یک: هنوزغبار زابل با من بود که تنهایی با اتومبیل خودم راه افتادم سمت کرمانشاه. و بی آنکه ذره ای گمان بر اشتباه بًرًم، یک نفس تا زنجان راندم. آنجا بود که دانستم راه را به اشتباه طی کرده ام. من به زنجان رفته بودم چرا؟ دو ماه پیش ترش از تهران تا همدان و از همدان به سنندج رفته و همین راه را برگشته بودم. و پیش ترها، بارها و بارها به کرمانشاه. ذهن من کجا درگیر بود که من بجای جاده ی ساوه، در انتهای جاده ی قزوین و زنجان، کرمانشاه را می جستم؟ برنامه ی سرِ مزار از ساعت شش بود تا هفت. و من چهار ساعت از برنامه جا مانده بودم. بجای ساعت شش، ساعت ده شب رسیدم کرمانشاه. یک راست رفتم منزل آقای دانشور. برادر بزرگتر “کیانوش آسا”. جمعی از یارسان ها آنجا بودند. یارسان ها شاخه ای از دراویش اند که از جانب نظام مقدس هیچگاه به رسمیت شناخته نشده اند. جمعیت شان از هشتصد هزار نفر تا چهار پنج میلیون نفر در تفاوت است. خودشان می گویند ما سومین اقلیت پرجمعیت کشوریم (بعد از سُنّی ها) با بیش از پنج میلیون نفر یارسان که همگی پراکنده و خاموش اند. چرا پراکنده و خاموش اند؟ به این خاطر که به محض شناسایی، از هرکجا اخراج می شوند. هیچ دکتر و مهندسی را – اگر بگویند یارسان هستیم – در هیچ کجا استخدام شان نمی کنند. من – محمد نوری زاد – معتقدم نظام مقدس به این دلیل اینان را به رسمیت نمی شناسد که خودِ نظام مقدس پیشاپیش آمار جمعیت یارسان ها را به اسم خودش(شیعه) بالا کشیده. و اگر بخواهد هویت اینان را برسمیت بشناسد، باید از جمعیت شیعه ی کشور چهار پنج میلیون نفری بکاهد حداقل.

دو: آن روز در کرمانشاه، هفتمین سالروز سفرِ خونین کیانوش بود. کیانوش آسا دانشجوی نخبه ی مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه علم و صنعت تهران از این جماعت یارسان بود که در روز 25 خرداد هشتاد و هشت به تیر مستقیم برادران از پای درآمد. بجز یارسان ها کسی در آن جمع نبود. جز من که از گرد راه رسیده بودم و باید راهِ رفته را باز می گشتم. تا ساعت دوازده نیمه شب نشستیم و از هر در سخن راندیم. بزرگترین مشکل و بزرگتری خواسته یارسان ها همین معلق بودن و خروجشان از تعلیق است. که دوست دارند هویت خود را آشکار کنند اما نظام مقدس به هر بهانه سرکوبشان می کند و حتی بضرب یک فتوای آقای خامنه ای، جماعت یارسان را مشرک و کافر و نجس اعلام شان کرده. یارسان ها از کهن ترین باورهای ایرانیان و از دور دست های تاریخ ایران زمین اند. بعدها با آمدن اسلام، یارسان ها در اطراف امام علی و رسم مردانه ی وی مجتمع می شوند. برخی اینان را علی اللهی می نامند. که خودشان هرگز این تهمت را قبول ندارند. کجا یارسان ها علی را خدا می دانند؟ برای یارسان ها، داشتن سبیل بر صورتِ مردان، مثل داشتنِ ریش بر گونه ی آیت الله ها و آخوندها ضروری و واجب است. زندانبانان سبیل یکی دو زندانیِ یارسان را زده بودند اما اصلاً گمان نمی کردند که بخاطر این کار، قیامتی بپا شود و یکی دو نفر خود را به آتش بکشند حتی!یارسان ها درویش اند. اما پراکنده و بی نظم. دراویش گنابادی اما اتحادشان و انظباطشان افزون تر است. نظام مقدس، دراویش یارسان را متفرق کرده و بین شان اختلاف انداخته سخت. اما به خون غلتیدن کیانوش آسا گویا این جمع متفرق را به خود کشانده در این هفت سال که: قدر خود بدانید و از تفرقه و استحاله بپرهیزید!

سه: آنشب در آن جمع، مادرِ کیانوش و برادران و خواهرانش نیز بودند. مادرِ شلر فرهادی نیز. این شِلِر همان دختری است که برای برنگشتن به زندان اوین، و از ترس برادران اطلاعات و سپاه، با شلیکِ تفنگِ سرپُرِ دکوریِ پدر بزرگ به زندگیِ خود خاتمه می دهد. من با عنوان ” تراژدیِ شلر” نوشته های فراوانی دارم. داستانش را از اینجا بخوانید: http://www.nurizad.info/blog/23545 نیز بر مزار شلر دو دقیقه صحبت کرده ام: https://www.youtube.com/watch?v=FJYioIQgTQI

چهار: نیم ساعت از نیمه شب گذشته بود که راه افتادم سمت تهران. تک و تنها. هماره تلاشم بر این بوده و هست که تنها بروم و تنها باز آیم. چرا؟ مبادا بخاطر همراهی با من یکی دیگر آسیب ببیند همینجوری! در میانه های راه، اتومبیلم را کنار کشاندم و نیمساعتی چشم بر هم نهادم. گاه جلوی آینه می ایستم و از خود می پرسم: خیلی جوانی نمی کنی پیرمرد!؟ از این گوشه ی کشور به گوشه ای دیگر، از این شهر به شهری دیگر، از اینجا به آنجا؟ و بخویش پاسخ می دهم: تو نه تنهایی و نه پیر و کهنسال. در بازوان تو و در پاهای تو و در چشمان تو زور و توان و شوق و امید جوان های بسیاری نهفته است. راستش را بخواهید در آن شبانه ی راه، احساس کردم کیانوش آسا در کنارم نشسته و با من گپ می زند. و در صندلی پشت سرم، ستار بهشتی و مصطفی کریم بیگی و امیر ارشد تاجمیر و صدها و هزارها زن و مرد و جوان و نوجوان ناکام و غرق خون نشسته اند تا یک به یک با ما سخن بگویند و از ما بخواهند به خون شان بی تفاوت نباشیم. اتومبیل من همیشه از حس حضورِ این عزیزان سرشار است. و چه مسافرانِ زنده و سرشناسی! ما مگر می گذاریم این خون ها هدر شوند؟ زورِ بازوی مادرِ ستار بهشتی یک طرف، موشک های شهاب سپاه و هیمنه ی بیت رهبری و هست و نیست بسیجی ها و حزب اللهیان در طرف دیگر! بله، خون مظلوم ستار اینگونه بازوان نازک مادرش را به کهکشانی از قدرت ازلی بند کرده است. هرکه حریف این مادر و آه های سوزان وی است پای در میان گذارد!

سایت: nurizad.info فیس بوک: facebook.com/m.nourizad
اینستاگرام: mohammadnourizad
تلگرام: telegram.me/MohammadNoorizad
ایمیل: mnourizaad@gmail.com

محمد نوری زاد
بیست و هشت خرداد نود و پنج – تهران