یک: خدایا از قدیم گفته اند جنگ اول به از صلح آخر. در این نوشته می خواهم یقه ات را بگیرم و با تو کل کل کنم حسابی. همین اول بسم الله بگویم که من خودت را و فقط خودت را و پدیده ها و انسان هایی را که خلق کرده ای خیلی دوست دارم. مخصوصاً خودت را خیلی بیش از همه ی آیت الله ها می شناسم و دوست می دارم . چرا که من با نگاه هر روزه به گله ای که می چرانم یکپا آیت الله ام برای خودم. زبان من در این نوشته زبان دل است. برایت تعریف می کنم: پسرکان روستایی را گاه تا هفت هشت ده سالگی ختنه نمی کردند. ختنه کرده ها یک هفته بعد با لُنگی قرمزبه کمر از خانه بدر می آمدند تا جست و خیزوهای و هوی دیگر بچه ها را تماشا کنند و جانی بگیرند. با خوردنی ها و چیزهایی در دست که با همانها فریب شان داده و به تیغ سلمانیِ آبادی سپرده بودندشان. مرا با یک مداد و یک “یک ریالی” فریب دادند. من نیز با همان مداد و همان یک ریالی و لنگی قرمز به کمر، رفتم به میدانگاهیِ آبادی برای تماشا. پسرکان بزرگتر از خود را دیدم که با ذوق و شوق چیزکانی را قِل می دادند روی زمین. خوب که نگاه کردم دیدم آن چیزک ها، مُهرِ نمازند. بچه ها در نبودِ بی بی صفا که مثلاً سرایدار مسجد بود و در گوشه ای از مسجد سرپناهی داشت، به مسجدِ افسرده ی آبادی دستبرد زده و تمامی مُهرهای سالم و گِردش را بدامن گرفته و بیرون آورده و با قِل دادنِ آنها برای خود سرگرمی وهای وهوی وشادمانی پرداخته بودند. از تو می پرسم ای خدا، یک پسرک چهارساله ی زخمین، مگراز بد و خوب و خدا و خانه ی خدا چه می داند؟ عجبا که یک حس ساده ی کودکانه به من می گفت این کار بچه ها درست نیست و ای بسا گناه داشته باشد. یک ریالم را دادم و همه ی مُهرها را که حالا هرکدامشان لب پَر شده بودند، گرفتم و بردم مسجد و درجای خودشان گذاردم. چهارساله بودم.

دو: آبادیِ ما با آن خانه های درهم فشرده ی خاکی و کاه گلی اش، و با مردمان فقیر و ساده و مغرور و بی خبراز همه جایش، روحانی نداشت. یعنی اگر از روستاهای دیگر، یکی رفته بود به حوزه ای و درس خوانده بود و روحانی شده بود و بازآمده بود به همانجا و منبرها آراسته بود، آبادیِ ما اما از این نعمت برخوردار نبود. چند نفر از مردان آبادی می رفتند قم و یکی را می آوردند تا بر منبرِ محرم و رمضان بنشیند و ناگفته ها یا گفته های بارها گفته شده را با مردمان بگوید. روحانیِ آورده شده از قم، هرروز و هرشب، میهمان یکی از اهالیِ آبادی بود. هیچ روحانی به خانه ی ما آورده نشد. سفره ی ما چندان رونق نداشت. نیک به یاد دارم یک بار مادر بزرگ سفره ی پارچه ایِ بوگرفته را واگشود و پیازی در آن نهاد و گفت: همین را داریم.

سه: پدرم به کارگری رفته بود تهران و مادرم نیز با وی بود. و من، با پدربزرگ و مادربزرگ زندگی می کردم. وه که چه مست می شوم با یادآوریِ دست های زبر پدر بزرگ آنگاه که پشت نوه ی چهارساله اش را می سایید و او را با کلماتِ بشدت ساده اما آسمانی اش می نواخت: ببم، منیم عمریم، سحر اولدی، دور چایی ایچ. که یعنی: نازنین فرزندم، عمرم، صبح شده، برخیز و چای بنوش. و یا مادربزرگ که انگار تمامی ریزه های وجودش با محبت آمیخته بود وهیچ از کینه و دوز وکلک با وی نبود. اسمش خاور بود. وقتی دست در دست وی پای به میدانگاهیِ آبادی می گذاردم، احساس کودکانه ام برپشت ابرهای آسمان می سُرید. غروری مرا از زمین بر می کند و در آسمان آبادی به پرواز در می آورد و دم گوشم می گفت: از میان همه ی بچه های آبادی، این تنها دست توست که در دست خاور است. خاور، شبها صورت به صورتِ من می سایید و من نفس به نفس با وی می آمیختم. خیلی زود اسمم شد: محمدِ خاور.

چهار: محرم بود و شام غریبان و من: پنج ساله. جوان های آبادی دو کپه شده بودند و یکی از دو کوچه ی خاکیِ آبادی را سربالایی می رفتند. کپه ای اگر می رفت و نوحه می خواند، کپه ی دیگر بر زمین می نشست و بر سر می زد. مرا جایی در میان جوانها نبود اما سوز این صحنه مرا می سوزاند. از پی جوانان نوحه خوان می رفتم و ناله می کردم و اشک می ریختم. نمی دانم چرا. اما شاید به این خاطر که احساس می کردم یکی باید در آن میان بگرید تا عزاداریِ جوانان کمال یابد. خاور به ناگاه از خانه بدر آمد و مرا دید. برشورید که ای خدا نوه ی پنج ساله ی مرا چه شده که اینگونه زار می زند و کوچه ی آبادی را سربالایی می رود؟ او گریستن را برای بزرگترها با غصه های تو درتویشان باور داشت نه برای خردسالی که هنوز آداب غصه داری و غصه پروری نمی داند. نه ننه خاور، و نه هیچیک از بزرگترها مرا و گریه های مرا باور نکردند. من ظاهراً جلوتر از سنم به این وادی پای نهاده بودم.

پنج: نخست باری که اسمت ای خدا با فهم کودکانه ی من زمخت شد، همان روزی بود که مرا با یک مداد ویک یک ریالی فریفتند. من می گریختم و جیغ می کشیدم و با زبان کودکانه می پرسیدم: برای چی؟ بزرگترها از پی ام می دویدند و می گفتند: برای خودت خوب است. سلمانیِ آبادی بعد از آنکه زخم تیغش را به جانم نشاند، پای تو را ای خدا به میان آورد و همانطور که خون از تیغِ دسته تاشوی همیشگی و نافرسودنی اش می سترد به من که از عمق جان می سوختم و جیغ می کشیدم گفت: آرام، فرمان خداست پسرجان. آشنایی من با تو از همانجا و با همان زخم جانکاه شروع شد. من اما بی خیالِ آن زخمِ خدایی شدم و کینه ای از تو بدل نگرفتم و خیلی زود این خشونتِ یکجانبه را فراموش کردم و با تو رفیق شدم. مگرنه این که یک هفته بعد یک ریالی ام را دادم و مُهرهای نماز را واستاندم و به خانه ات برگرداندم؟

شش: خدایا دوست داری چگونه با تو سخن بگویم؟ و چگونه با تو بیامیزم؟ با کلمات غلیظ و آرایه های دیرفهم وقافیه های آهنگین و توصیفاتِ این به آنی و معانیِ بطن دربطن؟ ویا با غلطاندن دانه های تسبیح و سربه خاک بردن و تکرار هزار باره ی ذکرهای از پیش مهیا وآیه های بی تردید؟ و یا نه، شاید هم دلت برای نجواهای کسی که مثل چوپان مثنوی تو را به خانه ی دلش فرا بخواند و همانجا جا برایت پهن کند و چارقت بدوزد و شانه برموهایت بکشد وسفره برایت پهن کند و رُخ به رُخت بساید و با تو مثل دو دوست بگوید وازتو بشنود، تنگ شده؟ من به این دومی دلبستگیِ فراوان تری دارم. این دومی به نرمیِ قدم های خیال با درون من می آمیزد. خدایِ جا گرفته در پسِ پستوی الفاظ، هرچه که هست و هرکجا که هست، در دسترس نیست. یا لااقل در دسترسِ همگانِ ما نیست.

هفت: من در کودکی و نوجوانی با تو چون چوپان بودم. با تو پر می گرفتم و از روستا بیرون می زدم و ازسر تپه ها می گذشتم و نفس زنان بر سرِ جوی آبی می نشستم و دست و رویت را می شستم و سرت را بدامن می گرفتم و صورت به صورتت می ساییدم. تو با این که خدا بودی و من گمگشته ای گم و گور، همین کوچولوی گمشده در گستره ی هستی اما، با غرور دست بدست تو می سپرد و با تو بر پهنه وپشت ابرها پای می نهاد و با تو هم سخن می شد. ای بدا که هرچه درس خواندم و هرچه بزرگتر شدم، تو را در دخمه ی الفاظ و معانیِ پیچ در پیچ جا دادم و خود بدست خود تو را به دوردست های دست نیافتنی رماندم. یادت هست روزی را که بزرگ شده بودم اما با زبان کودکانه به تو می گفتم: حیف من و تو نیست با این همه نشانه های دم دست؟ که بهار و گنجشک و لبخند وعاطفه و چشم رازآلود سنجاقک، با زبان خودشان با تو سخن بگویند و من با کلمات نا آشنای عربی؟

هشت: وقتی الفاظ غلیظ میان ما و تو فاصله اندازند، سروکله ی آدمهایی پیدا می شود که همان کلمات را برای ما تفسیر کنند. وحال آنکه بنای تو براین بوده که هرکس و هر پدیده وهرموجودی به زبان خودش سخن از وصف تو گوید و به تو دل بدهد و قلوه بستاند. اگر قراربود زبان ما و تو عربی باشد و دیگر زبانها را مجالی برای جاری شدن نباشد، اساساً چرا این همه زبان و گویش و لهجه و این همه غوغا در درون و ضمیر ما به جولان آوردی؟ گرسنه که نیستی؟ سفره پهن کنم؟ راستی چه موهای قشنگی داری خدا!

نه: بزرگتر که می شدم، تو در کلام همان روحانیانی که به آبادیِ ما می آمدند، قوی تر و قوی تر می شدی. آنچنان که می توانستی به یک آن به هرچه که نیست بگویی: باش. و می شد آن. و باز بزرگتر که می شدم، تو را خشمگین و اهل انتقام می یافتم. که با گرزهای آتشین بر سرخطاکاران می کوفتی و پوست ازتن شان می دریدی و فلز مذاب برسرشان می باریدی و آب چرکین بکامشان می ریختی. اینها که یک به یک می آمدند، جا را برای مهربانی ها و رفیق بودن ها و دم دست بودن هایت تنگ می کردند. و تو، کم کم از من فاصله می گرفتی. چه کنم؟ من با خدای عبوس و درشتگوی نمی توانستم رفیق باشم.

ده: من همین اکنون اگر بخواهم آدمهای ناجور اطرافم را توصیف کنم، هرگز و مطلقاً دست به گزینشِ الفاظ تند و فحش آلود نمی برم. من نمی توانم آدمی مثل مکارم شیرازی وعلم الهدی و جنتی و سید احمد خاتمی را، یا فلان کشیش نابکار مسیحی را، یا فلان خاخام فریبکار یهودی را به “الاغ”ی تشبیه کنم که کتاب برپشت می برد. چرا؟ برای این که من تو را خدایی با ادب می دانم. کمترین لغزش تو از وادی ادب، تو را از چشمم می اندازد. من بی جهت نیست که شانه بر زلف تو می زنم. من همینجوری که جا برایت پهن نمی کنم. یا از سرِ سیری که خواهان تو نیستم. خوبی های توست که مرا دلبسته ی تو کرده. اگر قرار باشد من عصبانی باشم و تو نیز، من اهل انتقام باشم و تو نیز، من فحش بدهم و تو نیز، من نابکاران را ریزریز کنم و تو نیز، من دوستان را بنوازم و کافران را از هستی ساقط کنم و تو نیز، پس مرا با تو که خدایی چه تفاوت؟ مگر می شود تجسم کرد روزی را که تو عصبانی باشی و تار و پود ناپیدای ننه خاور مرا بعد از میلیون ها سال از زمین بدر آوری و بخاطر غیبتی که کرده و دروغی که گفته و کفری که ورزیده و شرکی که مرتکب شده به چارمیخش بکشی و جلوی چشم همه مفتضحش کنی؟ اگر اینگونه باشد، خب تو را چه فرقی است با کینه توزانی که نفرت ها و عصبیت ها را مثل گنجی قیمتی با نسل های بعدی شان دست بدست می کنند؟ وقتی من می توانم به علم الهدی نگویم الاغ، چرا تو نتوانی؟ و یا من وقتی نمی توانم به مصباح یزدی بگویم: سگی که مرتب واق واق می کند، چرا تو نتوانی؟ و وقتی گاندی و نلسون ماندلا و میلیونها مردمی که با اقتدا به آنان می توانند جانیان و آدمکشان و حیثیت روبان را ببخشایند، تو چرا نتوانی؟ احساس چوپانیِ من تو را پیشتاز درهمه ی خوبی ها می خواهد. نه این که من به رییسیِ آستانقدس نتوانم بگویم: بوزینه، و تو بتوانی!

یازده: عقل محدود چوپانیِ من می گوید: خدای میلیاردها انسانی که هرکدامشان با هزار هزار جزییاتِ ظریفِ باطنی و ظاهری در هرکجای دنیا بدنیا می آیند و با خوشی و ناخوشی زندگی می کنند و پس از چندی می میرند، این خدا، خدای همه است بی هیچ پارتی بازی. همان عقل چوپانی من می گوید: خدا آنقدر فراخ نگر است که همه ی بچه ها را دوست دارد. بی هیچ تفاوتی. نه این که برای جاروکشِ بتخانه ای در تبت تیکِ منفی بزند و برای نوه ی ننه خاوری که از پی دسته ی عزاداری می رود و می گرید تیک مثبت. عقل چوپانیِ من می گوید: خدا اگر از میان اینهمه مردمان، قومی را برگزیند که: تنها اینان و تنها اینان دوستان ودوستداران من اند و دیگران نه، از خداوندی ساقط است. دلخورنشو ای خدا، قرار شد با زبان چوپانی با تو سخن بگویم!

دوازده: می دانم که از سخنانِ چوپانیِ ام بر نمی آشوبی که هیچ، دوست تر نیز می داری. چرا؟ چون در سخنان چوپانیِ من، هرچه که نیست، خلوص هست. اصلاً تجسم این که خدا بر شانه ی یکی سر نهاده و نجواهای همو را با “بله جانم” جواب می دهد، شورانگیز تراز آن است که خدا هفتاد سال به عبادت مرد و زنی بنگرد که در طولِ این عبادتِ هفتاد ساله، این دو به هرچه اندیشیده اند الاّ خدا. هم نفهمیده اند که چه گفته اند و هم خود بهره ای نیزاز آن همه عبادتِ صوری نبرده اند. با چشمان چوپانی ام می بینم که حالت بهم می خورد از این جور عبادت های همینجوری. شاعری گفته بود: عبادت بجز خدمت خلق نیست. که این هم بگمان من سخنی چوپانانه است. برخلاف سخن روحانیانی که عبادت را در چند شکلِ منجمد قالب بسته اند که: این هست و جز این نیست. من عبادتی را که در مسیر خدمت به خلق باشد بیشتر دوست می دارم. بگو که خودت هم بیشتر دوست می داری. بگو دیگر! چرا ساکتی پس؟

سیزده: چشم چوپانگونِ من می بیند که فایده ی دانشمندانی مثل نیوتن و پاستور بسیار افزون تر از آدمهایی مثل مکارم و جنتی است. حالا فایده ی آدمهای مردمی ای مثل گاندی و ضرر آدمهای مذهبی ای چون خمینی و خامنه ای بماند. که آدم هایی مثل گاندی سخن از صلح و همدلیِ بشر می رانند و حتی جنایت کاران و قاتلان و خلافکاران را می بخشایند تا برای مردمانشان آرامش و رشد فراهم آورند. خمینی و خامنه ای اما تا می توانند بر طبل جنگ می کوبند. یا همسایگان را برای جنگی نفرت انگیز و انسان روب تحریک می کنند یا در دوردست ها جنگی به پا می کنند تا هیجان اسلامی شان اجابت شود. شعارشان هم این است که اگراینجور جنگها بیست سال هم طول بکشند باکشان نیست. اینها مردمانشان را با برکشیدنِ ترس، در فلاکت و تحقیر و عقب ماندگی و بیچارگی فرو می تپانند. ما هیچی خدا، خودت بگو که گالیله را بیشتر دوست می داری تا ملامحمد باقر مجلسی. چرا حرف نمی زنی پس؟ این سکوت تو باعث شده که عده ای به نمایندگی از تو بجای تو حرف بزنند. تو شاعرانه از زبان قمری و قله ی قاف و شکوفه ی بهاری، و از زبان باد و باران و اقیانوس، و از زبان ماه و خورشید و کهکشان صحبت می کنی و اجازه می دهی جماعتی اینجور صحبت های شاعرانه ات را به جویباری بدل کنند و همان جویبار را بکشانند زیر درخت خودشان. گفته باشم. نگویی نگفتی یک وقت؟

چهارده: خدایا همینجورکه به زلف قشنگت شانه می زنم، می گویمت: حیف تو نیست شیعیانی مثل لاجوردی و خلخالی و پورمحمدی نماینده ی تو باشند با آنهمه کشتار همینجوری؟ که وقتی ازآنها می پرسیم چرا زدید و هزاران بی پناه را کشتید، سینه سپر کنند و بگویند: ما حکم خدا را اجرا کردیم و بدان افتخار نیز می کنیم و هیچ شبی نیز نبوده که راحت نخوابیده باشیم. مرگ من ای خدا اینها نماینده ی تو بودند و هستند؟ تو به اینهایی که دریک دستشان تسبیح است و دردست دیگرشان طناب دار، حکم دادی که به نمایندگی از تو درو کنند و بدزدند و بفریبند و بروند جلو و سرآخر با قلبی مطمئن و ضمیری امیدوار به فضل خدا از خدمت خواهران و برادران مرخص شوند و پای بر درگاه کبریایی تو نهند؟ اگر بله، من با تو قهرم خدا. من خدای اینجوری را نمی خواهم. تو باش و ملاهایی که به نمایندگی از تو تا توانسته اند آبرو و مال و جان مردم را روفته اند و هیچ نیز به آبروی تو نیفزوده اند. اگر افزوده اند یک سند به من نشان بده. یکی. تنها یکی.

پانزده: از بس سکوت کرده ای و اعتراض نمی کنی، جماعتی همینجوری، قد برافراخته اند که: این ما و تنها ماییم که حرف خدا را می فهمیم. و چون این ماییم که حرف خدا را می فهمیم پس دیگران باید چشم به دهان ما بدوزند و تنها به ما پول بدهند و تنها از ما حرف بشنوند وگرنه جهنمی اند. خلاصه تکلیفت را با این جماعت روشن کن ای خدا. برای خودت می گویم. تو خیری از اینها ندیده ای و نخواهی دید نیز. اگر هم بفرض محال یک زمانی به اینها نمایندگی داده ای، زود پس بگیر تا نسل بشر را به نفع خود منقرض نکرده اند. جمهوری اسلامی؟ چی؟ بله، پیش از این بارها گفته ام که جمهوری اسلامی شکل تثبیت شده ی همین داعشی است که پرچم سیاهِ محمد رسول الله علم کرده. حواست اگر به ما نیست، به پروردگاریِ خودت باشد لااقل. گفته باشم.

شانزده: آه ای خدا، می بینم کفش هایت شکافیده از بس که راه رفته ای. بدوزمشان؟ چقدر راه می روی در روز؟ از این خانه به آن خانه. از اینجای دنیا به هرکجای دنیا. از این دل به آن دل. تقصیر خودت است خب. می خواستی خدا نشوی. حال که خدا شده ای، پس بسوز و بساز و اعتراض مکن. ما تو را به قشنگی و صبوری و خردمندی می شناسیم. از یک خدای قشنگ و فهمیده، پرخاش و خامی و خویشاوندگرایی بر نمی آید. کفش هایت را درآور تا بدوزمشان. ای من فدای تو، پاهایت چه تاولیده. تو فهمیده تر از آنی که خویشاوندان یک قوم را برگزینی و صرفاً بخاطر این که این فرزند آن است، همان را به سروریِ کلّ مردمان جهان تفوق دهی. تو قشنگ تر از آنی که اینجور رفتارها و حرفهای آمیخته به نقص را برایت پرونده کنند. وگرنه تو را چه فرق با پادشاهانی که به ضرب و زور تخم و نژاد خودشان و خویشان خودشان را بر تختِ تحکم می نشاندند؟ مردم را بگو که در این گردونه ی مطوّلِ بخت برگشتگی، چاره ای نداشتند جز فرسودن و سوختن. اگر بنا بر این باشد که مردم را در این برگزیدن های اسلامی و شیعی اختیاری نباشد، پس جای خرد کجاست که تو ما را بدان اشارت داده ای مدام؟ اجازه می دهی بر تاولِ پاهایت بوسه بزنم؟

هفده: عقل چوپانی من می گوید: در کار خدا مطلقاً و هرگز نباید تراشه ای از کاستی و ضعف بچشم آید. چه در آفرینش و چه در نوعِ کارهایی که به نمایندگان خود واگذارده. این را قبول داری یا نه؟ منِ چوپان به آفرینشِ شتران و گوسفندان و گاوانم که می نگرم، نقصی در آفرینشگری ات نمی بینم هیچ. هرچه که آفریده ای به کمال است و توپ! وبسیار فراتر از شعورِ چوپانی من. ایراد تو اما از آنجا پا می گیرد که کارِ راهبری و پروردگاری ات را به آدمهایی چون من سپرده ای. از تو که نوع بشر را نیک می شناسی این بعید است ای خدا. بمیرم برای سوز دلت که رشته ای اگر بدست عده ای در گذشته های دور سپرده ای به امانت، اکنون مجبوری همان رشته را در دست کسانی چون مجتبی خامنه ای و تائب و ملاعمرببینی.

هجده: من از میان همین گله ای که می چرانمش، واز کناره ی این تپه ای که جز خاک از آن نمی روید، به دوردست های اسلامی که می نگرم، کاروانی می بینم به درازای راهی یکهزار و چهارصد ساله، و یا حتی کاروانی به پهنای باند نهضت پیامبران. این کاروان، با پای پیاده و خونین، و با عاطفه های شلاق خورده ی دخترکان و پسرکان و زنان و مردانی جوان، پیش می رود. همگیِ اینان در غل و زنجیرند. از مردان که بگذریم، دختران و زنان جوان را از خانه های امن وآرام شان، و از کنار پدران و مادران و شوهرانشان بدر آورده اند به زور، و اکنون می برند تا در وحشت سرایی از خوی و خصلت اسلامی، آبستن شان کنند هرروز و هر ساعت حتی بر جهاز اشتران. این کاروان لهیده، ای خدا، چه بخواهی و چه نخواهی تاج افتخارش بر سرِ توست. وگرنه یک بار، بله یک بار، بله یک بار به یکی از پیغمبران برگزیده ات می گفتی من از این رویه منزجرم. و می گفتی: زن، تجلی محبت من است نسبت به هرچه که آفریده ام. که: زنان را قابلیت مادر شدن است. و تو ای خدا، باید – بله باید – به احترام مادران کلاه از سر بر می گرفتی و می گفتی: همگانِ بشر پیش پای مادران بخاک افتند. و چرا در این گردونه، احترام به پدر و مادر را تنها به اسلامیان سفارش کردی؟ و چرا دیگر پدران و مادران را از چشم پروردگاری ات بدور انداختی؟ چرا این نکردی؟ هم این نکردی و هم اجازه دادی که شوی یک زن جوان را که به طفلش شیر می دهد، جلوی چشم زن بکشند و در کنار جنازه ی شوهر و طفل گریان با زن بیامیزند اسلامی. این ها همه از شیرین کاری های توست ای خدا. وقتی خودت، دختران و زنان اسیر را – با هزار عاطفه و آرزوی انسانی شان – “مال” خطاب می کنی، باش و تماشا کن خروجیِ مال جویان اسلامی ات را. تحویل بگیر مال اندوزی طالبان و داعشیان و ملایان را.

نوزده: خدایا می دانم دلتنگِ درشت گوییِ بنده های زلالت هستی. می خواهم درهمین عالم چوپان وشی از پله های خردِ مختصرم بالا بروم و موسی گون – که می گویند یقه ی یکی را گرفت و همینجوری زد و طرف را درجا کشت و تو نه تنها به ورطه ی دادخواهی اش نسپردی بل به پیغمبری اش نیز برگزیدی، یقه ات را بگیرم و بگویم: شکلِ: فربه، نفرت انگیز، و فروشدگیِ مذهب به زیر و بالای زندگیِ بشررا اگر به قرن ها حاکمیت کلیسا ربط دهیم، که کشیشانی به نمایندگان از تو و به اسم تو پوست از تن و احساس و اندیشه ی مردم دریدند، و شکلِ: چرکین، مهوّع، وتیزابی اش را اگر به جمهوری اسلامی بسپریم که آخوندهایی به اسم تو جز رخت جرواجر و چرک و خونینی از مذهب و تشیع و خداپرستی بر طنابِ بُهتِ مردم نیاویخته اند، و نقشِ: خونچکان، هروله کش، و وحشی اش را اگر به عهده ی داعشیان مسلمان واگذاریم که به اسم تو دارند عرقریزان، تلخ ترین شکل یکتاپرستی را نشان همه می دهند، بله، با اعتنا به همه ی اینها می خواهم موسی گون یقه ات را بگیرم و ازت بپرسم پس عقلت کجا بود ای خدا که ندانستی این بشرِمسلمان اگرفریبش را با جبروتِ تو رنگامیزی کند، به صغیرو کبیرِ دیگران رحم نمی کند از فرطِ حرص و یکه تازیِ برآمده ازهرج و مرج اسلامی. از من نرنجی ای خدا؟ بفرما، این هم چند تا چَکِ آبدار زیر گوشِ خودم بخاطر این گستاخی! دروغ که نمی گویم؟ می خواستی خدا نشوی. حالا که شده ای پس صبرت را ببربالا و حرف بنده های تند خوی اما ساده و صمیمی ات را بشنو! لبّ کلام این که: یا تو خودت جماعتی را برگزیده ای که همین کارها بکنند و بشررا به اینی برسانند که در کشورهای اسلامی رسانده اند، یا کسانی از سکوت مداوم تو سود برده اند و خود را قالب کرده اند به مردم به اسم نماینده ی تو. یکی از این دو که بیش نیست. تکلیفت را روشن کند. تو در مظان اتهامی سخت. پای خودت را از این مهلکه ی آلوده بدر ببر. برای خودت می گویم. مگر نه این که دوست آنست که عیب دوست بگوید؟ از ما گفتن!!

بیست: عقل چوپانیِ من می گوید: خدا نباید از بندگانش عقب بیفتد. بویژه از بندگانِ غیر مسلمانش. چی؟ بله، اینجور که می گویند، خودت خواسته ای که سروری و آقایی، تنها و تنها از آنِ مسلمانان و در میان مسلمانان: با شیعیان باشد. همین عقل چوپانی به من می گوید: اگر مردمانی با بکارگیریِ هزار ترفندِ بد و خوبِ کفرآلود، توانسته اند به جایگاهکی از درستی فرا بروند، خدا که خود در جایگاه رفیعِ خداوندی است، حتماً باید نیک تر بتواند به یُمنِ بندگان برگزیده اش، و به برکتِ خط کشی ها و نقشه ی راهی که پیش پای مسلمانان بویژه شیعیان نهاده، آنان را برتارکِ خصلت های نابِ بشری و ایمانی بنشاند. درست؟ حالا، خدایا، بیا و این کفش ها را بپوش و به هرکجای تاریخ سر بزن و برو و بگرد و بگرد و بگرد و از دلِ هزارتوهای اسلامی، یک کپه مردم را بیرون بکش بیاور نشان منِ چوپان بده و بگو: راهی که من به پیامبران و امامان وملایان نشان داده ام، و همه ی ابناء بشر را ملزم کرده ام به اطاعت از اینان، باعث شده این تعداد مردم مسلمان، بله این دویست سیصد نفر مردم مسلمان و شیعه، بتوانند در این گوشه از دنیا و تاریخ به خوشبختیِ واقعی نائل آیند. بدت نمی آید اگر بگویم: دستت خالی است ای خدا. صد جفت کفش هم اگر که پاره کنی، به آن دویست سیصد شیعه ی خوش برخورد و شیک پوش و آرام و درسخوانده و فهیم و اهل مدارا و خیرخواه و نیک نگر و فراخ نگرو مدیر و منظم و اهل برنامه و انسان و دردمند و با حال و اهل تفکر و اهل خدمت به مردم و با وجدان و کاری و خردگرا و … بر نمی خوری. برگرد و خودت را خسته نکن. حالا ما یک چیزی پراندیم و ازت چیزی خواستیم. عزیزم، غصه نخور. بنشین و بگذار شانه بر گیسوانِ نازنینت بزنم. خودمانیم، آبرویت را مفت سپردی بدست کسانی که از خودت خداترند. در قاموس این خدایان هردمبیل، تو، تنها شأنی که داری، دمیدن باد بربادبانِ “تأیید” است. تو سکوت کرده ای و زیرکان اسلامی و شیعی به اسم تو، امضای تو را بر هر جنایت خویش می نشانند. وقتی همینجور سکوت می کنی و کاری نمی کنی، باید هم یکی از نتیجه هایش این باشد که در سلول های بازجویی، بازجویان شیعه و تسبیح بدست، دست به بدن بعضی از زنان و دختران ببرند برای لهاندنِ طرف و اعتراف گرفتن ازش. پنج تا از این زنان همین اکنون در بند بانوان زندان اوین اند. باور نمی کنی؟ خودت برو با خودشان صحبت کن.

بیست و یک: خدایا مرگ من تو از میان یکی ازشهرهای فلان کشور غربی که طبق آمار، آرام ترین و کاری ترین و خوشبخت ترین و منصف ترین و با ادب ترین و منظم ترین و تمیزترین و خردمند ترین مردمان را دارد اما همه کافر، و شهر قم که طبق آمار، رتبه ی نخست در مفاسد اجتماعی را در میان همه ی شهرهای ایران داشته آنهم با آنهمه آیت الله و آخوند و مراکز فقهی و علمی و شیعی، کدامیک را برمی گزینی و با کدامیک بیشتر “حال” می کنی؟ مرگ من راست بگو! با علم الهدی بیشترحال می کنی یا با فلان کافری که با همه ی طمطراقش، بر زمین می نشیند و پای بزهکاران را می شوید و می بوسد؟ از مسلمانیِ عسگراولادی و لاجوردی و احمدی نژاد و مجتبی خامنه ای و البغدادی در پوست نمی گنجی یا از کفرمطلقِ کافرهای غربی اما خردمند و دانشمند و درستکار؟ می دانم که خودت هم خسته شده ای از این الم شنگه ای که به اسم تو پرداخته اند مسلمانان و دینداران. خودت هم گیرکرده ای در این میان رشته های کار از دستت بدر رفته. این سکوتت مرا کشته ای خدا. راستی، وقتی کافرانِ غرب، با بدر بردن دین، و بیرون راندِ امر و نهی های دینی از ساحتِ سیاست های اداره ی کشورهایشان، توانسته اند به جایگاهکی از درستی و نیکبختی نائل آیند، تو چرا با این همه بگیر و ببند دینی عقب مانده ای از پرداختنِ یک جامعه ی نیمچه درست؟

بیست و دو: خدایا باز محرم آمد و صدای طبل و دهل تا همینجایی که من گله را می چرانم بگوش می رسد. باور کن خدا من از این جمله که: محرم و صفراست که اسلام را زنده نگهداشته، هیچ معنای دیگری جز این که: محرم و صفر است که برای “ما” فایده دارد و باید ازشکل همینجوری اش مراقبت کنیم و با همین شکل و شمایل بپرورانیمش. چرا که اینجور عزاداری، هم به خام کردن مردمِ عزادار می انجامد و هم سروریِ ما را بر سرِ این خامان به درازا می کشاند. خدایا یادت هست منِ پنج ساله از پی جوانان نوحه خوان آبادی می رفتم و می گریستم؟ حالا خودت تصور کن کودکانِ یک کشور را اگراز همان سالهای نخست به بازی و پرسیدن و نشاط و محبت و درستی و درستکاری و خردمندی ترغیب شان کنند، صاحبِ چه گنجی می شود همان کشور! و ما به جای این همه، توش و توانمان را مصروف حادثه ای کرده و می کنیم که هزار مطابق خونین ترش در تاریخ این سرزمین رخ داده و ما – صرفاً بخاطر این که اهل بیتی نبوده اند این فاجعه ها – بی هیچ اعتنایی از کنارشان رد شده ایم. خدایا خودمانیم، کربلا: تلخ و پرسوز و پرعطش، قبول، من بمیرم همین جنگ هشت ساله ی ابلهانه ی ایران و عراق که بگفته ی محسن رضایی هیچ خردی در نهاد تصمیم گیرانش نبود، خودش هزار مطابق کربلا جانسوزتر نیست؟ یا همین کشتار سال شصت و هفت؟ یا همین فاجعه هایی که داعش می پرورد؟ امام حسینِ این فاجعه های غیرِ کربلایی؟ قرار شد پارتی بازی نکنی خدا. یزید؟ بفرما: شیخ مصطفی پورمحمدی، شیخ علی فلاحیان، شیخ روح الله حسینیان، سید ابراهیم رییسیان آستانقدس رضوی. طالبان، القاعده، بوکوحرام، جیش العدل، جیش المختار. برای این که فاجعه های غیرکربلایی بچشم آیند و عمق شان دیده شود، بگو چه کم داریم تا برایت ردیف کنم هزار هزار. آخر قصه این که: ای خدا، من فکر می کنم داستان، اینی نیست که برای ما ساز کرده اند. داستان باید جور دیگر باشد و اینها بی جهت پای تو را به میان آورده اند. تو عاقل تر از آنی که اختیارت را بدهی بدست جماعتی که یکی اش شیخ علی فلاحیان باشد و او به ما بگوید که من نماینده و مترجم سخنان خدایم. داستان اما احتمال می دهم از این قرار باشد که تو هستی را آفریده ای و ریسمان اختیارش را بعدها به دست بشر و عقلش سپرده ای. که این گوی و این میدان. و خودت را کنار کشیده ای و همه ی امورات را به عقل بشر سپرده ای. بازم با تو سخن ها دارم. خب، من باید بروم خدا. مثل این که گرگ آمده. باید مردم را خبر کنم. فعلاً.

فیس بوکfacebook.com/m.nourizad
اینستاگرام: mohammadnourizad
تلگرام: telegram.me/MohammadNoorizad
ایمیل جدید: mnoorizaad@gmail.com

محمد نوری زاد
هفتم مهر نود و پنج – تهران