تماشای تابلوهای نقاشی، بهانه ای شده برای دوستانی که با هر نقد و موافقتی که با رفتار و گفتار و نوشته های من داشته اند و دارند، به نمایشگاه بیایند و رخ به رخ به گفتگو بپردازند. و من از این روی بسیار شادمانم. بهانه ی نمایشگاه با خود برکت های چند بچندی دارد که نخستینش گفتاگفتِ رویاروی است. دوستان و مخاطبان نوشته های من، بی هیچ مراعاتی، پتک سخنان خود را بر نرمینه ی نفهمی ها و فهم من می کوبند و مرا آبدیده تر می سازند. و عزیزانی نیز با اشک ها و خنده ها و شادمانی های خود مرا به راهی که در آنم حریص می کنند. از بانویی که اصرار داشت مثل او گیاهخواری و خوامخواری پیشه کنم برای سوزاندن چربی های بدنم تا سلامت بمانم برای روزهای پیش رو. و مردی که همسرش را آورده بود من نصیحتش کنم. که این بانو، سخت در انتشار اخبار آگاهی بخش و گفتگو با این و آن هیجان داشت و احتمالاً روزگار مرد را سیاه کرده بود. یا جوانی که از رشت آمده بود تنها به این خاطر که بگوید: آقای نوری زاد، به من بیاموز چگونه نترسیدن را. و بانویی که از آخوند و از اسلام و از هر چه قبله و مکه و نماز و روزه بی زار بود و من تا حدودی متقاعدش کردم که مسیر نفرتش را عوض کند و کاری به اندیشه ها و باور مردم نداشته باشد بل به نقد رفتاریِ باورمندان بها بدهد. و یا آقای مقیمی که از زندان رجایی شهر زنگ زد و از آرامش و اعتماد بنفسش گفت. و بانویی که می سوخت از آرامشی که ندارد. و دختری که از مرز بدنامی باز آمده بود و امید می جست. و پسر جوانی که خدا را گم کرده بود و از آسمان دل بریده بود. و یکی که ریشه ی نفرت ها و پلیدی ها و کجروی ها را در بی ادبی می دانست. و مردی که از فرط ادب، زیبا تر و خواستنی تر از گلهای صحرایی می نمود. به نمایشگاه بیایید. ضرر نمی کنید. پونه ها را مگر دوست ندارید؟

محمد نوری زاد
بیست و ششم خرداد نود و چهار – تهران