این اندیشه اعوجاج ناپذیر است الی الابد، توهین به خود خداست با این همه تنوعی که در آفرینش و بویژه با پیچیدگی های بشر دارد.

ما شیعیان با بیماریِ تعصب، به همزیستی رسیده ایم. بیماریم اما سلامت را تنها در خود و با خود می دانیم و بس. این تعصبِ به تو علی جان، باعث شده که ما دنیا را سیاه و سفید ببینیم. و خود را از تماشای دیگر رنگها محروم کنیم و لذتی نیز نبریم. معتقدیم: چون ناف ما را با اسم علی بریده اند، و چون ما با علی دست بیعت داده ایم، پس ذره ای از حمایت علی دست بر نمی داریم. ما شیعیان را جوری تربیت کرده اند که انگار علی محتاج این تعصب است و به غیرت مندی شیعیان نیاز دارد. قرن های قرن، علمای شیعه زحمت کشیدند و این تعصب را ذره ذره در جان ما شیعیان جاسازی کردند تا خود مرتب از برکاتش بهره ببرند. این تعصب، گنج بود برای علما. میلیون ها ایرانی، خطاهای دهشتناک خمینی را بچشم می دیدند اما نه که مسخ وی شده بودند و در تعصبی کور غسل داده شده بودند، آن خطاهای فاحش خمینی را به این که صحیح است و صحیح است و خدایی است و با غیب مرتبط است، تعبیر می کردند.

امروز نیز اطرافیان خامنه ای در همین تعصب کور مستغرق اند. گمان شان بر این نمی رود که وی اشتباه می کند و فاجعه می آفریند. متعصبینِ خامنه ای، آنقدر در تعصبِ کورِ خود صادق اند، که: جان فدای خطاها و فاجعه های خامنه ای می کنند. ما شیعیان – علی جان – جوری تربیت شده ایم که به جای این که “طالب” حق باشیم، خود را “مالک” حق می دانیم. و این، فاجعه ای است که می دانم هرگز تو بدان راضی نیستی. شیعه ای که خود را مالک حق بداند، دلیلی برای نوزایی اندیشه اش نمی بیند. او رودی است که به دریا رسیده و در آن گم شده. و حال آنکه طالب حق، مرتب در حرکت است و تکاپو.

علمای شیعه علی جان، آنچنان از تو و از فرزندان تو برای ما قالب سازی کرده اند و این قالب را با سیم خاردارها و میخ های تیز محدود کرده اند که ما از هراس آن میخ ها و سیم خاردارها سر بجانبی دیگر بر نمی گردانیم. صمیمی تر بگویم علی؟ بگویم راز این تعصب درچیست؟ پیامبر و تو آمدید و راهی نشان دادید و رفتید. مثل دیگران. اما جماعتی زیرک، دیدند این راه، گنج و معدنی است تمام نشدنی که می شود به اعماقش نقب زد و جواهراتش را بیرون کشید و بی مزاحمت و کار و تلاش از برکات آن بهره مند شد. به نگاهبانانی جانفدا نیازشان بود که در اطراف مراقب باشند تا مبادا یکی بیاید و دست به این گنج و دارایی ببرد. این شد که علما، تعصب را به استخدام آوردند. کام بشر البته با تعصب آشنایی داشت از پیش.

خمینی و خامنه ای از این تعصب چه بهره ها که نبردند. شاید همه ی تاریخ را اگر بگردیم، پادشاهی و امیری و حاکمی و قلندری پیدا نکنیم که در هشتاد سالگی به فتح کشوری توفیق یافته باشد و ده سال پایانی عمرش را در جنگ و اعدام و کشتن مخالفین و تاراندن نخبگان سپری کرده باشد. خمینی در این خصوص تک و نمونه است. اما همه اش به اسم تو یا علی. من فریادهای تو را می شنوم که می گویی: کارهای خمینی و خامنه ای به من مربوط نیست، اما عزیزم، کسی به فریاد تو گوش نمی سپرد. تو برای خمینی و خامنه ای همان معدن و گنجی، و ما شیعیان، همان نگاهبانان متعصب و جانفدا.

هفت: کاش در سالهای رهبری ات، ریشه ی برده داری را – حتی در همان کوفه ی کوفتی – بر می کندی. و زنان و دختران را از حملِ بارِ تحقیر و بی هویتی می رهاندی. تجسم کن اگر این می کردی، ما امروز چه سرفراز بودیم و با گردنی افراخته به مردمان جهان می گفتیم: ببینید، امام ما در هزار و اندی سال پیش بر برده داری خط کشید و نابکاران بهمین خاطر زدند و کشتندش! منظور من این است که اگر شهادت تو به خاطر لغو برده داری بود، کل دنیا خواهان تو بود امروز. و یعنی این که: گمشده ی بشر این نبود که دینی تازه بیاید و برای ابناء بشر خط کشی کند که: از این زاویه به هستی بنگرید وگرنه کافرید و خونتان حلال. گمشده ی بشر، انسانیت بود و هست. گمشده ی بشر احترام بود. احترام به نوع بشر. با هر مرام و مسلک.

پاسخ به هفت: داستان برده داری، لکه ی ننگی است برای بشر تا قیام قیامت. و اسلام، این فرصت تاریخی را – که می توانست این لکه ی ننگ را از جمال بشر بروبد – از دست داد. همراهی اسلام با برده داری و حرص سرداران اسلام برای غارتگری و برده گیری و کامجویی از زنان و دختران اسیر، مثل یک لکه ی ننگ تا ابد باقی است و پاک شدنی نیز نیست. این روزها در بوق می کنند که کوروش یکی از پیامبران توحیدی است و اسمش در قرآن ذوالقرنین است و پیامبر اسلام از نوادگانِ کورش است. این یک دروغ بزرگ است برای مصادره ی یک اسم بزرگ. چرا؟ چون نمی شود یک پیغمبر در گذشته های دور برده داری را لغو کرده باشد، و پیغمبر بعدی همان برده داریِ لغو شده را به معرکه آورد. علی جان، من معتقدم اگر اسلام هیچ دستاوردی نداشت الا لغو برده داری، و اگر از تو در مقام امام نخست شیعیان، هیچ به یادگار نمی ماند الا لغو برده داری، امروز، هم اسلام و هم تو، خواستنی تر می نمودید. نه آیا؟

درقرآن، بر نیکی به پدر و مادر تأکید شده فراوان. برده داری را که پیش چشم می آوریم، معلوم می شود مراد قرآن از نیکی به پدر و مادر، پدران و مادران مسلمان است. وگرنه علی جان، میلیون ها پدر و مادری که در سرزمین های بی خبری می زیسته اند و ناگهان با شمشیر سربازان اسلام روبرو می شدند، عاطفه داشتند و انسان بودند و آرزوها داشتند. سربازان اسلام، پدر جوان را می کشتند و با مادرجوان درست درکنار جنازه ی شویش و در کنار نوزادی که می گریست، می آمیختند قربة الی الله. برده داری نه که یک سمتش انسان است و سمت دیگرش قیمتِ پولیِ همان انسان، یک معادله ی مطلقاً غیر انسانی و ضد بشری است و مطلقاً نیز با روح یکتا پرستی مغایر است. مگر می شود دختر و بانویی بی خبر را که در جایی دیگر برای خود زندگی و آمد و شدی و عواطفی دارند، به زور برگیری و همانجا و در طول راه بارها به آنان تجاوز بکنی و در بازار بفروشی اشان و باز از نیکی به پدر و مادر بگویی همچنان؟ اینها با هم قابل جمع نیستند علی جان.

ما این روزها در جهانی زیست می کنیم که برده داری را زشت می شمارد. پرسش من از تو ای علی این است: شما چرا این زشتیِ برده داری را که بشر امروز بدان راه یافته، در نیافتید؟ شاید بگویی نمی شد با دارایی مردم در افتاد و ناگهان با یک بخش نامه برده داری را لغو کرد. و یا شاید بگویی: سیر گام به گام لغو برده داری باید مسیر تکاملش را می پیمود. که بردگان، اموال مردم محسوب می شدند و لغو برده داری به مثابه هیچ کردنِ مال مردم بود و شورش می شد و اسلام در این شورش شکست می خورد. می گویم: اگر این دلیل را برای برده داران جاهل بپذیریم، خود شما چرا برده داشتید؟ خود شما چرا با زنان اسیر می آمیختید؟ یک بانوی جوان را از دل زندگی اش، از کنار شوی و پدر و مادر کشته شده اش بضرب و زور بیرون می کشیدند و بعد از کلی تجاوز به وی، به بازار بردگان شهرهای اسلامی می بردند. شما چرا این فاجعه ی انسانی را تحمل می کردید؟ اگر دیگران را به علم الهی و راههای آسمان راهی نبود، شما را که بود! شما چرا برده ای را نمی خریدید و تحت الحفظ به موطنش باز نمی فرستادید تا مختصری از خراش روحی اش ترمیم شود؟ علی جان، در اینجا پای انسان در میان است نه مال. انسان. انسان. انسان.

معروف است که در جنگ خیبر، شما مسلمانان، بسیاری از یهودیان را کشتید. بویژه بزرگانشان را. پیامبر، از میان زنان و دختران اسیر یهودی، بانوی جوانی به اسم صفیه را که هم شویش در این جنگ کشته شده بود و هم پدرش و هم خویشانش، برای خود برداشت و در همان راه مدینه با وی آمیخت.
شما امام و پیشوا هستید. نمی شود عقل بشرِ امروز – نه در اختراع و اکتشاف – بل در امور انسانی، بیش از شما باشد. امور انسانی، نیازی به اختراع و ابزار نداشت. دم دست شما بود. مثل پاکدستی و ادب و احترام به دیگران و رعایت حقوق دیگران. برده داری تجارت نبود. یک فاجعه ی انسانی بود. من در تعجبم علی جان شما چرا با این مقوله ی انسانی در نیفتادی و حساب خودت را از مردم جاهلِ برده گیر و برده دار و برده فروش جدا نکردی!؟

ما امروز نیز البته با برده داری مدرن در ایران درگیریم. خامنه ای سال های سال است که یک ملت را به وادی بردگی و اسیری در انداخته. برده به کسی می گویند که اختیاری از خود ندارد. ما ایرانیان اختیاری از خود نداریم. خامنه ای بجای ما می پسندد و انتخاب می کند و بجای ما تصمیم می گیرد و خود از جیب ما پول بر می دارد و بی اجازه ی ما به دیگران می بخشد. برده ها آزاد نیستند. ما ایرانیان نیز آزادی نداریم. اگر با چشم الهی ات در یکجای ایران آزادی می بینی نشان ما بده. زبان برده بسته است. زبان ما ایرانیان نیز بسته است. ما را به لکنت انداخته اند علی جان. تو در نامه ات به مالک اشتر، وی را پرهیز دادی از این که مبادا زبان مردم در بیان حق شان به لکنت افتد. بر سر بردگان زور بوده است و شمشیر. بر سر ما ایرانیان، سرداران سیری ناپذیر و فربه ی سپاه ایستاده اند با مسلسل ها و کلت ها و نارنجک هایشان. آینده ی برده معلوم نیست. آینده ی ما نیز معلوم نیست به خدا. برده را در ثروت های سرزمینی که در آن بسر می برد هیچ سهمی نیست. سرزمین ما را خامنه ای برداشته برای خودش. ما را در این سرزمین سهمی نیست هیچ. برده را اگر فرصتی افتد می گریزد. عده ای از مردم ما که ناچارِ زندگی در ایران اند، اگر توانستند از دروازه های رسمی و اگر نتوانستند از کوره راهها گریختند و رفتند و بازهم می گریزند. در نظام قضایی مسلمانان، هیچ حقی از بردگان به رسمیت شناخته نمی شود. مثل نظام قضایی خامنه ای که قاتلانی چون خلخالی و لاجوردی و جلال الدین فارسی و شیخ مصطفی پور محمدی وشیخ علی فلاحیان و شیخ روح الله حسینیان و سید ابراهیم رییسیانِ آستانقدسِ رضوی به راحتیِ آب خوردن آدم می کشند و بردگان کشته شده را هیچ حقی در این میان نیست. علی جان، این شیوخ و شخصیت هایی را که بر شمردم، از شیعیان خاص توآند؟ اگر بله، که هم برای تو و هم برای خودم متأسفم. اگر نه، بدان و آگاه باش که تشیع تو چیز دیگری بوده و این تشیعی که در ایران دست بدست می شود چیز دیگر. گرفتاری ما بردگان، در همین است.

هشت: علی جان، در زمان حیات و رهبری ات، و بعدها در هیچ کجای جهان، اندیشه ی تو نتوانست در یک گوشه ی کوچک از این دنیای بزرگ، یک جامعه ی کوچکِ خوشبخت بیادگار گذارد. این سخن من، سخنِ سترگی است. این که: چرا علی دوستیِ شیعیان نتوانسته تنها صد نفر را در گستره ی زمینی به این بزرگی خوشبخت کند؟ علتش را بگویم؟ علتش تنها و تنها در این است که اندیشه ی تو مزاحم اندیشه و زندگی دیگران است و می گوید: من و فقط منِ شیعه ام که درست می اندیشم و درست می بینم. مابقیِ مردمان یا همه در غفلت اند یا در کفر محض که باید در این جهان روفته شوند و در آن جهان چشم براه جهنم و گرزهای آتشینش بمانند. خلاصه این که علی جان، ایکاش از زاویه ای وسیع به بشر و طبعِ تنوع طلبش می نگریستی و می گفتی: ای مردم، به هرچه باور دارید، گوارای وجودتان. مهم اما از این به بعد است. که درستکار و خیرخواه و با ادب و خردگرا و نوعدوست باشید و از ظلم به دیگران درهر نوعش پرهیز کنید. بله علی جان، گمشده ی بشر این بود اما نمی دانم شما چرا دست به آسمان نبردی و همین را برای بشر هدیه نیاوردی!

پاسخ به هشت: مردم دنیا، بدترین شکل و ریخت شیعه را در همین ایرانِ امروز، با رهبری شیعیان صاحب نامی چون خمینی و خامنه ای شاهدند. تشیعِ خمینی یک تشیع نا آگاه و بی اعتنا به دستاوردهای انسانیِ بشر بود و با سر به سمت دیوارِ سنگی کوفت و آخرش آن شد که از ایران و ایرانی هیبتی مخوف برافراخت و ما را به انزوا برد. تشیع خامنه ای اما آرام و قرار ندارد و اتفاقاً به فعالیت های برون مرزی بسیار مشتاق است. گرچه از داخل و رواج خرافه و خفه کردن هر صدای مخالف در داخل غافل نیست، اما گرایش محوری اش به بیرون از مرزها خیز برداشته. علی جان، شیعه ی خامنه ای، مزاحمِ آرامش کشورهای اطراف و همجوار است. شیعه ی خامنه ای همینجوری بخود حق می دهد که پای در کشورهای دیگر بگذارد و بزند و بکشد و نابود و ویران بکند. یکی را مثل سید حسن نصرالله تحویل بگیرد و میلیاردها پول مردم را به پایش بریزد. و یکی را مثل بشار اسد تا نابودی کامل کشورش همراهی کند. ما مردم ایران که در داخل کشور اسیریم، نمی توانیم به درستی به این ریختِ ایرانی که خامنه ای و سردارانش برساخته اند، بنگریم و قضاوتش کنیم. آنانی که از ویرانه های سوریه، و از میان کشته های عراق، و از خرابه های یمن، و از حصار فلسطین به ما می نگرند، به ریخت واقعیِ این تشیعِ ناب بهتر می نگرند.

علی جان، اندیشه ای که از تشیع برکشیده شده، یک اندیشه ی عبوس است و ترش روی. در زیارت عاشورا، شیعیانِ تو می نشینند و زار و ضجه می زنند و به بزرگان اسلام لعنت می کنند. این شاید نخستین انحراف بزرگ در پیروی از تو بوده در نظام هردمبیل شیعه. تو که بخاطر گل روی اسلام و مسلمین بیست و پنج سال سکوت می کنی و در همان بیست و پنج سال سکوت به خلفا مشاوره می دهی و از آنان دختر می گیری و به آنان دختر می دهی و بعدها اسم خلفا را بر فرزندان خود می نهی و فرزندانت نیز در این اسم گذاری ها از خود تو تبعیت می کنند، و امام کاظم اسم عایشه همسر پیامبر را – که شیعیان متعصب بسیار فحشش می دهند – بر فرزندش می نهد، و یا حتی معروف و مستند است که امام صادق از نوادگان ابوبکر است، پس چرا شیعیان تو از خود تو جلو افتاده اند در کینه توزی؟ شیعیان و همان علمای گنج روبِ سر فرو برده به گنج، به این ها کاری ندارند. نان آنان در عصبیت است. و نه در صلح و همراهی. من در عجبم یا علی که چرا یکی ازعلمای شیعه به شیعیانِ متعصب نگفت ای مردم، ناسزا گفتن به ابوبکر و عمر و عثمان و عایشه، توهین به فهم پیامبر است که عمری با اینان زیسته و ذات اینان را در نیافته و شما شیعیانِ قرن ها بعد دریافته اید ذاتِ این آدم های ناجور را؟

از تو می پرسم علی جان، خامنه ای چرا پول این مردم را در جهت همدلی صرف نکرده است و نمی کند؟ چرا به سمتی که گاندی رفت و ملتی هزار تکه را بهم پیوست، نرفته است و نمی رود؟ چرا مثل تو خودش را با بقیه ی مردم یکی نمی داند و هزار فرسنگ از آنان فاصله گرفته؟ تنها به این دلیل که در شیعه یِ به ما رسیده، آنچه که بیش از همه ی خردمندی ها و نیک نگری ها و خیرخواهی ها ذخیره شده، تعصب است و تندی و پرخاش و ناسزا. و خامنه ای، و پیش ترش خمینی، درست به همان راهی درافتادند که از تشیعِ تاریخی برگرفته بودند.

شاید بگویی مرا در این میان قصوری نیست. و بگویی: کشتار یمن و سوریه و ویرانی عراق را و تن فروشی دختران ایرانی را و بیکاری و بدکاری خودتان را به پای من نگذارید. من می گویم: علی جان، شیعیان تو به تو می نگریسته اند در طول تاریخ، و معتقد به راهی اند که تو رفته ای. منتها همین شیعیان، به کارهای شایسته و پسندیده و روح بزرگ و مردمی تو کاری نداشته اند و مستقیم با هدایت علما رفته اند سراغ تعصب. و آنچنان این تعصب را با تشیع و راه تو آمیخته اند که بیش از فکر تو، به زور بازو و ذوالفقار و خیبرشکنی ات دل بسته اند. گاه من به این فکر می کنم که چرا شیعیان در این جزم اندیشی ثابت قدم مانده اند و قرن ها گذشته اما رشدی در آنان رخ نداده. پاسخی که پیدا می کنم این است: در اسلام، و درتشیع، شنیدن حرف مخالف، تحمل عقیده ی مخالف، و احترام به عقاید دیگران وجود ندارد. و یا حتی اگر باوری تحمل می شود، با منت و تحقیر و جزیه و مالیات همراه است.

این اشارات ناب و انسانی و درست و همه زمانیِ قرآن که می فرماید: دین شما برای شما و دین ما برای ما، و: در پذیرش دین اجباری نیست، و: بشارت بده به کسانی که سخن را می شنوند و بهترینش را بر می گزینند، هرگز نه در سخن و نه در رویه ی علمای اسلامی بها پیدا کرد، و نه در مرام سرداران و سربازان گرسنه و عطش زده و شهوت رانی که اسلام را بر تیزی شمشیرشان نهاده بودند.

نه: ما شیعیان با اطلاق “معصومیت” به شما عزیزان، اساساً به مقام انسانیِ شما توهین می کنیم. یعنی چه که شمایان از هر خطایی مبرّایید؟ وقتی قرآن به پیامبر می گوید: تو، بشری هستی مثل بقیه ی مردم، قائل شدنِ معصومیت، هر خیر و خوبیِ برآمده از توانِ شخصیِ شما و فرزندانِ شما را از شما می تاراند. بعنوان مثال من یکی از خطاهای خفیف علی خلیفه ی مسلمین را برمی شمرم تا بدانی نیک تر نیز می شد با رفع محرومیت از فقرا و مستمندان عمل کرد. آنچه که معروفست این است که تو شبانه کیسه ی آذوقه را بدوش می کشیدی و خانه ی فقرا را دق الباب می کردی و خوردنی هایشان را پشت در می نهادی و بی آنکه شناخته شوی به درِ خانه ای دیگر می رفتی. خب، این رفتار تو بسیار به دلِ ما نشسته و غرور و تکبرِ بسیاری از ما را خمیر کرده. پرسش اما این که: تو در یک شب، به خانه ی چند فقیر و مستمند سرمی زدی؟ به سه خانه؟ ده خانه؟ بیش از این که نبوده؟ اما اگر می آمدی و برای هر خانواده ی مستمند پرونده ای تشکیل می دادی و بطور سیستماتیک، حکومت را موظف به رسیدگی به آنان می کردی، حتماً این نظم حکومتی، هم فراگیرتر عمل می کرد و هم تو را فرصت فراوان تری بود برای رسیدگی به سایر امور. به این رفتار سیستماتیک می گویند: مدیریت. مدیریت، گوهری است که همین اکنون نیز در میان مسئولان شیعه ی ما یافت می نشود که هیچ، بل نبودِ مدیریت، خود فرصتی است برای غارت اموال و تباه کردنِ حقوق مردم. که مسئولان، هم بی در و پیکر بدزدند و هم اسم بی کیاستی های خود رابگذارند: مصلحت!

پاسخ به نُه: علی جان، خودت بگو: این که ما شیعیان، شما امامان را، و پیامبر را، معصوم و عاری از خطا و گناه می دانیم، توهین به شما نیست؟ کسی که معصوم است، چه فایده ای دارد کارهای نیکش؟ شما اگر شب ها به در خانه ی محرومان رفته ای و در قضاوت جانب حق را گرفته ای و از گناهی که دیگران در آنند رو برگردانده ای و جز به حق نیندیشیده ای و برای شب نخوابی هایت زحمت کشیده ای، نه این که مگر برای تک به تکِ اینها با نفسِ سرکشت که تو را به خطا می خوانده جنگیده ای و در این جنگ درونی فرسوده ای؟ حال به من بگو همه ی اینها را خودت به تنهایی انجام داده ای یا به کمک معصومیتی که هوادار تو بوده و نگذاشته تو به خطاهای احتمالی در افتی؟ معصومیت همه ی زحمت های تو را به آب می ریزد علی جان. و هزار پرسش بی پاسخ پیش می کشد. که فلان کار علی آیا با عصمت او همراه بوده است یا با فهم خودش. و آیا فهم خودش برتر از عصمتش بوده یا عصمتش کامل کننده ی فهم او بوده.

خلاصه معصومیت یکجور پارتی بازی نچسبی است که اصلا برازنده ی تو و پیامبر و امامان نیست. من علی ای را دوست دارم که مثل خودم زمینی باشد. من با این علی، سازگارترم. معصومیت، شما را از دسترس خارج می کند. و تفسیر پذیرتان می کند. این آفت، همین اکنون با خامنه ای در آمیخته. خامنه ای همیشه منتقد دیگران است و مطلقاً خودش را خطا کار نمی داند. خسارت های خامنه ای به کشور و حتی به اسلام را نمی توان بر شمرد از شدتِ کثرت. در دل این خسارت ها، ما ناگهان به یک فاجعه ی شیعی بر می خوریم با خامنه ای. که بر گِرد خود هاله ای از عصمت کشیده و به کسی حق نمی دهد بر او عتاب کند. خودمانیم علی جان، در آن روزهایی که خمینی تازه به ایران پای نهاده بود، در تمامی کشور ایران چند نفر بودند که بتوانند پرده ی عصمت را از اطراف خمینی کنار بزنند و ذات رفتار و گفتار او را رصد کنند؟ این عصمتی که علمای شیعه برای شما قالب بسته اند، حتما و حتما برای این بوده که خودشان از معرکه ی پاسخگویی بدر بروند. کشور داری یک علم است. من اگر بر خود خنجر زده ام و پای تو را به میان آورده ام صرفاً به این خاطر بوده که به علما و مسئولین فعلی بگویم شیعه ای که شما بزک کرده اید، یک شیعه ی دیگر است مخصوص حاجت های خودتان. این شیعه ی جعلی، تمامی خواسته های شما را اجابت می کند. به شما اجازه می دهد که بی اجازه ی مردم به جیب شان دست ببرید. به شما اجازه می دهد دروغ بگویید و در جایگاه قضاوت، دوستانتان را مراعات کنید و دیگرانی را که با شما مختصر زاویه ای دارند به چارمیخ بکشید. این شیعه به شما اجازه می دهد دو پایتان را بر دو سوی کشور وا کنید و شکوفه بزنید بر محیط زیست، و ذخایر و دارایی های کشور را به اسم خود بلوکه کنید.

ده: علی جان، خود برتر بینیِ شیعیان تو باعث شده که هیچگاه موفق به همزیستی با سایر مردم نشوند. مثلاً سیدعلی ما – که بسیار فراوان از محبتِ به شما لبریز است – نمی دانم با چه انگیزه ای خودش را همینجوری “ولی امر مسلمین جهان” لقب داده. از میان مسلمین جهان که بیش از یک میلیارد نفرند، تنها ده بیست میلیون نفر سیدعلی را قبول دارند. آنهم بخاطر چیزهای ظریفی که خودت بهتر می دانی. خب، چرا باید فردی که خودش را علیِ زمانه می داند و دیگران را از طلحه و زبیرشدن و از عوام بودن پرهیز می دهد، برای رواج دروغ مسلمی چون ولیّ امرمسلمین جهان خیز برمی دارد و از جیب مردم برمی دارد و برای جا انداختنِ این دروغ هزینه می کند؟ معمولاً لقب را دیگران، متناسبِ خصلت هایی که از ما ظهور می کند، به ما می دهند. نه این که ما سرِ خود یکی از القاب ماورایی را از آسمانِ تخیل بر بگیریم و مدالش را بر سینه بنشانیم. کسی که خودش را برتر از همه، و بالاتر، خودش را ولی امر مسلمین جهان بداند، به خود حق می دهد که در هرکاری دخالت کند و همزمان خودش را در متنِ آغوشِ خدا بداند. گرفتاریِ ما شیعیان همین است. که خود را به خاطر محبتی که به اهل بیت داریم برتر از همه و حتماً بهشتی می دانیم و دیگرانی را که در شب های قدر قرآن سر نمی گیرند و آداب زیارت نمی دانند و مکه را با شعاع کربلا طواف نمی کنند و با دیگِ قیمه ی عاشورا سر و سرّی ندارند، جهنمی می انگاریم. حالا کسی که خودش را بهشتی می داند و دیگران را جهنمی، ببین با جهنمیانِ مقابلش چه ها که نمی کند همینجوری. ولی امر مسلمین ما، صرفاً به این خاطر که خود را بهشتی و دیگران را جهنمی می داند، می بینی که چه روزگاری سیاه کرده از مردم خودمان و مردمان منطقه!

پاسخ به ده: این بند از این نوشته، کلید این نامه ی من است به امام علی. تا خواننده بداند من هرآنچه در این نامه نوشته ام نه مچ گیری از امام علی، که پیش کشیدن پای سیدعلی خامنه ای است از هزار توی امنیت خاطری که برای خود پرداخته، و نشان دادن خسارت هایی که وی یک تنه برسرِ این سرزمین آوار کرده، و گفتنِ این مهم به وی که: مسئولیت همه ی این خسارت ها با خود توست و بی جهت پای امام علی و دیگران را وسط نکش. یک بار دیگر این بند را با هم مرور می کنیم: علی جان، خود برتر بینیِ شیعیان تو باعث شده که هیچگاه موفق به همزیستی با سایر مردم نشوند. مثلاً سیدعلی ما – که بسیار فراوان از محبتِ به شما لبریز است – نمی دانم با چه انگیزه ای خودش را همینجوری “ولی امر مسلمین جهان” لقب داده. از میان مسلمین جهان که بیش از یک میلیارد نفرند، تنها ده بیست میلیون نفر سیدعلی را قبول دارند. آنهم بخاطر چیزهای ظریفی که خودت بهتر می دانی. خب، چرا باید فردی که خودش را علیِ زمانه می داند و دیگران را از طلحه و زبیرشدن و از عوام بودن پرهیز می دهد، برای رواج دروغ مسلمی چون ولیّ امرمسلمین جهان خیز برمی دارد و از جیب مردم برمی دارد و برای جا انداختنِ این دروغ هزینه می کند؟ معمولاً لقب را دیگران، متناسبِ خصلت هایی که از ما ظهور می کند، به ما می دهند. نه این که ما سرِ خود یکی از القاب ماورایی را از آسمانِ تخیل بر بگیریم و مدالش را بر سینه بنشانیم. کسی که خودش را برتر از همه، و بالاتر، خودش را ولی امر مسلمین جهان بداند، به خود حق می دهد که در هرکاری دخالت کند و همزمان خودش را در متنِ آغوشِ خدا بداند. گرفتاریِ ما شیعیان همین است. که خود را به خاطر محبتی که به اهل بیت داریم برتر از همه و حتماً بهشتی می دانیم و دیگرانی را که در شب های قدر قرآن سر نمی گیرند و آداب زیارت نمی دانند و مکه را با شعاع کربلا طواف نمی کنند و با دیگِ قیمه ی عاشورا سر و سرّی ندارند، جهنمی می انگاریم. حالا کسی که خودش را بهشتی می داند و دیگران را جهنمی، ببین با جهنمیانِ مقابلش چه ها که نمی کند همینجوری. ولی امر مسلمین ما، صرفاً به این خاطر که خود را بهشتی و دیگران را جهنمی می داند، می بینی که چه روزگاری سیاه کرده از مردم خودمان و مردمان منطقه!

یازده: علی جان، صحبت ها و توصیه های اغلب آسمانی و ماورایی – و نه زمینیِ – تو و فرزندانت باعث شده که شیعیان، خداوکیلی به شکل دیوانه واری در محبتِ به شما اهل بیت متوقف بمانند. همین توقف در محبت به شما، باعث شده که سیل خرافه بخش وسیعی از حجم مغزشان را اشغال کند و فرصتی برای جولان خردمندی به آنان ندهد. با اطمینان می گویم: شاید کمتر مذهبی چون شیعه با این همه هجوم خرافه مواجه باشد. یکی از گنده خرافاتی که مته به مغز و زندگی ما فرو تپانده، خرافه ی ولایت فقیه است. که یکی با لباسی شبیه لباس شما می نشیند بر صندلی و همه را در مقابلش روی زمین می نشاند وهمو چنان اختیاری در ریز و درشتِ امور دارد که می تواند چرخه ی دین و حج و نماز و پول و حال و آینده و اساس زندگی مردم را به راهی که خود اراده دارد بگرداند. بدا که خروار خروار خرافه های پشت در پشت در تشیع، کورسویی از درستی بجای ننهاده که اسمش دین باشد و همان دین مردم را به راه راست بخواند.

پاسخ به یازده: علی جان، من از همین سال یکهزار و سیصد و نود و پنج خورشیدی، سفر می کنم به اعماق تاریخ و می آیم به کوفه ای که شما در آن دارالخلافه ات به پای داشته ای. و رُخ به رُخ ات می ایستم و می گویم: علی جان، من از راه دوری آمده ام تنها برای یک پرسش. فارسی زبانی؟ بله آقا. بگو که من فارسی می دانم.

به روی چشم. علی جان، مگر نه این که همه ی پیامبران و همه ی اولیاء برای هدایت بشر به سمتِ راستی ها و رسیدنِ بشر به کانون درستی ها پای در میان نهاده اند؟ و نه مگر برای این که بشر، بجای دروغ، راست بگوید؟ و بجای کجدستی، پاکدستی اختیار کند؟ و بجای ترشرویی، شیرین روی باشد؟ و بجای تن پروری و بیکاری و ارتزاق از سفره ی دیگران، از دسترنج خود بخورد؟ و بجای فریب و دغلکاری، راستی پیشه کند؟ و به دیگران آزار نرساند؟ و حقوق دیگران را محترم بدارد؟ و از دیگرانی که به وی محتاج اند، دستگیری کند؟ و هم خود در کسب علم و آگاهی بکوشد و هم به فکر آگاهی و رشد مردم باشد؟ و از زشتی ها و پلیدی ها بپرهیزد؟ و از طبیعت و امانت های الهی به نیکی نگه داری کند؟ و به خردمندی بها بدهد؟ و در برابر دشمن متجاوز تا جایی که می شود مدارا کند؟ و اگر نشد، تا پای جان جانفشانی کند؟ خلاصه این که این بشر، نمونه ای باشد از همه ی خوبی ها؟ و تو پاسخم می دهی: بله کاملاً درست است. آرزوی ادیان توحیدی همین هاست برای بشر.

اکنون ادامه ی پرسش من: اگر شما که امیرالمؤمنین هستی، در حین عبور از شهر مدائن، به مردی و زنی و یا مردمی بر بخوری که اینگونه اند که من بر شمردم، خوبند و پاک اند و خیرخواه اما مسلمان نیستند، به زور آیا آنان را مسلمان می کنی؟ عقل می گوید: نه، چرا که اینها با هر مرامی که داشته اند درست به همان آرزویی که پیامبران برای بشر داشته اند رسیده اند. به این می ماند که ما کودکی را که نیک ریاضی می داند، به زور بیاوریم و در جایی بنشانیم که جمعی از دانش آموزان در آن ریاضی می آموزند. این جفا به آن کودک ریاضی دان است.

ای من فدای فهم تو یا علی، در کشور ما ایران، و با رهبری شخصِ آقای خامنه ای، ما با تعصب غلیظ شیعی مواجهیم از یکسوی، و با محبتی غلیظ تر که شیعیان به شما دارند از دیگر سوی. منتها بسیاری از شیعیانِ شما در همین تعصب و محبت گیر کرده اند و قدمی به آنسوی تر نمی نهند. و چون از منبریان آموخته اند که این محبتِ همینجوری کارساز است و نجات بخش، دست به هر زشتی می برند و هیچ باکی از پایان کارشان ندارند. دروغ می گویند و می دزدند و آدم می کشند اما نه که به رحمت و شفاعت شما دلخوش اند همچنان به کجروی های خود ادامه می دهند. این تعصب و این محبت، با رهبری آقای خامنه ای، ایران ما را در خرافه های جور بجور فرو برده. جوری که دراویش و سنیان و مسیحیان و یهودیان و زرتشتیان و بهاییان و کمونیست ها در این سرزمین امنیت ندارند. به هر بهانه اینان را می کشند و به زندان می برند و دار و ندارشان را بالا می کشند و صدایشان را در گلو خفه کرده اند. حتی شیعیانِ درستکار را نیز نه که با آقای خامنه ای همراه و هم رأی نیستند، به تنگنا در انداخته اند.

علمای شیعه با اختراع یک خرافه ی بزرگ به اسم ولایت فقیه، و شخصِ آقای خامنه ای که خود را به ضرب و زور حاکم مدام و بلا منازع سرزمین ما کرده، در این سالهای رهبری، نه تنها برای شما آبرو بر نیاورده، بل آبروها برده اند. خودتان از همین کوفه به سرزمین ما بنگرید و ریخت ناجور مذهبی اش را تماشا کنید. در سرزمین ما، پوسته ی پوک و ظاهری اسلام مورد اعتناست و نه ذات خوبی ها. این تشیعی که آقای خامنه ای برآورده، مزاحم آرامش دیگران است. چه در داخل کشور ما و چه در کشورهای همجوار منطقه. تشیع آقای خامنه ای، به چشمِ “دیگرباورمندان” سیخِ تیزِ شیعی فرو می کند. آقای خامنه ای و علمای همراهش جوری در اسلام ظاهری فرو شده اند که حاضر اند همه دزد باشند اما تسبیح بدست. همه دروغگو و فریبکار باشند اما با ظاهری اسلامی. همه اهل سیاهپوشی و طبل و دهل و اهل هیاهوهای شیعی باشند بی آنکه ذره ای از درستی با آنان باشد. خدا وکیلی علی جان، نشانیِ اسلام نابی را که می گویند، نشانیِ شیعه ی نابی را که می گویند، به من می دهی تا سری بدان بزنم و گمشده ی خود را در آن بیابم؟ راستی نگفتی اسم چند تا از شیعیان راستین ات را؟ نوری همدانی چطور است؟ یا شیخ محمد یزدی؟ و کلاً آیت الله های قم؟ خبر داری شهر قم در آمارهای کشوری، رقمِ نخست را در مفاسد اجتماعی بخود اختصاص داده؟

دوازده: یکی از سخنان ماندگار و دوست داشتنی شما عزیزان این است: ای مردم، آنچه را که خود می پسندید برای دیگران نیز بپسندید و آنچه را که خود نمی پسندید برای دیگران نیز نپسندید. من وقتی به این سخن شریف و شایسته خیره می شوم می بینم کل دنیا و آخرت را با همین یک توصیه می شود آراست به زیبایی. این سخن پسندیده و خردمندانه و درست، نخست اما از جانب خود شما به خاک افتاد. کجا؟ آنجا که شما مسلمانان، باور دیگران را نپسندیدید و آرامش و امنیت و زندگی شان را آشفتید و روفتید. شما که دوست داشتید مسلمان باشید، چرا دیگران را از همانی که دوست داشتند باز داشتید؟ که یا باید مسلمان می شدند یا باید به شما جزیه می دادند یا مهیای جنگ می شدند؟ عده ای یکجور نماز و روزه و عبادت را دوست دارند و دیگرانی جور دیگر. اگر جمعیتی قوی و مقتدر شما را بر سر سه راهیِ بت پرستی و جزیه و جنگ قرار می دادند خوب بود؟ پس چرا چیزی را که خود نمی پسندیدید بر دیگران تحمیل کردید؟ نیک می دانید که: از توی دینِ تحمیلی، انسان بیرون نمی آید که هیچ، هیچ خیر و خوبی و دلخوشی نیز از آن سر بر نمی آورد. من در تعجبم که این “لااکراه فی الدین” چرا با شمشیر و زورِ مسلمین برای دیگر مردمان تفسیر شد؟

پاسخ به دوازده: این بند از نوشته، آنقدر صریح و روز آمد است که نیازی به تفسیر و تشریح ندارد. من همین را دوباره می آورم: یکی از سخنان ماندگار و دوست داشتنی شما عزیزان این است: ای مردم، آنچه را که خود می پسندید برای دیگران نیز بپسندید و آنچه را که خود نمی پسندید برای دیگران نیز نپسندید. من وقتی به این سخن شریف و شایسته خیره می شوم می بینم کل دنیا و آخرت را با همین یک توصیه می شود آراست به زیبایی. این سخن پسندیده و خردمندانه و درست، نخست اما از جانب خود شما به خاک افتاد. کجا؟ آنجا که شما مسلمانان، باور دیگران را نپسندیدید و آرامش و امنیت و زندگی شان را آشفتید و روفتید. شما که دوست داشتید مسلمان باشید، چرا دیگران را از همانی که دوست داشتند باز داشتید؟ که یا باید مسلمان می شدند یا باید به شما جزیه می دادند یا مهیای جنگ می شدند؟ عده ای یکجور نماز و روزه و عبادت را دوست دارند و دیگرانی جور دیگر. اگر جمعیتی قوی و مقتدر شما را بر سر سه راهیِ بت پرستی و جزیه و جنگ قرار می دادند خوب بود؟ پس چرا چیزی را که خود نمی پسندیدید بر دیگران تحمیل کردید؟ نیک می دانید که: از توی دینِ تحمیلی، انسان بیرون نمی آید که هیچ، هیچ خیر و خوبی و دلخوشی نیز از آن سر بر نمی آورد. من در تعجبم که این “لااکراه فی الدین” چرا با شمشیر و زورِ مسلمین برای دیگر مردمان تفسیر شد؟

سیزده: ذوالفقارخونین، وصحبت ها و توصیه های اغلب آسمانی شما و فرزندانتان باعث شده که عده ای “گلِ مولایی” چه در لباس روحانی و چه بسیجی با نعره های یا حیدر و یاعلی، به حق و قانون و حریم خصوصیِ مردم لگد بزنند و همزمان خود را بهشتی بدانند و دیگران را جهنمی. ایکاش شما بجای آنهمه توصیه های بهشتی و دوزخی، ما را به راههای مطلقاً زمینی بشارت می دادید. راههایی که اگر تنها و تنها ما را با “ادب” می آمیختند ، ما و شما ضرر نکرده بودیم و لااقل چیزی در دستانمان بود که نشان همه بدهیم و بگوییم ما اگر چیزی نداریم، ببینید، ادب که داریم. قبول می فرمایید که ادب، تنها گنجی است که هر چه از آن مصرف شود، کاستی که نمی گیرد، نیز روز به روز بر وسعت و عمق آن افزوده می شود.

پاسخ به سیزده: علی جان، می بینی که من در این بند، بر اوضاع امروزِ سرزمین مان ایران چشم دارم. این جماعتِ گل مولایی، یکجورهایی با خوارج عصر خودت هم سنخ اند. جماعتی که در آداب ظاهری دین و قرآن و عبادات متوقف اند. اینان چه در هیأتِ طلابی که مدعی اند لباس شان لباس شماست، و چه در لباس بسیجیان، و چه در لباس طرفداران تیزابیِ آقای خامنه ای، با فریادها و نعره های یا حیدر، به درِ خانه ی کسانی لگد می زنند و هست و نیست شان را غارت می کنند که نه اسلحه به دست گرفته اند و نه وحشتی پرداخته اند و نه آشفتگی اجتماعی ای را سامان داده اند و نه مزاحمتی برای دیگران بکار بسته اند. این مردم بی پناه که پناهی جز خدا ندارند و دراین کشور اسیر نظام ولایی اند، توسط همین جماعتِ گل مولایی زندگی و آبرویشان روفته می شود تنها به این خاطر که طرز فکر و نحوه ی رفتار آقای خامنه ای را نمی پسندند و به فکر و مرامی دیگر متمایل اند.

علی جان، من اگر شما را نقد می کنم، دوست دارم این آلودگی ها از نظام فکری ما که شیعیان توأیم زدوده شود. نمی شود که همه ی مفسده ها در این کشور دست بدست شود و سرانِ این کشور بگویند: ما همچنان شیعه ی مرتضی علی هستیم سفت و سخت. می دانم که از نقد من نمی رنجی. و مرا صرفا به این خاطر که با امام خود رخ به رخ شده ام و با او تندی می کنم، مرتد نمی دانی. نقد، در خود قرآن هست بوفور. آنجا که خدا به مخالفان اسلام و قرآن می گوید: جمع شوید و همه ی اندیشه ها و استعداد خود را با هم بیامیزید و یک سوره و چند آیه شبیه قرآن بیاورید. این یعنی فضا پرداختن و تضمین امنیت برای نقادان. یا آنجا که خود خدا می فرماید: بگردید و در آفرینش من یک نقطه ضعف پیدا کنید. این یعنی دعوت همگان برای واکاوی آفرینش خدا. و یعنی دعوت به نقد. یا آنجا که خدا از مردم می خواهد سخن را بشنوند و نیک ترین ها را بر گزینند. این نیک ترین، حتماً اسلام نیست. وگرنه می گفت: بشارت بر کسانی که سخن را می شنوند و سرآخر می فهمند که اسلام از همه بهتر است.

چهارده: من یک روز نشستم و فحش های سخیفی را که در میان شیعیان رایج است شماره کردم. شمارگانِ این فحش های حیثیتی آنقدر فراوانی دارد که یکی از تراشه های معمولش را می شود از میان دولب مبارک حضرت آیت الله جوادی آملی شنید و دیگری را در نشریه ی یا لثارات خواند. از فحش های شیعی که گذر کنیم، می توانیم وجهِ آدمکشی اش را به جناب خلخالی و شیخ مصطفی پورمحمدی بسپاریم، و عربده های شیعی اش را به علم الهدی و احمد خاتمی، و دزدی های هماهنگش را به خاوری و زنجانی و مرتضوی، و مدیریتِ این همه را به مجتبی خامنه ای واگذاریم. خلاصه علی جان، تشیعی که این روزها پرچمش بر گنبد قمارخانه ی هسته ای در اهتزاز است، به هزارتویی راه دارد که از هر تویش هزار جنازه ی بی نشان و هزار دزدی گنده و هزار دروغ حکومتی و هزار فریب آیت اللهی و هزار بی قوارگیِ انسانی فوران می کند همینجوری! و عجبا که این همه، از اعماق تشیع بر کشیده می شود. که یعنی: این همه استعداد، از هزار تویِ خود تشیع است که بر می جوشد. وگرنه مگر می شود در یک جامعه ی شیعی یکی را از هستی و معیشت و زندگی و تحصیل و حقوق اجتماعی محرومش کنند صرفاً به این خاطر که شیعه نیست؟ و مثلاً بهایی است؟ شیخ مصطفی پورمحمدی، آدمکشی هایش را به فرمان خدا مستند می کند و بازجویان و قاضیان ناجوانمردی ها و فریبکاری های خود را به اصل و اساس تشیع ربط می دهند و جوادی آملی فحش هایش را از دل بحث های فقهی و اصولی بیرون می کشد. خلاصه هر کدامشان به یک جای تشیع دست می برند و حدیث و روایت و آیه ی مورد نیازشان را برمی دارند و برکرسی می نشانند و با طرف آن می کنند که خود می خواهند منتها به اسم اسلام و قرآن و اهل بیت.

پاسخ به چهارده: این بند نیز هیچ نیاز به تشریح و تفسیر ندارد. همین که هست کفایت می کند: من یک روز نشستم و فحش های سخیفی را که در میان شیعیان رایج است شماره کردم. شمارگانِ این فحش های حیثیتی آنقدر فراوانی دارد که یکی از تراشه های معمولش را می شود از میان دولب مبارک حضرت آیت الله جوادی آملی شنید و دیگری را در نشریه ی یا لثارات خواند. از فحش های شیعی که گذر کنیم، می توانیم وجهِ آدمکشی اش را به جناب خلخالی و شیخ مصطفی پورمحمدی بسپاریم، و عربده های شیعی اش را به علم الهدی و احمد خاتمی، و دزدی های هماهنگش را به خاوری و زنجانی و مرتضوی، و مدیریتِ این همه را به مجتبی خامنه ای واگذاریم. خلاصه علی جان، تشیعی که این روزها پرچمش بر گنبد قمارخانه ی هسته ای در اهتزاز است، به هزارتویی راه دارد که از هر تویش هزار جنازه ی بی نشان و هزار دزدی گنده و هزار دروغ حکومتی و هزار فریب آیت اللهی و هزار بی قوارگیِ انسانی فوران می کند همینجوری! و عجبا که این همه، از اعماق تشیع بر کشیده می شود. که یعنی: این همه استعداد، از هزار تویِ خود تشیع است که بر می جوشد. وگرنه مگر می شود در یک جامعه ی شیعی یکی را از هستی و معیشت و زندگی و تحصیل و حقوق اجتماعی محرومش کنند صرفاً به این خاطر که شیعه نیست؟ و مثلاً بهایی است؟ شیخ مصطفی پورمحمدی، آدمکشی هایش را به فرمان خدا مستند می کند و بازجویان و قاضیان ناجوانمردی ها و فریبکاری های خود را به اصل و اساس تشیع ربط می دهند و جوادی آملی فحش هایش را از دل بحث های فقهی و اصولی بیرون می کشد. خلاصه هر کدامشان به یک جای تشیع دست می برند و حدیث و روایت و آیه ی مورد نیازشان را برمی دارند و برکرسی می نشانند و با طرف آن می کنند که خود می خواهند منتها به اسم اسلام و قرآن و اهل بیت.

پانزده: این روزها دست سرداران و بیت رهبری و بسیجیان به خون مردمان سوریه آغشته است. پیش ترش عراق بود و افغانستان و بحرین و یمن و لبنان و فلسطین و نیجریه. اکنون اما پاهایشان بدجوری در سوریه قفل شده همه جانبه. که یا باید این راهِ کور را با چشمان بسته ادامه بدهند یا به ناگاه به ایران بازگردند و سهم خود را در آدمکشی ها و تخریب سوریه، پیش پای بشار اسد بر زمین گذارند. اما مغزهای اسلامی – فندقی، به حضور و به آدمکشی های خود در سوریه ادامه می دهند با این دلیلِ خرافی و خونین که: اگر ما با داعش در بیرون از مرزهایمان نجنگیم، ناگزیر باید با وی در داخل مرزهایمان بجنگیم. دروغ و فریب و وادادگی را می بینی علی جان؟ سردار به نمایندگی از حضرت سیدعلی با کلی پول که از جیب مردم برداشته، از اینجا بلند شده رفته سوریه و مردم سوریه را بخاک و خون و آوارگی کشیده و کل کشور سوریه را به ویرانه ای بدل کرده با این دلیل که: من اگر با داعش در سوریه نجنگم ناگزیر باید در داخل خاک خودم با وی بجنگم! این “دیگرکشی” نیز از دلِ تشیع و با تأسی از جنگهایی که تو با مخالفان و دیگر اندیشان داشتی و همه را به تیزی ذوالفقارت می سپردی، برگرفته شده است. علی جان، کاش دستی به همان راههای زمینی و آسمانی ات می بردی و گمشده های بشر را که خردگرایی و صلح و صفا و بهره مندی از قشنگی های انسانی است برمی گرفتی و کل بشر را پای این سفره ی انسانی ات می نشاندی و جنگ و خونریزی و نفرت و دشمن خواهی را برای سیدعلیِ ما و سرداران و ملاهای همینجوری اش وا می نهادی.

پاسخ به پانزده: این بند نیز نیازی به تفسیر و توجیه ندارد. جز این که بگویم: وقتی من به حضرت علی می گویم: ایکاش در نظام رهبریِ تو جنگ نمی بود، این یعنی به زبان آوردنِ یک آرزو. که یعنی: منِ محمد نوری زادِ شیعه ی علی، با پسرش حسن ابن علی موافقم که سرآخر صلح را پذیرفت. صلحی که می شد کمی زودتر بکارش بست و از خسارت های بی شمار جلوگیری کرد. این آرزو هرگز به معنای توهین به علی نیست بل نشان از دوستی دارد. یکی از گرفتاری های ما شیعیان، هجوم روایت ها و حدیث های کهن به این سوی، و ورودشان به گردونه ی زندگیِ این زمانی ماست. شما ای علی یک نگاهی به این حدیث بیندازید که می فرماید: حلال محمد حلال است تا روز قیامت و حرام او حرام است تا روز قیامت. این حدیث، بسیار خطرناک و ناجور است و مردم را به جمود و تعطیلی دعوت می کند. این حدیث می گوید: شما را نیازی به اندیشیدن و یافتن راههای رهایی نیست چرا که ما پیش تر مسیرش را برای شما خط کشی کرده ایم. در زمان شما ای علی، برده داری حلال بود اما اکنون برده داری یک فاجعه ی انسانی بشمار می رود که جز داعشیان مشتری اش نیستند. اکنون، ازدواج پیران با دختران کم سن و سال ناپسند و زشت و غیر قانونی است مگر در جاهایی که نسبتی با خردمندی ندارند. امروز می شود با کفار و مشرکین و خداناباورانِ صلح طلب، دوست شد و با آنان داد و ستد کرد. امروز می شود به نقطه ضعف های اسلام و تشیع ایراد گرفت و این نقطه ضعف ها را برداشت و بجایشان درستیِ این زمانی نشاند. اگر حلال و حرام محمد تا قیام قیامت درست و خلل ناپذیر است، پس چرا مجلس شورای اسلامی، دیه ی یک مرد غیر مسلمان را با یک مسلمان برابر می کند؟ و حال آنکه در قرآن دیه ی این دو یکی نیست.

علی جان، بگرد و در این نظام شیعی سی و هفت ساله، یک جا به من نشان بده که آخوندی در آنجا مسئول بوده و از همانجا خیر و برکت و درستی و خردمندی برجوشیده. شرمنده ام که این یک جا را پیدا نمی کنی علی. همانگونه که این جمله ی آقای خمینی بسیار مخوف است ونادرست که: حفظ نظام اوجب واجبات است، حفظ اسلام و تشیع نیز به همان صورتی که بوده، غلط و جفا به خود اسلام است. ما می توانیم هر نادرستی را و هر بی خردی را و هر رسم پسندیده ی صدر اسلام و ناپسندِ امروز را از هر کس که هست، دور بیندازیم و بجایش درستی بنشانیم. علی جان، خودت دیده ای که با همین یک جمله ی آقای خمینی، که حفظ نظام را واجب تر از هر واجبی دانست، چه آبروها که بر زمین ریخته نشد و چه دودمانها که به باد نرفت و چه انسان هایی که کشته نشدند. پس، بجای حفظ، منِ نوری زاد، نقد را می نشانم. که نقد نوری زاد و نقد نظام و نقد اسلام و نقد علی و نقد خمینی و نقد خامنه ای از واجب ترین واجبات است. سخنِ پایانی ام این است: اگر این توضیحات نتوانسته نیتِ خیر مرا در نگارش نامه به امام علی و نقد وی برساند، من – محمد نوری زاد – از همه ی شیعیانی که هنوز از سخنان من در رنج اند، پوزش می طلبم. یا علی.

سایت: nurizad.info
اینستاگرام: mohammadnourizad
تلگرام: telegram.me/MohammadNoorizad
ایمیل جدید: mnoorizad@gmail.com

محمد نوری زاد
یازدهم آبان نود و پنج – تهران