آخوندها و ملاها و روحانیان و آیت الله های حکومتی دست بدست هم دادند و تاریک ترین و مخوف ترین و ناجوانمردانه ترین دالان تاریخی را برای ایرانیانِ این عصر فراهم آوردند. آنچه که در پرونده ی این جماعت تا ابدالدهر باقی خواهد ماند و تر و تازه خواهند نمود، دست های آغشته به خون آنان است. و آغشته به مال و آبروی مردم. من گاه در خیال، دست در راهروها و اتاق های بیت رهبری می گردانم و از میان همگانِ آنجا، ملایی را بیرون می کشم و بر یک بلندی می ایستانمش و همه ی مردم تاریخ را به تماشایِ وی فرا می خوانم. در این محشر نمادین، من جز لهیدگی برای این ملا نمی بینم. که از نردبان اعتماد مردم بالا خزید و هر چه را که دید، جوید و درید و لهید. به همین خاطر، من آخوندهای بیت رهبری را خنده دار ترین موجودات این روزگار می دانم. موجوداتی که با تنی برهنه در میان جمع می خرامند و مردار می خورند و مردار می آرایند. برهنگیِ این ملاها در عبا و عمامه ای نیست که بر تن ندارند، نخیر، در رطوبتی از خردمندی است که با خود ندارند اما خود را علامه جار می زنند همه جا. آزمون بدی را از سر گذراندند این ملاها. پشتوانه ی اعتباری یک تاریخ را خرج همان رطوبتی کردند که با آنان نبود و ادایش را در می آوردند که کارآگاه اند و آشنا به امور. من مردمان تاریخ مطول بشری را می بینم که انگشت در کرده و برهنگیِ این ملایان را نشان هم می دهند و قاه قاه می خندند. و عجبا که اینان برای جا نماندن از قاه قاه مردمان تاریخ، خود نیز به غش غشِ خنده در افتاده اند. مثل دزدی که همه در پیِ اویند و او هراسان می دود و زیرکانه داد می زند آی دزد!

محمد نوری زاد
بیست و هفتم تیرماه نود و پنج – تهران