یک: در کشورهایی که تار و پودِ معمول و متداولشان از هم دریده و مناسبات انسانی و مدنی شان از ریخت افتاده، مردمان را با چند جور “جویدنی” سرگرم می کنند تا فک شان مدام بجنبد. یکی از این جویدنی ها ” سیاسی کردن” مردمِ بی نواست. در این جویدنی، مردمی را که گاه در نان شب خود و در فهم دم دستی ترین حقوق حتمیِ خود در مانده اند، آنچنان به بلعیدنِ فعل و انفعالات سیاسی حریص می کنند که مصرف روزانه و دم به ساعتِ خبرها و تحلیل ها و شایعات سیاسی، ضروری تر از نان شب در سبدِ هر خانوار قرار گیرد.

سیاسی کردن مردمِ در محاصره، این فایده را دارد که مردم از یک بلندگوی مرکزی خبر می شنوند و از همان بلندگوی مرکزی می آموزند که به چه چیزها حساس باشند و از چه چیزهایی رو بگردانند. علم سیاست که مثل پزشکی و مهندسی یک تخصصِ بایسته و آکادمیک است، در کشورهای هردمبیل به حدی خاک بر سر و خاک آلود می شود که پوسته ی بیرونی خبرها و تعریف ها و تحلیل های سیاسی به کله ی مردم تپانده می شود تا همگان مدام به دور دست ها بنگرند و کسی سراغی از حقوق حتمی خود نگیرد.

در این معرکه، مردم با چوبدست چوپانی و داس دروگری و کیف و کفش دبستانی و صابون دانشگاهیِ خود، به سمت دوردست های نابکاری عربده می کشند و همه ی نکبت ها و ناکامی ها را بحساب دشمنِ دوردست نشین می گذارند. همو که دستش هماره از آستین دسیسه ها و فتنه ها هویداست و در کارها کارشکنی می کند و گوش بزنگ غفلت چوپانان و دروگران و دبستانیان و دانشگاهیان است تا زهرش را به جان جامعه بدواند و مردم سلحشور را از اینی که هستند و آنی که بدان سو می نگرند، باز بدارد.

دو: مشکل این روزهای آقای خامنه ای در این است که با چوپانان و بقالان و کارمندان و کارگران و دروگران و دانشگاهیانی مواجه است که بظاهر صاحب نظر و متخصص و تحلیلگرند در غلیظ ترین مسائل سیاسی و منطقه ای و بین المللی. آقای خامنه ای و همه ی آخوندهای حاکمیت، درست در همان چاهی افتاده اند که سابق بر این از همان چاه برای بقای عطشناکِ خود، و برای ترمیم دیوار خراب و کج رفته ی خود آب بالا می کشیدند و همه ی نابسامانی های برخاسته از کارنابلدیِ خود را بحساب دشمنِ در کمین می گذاردند و گلیمِ خود از معرکه ی بی لیاقتی بدر می بردند.

سه: علتِ این که آقای خامنه ای و آیت الله ها و آخوندهای حاکمیت و نمایندگان مجلس و دولتمردان و مسئولان ریز و درشتِ نظام اسلامی گاه ناگزیرند برای توجیه شکست های پی در پیِ خود، حساس ترین فعل و انفعالات پسِ پرده ای را با مردم در میان بگذارند، همین نیاز مبرم مردم است به مصرفِ مأکولات سیاسی. وگرنه در هر کجای جهان عقل، نود و پنج در صد مردم، در عینِ حساس بودن، بی خیال مسائل سیاسی اند و اینگونه قضایا را به درس خواندگانِ این رشته و اهل فن می سپرند.

در کشور ما اما می بینی یک آخوند بی خبر از همه جا بر منبرِ مفت می نشیند و آستین ها را بالا می زند و با در هم پیچاندن بساط استکباریِ آمریکا و نابودیِ قریب الوقوع صهیونیسمِ جهانی به رهبری اسراییل از یک سوی، و مشت محکمِ امت شهید پرور و مصالح نظام و ضرورت های عصریِ اسلام از سوی دیگر، بر کرسیِ کارشناسی مناسبات سیاسی می نشیند و خزعبلاتی را به خورد مخاطبان خود می دهد به اسم ” بحث سیاسی”. یا خودِ آقای خامنه ای برای بدر بردنِ بختِ برجِ هسته ای اش از افولِ عنقریب ، و برای خروج از بن بست های پشتاپشتی که خود و سرداران فربه اش فراهم آورده اند، ناگزیر می شود پای چوپانان و دروگران و بقالان و آهنگران و کارگران و کارمندان و دانشگاهیانِ گرسنه را به حق مسلم هسته ای وا کند و بخت و اقبال مردم بخت برگشته را به تأسیسات زیر زمینیِ هسته ای اش گره بزند تا مگر با نعره های حق مسلمیِ این جماعتِ منگ، گریزگاهی برای خود بجوید.

چهار: این روزها جماعتی از ذوب شدگان رهبر، عربده های جنگجویانه بر می کشند و طبق نقشه ای که زیرک ها برایشان طراحی کرده اند، کشور را به سمت یک درگیری بزرگ پیش می برند تا طبق نقشه ای که زیرک تر ها پیش رویشان گذارده اند، کل منطقه را به آشوب اسلامی بکشانند. می گویم: اگر واقعاٌ آقای خامنه ای با آیت الله ها و آخوندهای دست به سینه اش، و با سرداران موشک بدستش، و با طرفداران حنجره فعالش، سخت مشتاق این اند که عزت را در جنگ اسلامی و منطقه ای بجویند، به پیشنهاد خیرخواهانه ی من عمل کنند:

الف: ما چند تا طلبه ی ذوب شده در رهبری و تشیع نابِ مورد قبول آیت الله ها داریم؟ بفرض دویست هزار نفر. قبول؟ ما با این دویست هزار نفر، بیست لشگر ده هزار نفری درست می کنیم و بر سر هر لشگر نیز یک آیت الله از قبیل مکارم شیرازی و نوری همدانی و شبیری زنجانی و حتی علم الهدا و سید احمد خاتمی و جناب احمد جنتی و شریعتمداری کیهان می گماریم بعنوان سرلشگر.

ب: این بیست لشگر اسلامی و فرماندهان پای در رکابش را می فرستیم به جنگ داعش و وهابی ها و هر بنی بشری که با شیعه خصومتی تاریخی دارد. یک نبرد زلال و بی حاشیه. شیعیان پر نفرتِ تاریخی یک طرف و سنیانِ داعشی و وهابی و تشنه به خون شیعیان در طرف دیگر. ما مردم هم می ایستیم به تماشا و داوری می کنیم و هورا می کشیم.

ج: این بیست لشگرمسلح و سرلشگران یونیفورم پوش و فانوسقه بسته و کلت بکمر و کلاشینکف بدست و عمامه بر سر، به نمایندگی از همه ی شیعیانِ ضد سنیِ تاریخ، و به نمایندگی از طرفِ شیعیانِ حریص برای ریختن خونِ طرفدارانِ آن کسی که گمان می کنند به صورت حضرت زهرا سیلی زده در هزار و چهارصد سال پیش، و به نمایندگی از طرفِ شیعیان داغدارِ اهالیِ کوچه ی بنی هاشم، و به نمایندگی از شیعیانی که قرن ها برای انتقام از غاصبان حق علی شمشیر تیز می کرده اند شب و روز، و به نمایندگی از کسانی که بی تاب یاوری امام زمان اند در زدنِ گردنِ سنیان بد کنش، بله، به نمایندگی از همه ی اینها بروند بجنگ داعشی ها و وهابی ها و علمای جهنمی و هر بنی بشری که با آل علی در افتاده، و با زدن موشک های شهاب و مهاب و تیرها و تخته ها بر سر هم، دل از عزای تاریخیِ شیعیان بر آورند و خودشان سر آخر با هم کنار بیایند و دست از سر و جیبِ مردمی که به اینجور چیزها علاقه و تمایلی ندارند، بر دارند محض رضای خدایی که احتمالاً باورش دارند این آیت الله ها!

پنج: می گویم: این روزها، روزهای تلخ آقای خامنه ای است. وی نه راه پس دارد نه پیش. اگر به خواسته های غربیان تن در دهد، با مردم سیاسی ای که به راحتی آرام نمی گیرند و به سهولت فریب نمی خورند چه بکند؟ نه حال و هوایی با اوست برای تداوم جنگ سرد، و نه تاب و توانی با اوست برای جنگ گرمی که پایانش از همین اکنون پیداست. داراییِ اعتباریِ آقای خامنه ای – برکنار از پولهایی که کسی و دستگاهی نمی داند چقدر است – عمدتاً در لفظ و در عصبیت خلاصه شده.

ترکه های این عصبیتِ بی پشتوانه، این روزها زیادی بر طبل جنگ می نوازند. با آنکه همه می دانیم: هم خود آقای خامنه ای و هم سردارانش مطلقاً برای ورود به جنگی که حتماٌ یک طرفش آمریکا و همه ی عرب ها و هم پیمانان منطقه ای شان هستند، پایانی جز در هم کوفته شدن ایران و ایرانیان متصور نیستند. همه ی اشتلم های نظامی سرداران پیر شده ی سپاه، به یک خیز حریف زمین گیر می شود. آقای خامنه ای و سردارانش نیک می دانند که هر چه موشک و توپ و تانک و از اینجور تجهزیزات دارند، طرف، صد مطابق و کاری ترش را دارد. و نیک تر می دانند که طرف مقابل خیلی کارکشته تر از آن است که از این نظام فرسوده ی اسلامی زخمی بردارد.

مضافاٌ بر این که: این روزها آقای خامنه ای و سردارانش عروس دار و نوه دار شده اند و هر یک برای خود بساطی آراسته اند و اگر جنگی در بگیرد، همه ی ثروت هایی را که با هزار زحمت و ترفند جمع آوری کرده اند دود می شود می رود هوا. مثل ثروت افسانه ای صدام و قصرهای چند بچندش. من با اطمینان می گویم: این روزها هر سخنی که آقای خامنه ای بر زبان سیاست می راند، و هر عربده ای که وابستگان وی بر می کشند به اسم غیرت مندی، درست همانی است که برایشان پیشاپیش نوشته شده و ای بسا ما را درست در نقطه ی جنگی فرود آورد که خرابی اش تا چهل سال بعد نیز ترمیم نشود.

من از همینجا به نمایندگی از جانب خودم به آقای خامنه ای می گویم: بر هرچه رفته و بر هر چه می رود صلوات. آقای خامنه ای، بیایید و بی خیال دانش هسته ای و بشار اسد و سوریه و یمن و حزب الله و لبنان و بحرین و شیعیان عربستان و داستان شیعه گستری بشوید و با نرمش قهرمانانه، مردم ایران را از حادثه هایی که طبق برنامه به سمت شان خیز بر می دارد برهانید. در عوض ما قول می دهیم هیچ به کارهای کرده و ناکرده ی شما نپردازیم. فرو بردن مردم به قعر نگرانی های روز به روز، کارِ بخردانه ای نیست. هنر، در روفتنِ غبار نگرانی از چهره ی مردم است. بقول یک جوان: چی می شد ما مثل مردم مالزی، هم مسلمان بودیم هم کاری به کار اسراییل و لبنان و سوریه و دانش هسته ای و شیعیان هر کجا نداشتیم، و هم دنیا روی فهم و ادب و دارایی های انسانیِ ما حساب می کرد؟

شش: گرچه سیاسی کردنِ مردم تا این اواخر جواب می داد و حکومتیانِ بی لیاقت را از هزار پرسشِ حق طلبانه ی مردم می رهاند، این روزها اما وارونه عمل می کند این جویدنیِ عادت شده. مردم این روزها به سمت و سویی خیز برداشته اند که می خواهند: کم کم بفهمند. و ای امان از روزی که مردم بفهمند. شاید برای همین است که حاکمیت اسلامی هر کجا کم می آورد دست به دامان استخوان شهدا می شود و سی چهل پنجاه تابوت شهدا را در شهرها می گرداند برای کسب اکسیژن. بی آن که به این پرسش پاسخ بدهد: این شهدایی را که شما اینگونه بغل زده اید، خواستار حاکمیتِ این همه دروغ و تزویر و دزدی و بی لیاقتی و فریب و بی آبروییِ اسلامی بوده اند آیا؟

هفت: دوشنبه بود و با دکتر ملکی رفتیم جلوی کانون وکلا برای حمایت از بانو نسرین ستوده. نسرینی که من دیدم، برای سه سالی که محرومش کرده اند از وکالت، همچنان محکم و استوار ایستاده است برای اعتراض. بی هیچ تزلزلی و خستگی ای. بانو ستوده دوشنبه ی پیش تر با اشاره به پیراهن سفید و شلوار روشنِ من گفت: به به سفید سِت کرده اید! در جوابش گفتم: وقتی پیامبر ما شال سفید سر می کند، ما چرا سفید سِت نکنیم؟

هشت: بعد از ظهر دوشنبه رفتم رباط کریم برای ملاقات بانو گوهر عشقی که در بخش سی سی یوی بیمارستان فاطمه زهرا(س) بستری است. دخترش سحر و جمعی دیگر از دوستان نیز پشت در به انتظار ایستاده بودند. سی سی یو بود و دو نفر دو نفر باید می رفتیم به دیدن این بانو. به سحر گفتم: از مادرت خوب پرستاری کن که وی تنها متعلق به خودش و خانواده ی خودش نیست. و گفتم: گوهر عشقی یک سرمایه است. و متعلق به کل مردمی است که خواهان حاکمیت عقل اند. همان حاکمیتِ عقلی که این روزها اسیر آخوندهای عقل گریز شده است.

نه: تبعید سر ضرب احمد زید آبادی از زندان رجایی شهر به شهرستان گناباد، باور کنید هم برای زید آبادی غرور آفرین و عزت مند است و هم برای بیت رهبری موجب خسران و پدید آورنده ی نفرت در مردمان معترض و دیگر خواه. گفته باشیم خلاصه. فردا نگویید نگفتید ها؟!

محمد نوری زاد
پنجم خرداد نود و چهار – تهران