یک: من در همین روز جمعه که روزِ پایانیِ نمایشگاه است، از عاشقانه ترین تابلوی نقاشی ام رونمایی می کنم. این اثر، خط خطیِ یک کودک عاشق است. اگر آمدید، و اگر پرده از جمال مبارک این اثر پس راندم، مطلقاً در آن خیره مشوید تا مگر ردّی از هنر در آن بجویید. راستی، یک خط خطی مگر عاشقانه می شود؟ چرا نشود؟ در بزرگسالی، اگر می توانید کودک شوید تا عشق از سرانگشتانتان و از کلامتان و از نگاهتان فوران کند. که البته کار دشواری است این کودک شدن در عین بزرگسالی. چرا که مرز مویینی با خل وضعی و دیوانگی و جنون دارد. من چند باری مسئولین فرتوت و پوک مغز خودمان را با ” کودکانِ کهنسال” توصیف کرده ام. من خودم به این مرز مویین چه بشود که سر بزنم. اگر که بتوانم. برای خلق این اثر اما کودک شدم و عاشق. خلاصه این اثرِ که روز جمعه رونمایی اش می کنم، هر چه که هست، عاشقانه ترین نقاشیِ من است تا به امروز. بعدها چه می شود و چگونه از دل آثارم عشق برخواهد جوشید، نمی دانم.

دو: روز ششمِ نمایشگاه، با نشست هفتگیِ سرای قلم به اشتراک افتاد. به رسم هماره ی سرای قلم، صندلی ها چیده شد و دوستان همراه آمدند و برنامه شروع شد. ابتدا من از چند و چون نقاش شدنم گفتم. که مرا هیچ الفتی با نقاشی نبود. در زندان بود که به نقاشی روی بردم بی اجازه ی نقاشان و هنرمندان. و خلاصه خود را قاطیِ عزیزانی کردم که هنر را می فهمند و رد هنر را می توان در آثارشان تماشا کرد و لذت برد. من اما ” همینجوری” پای به این وادی نهادم و شدم نقاش. بی آنکه مرا مایه ای در این میان باشد.

سه: عزیزانی چون جناب قدیانی و مادر مصطفی کریم بیگی و آقای هاشم زینالی و دکتر خزعلی نیز آمدند و ما همگی به برکتِ پایداری و سهم شان در روشنگری مردمان ترسیده ی ایران، بپا خاستیم و کف زدیم. بعد نوبت به جناب دکتر بادکوبه ای رسید که مابقی مجلس به وی و به اثر شیرینِ تازه منتشر شده اش – نگاه قرآنیِ حافظ – اختصاص داشت.

چهار: دیشب یکی از دوستان در باره ی انتخابات و بویژه از حضور افرادی چون حسن خمینی پرسید. گفتم: در نوجوانی و در کتاب انگلیسیِ مدرسه، داستانی بود به اسم پرستوی کوچک. این داستان، به یک پرستوی خسته اشاره داشت که از مهاجرت با پرستوهای دیگر بازمانده بود و در شهری و در زیر پای یک مجسمه ی زیبا آرمیده بود. کم کم هوا سرد می شود و برف می بارد و پرستوی کوچک می لرزد و باور می کند که از این زمستان بدر نمی رود. صدایی می شنود. که یکی او را می خواند. این صدا از مجسمه است که بر یک بلندی به شهر می نگرد. پرستو می رود و بر شانه ی مجسمه می نشیند. مجسمه به وی خانه هایی را نشان می دهد که مردمش در تنگنا و نداری به سر می برند. مجسمه از پرستو می خواهد که یک به یک چشم های قیمتی اش را در آورد و به این خانواده ها برساند تا با فروش آن از این زمستان سخت عبور کنند. بعد نوبت به دستبندهای مجسمه می رسید.

بعد نوبت به همه ی مهره ها و دکمه ها و فلزات قیمتی ای می رسد که از مجسمه آویخته اند. زمستان رد می شود و می رود. مردم از خانه ها بیرون می زنند و مجسمه را برهنه از چیزهای قیمتی می بینند. و می فهمند که عبور از زمستان نداری، به برکت مجسمه و پرستوی کوچک بوده است. پرستویی که پیش پای مجسمه از پا در آمده. این داستان را که برای آن دوست تعریف کردم، پرسیدم: ما به سایر اوصاف مدنی و سیاسی و مردمیِ این آقایان کاری نداریم که سخت وحشتناک و ناجوانمردانه است، شما دریک از جناب حسن خمینی بپرسید در این زمستانِ نداری که جماعتی از دختران و بانوان و پسران ما حتی بناگزیر تن به تن فروشی می سپرند، نمی شد آنهمه پول هنگفتی که وی خرج مرقد جدش کرد، به خانه های تهی دستان برساند؟ پرستوی کوچکش خودِ من!

پنج: پیشنهاد می کنم روز اختتامیه ی نمایشگاه را از دست مدهید. بویژه تماشای عاشقانه ترین تابلوی مرا که در آن روز رو نمایی می شود. من این تابلوها را برای کمک به خانواده های زندانیان سیاسی و عقیدتی بفروش می رسانم. برای کسانی که ملاهای حاکم و سرداران سپاه کلاً فراموششان کرده اند. می پرسم: وقتی شما مرد یک خانه را با کوچکترین اعتراض و پرسیدنِ یک “چرا” به زندان می بری و سرضرب حقوقش را قطع می کنی یا مغازه اش را پلمب می کنی یا دفتر و شرکتش را تعطیل، از خود نمی پرسی خانواده ی وی در این زمستان سخت با نداری چه می کند؟

شش: یکی می گفت: در تفکر آخوندی و تنها در میان خودشان، یک چیز اهمیت دارد و آن این که هرکاری می کنی یک پسوند اسلامی بدان بیفزای. حتی اگر می زنی و یکی را می کشی و مال یکی را بالا می کشی و یکی را به حبس و حصر در می اندازی. رمز غارت های این روزها در همین پسوند اسلامی است. چرا که خیال آخوند از قیامت و محشر و پرسش و پاسخ راحت می شود با همین پسوند اسلامی. و شاید علت این که آخوندها هیچگاه به هیچ پرسشِ مسئولیتی پاسخ نداده اند و نمی دهند، این است که قاطعانه می گویند: ماها یک بار پاسخ می دهیم آنهم در صحرای محشر است. حالا آن صحرای محشر کجا هست و کِی فرا می رسد و اساساً چه کسی آن صحرای محشر را دیده است، چیزی است که به ماها که پرسشگریم مربوط نیست. به وی گفتم: همه ی آخوندها را به یک چشم مبین. هستند درستکارانی که در این گردونه آسیب فراوان دیده اند از همین صنف. انصاف این است که ما سهم آنان را هدر ندهیم و قدرشان بدانیم. اگر چه معدودند و کم شمار.

telegram.me/MohammadNoorizad
https://www.facebook.com/m.nourizad
سایت: www.nurizad.info اینستاگرام: Mohammad Nourizad

محمد نوری زاد
دوم دی ماه نود و چهار – تهران