یکی از اعماق به من نهیب می زند: دستِ قلمت را بگیر و شعله اش فرو بنشان و به بهار بنگر واز شکوفه ها بنویس. از حاجی فیروزها بنویس. از سبزی پلو با ماهی. از ترقه ها و فشفشه ها و کپه های آتش. از سین های سفره ی هفت سین. از هجوم مردم به شمال و مشهد و شیراز. و این که: با شادیِ مردم شاد باش. و یا بیا و دلمردگیِ مردم را با توصیه های نوروزی ات کف مالی کن.

به همو که از درون با من سخن می گوید می گویم: اشتباه تو در این است که بین من و قلمم جدایی می بینی. وحال این که من خودِ قلم ام. و قلمم، خودِ من. من و قلم دست در دست هم به هر ناکجا سر می زنیم و از هر روزنی سر بر می آوریم و از هر شعله ای سراغ می گیریم و با سوز هر حنجره ای می سوزیم و با داغِ هر درمانده ای می گدازیم و از جیب جماعتی و آستینِ عبای بعضی ها خبر می آوریم. با این همه می گوییم: ای بچشم. و من و قلم فریاد می زنیم: ای مردم، نوروزتان پیروز. به امید سالی نیکو برای ایرانیان و برای هر کس در هر کجا. و می گوییم: ای بهار، خوش آمدی. که اگر سر زدن های هرساله ی تو نبود، ما و ملایان، خدا را در مطبخِ اختصاصیِ خود ذبح می فرمودیم و جایگاه پروردگاری اش را به نوکرهای دستِ چندمِ خود هبه می کردیم و خود برای به چنگ آوردنِ تاجِ ” فرا پروردگاری” با هر معترضی در می افتادیم و برای هر بنی بشری رجز می خواندیم و ملت ها را به عزا می نشاندیم و سرزمین ها را مثل موریانه می جویدیم و میخ اسلامِ ناب را بر سرِ خرابه های جهان می کوفتیم و در همان خرابه ها، عمامه از سر بر می گرفتیم و تاجِ فرا پروردگاری بر سر می نهادیم. یا للعجب ای خدا، بیا و بیاموز از ما آداب پروردگاری را!

می بینم: زمستان بی اعتنا به ما، راهش را کشید و رفت. بهار نیز بی اعتنا به ما می آید و می رود. انگار دقیقه ها و ماه ها و سال ها و ستاره ها و کهکشان ها صورت از ما برگردانده اند و بی اعتنا به ما پای در وادیِ فلکیِ خویش دارند. راستی چرا هم زمین و هم آسمان و هم زمان صورت از ما برگردانده اند و اعتنایی به ما ندارند؟ ما مگر چه کرده ایم؟ یا مگر چه باید می کردیم که نکرده ایم؟ می گویم: آنجا زمین و آسمان به پای بشر می افتند و رام او می شوند و هستِ خود را در طبق می نهند و تقدیمِ بشر می کنند که این بشر نیز، در پیمانه ی پاداشِ پدیده ها سپاس افکند. و ما سپاسِ از هستی را با سپاس از جماعتی نابکار تاخت زدیم. وقتی ما سپاس از درخت و آب و کوه و اکسیژن و سپاس از زمان یا عمری که به امانت به هریک از ما داده شده را به سپاس از پخمه هایی بدل کردیم که مغزی فندقی دارند و با همان مغز فندقی اراده ی سیطره بر جهان دارند، چرا نباید ریزگردها از عراق بر بخیزند و راه طولانی خرمشهر و آبادان واهواز تا تهران را بپیمایند برای گفتن همین یک نکته که: راه را کج رفته اید ای ایرانیانِ انقلاب اسلامی کرده!

من هفته ی پیش فیلمی دیدم از یکی از شهرهای سوریه. که بمب های ما و بمب های بشار اسد سوراخ سوراخش کرده بود و جنبده ای در آن نمی جنبید. این شهر جوری متلاشی شده بود که گویا ملات این شهر از چوب بوده و موریانه ها جویده اندش. مردمانش چه؟ قلمم می گوید: از مردمانش مپرس اما از من بپرس چرا در این بهار بخندم آنجا که ملاهای ایرانی به اسم مردم ایران فتنه ها آراسته اند و کشورهایی را به آتش کشیده اند و خود از روی شهرهای آتش گرفته می جهند و سرود می خوانند که: سرخیِ تو برای من، اسلام نابم مال تو!؟

اینستاگرام: mohammadnourizad
تلگرام: telegram.me/MohammadNoorizad
ایمیل: mnourizaad@gmail.com

محمد نوری زاد
بیست و نهم اسفند نود و چهار- تهران