با خانم ستوده و جمعی از مادران پارک لاله و دوستان و همراهان، به خانه ی بانو ” ندا مستقیمی” رفتیم که اکنون بجرم انسان بودن در اوین زندانی است تا سه سال. ندا دختری دارد نه ساله. و مادری که اکنون پرستاری از این دخترک نه ساله را بعهده دارد. در خانه ای قدیمی و محقر در ضلع جنوب غربیِ تهران. ندایِ انسان را تنها به این خاطر زندانی کرده اند که با مادران پارک لاله به دلشکستگان و حادثه دیدگان سال 88 سر می زده و از آنان دلجویی می کرده است. بازجوی نا انسانِ وی اما با ترساندنِ این بانوی نیک اندیش، برگه ای سفید امضاء از وی گرفته و هر چه خود خواسته بر آن نوشته و سه سال زندانِ ندا را از همان کوزه ی نا انسانی اش بیرون کشیده است. درست همان کار ناجوانمردانه ای که بازجوی ” امید کوکبی” با وی کرد. بازجوی امید، از وی می خواسته بنویسد برای گرفتن ویزای آمریکا کجاها می رفته و با چه کسانی روبرو می شده؟

امید در پاسخ می نویسد: مثل همه ی مردم یا می رفتم دوبی یا ترکیه یا ارمنستان و در آنجا با کنسول یا کاردار یا سفیر یا کارپرداز سفارتِ آمریکا گفتگو می کردم و به پرسش هایشان پاسخ می گفتم و ویزا می گرفتم برایِ رفتن به آمریکا. امید می بیند پرسش های بازجو شفایی است اما پاسخ های وی کتبی. به بازجو می گوید: کتباً بپرسید تا من کتباً جواب بدهم. که بازجوی نا انسان، فریبکارانه می گوید: جای پرسش های مرا خالی بگذار من خودم بعداً پرشان می کنم. بازجویی که تمام می شود و امید را که به سلولش باز می گردانند، بازجو در جاهای خالی می نویسد: آقای امید کوکبی، اکنون که خود پذیرفته اید از پنج سال پیش برای آمریکایی ها جاسوسی می کرده اید، بفرمایید در کجاها با آنان ملاقات می کرده اید و ویزایِ رفتن به آمریکا را از چه کسانی می گرفته اید. اسم آنان را بنویسید.

مادرِ ندا، پاک بانویی است محزون، که غبار اندوه و پریشانی را می شود در جمال مادرانه اش عمیق دید. می گفت: کمتر مردمی در سوز سرما و تاریکیِ شب به سرِ کار می روند. ندا اما هر روز چهار و نیم صبح از خانه بیرون می زد تا سرِ ساعتِ پنج و نیم صبح سرِ کارش در ترمینال جنوب حاضر باشد. و این کارِ هر روزه اش بود. و می گفت: ندا از جمهوری اسلامی دو تا خواسته بیشتر نداشت. یکی این که در کشور عدالت جاری باشد و دیگر این که تبعیض نباشد. به مادرِ ندا گفتم: خب دختر شما بر دو ستونِ حیثیتیِ آخوندهای حاکم دست نهاده که جابجا کردنِ این دو ستون بساطشان را بهم می ریزد فی الفور.

مادر ندا سر فرو برد و گفت: انقلاب که شد، ما با هر فکر و اندیشه ای که داشتیم به خیابان ها ریختیم و دست به دست هم دادیم. در آن روزها کسی به این فکر نمی کرد که این چپ است و این راست است و این نماز می خواند و آن نمی خواند. با حجاب و بی حجاب کنار هم بودیم تا انقلاب پا گرفت. و سر به زیر تر گفت: عجب غلطی کردیم ما. به وی گفتم: بانوی خوب، سرتان را بالا بگیرید که در این غلط کردنِ انقلابی، همگانِ ما سهیم بوده ایم. و سرتان را بالاتر بگیرید که دختر پاکدامنی چون ندا دارید که انسان است و بخاطر انسانیتش اکنون زندانی است. درست برخلاف آیت الله ها و آخوندها و سرداران و عملگانی که بر مقدرات این مملکت خیمه بسته اند و دار و ندارش را می روبند.

مادر ندا با شرم گفت: برای ندا حرف در آوردند که وی در پارک لاله جیب بری می کرده. و من از این جهت خیلی می سوزم و داغدارم. خانم ستوده و مادران پارک لاله به وی دلداری دادند که اینجور حرفها را از یک گوش بشنوید و از گوش دیگر بیرون بریزید. من نیز گفتم: به اینجور شگردهای کثیف اطلاعاتی ها و سپاهی ها اهمیتی ندهید. مگر برای خود من ننوشتند فلانی به دخترش تجاوز کرده و دخترش از وی آبستن است؟ و گفتم: بگذار آخوندها و سرداران و عملگانِ این نظام بتازند. ما فردا را از خردمندی و درستی و شایستگی سرشار می کنیم. همان خردمندی و درستی و شایستگی ای که آخوندهای حاکمیت و سرداران و عملگانِ این نظام هردمبیل از آن فراری اند چه جور!

محمد نوری زاد
هفدهم تیرماه نود و چهار – تهران