یک: در کنار نسرین ستوده بودن، این حُسن را دارد که همه ی همراهان ایشان، صورت به نسیمی می سپرند: خوش و متفاوت. جنسِ این نسیم، از یکجور تمکینِ شریف و شایسته مایه دارد. شاید نخست باری باشد در این سال های سرگردانی، که بانویی جلودار باشد و جمعی از مردان و زنان به او بگروند و همراهی اش کنند و گوش بفرمانش باشند از دل و جان.

کانون وکلا محل اعتراضِ نسرین ستوده است. و حاضران و همراهان و تازه واردان اگر بخواهند عکسی بگیرند و عکسی را در آنجا بالا بگیرند، حتماً نظرِ این بانو را جویا می شوند. و نسرین، چه هوشمندانه قضایا را مدیریت می کند همه جانبه. جای نسرین ستوده در جایگاه ریاست جمهوری کشورمان سخت تهی است. روزی را مجسم کنید که وی بر این مسند است و همگانِ ایرانیان را به رعایت قانون فرا می خواند و همه ی شایستگان را بکار می گیرد و همه ی نابکاران را از اریکه های ویژه خواری به زیر می کشد و مردم را به نقد خودش و دولتمردان و کارگزاران حریص می کند و دولتش را در اتاق شیشه ای می نشاند و آزادی را با همه ی فراخناکی اش به هر کجای سر زمین مان رسوخ می دهد و مردم را به حضوری هماره و پیگیر برای ترسیم آینده ی خودشان ترغیب می کند. اگر گفتید کدام جماعت از این تجسم چندششان می شود بدجور؟

دو: آیت الله بی خرد اما یال و کوپال داری که در قم جلوس فرموده، همین دیروز پریروز فرمایش فرموده که: پرداختن به حجاب مهم تر از رباخواری است. بدحجابان به نظام دهن کجی می کنند در حالی که رباخواران کاری به نظام ندارند. افرادی با حمایت عوامل خارجی و با پوشش های بد به قم فرستاده می شوند تا در اطراف حرم تردد کنند.

در همین چند خطی که من از سخنان این کهنسالِ کج اندیش و خوف انگیز آورده ام، شما به یک کلمه ی محوری بر می خورید به اسم: نظام. حالا نظام در قاموس آیت اللهی ایشان یعنی چه؟ یعنی: خود ایشان و موقعیت ایشان و فراخ دستیِ ایشان و بهره مندی ایشان از فرصت های حکومتی و اعتبار ایشان در بیت رهبری و چوپان بودن ایشان و گله بودن مردم و: قرابتی که ایشان ها با خردمندی ندارند ابداً. و یعنی: آقایان دزدان، بیایید هر چه می خواهید و هر چه می توانید بردارید و ببرید اما حجاب را رعایت کنید لطفاً که خون شهدا و عمامه ی ما و حال و حولِ ما بدان بند است. بقول جوونا: دهن کجیِ بد حجابان و عوامل خارجی و اطراف حرمت تو حلقم.

سه: نمایشگاه روز ششم با برنامه ی “سرای قلم” مصادف شد و اوضاع ما کلاً در هم پیچید. دوستانی به شوق نمایشگاه آمدند و با صندلی های چیده شده وسط سالن و کمی بعد با کلاس درس حافظ شناسی، و بحث و جدلِ قرآنی بودن حافظ در سخن دکتر خزعلی، و انسانی بودنِ حافظ در سخن دکتر باد کوبه ای مواجه شدند. ضمن پوزشخواهی از دوستان، من امروز چهار شنبه یا فردا پنجشنبه و یا پس اون فردا اختتامیه ی جمعه را پیشنهاد می کنم تا به نمایشگاه بیایند که خودمان هستیم و خودمان.

چهار: مردی کوتاه قامت و سی و هفت هشت ساله جلوی درِ نمایشگاه ایستاده بود. با هم خوش و بش کردیم و او گفت: من حامل سلام یکی از دوستان هستم که در کاناداست. و گفت: این دوست کانادایی آرزویی دارد که تنها شما می توانید برآورده اش کنید. با شوق گفتم: تا چه باشد آرزوی ایشان. گفت: دوست کانادایی من می خواهد یک بسته تیغ برای شما هدیه بفرستد تا شما صورت خود را بتراشید. او غش غش خندید و من متبسم گفتم: از دوست کانادایی تان تشکر کنید و به ایشان بگویید: من صورتم یک مشکل پوستی دارد که اگر بتراشم خراب تر می شود. جوان خوش رویی از آمریکا آمده بود. می گفت: شما در آنجا مخالف هم زیاد دارید که شما را باور ندارند. گفتم: به آنان حق می دهم. از بس به این مردم دروغ گفته اند و از بس فریب شان داده اند، این مردم به سخن صادقانه آلرژی پیدا کرده اند.

پنج: جمعی از بانوان بهایی بهمراه مرد جوانی به نمایشگاه آمدند و از تابلوها دیدن کردند و کمی صحبت کردیم و رفتند. من به هر آسیب دیده ای که می رسم، سر به تعظیم فرو می برم و از وی پوزش می طلبم. از این بانوان نیز پوزشخواهی کردم بخاطر رنج هایی که در این سالهای اسلامی از حاکمان اسلامیِ خیمه بسته بر این سرزمینِ بی نوا متحمل شده اند. همسر آقای عبدالفتاح سلطانی نیز آمده بود. به وی گفتم: من چقدر به دیدنِ شماها محتاجم. او نیز همین را گفت. بله ماها بدجوری به هم محتاجیم. جناب عبدالفتاح سلطانی همین اکنون در زندان است از سالها پیش. و اینجور که حکم فرموده اند باید همچنان باشد و بعدها که از زندان خلاص شد تبعدیش کنند به یک جای دور.

شش: بانویی که یکی از پاهایش ناراحت بود و با همان پای ناراحت خود را به طبقه ی بالا رسانده بود، در راه بازگشت به من برخورد. گفت که به شوق نمایشگاه تا اینجا آمده. با هم پله ها را پایین آمدیم. در همان پایین آمدنِ پله به پله گفت: مادرم یک روز که مردم در خیابانها فریاد می زدند و اعتراض می کردند به ما گفت: از این خانه به خانه ی عمویتان بروید تا فردا صدای آه و ناله ی مردم را نشنوید. که اگر شنیدید و دیدید که می کشندشان و می زنندشان، مدیون آنان خواهید بود. این بانو، در همان پله ها سخت گریست از وضعیتی که مردم در آن گرفتارند. آمده بود تا همین را بگوید و با گریه اش شانه های مرا بگیرد و بتکاند. تا هم خودش کمی راحت شود و هم به من اکسیژن برساند که رساند چجور!

هفت: دیروز از ساعت هشت تا نه مصاحبه ی زنده داشتم با صدای آمریکا. بد نمی شود اگر این مصاحبه را ببینید. موضوع بحث به نوع فعالیت خانم ستوده و دکتر ملکی و خود من مربوط است. یکی از میهمانان این برنامه مدعی است که ما سه تن، معرکه گیریم و آدم هایی مثل گوهر عشقی را به هنرپیشه بدل کرده ایم و برای مقاصد خود، از وی بازی می گیریم: https://www.youtube.com/watch?v=ZQe-y5HzZhU&feature=youtu.be

نشانی نمایشگاه: خ کارگر شمالی بالاتر از نصرت کوچه عبدی نژاد پ 18 از ساعت 4 تا 8 عصر

محمد نوری زاد
بیست و هفت خرداد نود و چهار – تهران