یک: با دوستان دور هم جمع شدیم و قرار گذاشتیم برای سالروز تولد دکتر محمد ملکی تندیسی از سرِ وی را بسازیم و به وی تقدیم کنیم. این سر، ساخته شد و در یک نشست با دوستان، نقاط قوت و ضعفش مطرح شد و قرار شد امروز که مثلاً قالب گیری می شود، فردا در روز تولد، تندیس را به دکتر تقدیم کنیم. تندیسِ آماده شده رفت برای قالب گیری. دم غروب تحویل مان می دادند و فردایش بسته بندی اش می کردیم و در خانه ی دکتر بازش می کردیم و کف و دست و هورا و چند تا عکس دستجمعی و از اینجور کارهای رایج و متداول. که یعنی: پیرمرد، ما قدر تو را و قدر فکر تو را می دانیم و می دانیم کیستی و چه کرده ای و از کجا به اینجا رسیده ای. این از این طرف، حالا بشنوید از آن طرف. از کجا؟ از داخل وزارت مکرمه ی اطلاعات و اداره ای از ادارات تابعه اش. برادران مکرم پشت یک میز دایره ای شکل گوش تا گوش نشسته اند و خبر را تکثیر کرده اند و جلوی هر نفر برگه هایی گذارده اند که: نتیجه ی کمین کردن ها و زاغ سیاه ها را چوق زدن به اینجا رسید که دانستیم عده ای از اهالی فتنه قرار گذاشته اند همین فردا پس فردا کله ی دکتر ملکی را قالب گیری کنند و تقدیمش کنند. آقایی که از همه برادر تر است مأموریتِ دیگر برادران را مشخص می کند و قرار می شود از جماعت اهل فتنه “حال” گیری کنند و داغِ کله ی دکتر ملکی را بر دل شان بگذارند. عملیات با رمز یا فلان و یا بهمان آغاز می شود و برادران پنج نفری می ریزند به کارگاه قالب گیری و کله ی دکتر ملکی و قالب های آن را ضبط و ثبت و بار ماشین شان می کنند و در راه بازگشت با آقایی که از همه برادرتر است تماس می گیرند که: عملیات با موفقیت کامل انجام شد و کله ی دکترملکی همین اکنون در صندوق عقب ماشین اداره است خیال تان راحت.

امروز با دکتر ملکی و دوستان لگامی جلسه داشتیم. دکتر را که به منزلش می رساندم به وی گفتم: می دانی در چه فکرم دکتر؟ پرسید: در چه فکری؟ گفتم: دارم آن کله ی سپید شما را تجسم می کنم که در گوشه ای از زندان اوین افتاده اما در هر نگاه برادران را می آزارد. دکتر گفت: واقعاً چه در کله ی اینها بود که آمدند و این تندیس را بار کردند و بردند؟ گفتم: وقتی اراده ها و اختیارها بدست بچه ها بیفتد، کینه ها و سوزهای کودکانه در کارهایشان نمود پیدا می کند. اکنون که این چند خط را برای شما می نویسم، کله ی دکتر ملکی در زندان اوین است و آن برادری که از همه برادرتر است در گزارش کارش برای برادرهای برتر از خودش نوشته که: حال شان را گرفتیم بد جور. چشمان دکتر ملکی در آن تندیس سپید رنگِ داخل زندان اوین، بجایی دور خیره مانده. آن جای دور، می تواند کودتای دیشب ترکیه باشد. یا جنازه ی جوانان مدافع حرم. یا حتی پول هایی که جناب رهبر در قمار هسته ای دود کرد و فرستاد هوا. اما همان کله ی میان تهیِ سپید رنگ به برادری که از همه برادر تر است می گوید: دوست من، آن کله ای که شما را می آزارد، اکنون سرجایش است. و تا آن کله سرجایش است، رنج شما تمامی ندارد. حالا هی پول بی زبان این مردم را به جیبِ حوثی هایی بریزید که یک جورهایی شیعه هستند همینجوری در یمن.

دو: جناب حضرت حجة الاسلام والمسلمین طائب، رییس سازمان اطلاعات سپاه، این بار اخم اسلامی اش را نثار فیش های نجومی کرده و افاضه فرموده: ما به داستان فیش ها ورود می کنیم و مدیران خاطی را سرجایشان می نشانیم. در اسلام این جناب آدمکش، آنقدر خرده شیشه هست که هرگز به فیش های حقوق سرداران سپاه نمی پردازد و اساساً به مفسده های اقتصادی سپاه داخل نمی شود و از باب مثال اشاره ای نیز به اسکله های قاچاق برادران و سرداران سپاه نمی کند. چرا که در سپاهِ اسلامیِ برادران آنقدر مفسده بر مفسده لمیده که بیرون کشیدن یک آجر از بنای بلندش، هم بوی بدش را بر می جهاند و هم کمرِ اسلام خاصش را بر زمین می نشاند.

محمد نوری زاد
بیست و شش تیرماه نود و پنج – تهران