پنجشنبه – روز نخست – را روز اشک ها و لبخندها نام می نهم. خیلی ها با لبخند آمدند. جمعی نیز آنچنان به شوق آمیخته بودند که مدام اشک می ریختند. جوانی که نفس زنان دو طبقه ی نمایشگاه را بالا آمده بود نگاهی به حاضران انداخت و گفت: من تا خودم را به اینجا برسانم مرده ام و زنده شده ام. و ادامه داد: هنوز هم دارم می ترسم. دلم گرفت. به او گفتم: گلی به گوشه ی جمال حاکمانی که تخت و بخت برقراری خود را بر ترس مردمان استوار کرده اند.

گرچه تهرانی ها تعدادشان افزون تر بود اما زن و شوهری از پارس آباد مغان و جوانی از سمنان و جوان دانشجویی از خرم آباد لرستان به جمع ما پیوستند. و همچنین زن و شوهری که در کانادا زندگی می کنند و برای یک ماه به ایران آمده اند، پدر و پسری بهایی از کرج، گوهر عشقی (مادر ستار بهشتی) از رباط کریم، پدر و مادر سعید زینالی، پدر و مادر و خواهر شهید مصطفی کریم بیگی، استاد بادکوبه ای، دکتر خزعلی، استاد محسنی کرمانشاهی، مفتی زاده، رضا ملک، دکتر انصاری، داوود نعمتی، مرد سیب آور و جوان کاپشن پوشِ نوشته های قدمگاهیِ من، محسن شجاع، و بسیاری دیگر نیز در جمع ما بودند و خواسته بودند که: نترسند. امروز جمعه و تمام هفته ی بعد را چشم به راه شمایانم. این نمایشگاه را بهانه ای تصور کنید برای با هم بودن. نگران چیزی نباشید. ای بدا به مملکتی که مردمانش از این که به نمایشگاهی با عنوان عشق و نیایش بروند در هراس باشند.

راستی موسیقی زنده هم داشتیم. جوانی برایمان مرغ سحر را خواند با کمانچه ی دوستی دیگر. یکی از دوستان و نویسندگان سایت نوری زاد هم با چراغ خاموش آمد و خودش را معرفی کرد. کوروس گرامی نیز سر رسید و تشکرهای فراوان مرا دریافت کرد. یک جوان برایمان شعر کوتاهی را که خود سروده بود خواند و گوهر عشقی(مادر ستار بهشتی) عکس ستارش را بالا گرفت و رو به جمع سخن گفت. سخنش به این اشاره داشت که: من هر کاری که می کنم و به هرکجایی که می روم به اراده وخواست خودم است و اجازه نمی دهم کسی مرا به بازی بگیرد. این منم که به آقایان دکتر ملکی و نوری زاد و خانم ستوده و دیگران زحمت می دهم و از آنها می خواهم مرا به اینجا و آنجا ببرند. من سواد ندارم. شعور که دارم. با همه ی بی سوادی ام اطمینان دارم ریشه ی این ظالمین کنده می شود به همین زودی ها. من مادر ستار بهشتی ام. از هیچکس نمی ترسم. نه از رهبر نه از هیچکس. و تا تقاص خون پسرم را نگیرم آرام نخواهم گرفت.

در میان سخن، از گوهر عشقی پرسیدم: تا کجا می خواهی به این راه ادامه بدهی؟ گفت: تا نفس دارم. پرسیدم: آیا می خواهی قاتل پسرت اعدام شود؟ گفت: نه ما آدمکش نیستیم. اما می خواهم تا پای چوبه ی دار بکشانمش و به اینها به رهبر ثابت کنم همینجوری نمی توانید جوان مردم را بزنید و بکشید و خونش را هدر بدهید و بروید پی کارتان و اصلاً نه انگار. بالای دار که بردمش، همانجا می بخشایمش. استاد بادکوبه ای نیز یکی از شعرهای دلنشینش را به ما هدیه داد. خلاصه جایتان خالی. هنوز اما یک هفته ای فرصت هست. چشم به راه شمایم. شوربختانه هرچه تلاش کردم هفتاد و پنج عکس از نمایشگاه روز نخست را نتوانستم در اینجا منتشر کنم. اگر مایل بودید همه ی آنها را در صفحه ی فیسبوک خود منتشر کرده ام. به آنجا سر بزنید. فکر می کنم برادران هر کجا به تنگنای تحریم و انتخابات و بحران های منتهی به افکار عمومی بر می خورند، در قدمِ نخست سرعت اینترنت را پایین می آورند. خب اینهم برای خود حتماً سیاستی است. مملکت داری که تنها با زدن و کشتن سامان نمی گیرد. همین فوت و فن ها را نیز نیاز دارد.

https://www.facebook.com/m.nourizad

نشانی نمایشگاه: خ کارگر شمالی بالاتر از نصرت کوچه عبدی نژاد پلاک 18 ساعت 4 تا 8 هر روز تا جمعه ی آینده

محمد نوری زاد
بیست و دوم خرداد نود و چهار – تهران