آنجا که سرداران سپاه، قربتاً الی الله همه ی راه های قانونیِ پس گرفتنِ اموال و گذرنامه ی شما را بر شما بسته اند ، شما را چاره ای جز این نیست که یا مثل اغلبِ ایرانیان بی خیالِ حق خود شوید، یا برای پس گرفتنِ حق خود، سر به دیوار دیوانگی بکوبید و یک تنه با غول قصه ها پنجه در پنجه شوید. و من، این دومی را بر گزیده ام. چشم اندازِ این گزینشِ بناچار، دیوانگی است. نیک می دانم در افتادن با سردارانی که حریصِ بلعیدنِ همه ی هست و نیست ما هستند و هیچ منفذ و مفرّی برای جولان قانون باقی نگذارده اند، بازی با دُمِ شیر است. و می دانم که اینان برای بقای خود و برای بلعیدنِ هر چه بیشتر، دودمان ها به باد داده اند و دودمان ها نیز به باد می دهند از این پس. سرداران سپاه، چه خانه هایی را که بالا نکشیده اند و چه خانواده هایی را که از هم ندریده اند. من نیز یکی از آنان. بگذار از هر کجا بلا ببارد. من به راهی بی بازگشت پای نهاده ام. چه با خانه و خانواده و چه بی خانه و بی خانواده.

شاید در همین نزدیکی ها خبر رسید که فلانی زده به سیم آخر و شب و روزش را با لاستیک دنا آمیخته و در پس دیوار لاستیک دنا خانه کرده است. و شاید از سر کنجکاوی به میدان ونک آمدید و در ابتدای خیابان گاندی و در حریم دفتر لاستیک دنا پیرمرد ژولیده مویی را دیدید که با موهای بلند و سر و ریشی سپید، و بی آنکه رهگذران نیم نگاهی نیز به وی بکنند، برگه کاغذی را بالا گرفته که: حق من کو؟

من می دانم که مطرح شدنِ هر چه بیشتر لاستیک دنا، پای خیلی ها را وسط می کشد. از بیت رهبری تا سپاه تا دستگاه قضایی تا نمایندگان مجلس و نمایندگان مجلس خبرگان تا شیخ محمد یزدی تا وزیر فعلیِ وزارت صنعت معدن تجارت آقای نعمت زاده. و این، به مذاقِ همان خیلی ها خوش نخواهد آمد. مرا به هر شکل ممکن از اطراف لاستیک دنا دور خواهند کرد. ابتدا مرا به کلانتری و دادگاه می برند و بعدش اگر لازم شد به اوین و جاهایی که نمی دانم کجاست. به هر کجا که ببرند، من فردایش همانجا خواهم بود بلاتردید. جوری که لاستیک دنا از نبود من اظهار دلتنگی بکند. ایرادی ندارد، اجازه بدهیم در گوشه ای از دفترِ خاطرات بعضی ها نوشته شود: یک لولی ای دیوانه شد. من فعلاً هر دو شنبه از ساعت ده تا دوازده با لاستیک دنایم. میدان ونک نبش گاندی. اگر کارم به حضورِ شبانه روزی کشید، خبرتان خواهم کرد.

محمد نوری زاد
بیست و هشتم تیرماه نود و چهار – تهران