یک: امروز شنبه زودتر از همه رفتم اوین. پلیس ها منتظر بودند. یک ستوان جوان در حالی که لقمه ی صبحانه اش را تا نیمه در دهان داشت جلو دوید که: نمی توانی بروی بالا. گفتم: فرض کن می خواهم بروم دادسرا. گفت: بی خود می کنی. ستوان دیگری آمد و بی معطلی یقه ام را گرفت و چند تا فحش پایین تنه ای نثارم کرد. من هم یقه اش را گرفتم. او بکش من بکش. نعره ها و عربده ها و قیل و قال ها در هم فرو شد اما من هنوز همانجا بودم. گروهبان جوانی که دوست داشت زورش را نشان همه بدهد، آمد و با فریادی بلند مرا هل داد و بیرونم راند به آنسوی تیرک. من مگر چه می خواستم؟ من اموالم را می خواستم که چهار سال پیش سپاه برداشته و برده. و این که ممنوع الخروجی ام رفع شود. پلیس ها اما گوششان به این حرفها بدهکار نبود. وظیفه ای داشتند که باید بدان عمل می کردند. آقای نعمتی و دکتر ملکی نیز آمدند. دکتر رفت که با ستوان فحاش صحبت کند، هل داده شد بیرون و کم مانده بود زمین بخورد. مادر امید علی شناس آمد با پوستر پسرش. ستوان فحاش چند تا فحش زشت نثار این بانو کرد که مرا به تکاپو در انداخت که بگویم: خاک بر سر آن لجن زاری که تو در آن تربیت شده ای. پلیس با ادبی آمد که: بروید بیرون. گفتم: بخاطر ادب شما هم که شده می گویم: بچشم. و رفتیم بیرون به آنسوی تیرک.

دو: دوستان یک به یک آمدند. آقای رضا ملک و مادر سعید زینالی و شاگردان محمد علی طاهری و کمی بعد خانم نسرین ستوده. جمعیت ما فزونی گرفت. به دکتر ملکی گفتم: عجب جای خوبی است اینجا. ما سابقاً می رفتیم داخل محوطه و روبروی در اصلی زندان اوین و در آنجا کسی ما را نمی دید. اینجا اما کنار خیابان هستیم و سرنشینان اتومبیل ها همه ما را می بینند. سمت راستمان دادسرای اوین است و پشت سرمان دیوار بلند اوین.

سه: دکتر ملکی داده بود یک پلاکارد چوبی کوچک برایش درست کرده بودند با دسته. روز قبلش این را داده بود به من که بر کاغذی بنویسم: کشتار انسانهای بی گناه و بی سلاح، جنایت علیه بشریت است. در اشاره به لیبرتی که به راکتش بسته بودند. من این رانوشته و بر تخته ی کوچک پلاکارد چسبانده بودم. پلاکارد در کش و قوس بین من و پلیس فحاش شکست و از هم دریده شد و یکی از پلیس ها دست برد و این پلاکارد دریده را برداشت و با خود برد. دکتر ملکی که آمد، داستان پلاکارد را برایش گفتم. و قول دادم که یکی بهترش را برایش بسازم. شاگردان طاهری یک مقوای لوله شده ی سفید را کنار گذارده بودند. نیز یکی شان ماژیکِ نوک پهنی داشت. گرفتم و بر مقوا همان جمله ی مورد نظر دکتر ملکی را نوشتم و دادم دستش. پیرمرد چقدر خوشحال شد. راستی عجب دنیایی داریم. ببین مجتبی خامنه ای با چه خوشحال می شود و دکتر ملکی با چه؟!

چهار: با کمی فاصله از جمعیت ما، دو نفر از اعضای خانواده ی آقای هاشمی رفسنجانی ایستاده بودند. بانو عفت مرعشی همسرش، و فاطمه دخترش. کمی بعد یاسر پسر آقای رفسنجانی نیز آمد. اجازه گرفتم برای عکس. همسر آقای هاشمی گفت نه. اما فاطمه راضی اش کرد که: مادر عکس شما همه جا هست چرا اینجا نباشد. ازشان فیلم گرفتم. همسر آقای هاشمی به من گفت: چرا از پسر من مهدی نمی نویسید. گفتم: من دو سه بار از خانواده ی شما که همینجا به ملاقات آمده بودید نوشته ام. گفت: نه، از خود مهدی بنویس. پرسیدم: به نظر شما مهدی بی گناه است؟ مادر و دختر یکصدا گفتند: صد درصد. و فاطمه بانو شروع کرد به این که همه اش پرونده سازی است و اینها یک برگ سند مبنی بر خطا و جرم مهدی در دست ندارند.

پنج: دقیقاً تا ساعت یازده و نیم جلوی ورودی اوین ایستادیم و تعدادمان به یکصد و پنجاه نفر رسید. بعدش راه افتادیم سمت چمران. که خودش یک راهپیمایی درست و حسابی بود. در راه جوانی از من پرسید: این کارها نتیجه هم دارد؟ گفتم: فرض کن اینجا نیستی و در خانه نشسته ای. کدامیک به نتیجه نزدیک است؟ قبول کرد که این حضور بهتر از نشستن در خانه است. و همین ما را بس. فیلم این راهپیمایی و حضورمان جلوی اوین را تقدیمتان می کنم تا شما به هر شکلی که مقدورتان است منتشرش فرمایید.

شش: دیروز آقای محسنی اژه ای گفته: “آماده ی هرگونه همکاری با دولت برای رفع مشکلات هستیم”. خب، شما وقتی به ظاهر این سخن جناب اژه ای خیره می شوید بخود می گویید عجب دم و دستگاه همدل و همراهی است این دستگاه قضا که حاضر است دست در دست دولت بگذارد برای رفع مشکلات. در این سخن دو تا ایراد اساسی هست که متعمدانه مغفولش گذارده انده. یکی این که: خودِ این آقای محسنی اژه ای و دم و دستگاهش یکپا “مشکل” اند برای مملکت. مثل این که یک ساطور در قصابی به چرخش در آید و بگوید: ما حاضریم مشکل شقه های گوشت را حل بکنیم. و دو این که مشکلِ مورد نظر این جناب، عمراً ربطی به مشکلات مردم داشته باشد. اینان وقتی سخن از مشکلات می گویند، قصد و غرضشان رفع و رجوعِ گیرو گورهای خودشان است و لاغیر. دستگاهی که شاکله ی کلی اش فرشی است زیرپای رهبر و سپاه، و از خود هیچ اختیاری ندارد مطلقاً، مگر می تواند در داوری میان مردم و حاکمان، صورت به سمت مردم بگرداند؟ آقا بدنبال مشکلات مردمید؟ یک کلام: سپاه را از دزدی و دخالت باز بدارید. اگر که می توانید!

هفت: آقای هاشمی رفسنجانی افاضه فرموده اند: اگر برای منافع کشور مذاکره می کنیم، باید به قرآن مراجعه کنیم. می گویم: این سخن، پوک تر از آن است که بشود برآن ساختمانی از درستی آراست. پرسش این که در مراجعه به قرآن به کدامین آیه اش تأکید ورزیم؟ و در این تأکید، به کدامین تفسیرش اعتنا بندیم؟ و در این تفسیر، شأن نزولش را درنظر بگیریم یا نگیریم؟ و در این شأن نزول، حاکمانِ خطاکار را در جانب حق بنشانیم یا ناحق؟ پاسخ جز یکی نیست. و آن این که: حاکمانِ برما حتماً و مطلقاً به نمایندگی از خود خداست که ریسمان ها در دست دارند برای شل کردن و سفت کردن. ایکاش جناب رفسنجانی می فرمود: نه در مذاکره بل در هر کار، بجای قرآن، به عقل جمعیِ مردم دخیل باید بست.

هشت: این روزها فیلمی از سنگسار یک دختر نوزده ساله ی افغان در فضای مجازی دست بدست می شود که تماشای آن دلِ هر سنگدلی می شکافد از اندوه. پیشنهاد می کنم این فیلم را حضرات مراجع تقلید خودمان تماشا بکنند و حتماً نیز نسبت بدان اعلام موضع کنند. در این موضعگیری یا بگویند: سنگسار این دختر عین دستورات اسلام است و جایز است و ایرادی ندارد، یا بگویند: این سنگسار، عین جنایت است و توحش. سکوت مراجع در باره ی حادثه هایی اینچنین، نان خوردن از مشعشعات دین است در پس پرده ی رنگینی که بر جمال جهالت افکنده اند.

نه: این روزها من سخت به لکِ ” به سیم آخر زدن” فرو شده ام. خود را سرگشته ای می بینم که برای گرفتنِ حقش، به هرکجا که شما بگویید سر زده و سرآخر سر از ناکجا در آورده و در پرسه های پریشانی اش، یکی را می جوید که کارش تمام کند. یا این یا آن. یا حقش را برگرداند یا بر تمامیتش تیغ بکشد. شمارش معکوسِ روزی که خود را به دل حادثه ها بسپرم شروع شده. مرا زمستان سختی در راه است. شما را با خبر می کنم حتماً.

telegram.me/MohammadNoorizad

محمد نوری زاد
شانزدهم آبان نود و چهار – تهران