یک: بخود قبولانده ام که اگر در روز تنها یک نفر – آری یک نفر – به تماشای تابلوهای من بیاید، من بدانچه که اراده ی انجامش را داشته ام رسیده ام. چرا؟ برای این که باید به بعضی ها بفهمانیم: شما حق ندارید یک ایرانی را از حقوق بایسته و بدیهی اش باز بدارید. شما حق ندارید به صرف این که یکی با شما همرأی نیست و همو به دزدی هایتان معترض است، از هستی ساقطش بکنید. و اگر تا کنون هر چه که خواسته اید کرده اید، متعلق به گذشته های کورِ این انقلابِ زهر ماری است. اکنون اما ورق دارد بر می گردد. از کجا می گویم؟ خواهم گفت. اما در مجموع بیست سی نفری به نمایشگاه آمدند عمدتاً جوان. و بودند تا پایان و با هم گفتگوها کردیم و دردها و غصه هایمان را بهم نشان دادیم. جوانی در آن میان پیشنهاد داد: شما یک شماره حسابی بدهید تا مردم از داخل و خارج بتوانند کمک کنند به خانواده های زندانیان سیاسی. گفتم: بارها این را به من گفته اند و من پرهیز کرده ام. قضایای مالی، حتماً حرف ها و حدیث های ناجوری با خود می پرورند. همین بهتر که من مال خود را – تابلوهای خود را – می فروشم بهمین منظور. به کسی چه مربوط؟

دو: شما از روی پل کریم خانِ تهران که می گذرید، یک نقاشیِ دیواریِ قدیِ بزرگ بر دیوارِ پشتیِ یک ساختمان بلند می بینید که برآن با خطی درشت از قول مقام معظم رهبری نوشته اند: “ما یک لحظه هم با آمریکا کنار نمی آییم”. می گویم: بخاطر همین یک جمله ی همینجوریِ ایشان، و بخاطر این که این تنها سیدعلی خامنه ای باشد که بعد از فروپاشی شوروی همچنان بر میخِ استکبار ستیزی پتک می زند، چه سرمایه ها که دود نشد و چه پولها که به کیسه ی روسها نریخت و چه بدبختی ها که از قد وبالای هر ایرانی نیاویخت. همه اش هم بخاطر این که حضرت رهبری در زندگی اش یک روزهم کار نکرده و یک روز هم از نان بازویش نخورده تا بداند سرمایه ی فردی یعنی چه و سرمایه ی ملی یعنی چه؟ و این که حضرت رهبری هرچه که خورده از بخشش مردم بوده بهمین خاطر هر چه هم که به باد داده، از پول و آبرو و سرمایه ی مردم بوده پس چرا باید گزشی در خود احساس کند و برای شکست های پی در پی اش بر سر بکوبد و سر به بیابان بگذارد؟

سه: تازگی ها اعلام شده که ضریب هوشی ایرانیان کاهش یافته. در کنار ” اولین” های جمهوری اسلامی، این یکی ظاهراً بچشم نمی آید. یعنی وقتی مردم را از هر نظر فرو کاستند و تحقیرشان کردند و بیکار و تنبل و تن پرور و ترسو و بهت زده و پریشان پرورش شان دادند، این مردم چرا باید نگران کاهشِ ضریب هوش نسل خود باشند؟ می گویم: وقتی ما بدست خود و به مفت، زمینه ی خروج هوشمندان و نخبگانِ خود را فراهم می کنیم، چرا باید همچنان هوشمند و تیز هوش و تیزفهم باقی بمانیم؟ وقتی ما به تعمد، مردمان خود را می ترسانیم تا بتوانیم براحتی جیب شان را خالی کنیم، خب این ترسو بودن و ترسو تربیت شدنِ نسل ها چرا مرتب از ضریب هوشیِ مردم نکاهد؟

آیا این خبرِ درستِ آماری گریبانِ شما را چاک نمی زند که: بر اساس آمار صندوق بین المللی پول، ایران با ضریب مهاجرت 15 درصد، رتبه ی نخست را در میان 61 کشور توسعه نیافته و در حال توسعه داراست؟ گریزِ باهوشان، درست با برآمدنِ انقلاب اسلامی شتاب گرفت و اکنون نیز همچنان ما بدست خود خردمندانِ خود را می تارانیم بضرب ترکش های اسلام ناب مان. این نیز بگویم که: پایین بودن ضریبِ هوشیِ مردمان ایران، اگر برای آینده و اکنونِ سرزمین ما یک فاجعه ی عنقریب است، حتماً برای ملاهای حاکم یک فرایند مطلوب و گنج گونه است. هر چه مردم ببوتر و بیق تر و پخمه تر و اشک ریزتر و بر سر و سینه زن تر، چاکر تر و مهیاتر برای بلعیده شدن. در یک قلم، شما یک نگاهی به قدو بالای آخوند قاتلی مثل شیخ مصطفی پورمحمدی – وزیر دادگستریِ بیت رهبری – بیندازید، او آیا به مردم تیزهوش و پرسشگر و فهیم و پایِ کار محتاج است یا مردم پخمه ای که بابت هر کار دم دستی، انگشت اجازه بالا بگیرند و از مختصر هوش نداشته ی ملایان بیاویزند؟

چهار: تعداد 212 فروند نماینده ی مجلس، طی نامه ای، کشته شدن یک بابایی را در سوریه به سید حسن نصرالله تبریک و تسلیت گفته اند. من معمولاً چه بشود که با کنایه ای مثل ” فروند” بخواهم یقه ی جماعتی را بگیرم و تکانشان بدهم. فروند واحد شمارش پرندهای آهنینی است که توسط خلبانان یا اتاق های فرماندهی هدایت می شوند و از خود اختیاری ندارند. من خواسته ام تا مگر با اطلاق واژه ی فروند، به این جماعت بگویم: آهای ای چاکرمسلکانِ بفرموده، پیش چشم شما زدند و فرزندان مردم را کشتند، ستار بهشتی را کشتند، سعید زینالی را بردند و سر به نیست کردند، شما آیا ندیدید و نشنیدید تا نامه ای به یکی بنویسید و ابراز آدم بودن بکنید؟ من هر چه می کنم آن دوست دوران دبیرستان خود را فراموش کنم، بهر بهانه پیشِ چشمم ظاهر می شود. که وقتی به یک ناجوانمردی و نامردی پی می برد، نرم از کنارِ طرف رد می شد و تف گنده ای می انداخت و یواش می گفت: به غیرتی که نداری!

نشانی: خ کارگر شمالی – بالاتر از خ نصرت – کوچه عبدی نژاد – پلاک 18 – سرای قلم
هر روز از ساعت 5 تا 8 عصر
اختتامیه: جمعه چهارم دیماه

telegram.me/MohammadNoorizad
https://www.facebook.com/m.nourizad
سایت: www.nurizad.info اینستاگرام: Mohammad Nourizad

محمد نوری زاد
یکم دی ماه نود و چهار – تهران