یک: چندی پیش که ” ننه گوهر” در یکی از بیمارستان های رباط کریم بستری بود و من و جمعی از دوستان به ملاقاتش رفته بودیم، دکتر ملکی زنگ زد و از من خواست گوشی تلفن را بدهم بدست مادر ستار. دکتر از ” بیرق بانو” پوزشخواهی کرد بخاطر این که نتوانسته به ملاقاتش بیاید. و حالا ” شیربانو” از بیمارستان مرخص شده بود و ما می رفتیم که ببینیمش. صبح ساعت شش و نیم با دکتر ملکی و آقای نعمتی راه افتادیم طرفِ رباط کریم. قرار گذاشته بودیم صبحانه را میهمانِ ” ایران بانو” باشیم.

دو: صبحانه را در خانه ی کوچک و محقری مهمان شدیم که یک روزی در همین نزدیکی ها، جوانی رشید و بلند بالا و نیک اندیش و کارگر، نان آورش بود. ما سفره را گشودیم اما جوانِ نان آور در خانه نبود. جوان کارگر در رباط کریم هم نبود. جوان کارگر حتی در هر کجا نیز نبود. چرا که کارگزاران رهبر مسلمین جهان زده بودند و کشته بودندش تا در هیچ کجا نباشد الا در خاک. غافل از این که جوان نان آورِ ما، مادری دارد پرچم گون. که در خونخواهیِ فرزندش سر به اهتزاز برآورده و تن به باد حادثه سپرده و از هیچ نمی هراسد غلیظ. ” بیرق بانو” را در آن خانه ی بی ستار، آنچنان رشید و هوشمند و پایدار یافتم که دماوند اگر از هیبت سردارانِ نابکارِ سپاه از جا بجنبد او نمی جنبد. این تنِ رنجور و استخوانی، استخوانی است در گلوی ملایان و سردارانِ این نظام هردمبیل. و تا یک به یک عاملان و قاتلانِ فرزندش را به زیر نکشد، از نفس نمی افتد.

سه: از رباط کریم رفتیم به روستایی که من در آن زاده شده ام. ده پانزده دقیقه ای تا آنجا راه بود. درِ باغ را که گشودم و داخل شدیم، ببری – سگِ نگهبان – به استقبالمان آمد. قوقولی قوقوی خروس و بع بع گوسفندان و خش خش برگ هایی که نسیم صبحگاهی در میانشان می پیچید و سرسبزیِ درختان، دکتر ملکی را به شوق آورد و گفت: خوش بحال پدر و مادرت که اینجایند. دست پدر را بوسیدم و مادر را در آغوش گرفتم و بوییدم. نشستیم به گفتگو و خوش و بش. به مادر گفتم: برای دکتر ملکی و آقای نعمتی از روزی بگو که به دفتر دکتر جعفری دولت آبادی دادستان تهران رفته بودی زمانی که من در زندان بودم.

پدر گفت: آن روز، آقای جعفری دولت آبادی از حرف مادر سرجایش خشکش زد. مادر رو به من گفت: شما در زندان بودی و ما را آقای دولت آبادی خواسته بود برای ارشاد. پدرت رفت داخل اتاق دادستان و من که با منشی دادستان صحبت می کردم، کمی دیرتر وارد شدم. همین که داخل شدم، دادستان گفت: خانم نوری زاد چرا دیر کردی؟ جوابش دادم: رفته بودم از همین مغازه های گلوبندک چسب دوقلو بخرم. چسب دوقلو برای چه؟ برای این که شما را به میزتان بچسبانم. شما برای رسیدن به این میز خیلی زحمت کشیده اید. خیلی چیزها را جابجا کرده اید. بچسبانمتان به این میز تا نکند در نبودتان یکی بیاید و تصاحبش کند.

به دکتر ملکی و نعمتی گفتم: این مادر و پدر من سواد ندارند. هیچ. اما گاه من نکته هایی از آنان می شنوم که در هیچ کجا نخوانده ام. مثلاً چهار سال پیش یک روز که ده نفر از برادران اطلاعات سپاه یکهویی ریختند همینجا و یکصد قلم اموال شخصی مرا بار کردند و بردند و هنوز نیز پس نداده اند، پدر و مادرم از جایی که رفته بودند، باز آمدند به اینجا. مادرم زیرکانه از این که زندگی اش بهم ریخته بود متوجه حضور اغیار شد و من ناگزیر داستان هجوم مغولان را باز گفتم. مادرم رخ در رخِ من ایستاد و گفت: اگر این بار برای بردنِ خودت آمدند به شان بگو: زندان و سلول انفرادی که هیچ، منِ محمد نوری زاد را در یک بطری شیشه ای بزرگ و قدی بگذارید و درش را مهر و موم کنید، من با همان چند نفسی که برایم مانده، بر دیواره ی شیشه ای بخارِ دهان می نشانم و با انگشتِ خود، عقایدم را بر آن می نویسم.
در محضر پدر و مادر کمی بودیم و باز آمدیم به تهرانی که هزار آسیب و کاستی با خود دارد و عجبا که همه مشتاق آنند و کسی از خراش و خروشِ کاستی ها و ویرانگری اش نمی گریزد.

چهار: در همراهی با خانم ستوده، به میعادگاه وی رفته بودیم. خانم ستوده در این مکان، صمیمانه و دوستانه با هر کس که مشکلی قضایی دارد به مشاوره می نشیند بی چشمداشت. این بانوی فهیم و نیک اندیش، گنجی است برای سرزمین ما. همانجا بانویی جوان و آشفته را دیدم که از خارج آمده بود و برای پس گرفتن اموال به تاراج رفته ی پدرش با بن بست های پیچ در پیچ قضایی مواجه شده بود. چهره ی گشاده ی نسرین بانو او را آرام کرد. دیدم که نسرین بانو او را از جمع دوستان جدا کرد و به کناری برد و هر چه لازم بود با وی در میان نهاد.

پنج: یکی از من پرسید: ریشه ی این اشرافیتی که در مرقد امام خمینی بکار بسته اند، از کجا ناشی می شود؟ درست است یا نادرست؟ حلال است یا حرام؟ گفتم: اینها ناچار به این بوده اند که مرقد وی را در اشرافیتی افراطی فرو ببرند. چرا که اگر به سمت سادگی می رفتند، چه خاکی بر سر می افشاندند با نقدهای ویرانگرِ مردم؟ این که: آخر و عاقبت امام را دیدید که در نجف حاضر نبود قاتلِ مستعدی چون خلخالی به مگس های اتاقش حشره کش بزند و می گفت: موجوداتِ زنده را جان، شیرین است و نباید آزارشان داد و کشتن شان؟ وهمو همین که به ایران پای نهاد، با احساسی که هیچ نداشت، دست به کشتاری وسیع برد و کشت و کشت و کشت برای بر پاییِ اسلامی که نه بشر می شناخت و نه حقوقی برای بشر!

و گفتم: اینها با بکار بستنِ اینهمه اشرافیت، پرسشگرانِ سرگشته را به وادی بُهتی ناگزیر می برند و شکوه و معماری خیره کننده ی آنجا را به رخ می کشند با این خیال که: در این امامی که اینجا بخاک سپرده شده، حتماً و لابد یک قابلیت هایی بوده کم نظیر. که اگر نبود، اینچنین برایش خرج نمی کردند. در باورِ آیت اللهی ما، هر یک ریالی که برای اشرافیتِ این مکان هزینه کرده اند، حرام اندر حرام است و هیچ تفاوت و فاصله ای با چرک های خونینی که از بدن جذامیان بیرون می زند ندارد. حالا اگر از قِبَلِ این اشرافیتِ افراطی می خورند بخورند. گوارای وجودشان.

شش: در رکاب پنجشنبه و روز افتتاح نمایشگاه در “سرای قلم” هستیم. من فردا چشم به راه شمایم. با این پیش گفته که: من برای پذیرایی از شما نه کارهای قابلی دارم و نه توشه ای درخور. لبخند مرا پذیرا باشید. بشرطی که شما نیز لبخند خود را به من هدیه بدهید و از تابلوهای من دیدن کنید با لبخند. چه لبخند بارانی بشود این پنجشنبه.

نشانی نمایشگاه: خیابان کارگر شمالی. بالاتر از نصرت. کوچه عبدی نژاد. پلاک 18
روز شروع: پنجشنبه 21 خرداد از ساعت چهار تا هشت عصر
روز پایان: جمعه 29 خرداد از ساعت چهار تا هشت عصر

محمد نوری زاد
بیست خرداد نود و چهار – تهران