یک: دیروز ساعت هشت صبح روز دوشنبه یازده آبان، دکتر ملکی زنگ زد و گفت: باران می بارد. برویم دنا یا نه؟ و گفت: هوا سرد است و ای بسا مردم سرما بخورند. گفتم: برویم آقای دکتر. از این به بعد زمستان است و فصل سرما و یخبندان و بارش برف. دکتر با بزرگواری سخن مرا پذیرفت. و خود نخستین کسی بود که سرِ قرار رفت و از همانجا به من زنگ زد که: من اینجایم و کسی نیامده و هوا سرد است. از وی خواستم ده پانزده دقیقه صبر کند تا خود را به وی برسانم. وقتی رسیدم بیست نفری آمده بودند و کم کم نیز به جمعیت مان افزوده می شد.

دو: دکتر ملکی می لرزید از سرما. پیرمرد بجای لباس گرم، تنها بادگیری به تن کرده بود و باورش نمی شد سرما تا به این حد به بدن نحیفش نفوذ کند. یکی از جوانان پالتویش را به دکتر پوشاند. دستها و چانه ی دکتر اما می لرزید. ناگزیر شدم از وی بخواهم دنا را به مقصد منزل ترک کند. قبول نمی کرد. اصرار دوستان کارساز شد.

سه: این فیلم هایی که من از حضور عزیزانمان چه در اوین و چه در دنا تهیه و منتشر می کنم، کارِ نوشتن را بر من آسان می کنند. هر آنچه را که من بنا بر توصیفشان دارم در این فیلم ها می شود تماشا کرد. پیشنهاد می کنم این فیلم را ببینید و سخن دوستان ما را بشنوید. من در این فیلم، پرسش هایی مطرح کرده ام تا تعدادی از دوستانِ دنایی ما برای سخن گفتن اشتیاق پیدا کنند.

چهار: این داستانِ نازها و اداها و افاده های جناب بابک زنجانی هم عجب داستانی شده برای خودش. اگر میزان دزدیِ فاضل خدادادِ بدبخت را در یک کفه و دزدی های بابک خان را در کفه ای دیگر بگذاریم، این جناب، باید دو سه هزار باری اعدام شود تا دستگاه قضایی به محدوده ی اعتدال در رآی خود نزدیک شود. هراز گاه می شنویم که مسئولی می گوید: بابک زنجانی همکاری نمی کند. بابک زنجانی گرای پولهایش را نمی دهد. بابک زنجانی زیر بار نمی رود. و یا این که: بابک زنجانی می گوید من طلبکارم نه بدهکار! می گویم: اینجور حرفهایی که از بابک خان به بیرون درز می دهند، هرچه را که از پسِ پرده عیان نکند، دمِ خروسِ اطلاعات و سپاه را که می جنباند! قبول ندارید؟ شما سنگِ خارای بیابان را بده بدست برادران، آب ازش می چکانند. شما قورباغه را بسپر بدست برادران، بلبلش می کنند و به چهچه ش وا می دارند. این برادران، خرسِ خونین را به سخن در می آورند که اقرار بکند: خرگوش است. می گویم: شوخی هم اگر می کنید، میزان خنده اش را جوری تنظیم کنید که به دل پیچه ی مخاطب نینجامد. از این به بعد هروقت خبری از بابک زنجانی رسانه ای شد، این صحنه را تجسم کنید که جناب مجتبی خامنه ای نشسته و در گوشیِ تلفن بابک خان فوت می کند. بقول جوونا: شیخ حیدر مصلحی ت تو حلقم! وقتی قاضی، صلواتی باشد و متهم، بابک زنجانی و کارفرما، مجتبی خامنه ای، خروجیِ این دادگاه مشخص است که هرچه که باشد، پای مجتبی و میلیاردها پولی که با کمک همین بابک زنجانی بالا کشیده به میان نخواهد آمد.

پنج: حضرت رهبری در تعریف و تجلیل از جناب ظریف به “دیانت” وی تأکید ورزیدند. که یعنی: تیزهوشی و زرنگی و شمّ سیاسی را همه ی دیپلمات ها ممکن است داشته باشند، اما دیانت را نه. می گویم: شما هزار خروار دیانت را بر سرِ سفره ای بنه و ببین نان می شود برای گرسنه ای؟ و هزار خروار دیانت را در اجاقی بتپان، ببین آبی گرم می شود از آن؟ پس پرسش این که چرا رهبر به دیانت آقای ظریف نظر دارد و به خصلت های دیگرش نه؟ پاسخش چندان دشوار نیست. یک این که: حضرتشان رهبر دینی اند و نه رهبر ملی و مملکتی. دیگر این که: در یک بساط دینی، می شود همه ی دنیا را در قابِ بینیِ بز جای داد. و پولهای مردم را چرک کف دست و تف لعنت دانست. بهمین خاطر است که در ریخت و پاش های ملوکانه، رهبر همان کاری را که با امروز و پول و حق و آینده ی مردم می کند، با ارث پدری اش نمی کند.

شش: بعضی وقتها فکر می کنم اگر همه ی نمایندگان مجلس را به خط بکنیم و از تک تک شان بخواهیم منفورترین کلمه ها را برای ما بنویسند، حتماً نخست می نویسند: آزادی. و سپس می نویسند: منافع ملی. چرا که اینان با مهار آزادی است که هم انتخاب می شوند و هم با زیر پا نهادن منافع ملی به منافع شخصیِ خود سر فرو می برند.

هفت: برای “کیوان کریمی” هم زندان بریده اند هم شلاق. کیوان یک فیلمساز جوان کرد است. که من تا کنون نه دیده امش و نه اسمی از وی شنیده بودم. فیلمی می ساخته از دیوار نویسی ها. که این دیوار نویسی البته یک فرهنگِ نوشتاری خاص است. مثل شعارها و نوشته های شیشه ی عقب اتوبوس ها و اتاقک کامیون ها. می گویم: دستگاه قضایی برود عمامه اش را بالاتر بگذارد که کیوان کریمی نرفت از شعارهای نوشته شده در مستراح ها فیلم بسازد. در کشوری که آزادی را نمایندگان مجلسش پیش پای نظام اسلامی ذبح می کنند تا به مجلس راه یابند، دیوار مستراح هایش آیینه ای است شفاف از کینه ها و نفرت ها و انتقام ها و بی ادبی ها. برای کیوان کریمی و جناب عیسی سحرخیز آزادی آرزو می کنم. تا باز آیند و بر دیوار فهم ما چیزی به یادگار بنویسند و حک کنند.

محمد نوری زاد
دوازدهم آبان نود و چهار- تهران